Πόσο ἀγαποῦν οἱ (Νεο)έλληνες & οἱ Ἑβραῖοι γιά τὴν γλῶσσα τους..
Τὰ ἑβραϊκὰ ἤδη εἶχαν ΧΑΘΕΙ πρὸ Χριστοῦ (ὁ ΙΗΣΟΥΣ ΜΙΛΟΥΣΕ ΑΡΑΜΑΪΚΑ) ἀλλὰ οἱ Ἑβραῖοι μόλις ἔκαναν Κράτος τὸ 1948, μετὰ ἀπὸ 2000 χρόνια ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ, ἀνἐστησαν τὰ ΒΙΒΛΙΚΑ ἑβραϊκὰ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὰ ὁποῖα ἤδη ἁποτελοῦν τὴν Καθομιλουμενη γλῶσσα στὸ σύγχρονο Κράτος τοῦ ΙΣΡΑΗΛ— μπράβο τους! Ἀντιθέτως, οἱ Νεοἐλληνες ΚΑΚΟΠΟΙΟΥΝ βάναυσα καὶ συνεχῶς τὴν γλῶσσα τους εἴτε καταργῶντας τὴν ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ τοῦ Πολυτονικοῦ (μὲ συνἐπεια νὰ ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ νὰ καταλάβουν τὴν διαφορὰ τῆς <ὥρας> μὲ δασεῖα, ἀπὸ τὴν <ὤρα> μὲ ψιλὴ ποὺ θὰ πεῖ φροντίδα βλ. ὀλιγ‒ωρία) εἰτε φτωχαίνοντας την πχ. καταργῶντας ὅ,τι ἀπἐμεινε ἀπὸ τὴν Δοτική : ἔτσι ἡ πανάρχαια ΔΟΤΙΚΗ <δόξα τῷ θεῷ> μετατράπηκε σὲ ΑΙΤΙΑΤΙΚΗ <δόξα τὸ θεό> — ἐνῶ ΟΙ ΔΥΟ ΠΤΩΣΕΙΣ ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ, διότι ἄλλο πρᾶγμα σημαίνει ἡ δοτικὴ <δόξα τῷ θεῷ> καὶ ἄλλο ἡ αἰτιατικἠ <μὰ τὸν θεό> (καὶ βεβαίως ἄνευ γνώσης τῆς δοτικῆς δὲν μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε γιατὶ στὴν λέξη "ἐντάξει" ἡ κατάληξη γράφετ...