Διαμαντῆς Κούτουλας

   Γεννήθηκα καὶ μεγάλωσα μέσα στὰ βιβλία.  Ἡ μάνα μου μέ μύησε, ἤδη ἀπὸ τὴν Ε’ Δημοτικοῦ τὸ 1972, στὸν Σαῖξπηρ, στὸν Αἰσχύλο ,στὴν μυθολογἰα τοῦ Ἀπολλόδωρου καὶ βεβαίως στὸν Οὐγκώ, ἑνῶ ὁ πατέρας μου μοῦ’δωσε νὰ διαβάσω Λασκαρᾶτο (Ἰδοὺ ὁ ἄνθρωπος) καὶ  "Ζαρατούστρα" τοῦ Νίτσε σέ μετάφραση  Λέοντος Κουκοὐλα, ὅταν πῆγα Γυμνάσιο... Ἀπὸ τότε ξεκίνησε ὁ ΕΡΩΤΑΣ μου γιὰ τὰ βιβλία.  Ὅμως ὅταν πρὶν 30 χρόνια ,γνώρισα τὸν ΡΕΝΟ (Ἀποστολίδη) ὁ ἔρωτας γιὰ τὰ βιβλία ἀνδρώθηκε, διότι τὀτε ἔμαθα γιὰ τὶς ΣΠΑΝΙΕΣ ἐκδόσεις μοναδικῶν βιβλίων κι ἔγινα κυνηγὸς καὶ συλλἐκτης τέτοιων ἐκδόσεων, ὅπως τῆς ἔκδοσης ΕΥΡΙΠΙΔΗ τοῦ ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗ (1888‒1903)  τοῦ ΛΕΞΙΚΟΥ τῆς ΠΡΩΪΑΣ τοῦ ΖΕΥΓΩΛΗ (1933) ,τοῦ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΥ  ΑΡΧ.ΕΛΛ. τοῦ ΚΙΝΝΕΡΟΥ (1879) ,  τῆς ΝΕΟΛΛ.ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ ΤΩΝ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ τοῦ Α.ΠΑΛΛΗ (γιὰ τὴν ὁποία θρηνήσαμε νεκρούς κατά τά "Εὐαγγελικά"  τοῦ 1901 ) ἢ τὴν ΝΕΟΕΛΛ. ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ τῆς ΟΡΕΣΤΕΙΑΣ τοῦ ΑΙΣΧΥΛΟΥ τοῦ ΣΩΤΗΡΙΑΔΗ (γιὰ τὴν οποία ἐπίσης θρηνήσαμε  νεκροὺς κατά τὰ "Ὀρεστειακά" τοῦ 

 Ἡ "Γέννηση τῆς Τραγωδίας" (ἐκδόθηκε δύο φορές :1872, 1886) καὶ ἀποτελεῖ ἕνα κείμενο ἀποκαλυπτικὸ γιὰ τὴν Σκέψη τοῦ Νίτσε.  Ἐξηγῶ· εἶναι ἀδύνατον νὰ κατανοήσει κανεὶς τὸν Νίτσε ἂν δὲν λάβει προηγουμένως ὐπόψιν του τὶς ἀντιλήψεις τοῦ ΣΟΠΕΝΑΟΥΕΡ καὶ τοῦ ΒΑΓΚΝΕΡ περὶ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Ὑποστηρίζει ὁ πρῶτος καὶ ἐπιβεβαιώνει ὁ δεύτερος ὅτι ἐνῶ οἱ Πλαστικὲς Τέχνες μἐσῳ τῆς ὡραιότητας τῶν Μορφῶν ἐκφράζουν τὴν ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗΣ,  ἡ Μουσικὴ —μἐσῳ τῆς ἔκστασης ποὺ προσφέρει—ἐκφράζει τὴν ὑποκρυπτόμενη ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ.  Τὴν Ἀρχὴ τῆς Ἐξατομίκευσης ἀποκάλεσε ὁ Νίτσε ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΟ Πνεῦμα καὶ τὴν Ἀρχὴ τῆς Ἑνότητας, ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟ. Γράφει λοιπὸν στὸ ἐν λόγῳ σύγγραμμα του  ὅτι ἡ ΑΡΧΑΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ (μέχρι τὸν ΕΥΡΙΠΙΔΗ) ἀποτελεῖ τὴν σύζευξη ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ποὺ πρόσφερε στοὺς ἀνθρώπους τὴν ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ μέσῳ τῆς συνειδητοποίησης  ὅτι ΤΟ ΜΕΡΟΣ (ἄνθρωπος) ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΟΛΟΥ δηλ.  ΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΟ ΟΛΟΝ . Λέει ὁ Νίτσε ὅτι ὅλοι οἱ Τραγικοὶ Ἥρωες ἀποτελοῦν προσωπεῖα τοῦ ΠΑΣΧΟΝΤΟΣ ‒ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΟΥ

Οἱ "ΚΑΡΕΚΛΕΣ" {= Les Chaises}  τοῦ ΕΥΓΕΝΙΟΥ  ΙΟΝΕΣΚΟ (1951) εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἀριστουργήματα τῆς παγκόσμιας Δραματουργίας μὲ λίαν  ἀποκαλυπτικοὺς συμβολισμούς.  Ἡ ὑπόθεση  ἐν συνόψει ἔχει ὡς ἑξῆς· δύο ἡλικιωμένοι σύζυγοι ἄνω τῶν 90 ἐτῶν,ἕνας Γέρος καὶ μιὰ Γριὰ (ποὺ λειτουργοῦν στὸ ἔργο σὰν τὸ ἀρχετυπικὸ ζευγάρι τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας) ἀναπολοῦν τὴν ζωή τους σὲ ἕνα ἀπομονωμένο πὺργο στὸ μέσον τῆς θαλάσσης ὅμως ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΕΣ (δέν συμφωνοῦν ἄν εἶχαν  ποτέ παιδιὰ ἢ ἄν γηροκόμησαν τοὺς γονεῖς τους...).   Τὸ  ζεῦγος  αὐτὸ τῶν ἡλικιωμἐνων ἀναμἐνει ἕνα πλῆθος ἐπισκεπτῶν (ὡς ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΟΛΗΣ)  γιὰ νὰ  ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙ ὁ Γέρος  ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣ  ΣΤΙΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ  ΓΕΝΕΕΣ, μέσῳ ἑνὸς ΟΜΙΛΗΤΗ ὁ ὁποῖος μέ τὴν ρητορική του δεινότητα θὰ ἐξηγήσει στὸν Κόσμο  τὴν Φιλοσοφία τοῦ Γέρου  γιὰ τὸ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Πράγματι καταφθάνουν πλήθη , μαζὶ κι ὁ ἴδιος ὁ Αὐτοκράτωρ, ΟΜΩΣ  ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΟΡΑΤΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ, οἰ ὁποῖοι

Βεβαίως ὁ Θεὸς δέν  εἰσενἐγκει {=εἰσάγει} κανέναν σέ πειρασμό· ἄλλο εἶναι τὸ νόημα τοῦ αἰτήματος αύτοῦ  τῆς Προσευχῆς τοῦ <ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ> ὅπως θὰ δοῦμε στὸ τέλος. Καταρχὰς ἂς θυμηθοῦμε τὴν ἀρχαία ἀντίληψη ποὺ εἰσήγαγε ὁ Σωκρἀτης βάσει τῆς ὁποίας ἡ Ἀνηθικότητα εἶναι προϊὸν ἀγνοίας {=οὐδεὶς ἑκὼν κακός}.  Ἔλεγε λοιπὸν ὁ Ἀθηναῖος σοφὸς —καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸν ὅλοι οἱ Ἀρχαῖοι—ὅτι ἂν σέ κάποιον δείξεις  (μἐσῳ τοῦ Ὀρθοῦ Λόγου) πὼς αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι κακό, θὰ πάψει νὰ τὸ κάνει.  Ἡ πράξη ὡστόσο ἔχει ἀποδείξει ὅτι αὐτὸ συχνὰ δέν ἰσχύει διότι πείθεις κἀποιον ὅτι εἶναι κακὸ (πχ. νά παίρνει ναρκωτικὲς οὐσίες)  ἀλλὰ ὅμως ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ ΤΟΥ ὅτι αύτὸ εἶναι κακὸ συνεχίζει νὰ κάνει  τὸ ἴδιο. ΠΟΥ ΛΟΙΠΟΝ  ΕΣΦΑΛΕ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ; Τὴν ἀπάντηση ἔδωσε στὴν νεώτερη ἐποχὴ ὁ ΦΡΟΫΝΤ δείχνοντας ὅτι μία πληθώρα πρἀξεων ἔχει ἀφετηρία τὸ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ στὸ ὁποῖο δέν ἔχει πρόσβαση ἡ Λογική.   Ἄρα ὁ Ὀρθὸς Λόγος ΑΔΥΝΑΤΕΙ νὰ προστατέψει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ Ἀσυνείδητο του.  Συνεπῶς τὸ νόημα τῆς αἰτήσεως τῆς Κυριακῆς Προσ