Διαμαντῆς Κούτουλας

 Ἐν συνόψει τὰ γράφω διότι ὁ χῶρος ἐδῶ δὲν ἐνδείκνυται γιὰ λεπτομερεῖς ἀναλύσεις (ὅποιος θέλει μπορεῖ νὰ ἀνατρέξει στὴν σχετικὴ βιβλιογραφία, κυρίως ξενόγλωσση). 1. ὁ Τόμας  Μπρούς Ἔλγιν ,Σκῶτος λόρδος, εἶχε πάθος μὲ τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ ἐπεδίωκε νὰ μετατρέψει τὴν ἔπαυλη του στὸ Μπρούμχολ τῆς Σκωτίας σὲ..Παρθενῶνα. 2. Τὸ πάθος του αὐτὸ τὸν ὁδἠγησε σὲ ἄμετρο δανεισμὸ ποὺ ἐν τέλει τὸν κατέστρεψε·  πτώχευσε ἐντελῶς καὶ διαλύθηκε ἡ οἰκογένεια του,ἀφοῦ τὸν ἐγκατέλειψε ἡ σύζυγος μὲ τὰ παιδιά του. 3.Διορίστηκε πρεσβευτὴς τῆς Ἀγγλίας στὴν Κων/πολη κατὰ τὰ ἔτη 1799—1803. Σὲ αὐτὴν τὴν περίοδο, τὸ 1801, (σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχὲς τοῦ Βρεττανικοῦ Μουσείου ) ὁ Ἔλγιν ἐξασφάλισε ΣΟΥΛΤΑΝΙΚΟ ΦΙΡΜΑΝΙ τὸ ὁποῖο τοῦ ἔδινε ἄδεια νὰ ἀνέβουν ἄνθρωποι του στὸν Παρθενῶνα (πχ .ὁ ζωγράφος ΛΟΥΣΙΕΡΙ) γιὰ νὰ ΖΩΓΡΑΦΙΣΟΥΝ τὰ γλυπτὰ  (δὲν ὑπῆρχαν φωτο. τότε) νά κάνουν ἐκμαγεῖα καὶ νὰ πάρουν "μερικὲς πέτρες" ...  Ἡ ίταλικὴ μετάφραση τοῦ φιρμανίου ἔγραφε:  " qualche pezzi di pietra"{ =ΚΑΠΟΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΠΕΤΡ

Εἶναι πολλὲς οἱ ἱστορικὲς περίοδοι ποὺ τὸ μυθολογικὸ πτηνό " ΦΟΙΝΙΞ " Ο ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΕΝΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΤΕΦΡΑΣ ΤΟΥ (κατὰ τὴν διήγηση τοῦ ΗΡΟΔΟΤΟΥ) ἔγινε ἤ προορίστηκε νὰ γίνει ἔμβλημα- ἐθνόσημο τοῦ Ἐλεύθερου Ἑλληνικοῦ Κράτους.   Πρώτη φορά βεβαίως ἐμφανίζεται ὁ ἀναγεννώμενος φοίνιξ ὡς ΠΟΛΙΤΙΚΟ ἔμβλημα τὸ 1821,  στὴν περίφημη ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ  ΑΛΕΞ. ΥΨΗΛΑΝΤΗ , τὴν  ΤΡΙΧΡΩΜΗ (κόκκινο—ἄσπρο—μαῦρο) σημαία δηλ. τῆς ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ,ἡ ὁποία καὶ προοριζόταν νὰ γίνει  ἡ ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Τοῦτο ὡς γνωστὸν δὲν συνέβη ,ὄχι τόσον λόγῳ τῆς Ἀποτυχίας τοῦ Κινήματος τοῦ Ὑψηλάντη , ὅσον ἐπειδὴ ὁ ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΣ στὴν Α' Ἐθνοσυνέλευση τῆς ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ (1822) ἐπεδίωξε τὴν ἀπεμπλοκὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἀγῶνα ἀπό τὴν ΤΕΚΤΟΝΙΖΟΥΣΑ Φιλική Ἑταιρεία καὶ τὰ ΚΑΡΜΠΟΝΑΡΙΖΟΝΤΑ ἐπαναστατικὰ ἐμβλήματα της  (ποὺ καθώς ἔλεγε ," τρόμαζαν" τὴν Ἱερὰ Συμμαχία.). Στὴν πραγματικότητα ἤθελε ὁ ἴδιος ὁ Μαυροκορδᾶτος  νὰ ἀπεμπλακεῖ  ὁ ἑλληνικὸς ἀγῶνας ἀπὸ τοὺς Ὑψηλάντηδες (ὑπακούοντας καὶ  στὰ κελεύσμα

Μετὰ τὴν Μάχη τοῦ Μπενεβέντο ( 26‒2‒1266 ) ὅπου σκοτώθηκε ὁ  Γερμανὸς ΜΑΝΦΡΕΔΟΣ βασιλιᾶς τῆς Σικελίας , νόθος γυιὸς τοῦ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΥ Β’ ΧΟΕΝΣΤΑΟΥΦΕΝ, κύριος τῆς νήσου ἔγινε ὁ νικητὴς ΚΑΡΟΛΟΣ ΑΝΔΕΓΑΥΟΣ (Charles  d' Anjou) κι ἔτσι ἡ Σικελία πέρασε σὲ γαλλικὰ χέρια.  Ὁ Κάρολος εἶχε μεγαλόπνοα σχέδια·  ἤθελε νὰ ἀναστήσει τὴν Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία τοῦ Ἰουστινιανοῦ κάτω ἀπὸ τὸ γαλλικὸ στέμμα, γι αὐτὸ σχεδίασε τὴν κατάληψη τῆς Κωνσταντινούπολης ,τὴν ὁποία μόλις τὸ 1261 εἶχε ἀνακαταλάβει ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους ὁ ΜΙΧΑΗΛ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ.  Ἡ προετοιμασία τοῦ Καρόλου κράτησε μιὰν εἰκοσαετία καὶ τὴν ἄνοιξη τοῦ 1282  ἦταν ἕτοιμος ὁ στόλος του νὰ ἀποπλεύσει κατὰ τῆς Κων/πολης. ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ. Τὴν ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ,30 Μαρτίου 1282 ,μόλις χτύπησαν οἱ καμπάνες τοῦ Ἑσπερινοῦ , στὴν Ἁγ.Τριάδα τοῦ Παλέρμο, ἕνα μενόμενο πλῆθος Σικελῶν ΕΠΙΤΕΘΗΚΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΠΟΙΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ ΓΑΛΛΙΚΑ σφάζοντας τον. Τὰ πλήθη εἰσήρχοντο σὲ ναούς, μονές, κλπ ὅπου ἔμεναν Γάλλοι —ἤ ποὺ πιθανολογοῦσαν ὅτι ἔμεναν Γαλλόφωνοι—καὶ ἀπαιτοῦσαν