Διαμαντῆς Κούτουλας

 Τὰ περὶ τῆς ΔΥΤΙΚΗΣ Ἱερᾶς Ἐξετάσεως εἶναι βεβαίως πασίγνωστα, ὅμως ἐκεῖνο ποὺ εὐρέως ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ εἶναι τὸ ὅτι ὁ πρῶτος διδάξας τὸ κάψιμο τῶν αἱρετικῶν στὴν πυρὰ  εἶναι τὸ  ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ. Καταρχὰς νά σημειώσω ὅτι ἡ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ πού ἁναφέρεται ἡ δημιουργἰα τοῦ θεσμοῦ  τοῦ ΚΟΙΑΙΣΙΤΩΡΟΣ { quaesitor =ἐξεταστοῦ } εἶναι στὰ 539μΧ ἀπὸ τὸν ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟ ὅπως γράφει ὁ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ (Ἀνἐκδοτα, 20, 7—20)  στὶς ἁρμοδιότητες τοῦ ὁποίου  ἀνῆκε καὶ ἡ ἔρευνα  ΑΝ ΤΕΛΕΙΤΟ  ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΡΟΠΟ Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ  ΛΑΤΡΕΙΑ : < καὶ εἲ τῳ τὰ ἐς τὸ θεῖον οὐκ ὀρθῶς ἤσκηται> {ΑΝΕΚΔΟΤΑ, 20,9 } Δέν γνωρἰζουμε γιὰ πόσο διήρκεσε ὁ θεσμὸς αὐτὸς ἢ ἄν ἀργὀτερα ἐνσωματώθηκε στὸν θεσμὸ τοῦ ΚΟΙΑΙΣΤΩΡΟΣ {quaestor=δικαστοῦ ἢ "ὐπουργοῦ δικαιοσύνης"}, ὡστόσο πάντοτε ἡ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΩΝ/ΠΟΛΗΣ μποροῦσε νά κηρύξει κάποιον ὡς ΑΙΡΕΤΙΚΟ ζητῶντας τὴν θανάτωση του στὴν ΠΥΡΑ μέ τὴν συγκατάνευση βεβαίως τοῦ Αὐτοκράτορα.  Ἡ πιὸ γνωστὴ ἱστορικὴ πηγὴ πού περιγράφει τὸ θάνατο αἱρετικῶν στὴν πυρά εἶναι ἡ " ΑΛΕΞΙΑΔΑ " { 114

Τὸ  ὄνομα τοῦ Θεοῦ ( ΙΕΡΟ ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΑΤΟΝ)  γραφόταν στὸ παλαιὸ ἑβραϊκὸ ἀλφάβητο χωρὶς φωνήεντα ὡς 𐤉𐤄𐤅𐤄  (βλ. φωτό) τὸ ὁποῖο στὰ σύγχρονα ἑβραϊκὰ γράφεται ὡς יַהְוֶה‎   (στὰ ἑλληνικὰ ΓΧΒΧ ἢ στὰ λατινικὰ  YHVH).  Ἡ συνήθης προφορά ΓΙΑΧΒΕ (ἢ ΓΙΕΧΩΒΑ)  εἶναι ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ  προκύπτουσα ἀπὸ τὰ φωνήεντα τῆς λέξης adonai  אדני μὲ τὴν ὁποία διάβαζαν οἱ Ἑβραῖοι  ὡς ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ τὸ ΑΦΑΤΟΝ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ , τὸ ΙΕΡΟΝ ΤΕΤΡΑΓΡΑΜΜΑΤΟΝ— λόγῳ τῆς ἀπαγόρευσης τοῦ ΔΕΚΑΛΟΓΟΥ {= οὐ λήψει τὸ ὄνομα Κυρίου του Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίῳ—ΕΞ.20,7 } ποὺ ἐπεβλήθη τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰησοῦ (περίοδος ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΝΑΟΥ). Δὲν ὑπάρχει πειστικὴ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΚΗ* ἑρμηνεία γιὰ τὴν προἐλευση τῆς λέξης καὶ ἡ ἐξήγηση ὅτι  προκύπτει ἀπὸ τὴν φράση אהיה אשר אהיה {=εχγέχ ασέρ εχγέχ =Εἶμαι αὐτὸς ποὺ εἶμαι — μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα «Ἐγώ εἰμι ὁ ὤν»}  τῆς διήγησης τῆς ΚΑΙΟΜΕΝΗΣ ΒΑΤΟΥ θεωρεῖται μεταγενέστερη ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ  ἐπινόηση τῶν ΡΑΒΒΙΝΩΝ  σὲ μιὰν  ἐποχὴ ποὺ ἡ ἀρχικὴ σημασία τοῦ ὀνόματος εἶχε χαθεῖ. Παντως τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰησοῦ οἱ Ἑβραῖοι  ἐπειδὴ πίστε

" ΟΠΛΟΝ"  οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ὀνόμαζαν τὴν ΑΣΠΙΔΑ καὶ κατὰ συνἐπεια  ἡ λἐξη "ΟΠΛΙΤΗΣ"  σήμαινε τὸν ΑΣΠΙΔΟΦΟΡΟ.  Ἡ μεγἀλη ἐφεύρεση πού ἄλλαξε τὶς τεχνικὲς τοῦ πολἐμου τὸν 6ο αἰ.πΧ  ὀφειλόταν στὸν ΠΟΡΠΑΚΑ δηλ.τὸ δερμάτινο ἔλασμα στὸ κέντρο τῆς ἀσπῖδας ὅπου στηριζόταν ὁ ἀγκῶνας  καὶ στὴν ΑΝΤΙΛΑΒΗ   στὸ ἂκρο τῆς ἀσπῖδσς ἀπ'ὅπου  τὴν κρατοῦσε ὁ ὁπλίτης (βλ.φωτό.)   Χἀρις στὸν πόρπακα καὶ τὴν ἀντιλαβὴ μποροῦσε ὁ ὁπλίτης νὰ ΕΛΕΥΘΡΡΩΣΕΙ ΤΟ ΔΕΞΙ ΤΟΥ ΧΕΡΙ  γιὰ νὰ κρατήσει τὸ ξῖφος ἢ τὸ δόρυ, ἐνῶ τὴν ἀσπῖδα  τὴν κρατοῦσε μὲ τὸ ἀριστερὸ ἀπὸ τὴν ΑΝΤΙΛΑΒΗ καὶ  στερεωμένο τὸν ἀγκῶνα στὸν ΠΟΡΠΑΚΑ. Αὐτὴ ἡ ἐφεὐρεση (ἴσως νὰ ἀποτελεῖ δημιουργία τῶν Σπαρτιατῶν ἢ τοῦ βασιλέως τοῦ Ἄργους ΦΕΙΔΩΝΟΣ)  εἶχε ὡς συνἐπεια τὴν δημιουργία τῆς ΟΠΛΙΤΙΚΗΣ ΦΑΛΑΓΓΑΣ δηλ. τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ ΤΕΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΟΥ ΠΕΖΙΚΟΥ. Στὴν φἀλαγγα πρωτεῦον ἦταν ΝΑ ΜΗΝ ΣΠΑΣΕΙ Η ΠΑΡΑΤΑΞΗ καὶ αὐτὸ τὸ νόημα ἔχει τό < Ἢ ΤΑΝ Ἢ ΕΠΙ ΤΑΣ>  διότι ὁ κάθε ὁπλίτης στηριζόταν στὸν ΔΙΠΛΑΝΟ ΤΟΥ γιὰ νὰ φυλἀξει τὸ ΔΕΞΙΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟ