Διαμαντῆς Κούτουλας

Γιὰ τὰ 4 Κανονικὰ Εὐαγγἐλια οἱ εἰδικοὶ ἐπιστήμονες  δέχονται— ἐν συνόψει— τὰ ἑξῆς· 1) τὰ Εὐαγγέλια ἀρχικὰ κυκλοφόρησαν ΑΝΩΝΥΜΩΣ. Ἀργότερα στὰ μέσα τοῦ 2ου αἰ. τοὺςἀποδοθηκαν  ὀνόματα συγγραφέων {μὲ τὴν πρόθεση "ΚΑΤΑ"} σύμφωνα μέ τὴν παρἀδοση τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν {ΠΑΠΙΑΣ/ 150μΧ} 2) τὸ  ἀρχαιότερο Εὐαγγέλιο τὸ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ φαίνεται νὰ ἀπευθύνεται σὲ ΛΑΤΙΝΟΦΩΝΟ κοινό (μεταφράζει ἑλληνικοὺς ὅρους στὰ λατινικά, πχ. ἔσω τῆς αὐλῆς ὅ ἐστὶν πραιτώριον—15,16, λεπτὰ δύο ὅ ἐστὶν κοδρἀντης—12,42)  ἀκολουθεῖ τὴν θεολογία τοῦ Παὐλου ,ὄχι τοῦ Πέτρου (βλ. Πράξεις, Ὁμιλία τῆς Πεντηκοστῆς) ὅπως διἐδωσε λανθασμένα ἡ Παράδοση {βλ.ΠΑΠΙΑΣ, "Μᾶρκος ἐρμηνευτὴς Πέτρου γενόμενος} καὶ γράφτηκε πρὶν τὸ 70μΧ γιατὶ ταυτίζει τὴν Καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ μὲ τὸν Ἐρχομὸ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου (Κεφ.13) 3) τὸ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ γράφτηκε γύρω στὸ 80μΧ  γι αύτὸ διαχωρίζει τὴν Καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ ἀπὸ τὴν Β' Παρουσία (Κεφ.24, 36) γράφτηκε μᾶλλον στὴν Ἀντιόχεια καὶ ἐκφράζει τὴν  ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ μερ

   Εἲναι γνωστὴ ἡ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ τῆς νιτσεϊκῆς Σκέψης ἤδη ἀπὸ τὸν προηγούμενο αἰῶνα ὅταν ὁ Νἰτσε μέ τὰ γραφόμενα του περὶ "ΘΕΛΗΣΗΣ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ" * καὶ περὶ "ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΥ" θεωρήθηκε ὡς ὁ πρόδρομος καὶ ὁ μέγας προφήτης τοῦ ΝΑΖΙΣΜΟΥ.  Ὡστόσο, μετά τὸ 1960  ἄρχισε ἡ ἀποκατάσταση τῆς φιλοσοφίας τοῦ Νίτσε ἡ ὁποία πολὺ ἀπάδει ἀπὸ κάθε μορφῆς φυλετισμὸ καὶ παγγερμανισμό. Στὴν Ἑλλάδα ὅμως, πέραν τῶν γνωστῶν παρανοήσεων, ἔχουν ὑπάρξει καὶ πολλὲς ΛΑΘΡΟΧΕΙΡΙΕΣ (καί..κουτοπονηριές) στὴν ἑρμηνεἰα τῆς  φιλοσοφἰας τοῦ Νίτσε.  Ἐξηγῶ· διάβαζα πρὸ ἡμερῶν ἕνα μεταπτυχιακὸ μέ θέμα τὴν νιτσεϊκὴ φιλοσοφία  στὸ ὁποῖο ἀναγραφόταν ὅτι—δῆθεν—ὁ Νίτσε δέν στρεφόταν κατὰ ὅλου τοῦ χριστιανισμοῦ ἀλλὰ μόνον κατά τοῦ Δυτικοῦ —ὄχι κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας... Κι ὅταν εἶδα τὶς παραπομπὲς καὶ τὴν βιβλιογραφία ἁντιλήφθηκα ποίου γνωστοῦ συγγραφέα‒ καθηγητῆ ἀναπαράγει τὶς ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ  αὐτὲς ἀπόψεις. ΜΠΑΡΟΥΦΕΣ !  Ἰδού  τί ΑΚΡΙΒΩΣ  πρἐσβευε ὁ Νίτσε:  "ἀντίπαλος" τοῦ Γερμανοῦ φιλοσὸφου  εἶναι ὁ Σωκράτης,

Τὸ ἐρώτημα περὶ τῆς γνησιὀτητας τῶν Παυλείων Ἐπιστολῶν ὑπῆρξε ΓΟΝΙΜΩΤΑΤΟ διότι γέννησε πρὶν δύο αἰῶνες ΟΛΟΚΛΗΡΗ τὴν ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ἐπιστήμη.  Συγκεκριμἐνα ἡ σύγκριση τῆς πληθώρας τῶν τότε εὑρεθἐντων χειρογράφων τῆς ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ μέ τὸ  TEXTUS RECEPTUS αὐτῆς  (δηλ. τὸ ΕΝΤΥΠΟ κείμενο ποὺ εἶχε ἐπιμεληθεῖ ὁ ΕΡΑΣΜΟΣ) ἡ ὁποία ξεκίνησε ἀπὸ τὸν R. BENTLEY τὸ 1721 καὶ ὁλοκληρώθηκε —λόγῳ τῆς κωλυσιεργίας τῶν θεολόγων— τὸ 1831 ἀπὸ τὸν K. LACHMANN,  ὐπῆρξε τὸ ἔναυσμα ὥστε φιλόλογοι ὅπως ὁ  F.A.WOLF νὰ θεωρήσουν  ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ἔντυπη ΕΚΔΟΣΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ. Παρακάτω θὰ ἀναφέρω συνοπτικὰ τὰ περὶ γνησιότητας τῶν Παυλείων Ἐπιστολῶν  ἐξηγῶντας  ὅτι σήμερα ἡ πληθώρα τῶν εἰδικῶν καινοδιαθηκολόγων  δέχεται ὅτι ἀπὸ τὶς 14 ἐπιστολὲς ποὺ φέρουν τὸ ὄνομα τοῦ Παύλου  ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΝΗΣΙΕΣ οἱ ἑξῆς:  —ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ (  διότι  ὑπάρχει μιὰ  ἐντελῶς ἂλλη δομή, περιεχόμενο καὶ ἰδέες) —ΠΡΟΣ ΚΟΛΟΣΣΑΕΙΣ & ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ (αὐτὲς οἱ δύο ἐπιστολὲς ΕΧΟΥΝ ΚΟΙΝΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΙΔΕΕΣ ΜΕΤΑΞΥ Τ