Διαμαντῆς Κούτουλας / Diamantis Koutoulas

 Ὅποιος διαβάσει ἔστω καὶ πρόχειρα τὸν πρόλογο τοῦ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ,  τὸν ἀναφερόμενο στὸν ΛΟΓΟ (ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος) παρατηρεῖ ὅτι ἀφενὸς μὲν  ΜΟΝΟΝ ΕΚΕΙ γίνεται λόγος περὶ τοῦ ΛΟΓΟΥ, ἀφετέρου στὸ σγκεκριμένο ἀπόσπασμα ὑπάρχει μιὰ κραυγαλέα ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ ποὺ δὲν ταιριάζει στὸ  ὅλον ὕφος τοῦ "ΥΜΝΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟ"  (1,1-18) ἀναφερόμενη στὸν Ἰω.Βαπτιστὴ στὴν ὁποία ἐξηγεῖται ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ: "οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς ,ἀλλ'ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός"(ΙΩ.1,8) Προκύπτει  λοιπὸν τὸ ἐρώτημα :  ὑπῆρχαν πιστοὶ ποὺ δέχονταν  ΟΤΙ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟ ΕΡΧΟΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, δηλ. ὁμολογοῦσαν τὸν Βαπτιστὴ ὡς Μεσσία καὶ ἐνσαρκωθέντα Λόγο , στοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται τὸ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ; Ὁ καθηγητὴς ΑΓΟΥΡΙΔΗΣ ,στὴν καλύτερη (στὰ ἑλληνικά)  μελέτη περὶ τοῦ Δ' ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ,γράφει ὅτι ὄχι μόνον ὑπῆρχαν πιστοὶ τοῦ Βαπτιστῆ τὸν 1ο αἰ. ἀλλὰ καὶ ὁ ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟ στὸν Πρόλογο  τοῦ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ἀποτελεῖ στὴν πραγματικότητα  ὕμνο πρὸς τὸν Βαπτιστὴ ποὺ υἱοθέτησε ὁ Δ' Εὐαγγελι

 Ἐν συνόψει·  Ὁ Βουδισμὸς εἶναι σωτηριολογικὸ κίνημα ,ἔχει δηλ. θρησκευτικὰ χαρακτηριστικά, καθόσον στοχεύει στὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸν ΠΟΝΟ.  Γιὰ νὰ τὸ πετύχει αὐτὸ ἐπιζητεῖ νὰ βρεῖ τρόπο ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΕΝΑΡΚΩΣΕΩΝ (ως γνωστὸν ὁ Βουδσμὸς δέχεται τὴν ὀρφικὴ θεωρία τῶν πολλαπλῶν μετενσαρκώσεων) οἱ ὁποῖες ὀφείλονται στὴν ὕπαρξη ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ ( κάρμα=πράξη ).  Ὁ Βούδας λοιπὸν δίδαξε ὅτι γιὰ νὰ ἀποτραποῦν οἱ ἐνασρκώσεις πρέπει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀποφύγει ἀκριβῶς τὴν ΕΠΙΘΥΜΙΑ ,θετικὴ ἤ ἀρνητική (ἀγάπη—μῖσος) τῶν Πραγμάτων τοῦ Κόσμου. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἄν ὁ ἄνθρωπος ΔΙΑΛΟΓΙΣΤΕΙ γιὰ τὴν ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ . Κατὰ τὸν Βούδα, ἡ ΑΛΗΘΙΝΗ Πραγματικότητα εἶναι ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΗ ( anatman=μή-οὐσιαστικότητα ) διότι : — τὰ πράγματα συνεχῶς μεταβάλλονται εὑρισκόμενα σέ μιὰ ἀέναη ροή (γίγνεσθαι). —δὲν εἶναι ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΑ καὶ δὲν ἀποτελοῦν ΑΥΤΑΞΙΕΣ διότι ἀνάγονται πάντοτε σὲ ΑΛΛΑ αἴτια καὶ μάλιστα σὲ ἔνα ΑΠΕΙΡΟ σύμπλεγμα αἰτίων καὶ προϋποθέσεων. —τίποτα  ἀπὸ τὰ ὄντα δὲν εἶναι ἁπλό, τὰ πάντα εἶναι ΣΥΝΘΕΤΑ , δηλ. ΕΠ&

 Ὑπάρχει ἑδραιωμένη ἡ πεποίθηση ὅτι πυρῆνας τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πνεύματος ἦταν ὁ ΛΟΓΟΣ·  αὐτὸ εἶναι ἐν μέρει ἀληθὲς καθότι ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν ΟΡΦΙΚΩΝ καὶ κυρίως τῶν ΣΤΩΙΚΩΝ θεωρήθηκε ὅτι οὐσία τῆς Πραγματικότητας εἶναι ὁ ΛΟΓΟΣ (βλ. "ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος" , τοῦ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ), ἔτσι ἔκτοτε διαμορφώθηκε ἡ ἀντίληψη ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἀπέδωσαν ΠΛΗΡΗ ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Ὡστόσο, ΠΡΙΝ τοὺς Στωικοὺς,  ΣΥΜΠΑΣΑ ἡ ἑλληνικὴ Σκἐψη  —προσωκρατικοί, τραγικοί, Πλάτων, Ἀριστοτέλης— δεχόταν ὅτι Πηγὴ τοῦ Παντὸς εἶναι τὸ ΧΑΟΣ δηλ. τὸ ΜΗ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΙΜΟ, τὸ μὴ ἀναπαραστάσιμο, τὸ ΜΗ ΑΙΣΘΗΤΟ ,τὸ "ἄπειρον" ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἀναξίμαδρος. Ἀπὸ τὸ ΜΗ ΑΙΣΘΗΤΟ καὶ ΜΗ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΙΜΟ, τὸ "ΧΑΟΣ" —ὅπως γράφει κι ὁ ΗΣΙΟΔΟΣ—γεννιέται ὁ Λόγος. Γράφει ὁ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ (βλ. βιβλίο τῆς φωτο.) ὅτι γιὰ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες τῆς κλασσικῆς ἐποχῆς ,ἡ Πραγματικότητα εἶναι ΝΟΗΜΑ ΣΕ ΦΟΝΤΟ ΜΗ ΝΟΗΜΑΤΟΣ. Κατὰ συνέπειαν καὶ ἡ ΥΠΑΡΞΗ , ὁ ΛΟΓΟΣ , συνιστᾶ ΥΒΡΙΝ , ἐπειδὴ προέρχεται ΕΚ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ... Αὐτὸ