Διαμαντῆς Κούτουλας

Στὸν "ΠΟΛΙΤΙΚΟ"—ποὺ ἀνήκει στούς ὕστερους διαλὸγους—ὁ Πλάτων ξεκινᾶ μὲ τὸν ἐκπληκτικό, ἡσιόδειας καταγωγῆς, μῦθο τῆς ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ {= ἀνακύκλησις—269e }  ὅταν ὁ ΗΛΙΟΣ ΑΝΕΤΕΛΛΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΥΣΗ ΚΑΙ ΕΔΥΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ  {= περί τῆς μεταβολῆς δύσεως τε καὶ ἀνατολῆς ἥλίου καὶ τῶν ἄλλων ἄστρων, ώς ἄρα ὅθεν μὲν ἀνατέλλει νῦν είς τοῦτον τότε τὸν τόπον ἐδύετο. άνέτελλε δ' έκ τοῦ ἐναντίου—269a} σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο, ἡ πορεία τοῦ τωρινοῦ σύμπαντος ἐξ ἀνατολῶν πρὸς δυσμᾶς εἶναι ἡ ἀντίστροφη, ἐνῶ  ἡ ἀνἀποδη γιὰ μᾶς  εἶναι ἡ ὀρθή, αὐτὴ  τῆς ΧΡΥΣΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ, ὅταν ὁ θεὸς καθοδηγοῦσε τὸν κόσμο {= θεός συμποδηγεϊ πορευόμενον καί συγκυκλεϊ—267c} ΚΑΙ ΠΟΙΜΑΙΝΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ   {= Θεὸς ἔνεμεν αὐτοὺς αὐτός ἐπιστατῶν—271e }  ΣΑΝ ΚΑΛΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ {= θεῖος νομεύς } ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ, ΝΟΜΟΙ  ΜΕ  ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ  ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΩΝ {= νέμοντος δέ ἐκείνου πολιτεῖαί τε ούκ ἦσαν οὐδέ κτήσεις γυναικῶν καί παίδων —272a} χωρὶς πολέμους καὶ ἐπαναστάσεις  {=πόλεμός τε οὐκ ἐ

Σὲ τρεῖς διαλόγους του ὁ Πλάτων μιλᾶ μὲ θέμα τὴν πολιτική, δηλ. τὸ ποιὰ εἶναι ἡ ἰδανικὴ κοινωνία. Καταρχὰς βεβαίως στὴν ΠΟΛΙΤΕΙΑ —ποὺ ἀνήκει στοὺς μέσους διαλόγους— ὅπου ἐκεῖ  ὁρίζει τὸ ἰδανικὸ πολίτευμα ὡς τὴν  ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ τῶν τριῶν ΤΑΞΕΩΝ (βασιλεῖς—φύλακες—λαός)  ποὺ ἀντιστοιχοῦν στὸν τριμερῆ χωρισμὸ τῆς ΨΥΧΗΣ (λογιστικόν, θυμοειδές, ἐπιθυμητικόν, δηλ.ΝΟΥΣ—ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ—ΕΝΣΤΙΚΤΟ) ἄν καὶ θεωρεῖ ὅτι ἐν τἐλει ἡ ἰδανικὴ Πολιτεία ὑπάρχει μόνο ἑν οὐρανοῖς καὶ περιγράφει ἀκριβῶς τὸ  πῶς θά ἐκπἐσουν οἱ φὐλακες σέ μιὰ προϊοῦσα πορεία φθορᾶς. https://diamantiskoutoulas.blogspot.com/2020/08/blog-post_9.html Ἔτσι στὸ 9ο βιβλίο τῆς "Πολιτείας" γράφει ὁ Πλάτων ὅτι ὁ Σωκράτης ,ὃταν ὁ Γλαύκων τοῦ εἶπε πὼς ἡ πολιτεία ποὺ πρότεινε εἶναι ἀνύπαρκτη καὶ οὐτοπική, ἐκεῖνος ἀπἀντησε :  " ἐν οὐρανῷ ἴσως παράδειγμα ἀνἀκειται τῷ βουλομένῳ ὁρᾶν καὶ ὁρῶντι ἑαυτὸν κατοικίζειν" (ΠΟΛ.9,592D) [ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ;Τὸ πρότυπο της ὑπάρχει στὸν οὐρανό, γιὰ ὅποιον θέλει νὰ δεῖ καὶ κοιτῶντας νὰ τὴν κτίσει μέ

Γιά τὴν Βὶβλο ὁ Δημιουργὸς Θεὸς εἶναι Παντοδύναμος*  καὶ πλάθει τὸ Σύμπαν ΕΚ ΤΟΥ  ΜΗΔΕΝΟΣ (γεγονός ποὺ σημαίνει ὅτι τίποτα ἀπ' ὅ,τι παρατηροῦμε γύρω μας δὲν ἀποτελεῑ Οὐσία τοῦ Θεοῦ) . Στόν "ΤΙΜΑΙΟ" ὅμως ὁ Πλάτων παρουσιάζει ἕνα θεὸ δημιουργὸ ὁ ὁποῖος ὅμως ἔχει τρεῖς ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ. Πρὶν μιλήσω ὅμως γι αύτοὺς τοὺς περιορισμοὺς πρἐπει νά σημειώσω ὅτι ἡ λέξη "ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ" στὸν Πλάτωνα δὲν σημαίνει αὐτὸ πού ἐννοοῦμε σήμερα ,ὅπου ἡ λἐξη ἔχει ἀποκτήσει  βιβλικὸ περιεχόμενο. Τὴν ἐποχὴ τοῦ Πλάτωνα ἡ λἐξη "δημιουργός" σήμαινε τὸν ΧΕΙΡΩΝΑΚΤΑ, τὸν τεχνίτη, ὁ ὀποῖος ΑΝΗΚΕ ΣΤΑ ΚΑΤΩΤΕΡΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ τῆς ἀθηναϊκῆς κοινωνίας (αύτὸ δὲν θὰ  πρἐπει νὰ μᾶς διαφεύγει ὅταν μιλοῦμε γιὰ τὸν Δημιουργὸ θεὸ  στὸν πλατωνικό "ΤΙΜΑΙΟ".).  Ἔρχομαι τώρα στοὺς τρεῖς περιορισμοὺς ποὺ συναντᾶ ὁ πλατωνικὸς θεὸς στὸ δημιουργικό του ἔργο·αὐτοὶ εἶναι οἱ ἑξῆς: 1)  τὰ ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ {=Ἐμπεδοκλῆς} δηλ. ΠΥΡ—ΑΗΡ—ΓΗ—ΥΔΩΡ, τὰ ὁποῖα  βρίσκει ὁ θεὸς ΠΡΟΫΠΆΡΧΟΝΤΑ (δέν τὰ δημιο