Διαμαντῆς Κούτουλας

 Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἐνδιαφέροντα ἐδάφια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι τὸ κεφ.6 τῆς ΓΕΝΕΣΗΣ ὅπου ἀναφέρονται τὰ ἑξῆς ἐκπληκτικά· < ἰδόντες δὲ  οἱ υἱοὶ τοῦ θεοῦ τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων ὅτι καλαὶ εἰσίν ἔλαβον ἑαυτοῖς γυναῖκας...οἱ δέ γίγαντες ἦσαν ἐπὶ τῆς γῆς ...ὡς ἄν εἰσεπορεύοντο οἱ υἱοὶ τοῦ θεοῦ πρὸς τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων καὶ ἐγεννῶσαν ἑαυτοῖς..>{ΓΕΝ.6, 1‒4} [ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ =ἐπειδὴ εἶδαν οἱ υἱοὶ τοῦ θεοῦ τὶς κόρες τῶν ἀνθρώπων ὅτι ἦταν ὄμορφες τὶς πῆραν γιὰ γυναῖκες ...(τότε) ζοῦσαν οἱ γίγαντες στὴν γῆ...οἱ ἀπόγονοι τῶν ὐιῶν τοῦ θεοῦ ἀπὸ την ἕνωση τους μὲ τὶς κόρες τῶν ἀνθρώπων..] Στὸ ἑβραϊκὸ πρωτότυπο —τὸ προαναφερθὲν ἀρχαιοελληνικὸ κείμενο προέρχεται ἀπὸ τὴν ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΩΝ Ο’—οἱ φράση <υἱοὶ θεοῦ> εἶναι <bene ha elohim>  καὶ ὑπάρχει σὲ ἀρκετὰ σημεῖα  τοῦ ἑβραϊκοῦ (μασωριτικοῦ) κειμένου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τῆς ἑλληνικῆς μετάφρασης τῶν Ο’. Πχ. ΨΑΛΜΟΙ 28,1 · 88,7 κλπ  [στὸν ΙΩΒ—1,6· 2,1—ἀναφέρεται, στὴν μετάφραση τῶν Ο’, ἡ φράση <ἄγγελοι τοῦ θεοῦ>] Πρὀκειται βεβα

Ρωτᾶ ὁ Σωκράτης {στὸν Πλατωνικὸ Διάλογο "ΕΥΘΥΦΡΩΝ"} τὸν μάντη Εὐθύφρονα :  < τὸ ἠθικὸ τὸ ἀγαποῦν οἱ θεοὶ ἐπειδὴ εἶναι ἠθικό, ἢ ἐπειδὴ τὸ ἀγαποῦν οἱ θεοὶ θεωρεῖται ἠθικό;>  [= ΑΡΑ, ΤΟ ΟΣΙΟΝ ΟΤΙ ΟΣΙΟΝ ΕΣΤΙΝ ΦΙΛΕΙΤΑΙ ΥΠΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ, ἢ  ΟΤΙ ΦΙΛΕΙΤΑΙ ΟΣΙΟΝ ΕΣΤΙΝ] Ἀναπάντητο τὸ δίλημμα γιὰ τὴν σχἐση θρησκεἰας καὶ ἠθικῆς, ἐδῶ καὶ 2500 χρόνια ... ________ ΥΓ.  Τό δίλημμα πού θέτει ό Σωκράτης στὸν Εύθύφρονα: <ἄραγε τὸ ὅσιο (α) εἶναι ἀγαπητὸ στοὺς θεοὺς ἐπειδὴ εἶναι ὅσιο ἢ (β) εἶναι ὅσιο ἐπειδὴ εἶναι ἀγαπητὸ ατοὺς θεούς;> θέτει ἕνα ἐν πολλοῖς ἄλυτο  μεταφυσικὸ πρόβλημα.  Τὸ  (α) σκέλος τοῧ διλήμματος συνεπάγεται τὴν ὀντολογικὴ προτεραιότητα τοῦ ἠθικοῦ (ὅσιου)  ἔναντι τῆς θεότητας. Ὁ θεὸς ὑπακούει στὸ Ἀγαθό,ἄρα τὸ Ἀγαθὸ εἶναι θεός. Τὸ (β) σκέλος συνεπάγεται ὅτι τὸ ἠθικό/ἀγαθὸ ἐξαρτᾶται ἀπὸ μιὰν ἀνώτερη ἀρχὴ: τὴν  Θεία Βούληση— δὲν ὑφίσταται  ὡς ἀξία ἀπὸ μόνο του, ἄρα τὸ ἠθικὸ χάνει τὴν ἐγγενῆ ἠθικότητα του. Τελικὰ τὸ δίλημμα τοῦ  Εύθύφρονος  ἔγκειται   στὸ ἐρώτημα : άπὸ ποῦ πη

 Ἡ  <ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΠΕΡΙΠΟΛΟΣ> τοῦ ΡΕΜΠΡΑΝΤ (1642) πάντα μὲ  συγκινοῦσε  γιὰ ὅσα δηλώνει ὑπορρήτως· ὁ Λοχαγὸς τῆς Πολιτοφυλακῆς τοῦ Ἄμστερνταμ Κοκ  ΝΟΜΙΖΕΙ ὅτι διοικεῖ ἐνῶ πίσω του ὁ καθένας κάνει ὅ,τι τοῦ καπνίσει καὶ δίπλα του (μὲ τὰ λευκά)  ὁ ὑπολοχαγὸς  Ρόιτενμπουρχ ἑτοιμάζεται νὰ τοῦ πάρει τὴν.θἐση.. Πίσω ἀπό τὸν ὑπολοχαγὸ κάποιος γεμίζει τὸ ὀπλο του (σὰν νὰ ἔχει σκοπὸ νά σκοτώσει κάποιον..) ἐνῶ ἀριστερὰ τὸ μικρὸ κορίτσι μέ τὰ λευκὰ καὶ τὸν πετεινὸ στὴν μἐση ἔχει τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς νεαρῆς συζύγου τοῦ ζωγράφου ποὺ πέθανε πρόωρα ἀπὸ φυματίωση. Στὰ δεξιὰ ὁ σκῦλος γαυγίζει τὸν τυμπανιστή—ἄρα δὲν πρόκειται γιὰ περίπολο, ἀλλὰ γιὰ ἔναρξη παρἐλασης καὶ σήμερα γνωρίζουμε ὅτι τὸ σκοῦρο χρῶμα στὸ πάνω μέρος τοῦ πίνακα δὲν ἦταν μαῦρο, νυχτερινό, ἒτσι ἐγινε ἀπὸ τὴν ἀλλοίωση τῶν αἰὠνων.. Ἡ <νυχτερινὴ περίπολος>  δηλ. δὲν εἶναι οὔτε νυχτερινὴ οὔτε περίπολος.  (Καὶ πιθανῶς νὰ συνιστᾶ τὴν ἀποκάλυψη τῆς προετοιμασίας  ἑνὸς φόνου..)  ΜΕΓΑΛΕ ΡΕΜΠΡΑΝΤ..