ΑΡΧΑΙΕΣ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΣΜΟΣ.
Ἐν περιλὴψει·
Α. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ.
1) γράφει ὁ Παῦλος περὶ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ στήν "Πρὸς Ρωμαίους" ἐπιστολὴ τὰ ἑξῆς·
<...ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ,εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; συνταφήκαμεν οὗν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον...>{ΡΩΜ.6, 3‒4}
2) γράφει τό "Κατὰ Ἰωάννην" περὶ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ τὰ ἀκόλουθα :
<ὁ τρώγων μου τὴν σάρκαν καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον> {ΙΩ.6,54} .
Τὰ παραπάνω ἐδάφια ποὺ ἀναφέρονται στά δύο βασικά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας (καθὼς καὶ ἄλλα πολλὰ παρόμοια ἐδάφια τῆς Καινῆς Διαθήκης) γίνονται κατανοητὰ ΟΧΙ ΣΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ, ἀλλὰ στὸ ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΟ μοτῖβο τῶν ἑλληνιστικῶν ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΩΝ θρησκειῶν, οἱ ὁποῖες ὡς διακηρυγμένο στόχο εἶχαν τὴν ἐξασφάλιση τῆς προσωπικῆς ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ (ἐξάλλου ἡ λἐξη "ΜΥΣΤΗΡΙΑ" εἶναι ἑλληνική—δέν ὑπάρχει στὰ ἑβραϊκά...).
Β. ΛΑΤΡΕΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ ΙΣΙΔΑΣ
Ὡς γνωστόν, ἀνεπτυγμένη λατρεία τῆς Θεοτόκου ΔΕΝ ὐπάρχει στὴν Καινὴ Διαθήκη, ἐνῶ ἀντιθέτως ΟΙ ΛΑΤΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΙΣΙΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΚΥΒΕΛΗΣ εἶχαν σαρώσει τὴν ἑλληνορρωμαϊκὴ οἰκουμένη.
Μὲ τὴν πάροδο τῶν αἰώνων —καὶ κυρίως λόγῳ τῆς "ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ"— γεννήθηκε στοὺς Χριστιανοὺς τὸ ἐρώτημα <ποῦ βρίσκεται ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ μετὰ τὸν θάνατο της καὶ μέχρι τὴν Β' Παρουσία;> .
Βεβαίως τὰ ἑλληνορρωμαϊκὰ πλήθη ποὺ γνώριζαν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὶς ΛΑΤΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ἦταν εὔκολο νὰ δεχθοῦν ὅτι ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ ὡς ΘΕΟΤΟΚΟΣ βρίσκεται ἐν οὐρανῷ μεταστᾶσα , προστάτις τῶν πιστῶν της καὶ Μεσίτρια.
Κατ'αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ εἰκόνα τῆς Βρεφοκρατούσης Θεοτόκου Ἴσιδας (μὲ τὸν Ὄσιρι ἢ τὸν Ὧρο ἀγκαλιά—βλ.φωτό) ἁντικαταστάθηκε γρήγορα ἀπό τὴν εἰκὀνα τῆς Βρεφοκρατούσης Θεοτόκου Μαρίας.
Κατ' ἀνάλογον τρόπον πλῆθος ΤΕΛΕΤΩΝ τῶν ἑλληνιστικῶν μυστηριακῶν θρησκειῶν (πχ. ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ) σὺν τῷ χρόνῳ ΕΝΣΩΜΑΤΩΘΗΚΑΝ στὴν χριστιανικη λατρεία.
Γ. ΔΙΑΦΟΡΕΣ.
Οἱ ἀρχαῖες μυστηριακὲς λατρεῖες προσέφεραν ΑΤΟΜΙΚΗ ἀθανασία καὶ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸν ΝΤΕΤΕΡΜΙΝΙΣΜΟ {=εἱμαρμένη} τῆς ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ (ἢ τὶς πολλαπλὲς μετενσαρκώσεις) μὲ μιὰν ΚΥΚΛΙΚΗ ἀντίληψη τοῦ Χρόνου.
Ὁ Χριστιανισμὸς ἔχοντας μιὰ ΓΡΑΜΜΙΚΗ ἀντίληψη τοῦ Χρόνου δηλ. ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ, μιλᾶ γιὰ ΛΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ , γενικὴ Ἀνάσταση Νεκρῶν {=ΣΩΜΑΤΩΝ} καὶ μιὰ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ σὲ μιὰ γραμμικὴ πορεία.
Δ. ΕΠΙΜΥΘΙΟ.
Διαφέρει στὴν ἀφετηρία (καὶ τὴν οὐσία του) ὁ Χριστιανισμὸς ἀπὸ τὶς Μυστηριακὲς Θρησκεῖες τῆς ἀρχαιότητας, ὡστόσο ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΕΘΝΗ, ἀναγκάστηκε νὰ χρησιμοποιὴσει τὶς ἔννοιες καὶ τὶς παραστάσεις τῶν Μυστηρίων γιὰ νὰ γίνει κατανοητό (καὶ ἀποδεκτό) τὸ κήρυγμα του στὸν ἑλληνορρωμαϊκὸ κόσμο.
