Διαμαντῆς Κούτουλας / Diamantis Koutoulas

Δὲν τὸ λέμε συχνὰ στὴν τάξη,  ἀλλὰ ἀπὸ τὰ 1200 θεατρικὰ ἔργα ποὺ βραβεύτηκαν τὸν 5ο αἰ.τοῦ Περικλῆ,  ἔχουν σωθεῖ ὁλόκληρα
 ΜΟΝΟ 32 τραγωδίες (7 τοῦ Αἰσχύλου, 7 τοῦ Σοφοκλῆ, 18 τοῦ Εὐριπίδη) καὶ 1 σατυρικὸ δρᾶμα (ὁ ΚΥΚΛΩΨ τοῦ Εὐριπίδη).
 Ὁ  ὑπολογισμὸς ἔχει ὡς βάση τὸ γεγονὸς ὅτι στὰ ΜΕΓΑΛΑ ΔΙΟΝΥΣΙΑ βραβεύονταν
( μὲ τρία βραβεῖα)  3 ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΕΣ (τρεῖς τραγωδίες καὶ ἕνα σατυρικὸ δρᾶμα ἡ καθεμιὰ )  ὁπότε 3x4=12 θεατρικὰ ἔργα  ἐτησίως.
Ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους γραμματικοὺς γνωρίζουμε ὅτι ὁ ΑΙΣΧΥΛΟΣ πῆρε τὸ 1ο βραβεῖο * μὲ τοὺς ΠΕΡΣΕΣ τὸ 472 πΧ , τοὺς ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ τὸ 467 πΧ  καὶ τὴν ΟΡΕΣΤΕΙΑ (τὴν μόνη ΤΡΙΛΟΓΙΑ ποὺ σώθηκε ὁλόκληρη=ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ—ΧΟΗΦΟΡΟΙ—ΕΥΜΕΝΙΔΕΣ) τὸ 458 πΧ.
Ὁ Σοφοκλῆς πῆρε εἴκοσι φορὲς περίπου τὸ 1ο βραβεῖο,
γνωρίζουμε ὅτι αὐτὸ συνέβη  μὲ τὸν ΦΙΛΟΚΤΗΤΗ τὸ 409 πΧ (δὲν γνωρίζουμε ποιὰ ἦταν τὰ  ἄλλα ἔργα του ποὺ ἦρθαν πρῶτα)  ἐνῶ μὲ τὸ ἀριστούργημα  του ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ πῆρε τὸ 2ο βραβεῖο τὴν ἐποχὴ τοῦ ΛΟΙΜΟΥ κατὰ τὸν Πελοποννησιακὸ Πόλεμο, τὸ 429 πΧ.
Ὁ Εὐριπίδης τέλος πῆρε 1ο βραβε…

Θὰ ἐξηγήσω τὶ ἐννοῶ πρὸς ἀποφυγὴν παρεξηγήσεων·
κατ ἀρχὴν νὰ πῶ ὅτι ἄν καὶ διαφωνῶ μὲ τὸν ΜΆΡΞΙΣΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟ τοῦ ΜΠΡΕΧΤ , ὁ οποῖος στὸ ἀριστούργημα του "Η ΜΑΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ  ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ" (1939)  θέλει νὰ δείξει ὅτι σὲ ΚΑΘΕ πόλεμο κερδίζουν ΠΑΝΤΑ  οἱ πλούσιοι καὶ ΠΑΝΤΑ ζημιώνονται οἱ φτωχοί (παραπειστικὴ ὑπεραπλούστευση ὅλο αὐτό) ,  ὡστόσο , στὸ ἐν λόγῳ ἀριστούργημα ὁ Μπρέχτ φτάνει στὸ ὕψος τῶν ΜΕΓΑΛΩΝ τοῦ παγκόσμιου θεάτρου—ἰδοὺ γιατὶ :

βρισκόμαστε στὸν Τριακονταετῆ πόλεμο τοῦ 17ου αἰ. στὴ Γερμανία ,  καὶ στὴν  Μάνα "Κουράγιο" ἡ ὁποία  πουλᾶ ..."σνὰκς" ἀπὸ τὴν "καντίνα" της στὴν μία παράταξη τῶν ἀντιμαχομένων ,ἐμφανίζουν τὸν νεκρὸ γυιὸ της ποὺ ἔπεσε πολεμῶντας μὲ τὴν ἀντίθετη παράταξη.  Ὅμως ἡ Μάνα "Κουράγιο" προκειμένου νὰ μὴν χάσει τὴν πελατεία της,  ἀρνεῖται ὅτι γνωρίζει τὸν νεκρὸ , "ΟΧΙ" λέει ὅταν τὴν ρωτοῦν ἄν  ἀναγνωρίζει τὸν σκοτωμένο..


Σὲ ὅποιον ΔΙΑΒΑΣΕΙ τὸ ἐν λόγῳ θεατρικὸ ἀριστούργημα γεννιὲται ἡ αἴσθηση ὅτι  ἡ ἡρ…

Τὴν τελευταία νύχτα τῆς ζωῆς του ,ὡς γνωστόν, ὁ Ἰησοῦς παρέδωσε τὴν "τελετή" τοῦ ΑΡΤΟΥ καὶ τοῦ ΟΙΝΟΥ ,μέσα στὰ πλαίσια ἑνὸς συνήθους ἑορταστικοῦ ,ἑβραϊκοῦ δεἰπνου CHABURAH  (ποὺ καὶ σὲ σήμερα τελεῖται κατὰ τὰ  Σάββατα
ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους)   ἀλλὰ μὲ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ: πρόσθεσε ὁ Ἰησοῦς τὰ λόγια τῆς ΣΥΣΤΑΣΗΣ (" λάβετε φάγετε"...κλπ).
Τὸ νόημα τῶν λόγων ἐκείνων  ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ γιὰ τὸν ἐρχόμενο θάνατο του, οὔτε μιὰ ἀποχαιρετιστήρια τελετή—ὄχι·  τὸ  ΟΛΟ νόημα κρύβεται στὴ φράση  "ΥΠΕΡ ΠΟΛΛΩΝ" (*)  ποὺ δείχνει τὴν ΕΞΙΛΕΩΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ  ΠΟΥ ΕΔΙΝΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ  ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ .
Μιὰ τέτοια  σημασία , ΛΥΤΡΟΝ ΑΝΤΙ ΠΟΛΛΩΝ,  δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ΑΞΙΩΣΕΙ  γιὰ τὸν θάνατο του  ἕνας ἁπλὸς ΑΝΘΡΩΠΟΣ .
ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΙΣΧΥΡΙΣΤΕΙ ΜΕ ΑΞΙΩΣΕΙΣ  ΟΤΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΩΡΕΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ?
Ἐδῶ ἑδράζεται ΙΣΤΟΡΙΚΑ ,  ἡ μεσσιανικὴ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ τοῦ Ἰησοῦ  καὶ ἡ πίστη τῶν-μετέπειτα- Χριστιανῶν  στὴν θεανδρικότητα του  καὶ στὴν ἐξ αὐτῆς προκύπτουσα ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ. 
Χωρὶς τὴν ἔννοια τοῦ ΕΞΙΛΕΩΤΙ…

Τὸ παρακάτω σύγγραμμα τοῦ  καθηγητῆ φιλοσοφίας ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΥ (1962)  μᾶς τὸ εἶχε συστήσει στὴν Θεολογικὴ Ἀθηνῶν τὸ 1979  ὁ ἀείμνηστος ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ,  ἀλλὰ εἶχε  ἐξαντληθεῖ ἀπὸ χρόνια , λόγῳ τοῦ πρόωρου θανάτου τοῦ συγγραφέα. 
Τύχῃ ἀγαθῇ ,τὸ 1981 ,εἶχα στὴν Φιλοσοφικὴ Ἀθηνῶν ,συμφοιτητὴ καὶ φίλο, τὸν ἀνηψιὸ τοῦ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΥ ,νῦν πανεπιστημιακὸ καθηγητή Θ.ΜΠΛΕΣΙΟ ,  ὁ ὁποῖος καὶ μοῦ προμήθευσε τότε ,ἕνα ἀντίτυπο τοῦ ἐν λόγῳ συγγράμματος ,σὲ ἄπταιστη καθαρεύουσα.  { ἔκτοτε , ἐνεργείαις τοῦ ἀνηψιοῦ , τὸ βιβλίο ἐπανεκδόθηκε καὶ κυκλοφορεῖ σήμερα ἀπό τὸν "Γρηγόρη" }.
Γράφει, λοιπόν, ὁ Κυριαζόπουλος ·
Ἡ ΚΑΤΑΦΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ,ποὺ ἀνάγεται στὸν ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ , θεμελιοῦται στὴν ἄποψη ὅτι ὑπάρχει ἕνα "κοινὸ υπέδαφος" μεταξὺ θεοῦ καὶ ὄντων , ἡ ΥΠΑΡΞΗ , τὸ ΕΙΝΑΙ.  Ὁ θεὸς καὶ τὰ ὅντα ΥΠΆΡΧΟΥΝ · συνεπῶς ,κατ ἀναλογίαν τοῦ Ὄντος  —analogia entis— μποροῦμε νὰ νοήσουμε τὸν Θεὸ ,ὡς τὸ θεμέλιο τοῦ ΕΙΝΑΙ.
Ἀντιθέτως ἡ ΑΠΟΦΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ , ἀναγόμενη στὸν ΠΛΑΤΩΝΑ  —πλατωνικὸς διάλογος "Παρ…

Γνωρίζω ὅτι ἡ ἀλήθεια ἐνοχλεῖ τοὺς κοιμωμένους ,ἀλλὰ  ἐπίσης τελεῖ ἐν γνώσει μου τὸ  ὅτι ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια ἔχει τὴν τάση στὸ τέλος νὰ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ὁλόκληρη. 
Τὸ παρακάτω βιβλίο τοῦ Δαφνῆ γιὰ τὴν Ἑλλάδα τοῦ Μεσοπολέμου  εἶναι ὅ,τι πολυτιμὼτερο ὑπάρχει καὶ τὸ πλέον  ἀξιόπιστο γιὰ τὸν Βενιζέλο καὶ τὸν βενιζελισμό ( ὁ ὁποῖος ἀκόμα ρίχνει  mutatis mutandis τὴν σκιὰ του στὴν πολιτικὴ )
Βεβαίως ΜΕΓΑΣ ΗΓΕΤΗΣ ὁ ἐκ Κρήτης ΕΘΝΑΡΧΗΣ, ὅμως ἡ Ἱστορία ΔΕΝ ἁγιογραφεῖ—λέει τὴν Ἀλήθεια ,καὶ μόνο.
Ἐτσι πρέπει νὰ εἰπωθεῖ  (καὶ τὰ γράφει ὅλα ὁ ΔΑΦΝΗΣ —ἄν καὶ βενιζελικὸς ὁ ἴδιος)  ὅτι ὁ Βενιζέλος ἐπεδίωκε τὴν ἵδρυση ἑνὸς ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ  —ὑπὸ τὴν ἡγεσία του βεβαίως— γιὰ τοῦτο κι ὅταν ἦρθε σὲ ρήξη μὲ τὸν βασιλιᾶ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ  (ὁ Βενιζέλος ἤθελε νὰ βγεῖ ἡ χώρα στὸν Α'ΠΠ ὑπὲρ τῶν ΑΓΓΛΟΓΑΛΛΩΝ , ἐνῶ ὁ Κωνσταντῖνος νὰ παραμείνει οὐδέτερη) κατέφυγε στὴν Θεσσαλονίκη ὅπου μὲ τὴν ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ..
Ἀνήκουστη ἐνέργεια  ἡ δημιουργία   " δύο Ἑλλάδων " ΠΡΑ…

Ἀποτελεῖ κοινότοπη παρατήρηση ὅλων τῶν ἐχόντων στοιχειώδη αἴσθηση τῆς Ἱστορίας, ὅτι ἡ Ἠθικὴ δαφέρει ἀνάλογα μὲ τοὺς Τόπους καὶ τοὺς Καιρούς·  τὸ ὁποῖον συνεπάγεται αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Ντοστογιέφσκι, ὅτι ἡ Λογικὴ  δὲν μπορεῖ νὰ ὁρίσει τὸ Καλὸ καὶ τὸ Κακό.
Ὡστόσο, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀποδέχονται ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΩΣ   —ὅπως λέει κι ὁ ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ στὸν ὁμώνυμο πλατωνικὸ διάλογο— ὅτι ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠ̣ΟΝΤΑΙ ΟΛΑ. 
Ἄρα πρέπει νὰ ὑπάρχει κάποια ΗΘΙΚΗ στὴ ζωή, ἕνα ΔΕΟΝ ΓΕΝΕΣΘΑΙ κι ἕνα ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΟΝ. 
Δὲν ἔχουν τὰ πάντα τὴν ΙΔΙΑ ἀξία,  γιατὶ τότε ΔΕΝ ΘΑΧΟΥΝ ΚΑΜΜΙΑ ΑΞΙΑ — τὴν "ἀξιολόγηση" αὐτὴ ,ἄνευ τῆς ὁποίας δὲν εἶναι νοητὴ ἡ ΖΩΗ,  ἡ θρησκευτικὴ γλῶσσα ἀποκαλεῖ "θεό".
Συνελόντι εἰπεῖν·  ΘΕΟΣ " ΕΙΝΑΙ " ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. _______

ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ (ΟΛΙΓΟΝ ΑΣΧΕΤΗ).
ἐμεῖς οἱ Καθολικοὶ  —εἰδικῶς οἱ  καθολικοὶ κληρικοὶ ἀνὰ τὴν ὑφήλιο— ἀπολαμβάνουν μιὰ ἰδιάζουσα ἐλευθερία, ἐν προκειμένῳ, ἀναφερόμενοι —ΕΚΚΛΗΤΟΝ— σὲ ἕνα ὑπερτοπικὸ κέντρο, τὸν ἐπίσκοπο Ρώμης, ποὺ ὑπερβαίνει τοὺς κατὰ τόπους ἀρχιερεῖς ,  οἱ…