Διαμαντῆς Κούτουλας

 Ἐν περιλὴψει· Α. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ. 1) γράφει ὁ Παῦλος περὶ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ  στήν "Πρὸς Ρωμαίους" ἐπιστολὴ τὰ ἑξῆς· <...ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ,εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; συνταφήκαμεν οὗν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον...>{ΡΩΜ.6, 3‒4} 2) γράφει τό "Κατὰ Ἰωάννην" περὶ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ τὰ ἀκόλουθα  : <ὁ τρώγων μου τὴν σάρκαν καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον> {ΙΩ.6,54} . Τὰ παραπάνω ἐδάφια ποὺ ἀναφέρονται στά δύο βασικά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας  (καθὼς καὶ ἄλλα πολλὰ παρόμοια ἐδάφια τῆς Καινῆς Διαθήκης) γίνονται κατανοητὰ ΟΧΙ ΣΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ, ἀλλὰ   στὸ ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΟ μοτῖβο  τῶν ἑλληνιστικῶν ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΩΝ θρησκειῶν, οἱ ὁποῖες ὡς διακηρυγμένο στόχο εἶχαν τὴν ἐξασφάλιση τῆς προσωπικῆς ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ (ἐξάλλου ἡ λἐξη "ΜΥΣΤΗΡΙΑ" εἶναι ἑλληνική—δέν ὑπάρχει στὰ ἑβραϊκά...). Β. ΛΑΤΡΕΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ ΙΣΙΔΑΣ  Ὡς γνωστόν, ἀνεπτυγμένη λατρεία τῆς Θεοτόκου ΔΕΝ ὐπάρχει στὴν Καινὴ ...

Τὸν χειμῶνα τοῦ 362/3 μΧ εὑρισκόμενος στὴν Ἀντιόχεια  ὁ αὐτοκράτωρ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ (ὁ "Παραβἀτης"  κατὰ τὴν χριστιανικὴ ἱστοριογραφία)  προετοιμάζοντας τὴν ἐκστρατεία κατὰ τῶν Περσῶν,  ἐγραψε τὸν λίβελλο  του κατὰ τῶν χριστιανῶν σὲ τρία βιβλία μέ τὶτλο "ΚΑΤΑ ΓΑΛΙΛΑΙΩΝ". Δυστυχῶς τὸ ἔργο κάηκε στὰ μετἐπειτα χρόνια γιὰ εύνόητους λόγους* , ἀλλά τὸν ἔχουμε ΕΠΑΝΑΣΥΝΘΕΣΕΙ φιλολογικῶς ἀπὸ τὸν 19ο αἰ. (NEWMAN) μέσα ἀπὸ τὴν ἀντίστοιχη ἀπάντηση "Κατὰ Ἰουλιανοῦ"  τοῦ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ. (Καὶ πάλι δυστυχῶς δὲν σώθηκε ὁλόκληρη ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίλλου κι ἔτσι μόνο τὸ 1ο βιβλίο μποροῦμε νά ἀνασυνθέσουμε — δέν γνωρίζουμε δηλ. ἂν εἶχε  προλάβει νὰ ὁλοκληρώσει τὸ ἔργο.του ὁ Ἰουλιανός...).  Ἐν συνόψει  λοιπὸν γρἀφει  στό "ΚΑΤΑ ΓΑΛΙΛΑΙΩΝ" ὁ Ἰουλιανὸς τὰ ἀκόλουθα· 1) συγκρίνοντας τὴν "ΓΕΝΕΣΗ"  τῆς ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ μέ τὸν "ΤΙΜΑΙΟ" τοῦ ΠΛΑΤΩΝΟΣ  ἀπορεῖ γιατὶ ὁ Μωυσῆς (ποὺ θεωρεῖ συγγραφέα τῆς Πεντατεύχου) δέν ἀναφέρεται  καθόλου γιὰ τὴν δημιουργία ...

Περὶ τοῦ ΧΡΟΝΟΥ καὶ τῆς ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΟΣ ὁ Πλάτων ἀναφέρεται στόν " ΤΙΜΑΙΟ " λἐγοντας τὰ ἑξῆς· <..διακοσμῶν ἅμα οὐρανὸν ποιεῖ μένοντος αἰῶνος ἐν ἑνὶ κατ'ἀριθμὸν ἰοῦσαν αἰώνιον εἰκόνα, τοῦτον ὃν δὴ χρόνον ὠνομάκαμεν.... ...χρόνος δ' οὖν μετ' οὐρανοῦ γέγονεν, ἵνα ἅμα γεννηθέντες ἅμα καὶ λυθῶσιν..> {ΤΙΜ.37d-38b} ΔΗΛΑΔΗ: <ὀργανώνοντας (ὁ θεός) τὸ Σύμπαν (οὐρανό) δημιούργησε τὴν εἰκόνα τῆς μιᾶς καὶ ἀκίνητης Αἰωνιότητας ποὺ κινεῖται μὲ τὸν νόμο τῶν ἀριθμῶν καὶ ποὺ τὴν ὀνομάσαμε Χρόνο....Ὁ Χρόνος πλάστηκε μαζὶ μὲ τὸν οὐρανό, ὥστε ἀφοῦ δημιουργήθηκαν μαζί, νὰ καταστραφοῦν μαζί...> Μὲ τὴν πλατωνικὴ αὐτὴ ἀντίληψη διαφώνησε ὁ ΠΛΩΤΙΝΟΣ, διερωτώμενος  πῶς ἡ κίνηση τοῦ οὐρανοῦ εἶναι αἰώνια (ἂν καὶ ἀποτελεῖ κίνηση δηλ.μεταβολή)  ἀφοῦ μόνον τά ἀκίνητα καὶ ἀμετάβλητα εἶναι αἰώνια ..  Ἔτσι ὁ Πλωτῖνος δέν ἐξήγησε τὸν Χρόνο καὶ τὴν Αἰωνιὀτητα, ὀντολογικὰ καὶ κοσμολογικά, ἀλλὰ ΓΝΩΣΙΟΛΟΓΙΚΑ* { Ἐννεάδ. ΙΙΙ, 7 [45] 4} — καὶ ἰδοὺ πῶς  : ὁ αἰσθητὸς κόσμος εἶναι αἰώνιος χωρὶς ἀρχὴ κα...