Διαμαντῆς Κούτουλας

 Ἡ βιβλιοθήκη εἶναι ποὺ διαφοροποιεῖ τὴν ἀνθρώπινη  οἰκία  ἀπὸ τὴν φωλιὰ τῶν ζώων καὶ τὸ φῶς τῆς βιβλιοθἠκης εἶναι οἱ ἀρχαῖοι  Ἕλληνες συγγραφεῖς. Προτείνω λοιπὸν παρακάτω κάποια ΕΛΑΧΙΣΤΑ θεμελιακὰ βιβλἰα Ἀρχαιογνωσίας: —ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ , ὁ μεγάλος τῶν Προσωκρατικῶν ὁ διαπιστώσας ὅτι ἡ ἀντίθεση συνιστᾶ τὴν οὐσία τοῦ ὄντος {τὸ Α γεννᾶ τὸ ἀντίθετό του=Διαλεκτική} —ΑΙΣΧΥΛΟΣ, ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ (μέ τήν "προφητεία τῆς Πτώσης τοῦ Διός) καὶ ΟΡΕΣΤΕΙΑ (ὁ τραγικὸς κύκλος τῶν Ἀτρειδῶν) πού γρἀφτηκε ὅταν ἡ δημοκρατικὴ παρἀταξη τῶν Ἀθηναίων κατήργησε τὸ "Συνταγματικό" δικαστήριο τοῦ Ἀρείου Πάγου δηλ. τὸ ἀντίβαρο στὴν ἀπολυταρχία τοῦ Δήμου. —ΣΟΦΟΚΛΗΣ, ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ (τὸ Πάθος τοῦ Ἀθώου) καὶ ΑΝΤΙΓΟΝΗ (τὸ δίκαιο πού ἀπολυτοποιεῖται καταντᾶ ἄδικο) —ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, ΕΛΕΝΗ (ἡ ἀπάτη τῶν μάντεων καὶ ἡ πλάνη τῶν θεῶν καθότι δὲν ἦταν ἡ Ἑλένη πού  πῆγε στὴν Τροία ἀλλὰ τὸ φάντασμα της)  καὶ ΒΑΚΧΕΣ (ὀ Διόνυσος ἐρχόμενος στὴ γῆ τιμωρεῖ τὸν ἄπιστο Πενθέα  ἤ : μωραίνει ὁ Κύριος ὃν βούλεται ἀπωλέσαι) —ΑΡΙΣΤΟ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ "ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ"  ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ:  < Ὅ ταν ἡ μέρα τεντωθεῖ ἀπὸ τὸ κοτσάνι της  κι ἀνοίξει ὅλα τὰ χρώματα πάνω στὴ γῆ Ὅταν ἀπὸ φωνὴ σὲ στόμα σπάσει ὁ σταλαγμίτης Ὅταν ὁ ἥλιος κολυμπήσει σὰν ποτάμι σ' ἕναν κάμπο ἀθέριστο Καὶ τρέξει ἕνα πανί βοσκόπουλο τῶν μελτεμιῶν μακριά Πάντα ἡ στολή σου εἶναι στολὴ νησιοῦ  εἶναι μῦλος ποὺ γυρίζει ἀνάποδα τὰ χρόνια Τὰ χρόνια ποὺ ἔζησες καὶ ποὺ τὰ ξαναβρίσκω  νὰ πονοῦν στὸ στῆθος μου τὴ ζωγραφιά τους  Ἡ μιὰ βερικοκιά σκύβει στὴν ἄλλη καὶ τὸ χῶμα πέφτει ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ ξυπνητοῦ νεροῦ.... ....Τίναζες τὸ κεφάλι σου σαπουνισμένο ἀπὸ τὴν πρωινὴ ὀμορφιά  Ἡ αἰθρία πλάταινε τὰ μάτια σου Δὲν ἦταν αἴνιγμα ποὺ νὰ μὴ σβήνει πιὰ  ποὺ νὰ μὴ γίνεται καπνὸς σὲ στόμα αἰόλου... ....Έλα λοιπὸν νὰ στρώσουμε τὸ φῶς Νὰ κοιμηθοῦμε τὸ γαλάζιο φῶς στὰ πέτρινα σκαλιὰ τοῦ Αὐγούστου... ...Θὰ παίξουμε τὸν ἥλιο μας στὰ δάχτυλα Στὶς ἐξοχὲς τῆς ἀνοιχτῆς καρδιᾶς Θὰ δοῦμε νὰ ξαναγεννιέται

 Ψυχὴ ἑνὸς Ἔθνους ,ἐκρηκτικὴ ὕλη μαζὶ καὶ κριτὴριο τοῦ Πνεύματος του εἶναι ἡ Λογοτεχνία του. Κατὰ συνέπεια, ἡ γνώση τῶν ΚΟΡΥΦΑΙΩΝ τῆς Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας ἀποτελεῖ ἀπαραίτηση προϋπόθεση τῆς Παιδεἰας τοῦ Νεοέλληνα. Καταρχὰς νὰ ἐπισημάνω ὅτι ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ — δὲν ὑπάρχει Ἕλληνας Ντοστογιἐφσκι ἢ Μπαλζὰκ —ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ— δέν ὑπῆρξε Νεοέλληνας Δάντης ἢ Γκαῖτε ἢ Λόρδος Βύρων, ΜΗΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΖΟΜΑΣΤΕ.   Ὠστόσο, ίδοὺ οἱ κορυφαῖοι τῆς νεοελληνικῆς λογοτεχνίας:  1. ΔΙΗΓΗΜΑ — Γ. ΒΙΖΥΗΝΟΣ :  Τὸ ἁμἀρτημα τῆς μητρός μου,     Ποῖος ἦταν ὁ φονεὺς τοῦ  ἀδελφοῦ μου, Τὸ μὸνον τῆς ζωῆς του ταξείδιον —Α.ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ :  Ἡ Φόνισσα, Ὄνειρο στὸ κῦμα — Ντ.ΘΕΟΤΟΚΗΣ :  Πίστομα Ὁ Κατάδικος 2. ΠΟΙΗΣΗ — Δ.ΣΟΛΩΜΟΣ :  Ὁ Κρητικός, Ὁ Λάμπρος, ὁ Πόρφυρας, Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι —Α .ΚΑΛΒΟΣ :  Ὠδές — Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ : Ἅπαντα — Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ : Ἅπαντα — Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ : Ὁ Δωδεκάλογος τοῦ Γύφτου, Ἡ Φλογέρα τοῦ Βασιλιᾶ. — Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ : Ἡμερολόγιο Καταστρώματος Α’ καὶ Γ’,  Τελ