Διαμαντῆς Κούτουλας

Πρόκειται γιὰ μιὰν ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ ΣΤΗΛΗ κατὰ πᾶσα πιθανότητα ,τοῦ 1ου αἰῶνα ΜΧ    ποὺ ἀνακαλύφθηκε ἀπὸ τὸν Ramsay τὸ 1883 στὸ ΑΪΔΙΝΙΟ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας —τὶς ἀρχαῖες ΤΡΑΛΛΕΙΣ—καί ποὺ  τὴν ἀφιέρωσε κάποιος Σείκιλος στὴν μνήμη τῆς  Εὐτέρπης του. Τὸ σημαντικὸ σὲ αὐτὴ τὴν στήλη εἶναι ὅτι ὑπάρχει πλήρης  ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΗΜΕΙΟΓΡΑΦΙΑ  { γράμματα δηλοῦντα νότες καὶ παῦλες δηλοῦσες χρόνους}  ἔτσι ὥστε σήμερα μπορεῖ νὰ γίνει μουσικὴ  ἀναπαρσγωγὴ αὐτοῦ τοῦ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΑΣΜΑΤΟΣ ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ἀρχαιότερο σωζόμενο  ὁλοκληρωμένο τραγούδι. Ὁ ἦχος εἶναι ΦΡΥΓΙΟΣ , αὐτὸς ποὺ στὴν βυζαντινὴ μουσικὴ ὀνομάζουμε ΗΧΟ ΔΕΥΤΕΡΟ {βλ.φωτο}.  Ἡ γραφὴ εἶναι μεγαλογράμματος   καὶ  γλῶσσα   ἡ ἀλεξανδρινὴ κοινή. Στὸ πάνω μέρος τῆς στήλης γράφει: " εἰκὼν ἡ λίθος εἰμί. τίθησι  με Σείκιλος ἔνθα  μνήμης ἀθανάτου σῆμα πολυχρόνιον". Ἐνῶ στὸ κάτω μέρος εἶναι γραμμένο: "Σείκιλος Εὐτέρπῃ" Τὸ κείμενο τοῦ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ  τοῦ ΣΕΙΚΙΛΟΥ  —ποὺ ἀποπνέει ἐπικούρειες ἀντιλήψεις—  ἔχει ὡς  ἑξῆς: " Ὅσον ζῇς φαίνου  μηδ

Τὸ 641 μΧ τὴν χρονιὰ ποὺ πεθαίνει ὁ βυζαντινὸς αὐτοκράτωρ ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ πέφτει ἡ ΑΙΓΥΠΤΟΣ στοὺς ΑΡΑΒΕΣ καὶ στὴν ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΤΖΙΧΑΝΤ  { ἡ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ παραδόθηκε στὸν χαλίφη ΟΜΑΡ τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 642 μΧ}  ἐνῶ  λίγο πρὶν ,τὸ 636 μΧ  εἶχε χαθεῖ ἡ ΣΥΡΙΑ* καὶ φυσικὰ ,τὸ 637 μΧ ἡ ΠΕΡΣΙΑ { ἡ τελευταία περσικὴ ἀντίσταση κατὰ τοῦ Ἰσλὰμ στὸ ΚΟΡΑΣΑΝ ἔσβησε τὸ 651μΧ  —σήμερα ἐλάχιστοι πιστοὶ τοῦ ΖΩΡΟΑΣΤΡΗ ἐπιβιώνουν στὸ Ἰρὰν κυρίως στὴν ΓΙΑΖΝΤ} Στὴν ἐπιθανάτια κλίνη του ὁ Ἡρἀκλειος ἀντιλαμβάνεται ὅτι ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΟΦΟΣ ἐκεῖνος ὁ ὁλοκληρωτικὸς  ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ τῶν ΠΕΡΣΩΝ ποὺ ὑλοποίησε  μὲ περισσὴ σπουδὴ τὸ 626 μΧ  ἀφανίζοντας  τὰ περσικὰ στρατεύματα στὴ Νινευὶ καὶ  καταλαμβάνοντας τὸ 627 μΧ  τὴν Κτησιφῶντα —τὴν ὥρα ποὺ  ὁ Προφήτης ΜΩΑΜΕΘ ἕνωνε τὶς ΑΡΑΒΙΚΕΣ  φυλὲς στὸ θεοκρατικὸ Ἰσλάμ.. Θἄπρεπε νἆχε ἀφήσει ΟΡΘΙΟΥΣ τοὺς Πέρσες  ΓΙΑ ΝΑ ΑΜΥΝΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΤΖΙΧΑΝΤ τῶν Χαλιφῶν , ἀλλὰ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ γιὰ νὰ δεῖ πῶς οἱ Σπαρτιᾶτες εἶχαν ἀρνηθεῖ τὴν ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ τῶν Ἀθηνῶν στὸν Πελοποννησιακὸ Πόλεμο, οὔτε μποροῦσε νὰ π

Τὸ ἐν λόγῳ ποίημα —ποὺ εἶναι εὐρέως γνωστὸ μέ τὸν πρῶτο στίχο κι ὄχι μὲ τὸν τίτλο του—δημοσιεύτηκε στὶς 20/11/1927 στὸ περ."ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ" ποὺ ἐξέδιδε ἐπὶ διετία τὸ Συγκρότημα Λαμπράκη . { στὴν φωτο κάτω,τὸ τελευταῖο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ}. Δύο μέρες μετά, ὁ Καρυωτάκης ἔστειλε στὸν Μαλακάση τὴν ἀκόλουθη ἐπιστολή:  " Σεβαστέ μου Κύριε, θὰ ἐδιαβάσατε ἴσως ἕνα ποίημα μου ἀναφερόμενο σέ σᾶς καὶ γραμμένο μὲ ὕφος κάπως ἀσύνηθες. Εἶναι μία τρέλα στὴν ὁποία μὲ παρέσυραν κυρίως οἱ δυνατότητες τῆς ὁμοιοκαταληξίας. Λυποῦμαι εἰλικρινῶς γιατὶ παρέβλεψα τὸν σεβασμὸ ποὺ ὄφειλα στὸ πρόσωπο σας .  Ἐλπίζω ὅμως ὅτι ἐγελασατε μὲ τὴν ἀπροσδόκητον αὐτὴ καὶ ἀβλαβῆ ἐπίθεση ,τὴν ὁποία πάντως σᾶς παρακαλῶ νὰ μοῦ συγχωρήσετε. Μὲ ἐξαιρετικὴ τιμή, Κ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ , 22—11—1927 ". Ο ΡΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ ΑΠΑΓΓΕΛΛΕΙ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ