Ἡ Πολλαπλὴ φύση τοῦ Ἑνός: Η 2η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ "ΠΑΡΜΕΝΙΔΗ".
Στὸν συγκεκριμένο πλατωνικὸ Διάλογο ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ἀποκορὺφωμα τῆς Διαλεκτικῆς, ὁ γνωστὸς Ἐλεάτης φιλόσοφος ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ συζητᾶ περὶ τῆς φύσης τοῦ ΕΝΟΣ μέ τὸν Ἀριστοτἐλη (ὄχι τὸν Σταγειρίτη φιλόσοφο ἀλλὰ ἐναν ἐκ τῶν μετἐπειτα Τριάκοντα Τυράννων) τὸ 450πΧ ὅταν βρἐθηκε στὴν Ἀθήνα ἐπ'εὐκαιρίᾳ τῶν Μεγ.Παναθηναίων, κάνοντας διάφορες ὐποθέσεις σχετικὰ μὲ τὸ τί θὰ συνέβαινε {=τί συμβήσεται} γιὰ τὸ ΕΝ καὶ τὰ ΠΟΛΛΑ στὴν περίπτωση α) ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΕΝ καὶ στὴν περίπτωση β) ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΤΟ ΕΝ.
Καὶ καταλήγει, μέσῳ λογικῶν ἐπιχειρημάτων, ὃτι καὶ στὴν μία καὶ στὴν ἄλλη περίπτωση μποροῦν νὰ ἰσχύουν ταυτόχρονα τὰ ἑξῆς ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΑ συμπεράσματα :
1) δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε τίποτα περὶ τοῦ Ἑνός
2) μποροῦμε νὰ ποῦμε τὰ πάντα περὶ τοῦ Ἑνός
3)μποροῦμε νὰ ποῦμε τὰ πάντα γιὰ τὰ Πολλά
4) δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε τίποτα γιὰ τὰ Πολλά
(Τὸν διάλογο ἀναδιηγεῖται λὶγο μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Σωκρἀτη, ὁ Κλαζομένιος ΚΕΦΑΛΟΣ στοὺς συμπολῖτες του, ὅπως τοῦ τὸν εἶχε ἀναδιηγηθεῖ στὴν Ἀθήνα ὁ ΑΝΤΙΦΩΝ, ἑτεροθαλὴς ἀδελφὸς τοῦ Πλάτωνος, ὐιὸς τοῦ Πυριλάμπη, ποὺ τὸν εἶχε πληροφορηθεῖ ἀπὸ τὸν συμμετέχοντα στὴν συζήτηση Πυθόδωρο : πρόκειται γιὰ τὴν λογοτεχνικὴ πρακτικὴ τοῦ Πλάτωνος τῶν ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΩΝ ΕΓΚΙΒΩΤΙΣΜΕΝΩΝ ΠΛΑΓΙΩΝ ΛΟΓΩΝ).
Στὴν 2η ΥΠΟΘΕΣΗ {=ἂν τὸ ἕν ὑπάρχει μποροῦμε νὰ ποῦμε τὰ πάντα γι αὐτό}
ὁ Πλάτων δείχνει—μἐσῳ τοῦ Παρμενίδη—ὃτι τὸ ΕΝ ἂν ὑπάρχει θὰ ἔχει ΠΟΛΛΑΠΛΗ φὺση. Καὶ αύτὸ τὸ ἐξηγεῖ ὠς εξῆς·
ἂν τὸ ΕΝΑ ὑπάρχει θὰ μετέχει στὴν Ούσία {=ΥΠΑΡΞΗ} ·
ἄρα ΥΠΑΡΞΗ {=ούσία} καὶ ΕΝΟΤΗΣ {=ἕν} εἶναι δὺο διαφορετικὰ "πράγματα" ποὺ συναποτελοῦν τὰ ΔΥΟ μέρη τοῦ ὅλου τοῦ ΕΝΟΣ.
Ὅμως καὶ τὸ κάθε ἕνα μέρος ἀποτελεῖται ἀπὸ ΥΠΑΡΞΗ (ούσία) καὶ ΕΝΟΤΗΤΑ (ἕν) ·
κατὰ συνἐπεια, κάθε νέο προκῦπτον μέρος τοῦ Ἑνὸς θὰ ἀποτελεῖται κι αὐτὸ ἀπὸ ΔΥΟ μέρη (ὕπαρξη καὶ ἑνότητα} καὶ ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΕΠ'ΑΠΕΙΡΟΝ.
Ὀπότε—λἐει ὁ Πλάτων μέσῳ τοῦ Παρμενίδη πάντοτε —τὸ ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΟ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ, δηλ. ΤΟ ΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑΠΛΟ, ΤΟ ΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ*
{Τὸ ἀρχαῖο πρωτότυπο γράφει τὰ ἑξῆς :
ούσίας φαμὲν μετέχει τὸ ἕν....διὰ τοῦτο , ΤΟ ΕΝ ΟΝ ΠΟΛΛΑ ΕΦΑΝΗ =ἀφοῦ τὸ Ἕνα εἴπαμε ὀτι μετέχει στὴν ὕπαρξη ,γι αύτὸν τὸν λόγο τὸ Ἓνα μᾶς φάνηκε ὅτι εἶναι πολλά— 143a}
Δὲν πρόκειται γιὰ ἀντίφαση·
ἁπλῶς ὐποστηρίζει ὁ Πλάτων ὅτι τὸ ΕΝ καὶ τὰ ΠΟΛΛΑ (ἄπειρον) εἶναι οἱ "δύο ΑΧΩΡΙΣΤΕΣ πλειρὲς τοῦ ἴδιου νομίσματος" .
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΤΟ ΕΝ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΠΟΛΛΑ (ΑΠΕΙΡΟΝ) καὶ τὰ ΠΟΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΕΝ.
Μὲ ἄλλα λόγια : ΤΟ ΕΝ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΦΥΣΗ.**
youtube.com/ΔιαμαντήςΚούτουλας
_____________________
*τὸ ἐρώτημα "ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΝΑ;" ἦταν τὸ ἔσχατο ἐρώτημα τῆς ἀρχαίας φιλοσοφίας, ὅπως γιὰ τὴν νεώτερη μεταχριστιανικὴ εἶναι τό "ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΚΙ ΟΧΙ ΤΙΠΟΤΑ;".
Στὸ ἀρχαῖο ἐρώτημα ἀπάντησε ὁ Πλάτων μὲ τὴν ΑΓΡΑΦΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ καὶ τὴν 2η ΥΠΟΘΕΣΗ τοῦ "Παρμενίδη" , ἑνῶ στὸ νεώτερο ἐρώτημα ἀπαντᾶ ἠ ΚΒΑΝΤΙΚΟ ΦΥΣΙΚΗ μέ τήν "ἐνέργεια τοῦ κβαντικοῦ κενοῦ" {=κατὰ τὴν ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΙΑΣ δὲν μπορεῖ ἡ τιμὴ ἐνεργείας νὰ εἶναι πάντοτε ΜΗΔΕΝ—ἄρα πάντα "θὰ ὑπάρχει κάτι"
**Ὅλα τοῦτα θυμίζουν καὶ τὸ τριαδικὸ δόγμα τοῦ χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐν προκειμένω, πλεῖστα δάνεια ἔλαβε ἐκ τοῦ πλατωνικοῦ "Παρμενίδη".
