Διαμαντῆς Κούτουλας

Στὸν συγκεκριμένο πλατωνικὸ Διάλογο ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ἀποκορὺφωμα τῆς Διαλεκτικῆς,  ὁ γνωστὸς Ἐλεάτης φιλόσοφος  ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ συζητᾶ περὶ τῆς φύσης τοῦ  ΕΝΟΣ μέ τὸν Ἀριστοτἐλη (ὄχι τὸν Σταγειρίτη φιλόσοφο ἀλλὰ ἐναν ἐκ τῶν μετἐπειτα Τριάκοντα Τυράννων) τὸ 450πΧ ὅταν βρἐθηκε στὴν Ἀθήνα ἐπ'εὐκαιρίᾳ τῶν Μεγ.Παναθηναίων, κάνοντας διάφορες ὐποθέσεις σχετικὰ μὲ τὸ τί θὰ συνέβαινε {=τί συμβήσεται}  γιὰ τὸ ΕΝ καὶ τὰ ΠΟΛΛΑ  στὴν περίπτωση α) ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΕΝ καὶ στὴν περίπτωση β) ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΤΟ ΕΝ. Καὶ καταλήγει, μέσῳ λογικῶν ἐπιχειρημάτων, ὃτι καὶ στὴν μία καὶ στὴν ἄλλη περίπτωση μποροῦν νὰ ἰσχύουν ταυτόχρονα τὰ ἑξῆς ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΑ συμπεράσματα : 1) δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε τίποτα περὶ τοῦ Ἑνός 2) μποροῦμε νὰ ποῦμε τὰ πάντα περὶ τοῦ Ἑνός 3)μποροῦμε νὰ ποῦμε τὰ πάντα γιὰ τὰ Πολλά 4) δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε τίποτα γιὰ τὰ Πολλά (Τὸν διάλογο ἀναδιηγεῖται λὶγο μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Σωκρἀτη, ὁ Κλαζομένιος ΚΕΦΑΛΟΣ στοὺς συμπολῖτες του, ὅπως τοῦ τὸν εἶχε ἀναδιηγηθεῖ στὴν Ἀθήνα ὁ ΑΝΤΙΦΩΝ, ἑτεροθαλὴς ἀδελφὸς τ

 Τὸ ἔσχατο ἐρώτημα στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία ἦταν τό " ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΟΝΤΑ ΚΙ ΟΧΙ ΕΝΑ;" ἐνῶ στὴν νεὠτερη φιλοσοφία (τὴν ἐπηρεασμένη ἀπὸ τὸ ΒΙΒΛΙΚΟ δόγμα τῆς Δημιουργίας ΕΚ ΜΗΔΕΝΟΣ) τὸ ἔσχατο ἐρώτημα εἶναι " ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΙΠΟΤΑ;". Στὸ κεντρικὸ ἐρώτημα τῆς ἀρχαίας σκέψης ἀπάντησε ὁ ΠΛΑΤΩΝ μέ τὴν 2η ΥΠΟΘΕΣΗ τοῦ διαλόγου "ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ".   Ἐκεῖ ὁ Πλάτων δείχνει ὅτι ἅπαξ καὶ τὸ ΕΝ ὑπάρχει, ἁπαρτίζεται ἀπὸ δύο μέρη τὴν ΕΝΟΤΗΤΑ {=ἕν} καὶ τὴν ΥΠΑΡΞΗ {=οὐσία, κατὰ τὴν πλατωνικὴ ὁρολογία}. Δηλ. τὸ ΕΝ (ἂν ὑπάρχει)  ἔχει ΔΙΠΛΗ φύση.  Καὶ βεβαίως τὸ καθἐνα ἀπὸ τὰ δὺο μἐρη τοῦ Ἑνὸς ἁποτελοῦνται  ἐπίσης ἀπὸ δὺο μέρη, τὴν ΕΝΟΤΗΤΑ καὶ τὴν ΥΠΑΡΞΗ—καὶ ἡ διαίρεση αύτὴ συνεχίζεται ἐπ'ἄπειρον....  Ἔτσι ὁ Πλάτων ἔδειξε τὴν ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ, τὴν ταυτότητα δηλ. τοῦ ΕΝΟΣ μὲ τὰ ΠΟΛΛΑ.  Στὸ θεμελιακὸ ἐρώτημα τῆς νεώτερης φιλοσοφίας ΟΥΔΕΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ.  Ἀπάντησε ὅμως ἡ σύγχρονη ΦΥΣΙΚΗ μὲ τὴν ΑΡΧΗ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΙΑΣ τοῦ  Heisenberg σύμφω

Γύρω στὰ τἐλη Ἰουλίου (28η ΕΚΑΤΟΜΒΑΙΩΝΟΣ) οἱ Ἀθηναῖοι γιόρταζαν  τὰ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ, δηλ. τὰ  γενέθλια τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς (τὴν ἀνατολὴ τοῦ Σειρίου λίγο πρὶν τὸν ἥλιο γι αύτὸ καὶ ἡ εἴσοδος τοῦ Παρθενῶνα ἦταν στὴν ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ πλευρὰ τὴν βλέπουσα  πρὸς τὸν Ὑμηττό). Τὰ Παναθήναια συνίστατο κατὰ τὸ πλεῖστον στὴν ΠΟΜΠΗ πού μετέφερε ἀπὸ τὸν Κεραμεικὸ στὴν Ἀκρόπολη,  πάνω σὲ τροχήλατο τριήρη τὸ πἐπλο τοῦ ΔΙΙΠΕΤΟΥΣ ξοάνου τῆς θεᾶς ποὺ βρισκόταν στὸ Ἐρεχθεῖο. Τὴν πομπὴ αύτὴ ἀπεικόνισε ὀ ΦΕΙΔΙΑΣ στὴν ΖΩΦΟΡΟ τοῦ Παρθενῶνα , τῆς ὁποίας σώζεται στὴν Ἀκρόπολη ΜΟΝΟ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ (βλ.φωτὀ).Τὰ ὑπόλοιπα βρίσκονται —ἐλἐῳ Ἔλγιν—στὸ Βρεττανικὸ Μουσεῖο. Τό σχέδιο τοῦ ΦΕΙΔΙΑ γιὰ τὴν ΠΟΜΠΗ ΤΩΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΩΝ ἀποκαλύπτει τὴν μεγαλοφυία καὶ τό..μουσικὸ ἔνστικτο τοῦ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΓΛΥΠΤΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. Ἡ πομπὴ ξεκινᾶ ἁπὸ τὴν ΝΟΤΙΟΔΥΤΙΚΗ γωνία καὶ χωρίζεται σὲ δὺο ρεύματα.  Τὸ δεξιὸ ρεῦμα  διατρέχοντας τὴν νότια πλευρὰ φτάνει στὸ μέσον τῆς ἀνατολικῆς πλευρᾶς, ὅπου συναντᾶ τὸ ἀριστερὸ ρεῦμα  τῆς πομπῆς τὸ ὁποῖο ἔχει φτάσει ἐκε