Διαμαντῆς Κούτουλας

 Τὰ περὶ τῆς ΔΥΤΙΚΗΣ Ἱερᾶς Ἐξετάσεως εἶναι βεβαίως πασίγνωστα, ὅμως ἐκεῖνο ποὺ εὐρέως ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ εἶναι τὸ ὅτι ὁ πρῶτος διδάξας τὸ κάψιμο τῶν αἱρετικῶν στὴν πυρὰ  εἶναι τὸ  ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ. Καταρχὰς νά σημειώσω ὅτι ἡ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ πού ἁναφέρεται ἡ δημιουργἰα τοῦ θεσμοῦ  τοῦ ΚΟΙΑΙΣΙΤΩΡΟΣ { quaesitor =ἐξεταστοῦ } εἶναι στὰ 539μΧ ἀπὸ τὸν ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟ ὅπως γράφει ὁ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ (Ἀνἐκδοτα, 20, 7—20)  στὶς ἁρμοδιότητες τοῦ ὁποίου  ἀνῆκε καὶ ἡ ἔρευνα  ΑΝ ΤΕΛΕΙΤΟ  ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΡΟΠΟ Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ  ΛΑΤΡΕΙΑ : < καὶ εἲ τῳ τὰ ἐς τὸ θεῖον οὐκ ὀρθῶς ἤσκηται> {ΑΝΕΚΔΟΤΑ, 20,9 } Δέν γνωρἰζουμε γιὰ πόσο διήρκεσε ὁ θεσμὸς αὐτὸς ἢ ἄν ἀργὀτερα ἐνσωματώθηκε στὸν θεσμὸ τοῦ ΚΟΙΑΙΣΤΩΡΟΣ {quaestor=δικαστοῦ ἢ "ὐπουργοῦ δικαιοσύνης"}, ὡστόσο πάντοτε ἡ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΩΝ/ΠΟΛΗΣ μποροῦσε νά κηρύξει κάποιον ὡς ΑΙΡΕΤΙΚΟ ζητῶντας τὴν θανάτωση του στὴν ΠΥΡΑ μέ τὴν συγκατάνευση βεβαίως τοῦ Αὐτοκράτορα.  Ἡ πιὸ γνωστὴ ἱστορικὴ πηγὴ πού περιγράφει τὸ θάνατο αἱρετικῶν στὴν πυρά εἶναι ἡ " ΑΛΕΞΙΑΔΑ " { 114

Τὸ  ὄνομα τοῦ Θεοῦ ( ΙΕΡΟ ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΑΤΟΝ)  γραφόταν στὸ παλαιὸ ἑβραϊκὸ ἀλφάβητο χωρὶς φωνήεντα ὡς 𐤉𐤄𐤅𐤄  (βλ. φωτό) τὸ ὁποῖο στὰ σύγχρονα ἑβραϊκὰ γράφεται ὡς יַהְוֶה‎   (στὰ ἑλληνικὰ ΓΧΒΧ ἢ στὰ λατινικὰ  YHVH).  Ἡ συνήθης προφορά ΓΙΑΧΒΕ (ἢ ΓΙΕΧΩΒΑ)  εἶναι ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ  προκύπτουσα ἀπὸ τὰ φωνήεντα τῆς λέξης adonai  אדני μὲ τὴν ὁποία διάβαζαν οἱ Ἑβραῖοι  ὡς ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ τὸ ΑΦΑΤΟΝ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ , τὸ ΙΕΡΟΝ ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΑΤΟΝ— λόγῳ τῆς ἀπαγόρευσης τοῦ ΔΕΚΑΛΟΓΟΥ {= οὐ λήψει τὸ ὄνομα Κυρίου του Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίῳ—ΕΞ.20,7 } ποὺ ἐπεβλήθη τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰησοῦ (περίοδος ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΝΑΟΥ). Δὲν ὑπάρχει πειστικὴ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΚΗ* ἑρμηνεία γιὰ τὴν προἐλευση τῆς λέξης καὶ ἡ ἐξήγηση ὅτι  προκύπτει ἀπὸ τὴν φράση אהיה אשר אהיה {=εχγέχ ασέρ εχγέχ =Εἶμαι αὐτὸς ποὺ εἶμαι — μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα «Ἐγώ εἰμι ὁ ὤν»}  τῆς διήγησης τῆς ΚΑΙΟΜΕΝΗΣ ΒΑΤΟΥ θεωρεῖται μεταγενέστερη ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ  ἐπινόηση τῶν ΡΑΒΒΙΝΩΝ  σὲ μιὰν  ἐποχὴ ποὺ ἡ ἀρχικὴ σημασία τοῦ ὀνόματος εἶχε χαθεῖ. Παντως τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰησοῦ οἱ Ἑβραῖοι  ἐπειδὴ πίστε

Γιὰ τὴν  δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχουν  δύο διηγήσεις στὴν... ἴδια σελίδα τοῦ βιβλίου τῆς "ΓΕΝΕΣΗΣ" ποὺ ἀνάγονται σὲ διαφορετικοὺς συγγραφεῖς‒πηγές:  1) στὸν λεγόμενο "ΓΙΑΧΒΙΣΤΗ"   {μὲ σύμβολο τὸ J}  προερχόμενο ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ καὶ ἀναγόμενο στὸ 900πΧ (ὀνομάζεται ἔτσι ἐπειδὴ στὸ κείμενο χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸν θεὸ τὴν λέξη     "ΓΙΑΧΒΕ"   יהוה καὶ 2)  στὸν λεγόμενο "ΙΕΡΑΤΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ" (διεθνὲς σύμβολο P)  ἀναγόμενο στὸ 450πΧ . Ἀπὸ τὴν "ΓΙΑΧΒΙΚΗ πηγή"   προέρχεται ἡ δεύτερη στὴν σειρὰ ἀφήγηση, κατὰ τὴν ὁποίαν , ὁ θεὸς ΠΡΩΤΑ ἐπλασε τὸν Ἀδὰμ , ΚΑΤΟΠΙΝ ΟΛΑ ΤΑ ΖΩΑ καὶ τέλος ἀπὸ τὴν πλευρά τοῦ Ἀδὰμ, τὴν Εὔα (ΓΕΝ.2,21—22) .  Ἡ πρώτη ἀφήγηση ποὺ εἶναι καὶ ἡ νεώτερη προέρχεται ἀπὸ τὸν "ΙΕΡΑΤΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ" καὶ σύμφωνα μὲ αὐτὴν  ὁ θεὸς ἐποίησε  ταυτόχρονα  τὸ ἀνθρώπινο ζεῦγος <ἀρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς> (ΓΕΝ.1,26—28) ΟΜΩΣ ΤΟ ΕΠΛΑΣΕ  ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ. [ ΣΗΜΕΙΩΣΗ : ἡ διήγηση τῆς ΠΤΩΣΗΣ τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει μόνο στὴν

" ΟΠΛΟΝ"  οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ὀνόμαζαν τὴν ΑΣΠΙΔΑ καὶ κατὰ συνἐπεια  ἡ λἐξη "ΟΠΛΙΤΗΣ"  σήμαινε τὸν ΑΣΠΙΔΟΦΟΡΟ.  Ἡ μεγἀλη ἐφεύρεση πού ἄλλαξε τὶς τεχνικὲς τοῦ πολἐμου τὸν 6ο αἰ.πΧ  ὀφειλόταν στὸν ΠΟΡΠΑΚΑ δηλ.τὸ δερμάτινο ἔλασμα στὸ κέντρο τῆς ἀσπῖδας ὅπου στηριζόταν ὁ ἀγκῶνας  καὶ στὴν ΑΝΤΙΛΑΒΗ   στὸ ἂκρο τῆς ἀσπῖδσς ἀπ'ὅπου  τὴν κρατοῦσε ὁ ὁπλίτης (βλ.φωτό.)   Χἀρις στὸν πόρπακα καὶ τὴν ἀντιλαβὴ μποροῦσε ὁ ὁπλίτης νὰ ΕΛΕΥΘΡΡΩΣΕΙ ΤΟ ΔΕΞΙ ΤΟΥ ΧΕΡΙ  γιὰ νὰ κρατήσει τὸ ξῖφος ἢ τὸ δόρυ, ἐνῶ τὴν ἀσπῖδα  τὴν κρατοῦσε μὲ τὸ ἀριστερὸ ἀπὸ τὴν ΑΝΤΙΛΑΒΗ καὶ  στερεωμένο τὸν ἀγκῶνα στὸν ΠΟΡΠΑΚΑ. Αὐτὴ ἡ ἐφεὐρεση (ἴσως νὰ ἀποτελεῖ δημιουργία τῶν Σπαρτιατῶν ἢ τοῦ βασιλέως τοῦ Ἄργους ΦΕΙΔΩΝΟΣ)  εἶχε ὡς συνἐπεια τὴν δημιουργία τῆς ΟΠΛΙΤΙΚΗΣ ΦΑΛΑΓΓΑΣ δηλ. τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ ΤΕΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΟΥ ΠΕΖΙΚΟΥ. Στὴν φἀλαγγα πρωτεῦον ἦταν ΝΑ ΜΗΝ ΣΠΑΣΕΙ Η ΠΑΡΑΤΑΞΗ καὶ αὐτὸ τὸ νόημα ἔχει τό < Ἢ ΤΑΝ Ἢ ΕΠΙ ΤΑΣ>  διότι ὁ κάθε ὁπλίτης στηριζόταν στὸν ΔΙΠΛΑΝΟ ΤΟΥ γιὰ νὰ φυλἀξει τὸ ΔΕΞΙΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟ