Διαμαντῆς Κούτουλας

Δὲν ὑπῆρχαν φυσικὰ, μαγνητόφωνα κλπ τεχνικὰ μέσα στὴν ἀρχαιότητα , ὥστε νὰ ἔχουμε μιὰ ΑΜΕΣΗ ἀντίληψη τῆς προφορᾶς τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς , ὄμως ὑπάρχουν ἀρκετὲς ΕΜΜΕΣΕΣ μαρτυρίες ποὺ ἀποκαλύπτουν τὴν προσῳδιακὴ προφορὰ τῆς  ἀρχαίας ἑλληνικῆς . Ἰδοὺ λοιπὸν  τρεῖς  φιλολογικὲς μαρτυρίες ποὺ ἀποκαλύπτουν τὴν προσῳδικὴ  προφορὰ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς στὰ ΠΡΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ χρόνια: 1. σὲ ἕνα ἀπόσπασμα κωμῳδίας τοῦ Κρατίνου ἀναφέρεται  ὁ ἦχος τοῦ βελάσματος τοῦ προβάτου ὡς "βῆ—βῆ" · " ὁ δʹ ἠλίθιος ὥσπερ πρόβατον, βῆ ,βῆ λέγων βαδίζει"(ΚΡΑΤΙΝΟΣ, Kock, CAF,43)  πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ὅτι τὸ  "η" προφερόταν ὡς δύο "ε" καὶ τὸ  "β"  ὡς "b" (βῆ =μπέε). Παρόμοια  παραδίδει καὶ ὁ Ἀριστοφάνης :  " θύειν με μέλλει καὶ κελεύει βῆ λέγειν"(ΑΠΟΣΠ.642). 2. Ὁ Κικέρων εἰρωνεύτηκε κάποτε στὸ δικαστήριο ἕναν Ἕλληνα  μάρτυρα , ὀ ὁποῖος ἐπρόφερε τὸ Φ τοῦ ὀνόματος του ὠς PH (=πχ) .Γράφει ὁ ΚΟΪΝΤΙΛΙΑΝΟΣ : " nam contra Graeci aspirare F ut Φ solent&q

Τὸ βιβλίο τοῦ Schatz (φωτό) τὸ εἶχα παρουσιάσει σὲ κάποιο Σεμινάριο τῆς Καθ. Ἐκκλ. τὸ 2005, ὅμως δὲν ἐπαναλάβω στὴν παροῦσα ἀνάρτηση τὰ ὅσα εἶχα πεῖ ἐκεῖ . Θὰ κάνω  μόνο κάποιες ἐπισημάνσεις  ὡς ἱατορικός.  Καταρχὰς γιὰ μᾶς τοὺς ἱστορικοὺς, ἄλλο πρᾶγμα εἶναι ἡ Ἕνωση καὶ ἄλλο ἡ Ἑνότητα  ἐν προκειμένῳ τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ εἰδικῶς τῆς Ὀρθόδοξης καὶ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλ.  Δὲν βλέπουμε πιὰ ἐμεῖς οἱ ἱστορικοί—ΕΙΔΙΚΩΣ  ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙ  ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΟΙ—τὰ ἱστορικὰ μεγέθη  ἀναγωγικὰ , θεωρῶντας τα ὡς ΕΝΙΑΙΑ, ἀλλὰ δίνουμε περισσότερη βάση στὶς ΔΙΑΦΟΡΕΣ τους,  παρὰ στὰ κοινά τους σημεῖα.   Ἔτσι δέν νομίζουμε ὅτι εἶναι ἐφικτὴ μιὰ Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν ,Δυτικῆς καὶ Ἀνατολικῆς, Η ΟΠΟΙΑ ΑΛΛΩΣΤΕ ΓΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ,  ἀλλὰ ἐφικτὴ εἶναι  ἡ ΕΝΟΤΗΤΑ καὶ  ὄχι μόνο  ἐφικτὴ ἀλλὰ καὶ ΑΝΑΓΚΑΙΑ γιὰ σύμπασα τὴν Χριστιανοσύνη. Γιὰ νὰ γίνει πράξη ὅμως αὐτὴ ἡ Ἑνὀτητα —Η ΟΠΟΙΑ ΥΠΗΡΞΕ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΧΙΛΙΕΤΙΑ—πρἐπει νὰ ἀκούσει ἡ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ τὴν φωνή ἡ

 Τὰ σλαβικὰ  φῦλα  ἦρθαν στὴν Μακεδονία τὸν 6ομΧ  ὅμως  οἱ Σλαβόφωνοι τῆς Μακεδονικῆς γῆς ἄρχισαν νὰ ἐπικαλοῦνται κάποια ξεχωριστὴ  "μακεδονική" ΕΘΝΙΚΗ καταγωγὴ ΜΟΝΟ στὰ τέλη τοῦ 19ου αἰ.μέσῳ τῆς ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ (ΕΜΕΟ) ποὺ ὀργάνωσε τήν-ἀποτυχημένη- ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΙΛΙΝΤΕΝ τὸ 1903 κατὰ τῶν Ὀθωμανῶν . Ἀργότερα βέβαια ἡ ΕΜΕΟ πέρασε ὁλοκληρωτικὰ στὰ χέρια τῶν ΒΟΥΛΓΑΡΙΖΟΝΤΩΝ δεξιῶν, ἀπ ' ὅπου καὶ ἀρχικὰ ἐκπορευόταν.. Ἀπώτερος στόχος τῆς ΕΜΕΟ ἦταν ,ἀφοῦ ἐπιτευχθεῖ πρῶτα ἡ Ἀνεξαρτητοποίηση τῆς Μακεδονίας, κατόπιν νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ Προσάρτηση της στὴν Βουλγαρία -ὅπως ἔγινε καὶ μὲ τὴν Ἀνατ.Ρωμυλία. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΟ  ΣΧΕΔΙΟ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ (ΔΕΞΙΩΝ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ) οἱ ὁποῖοι ἔνοιωθαν ὅλους τοὺς σλαβόφωνους τῆς Μακεδονίας ὡς Βούλγαρους, καθόσον ἡ σλαβομακεδονικὴ γλῶσσα ἀποτελεῖ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗΣ. Στὸ διήγημα  τοῦ Σ.ΜΥΡΙΒΗΛΗ "Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ " στὴν  Α'  Ἔκδοση τοῦ 1924  φαίνεται  ἡ διαμόρφωση αὐτῆς τῆς"μακεδονικῆς"συνεί