Διαμαντῆς Κούτουλας

Γιά τὴν Βὶβλο ὁ Δημιουργὸς Θεὸς εἶναι Παντοδύναμος*  καὶ πλάθει τὸ Σύμπαν ΕΚ ΤΟΥ  ΜΗΔΕΝΟΣ (γεγονός ποὺ σημαίνει ὅτι τίποτα ἀπ' ὅ,τι παρατηροῦμε γύρω μας δὲν ἀποτελεῑ Οὐσία τοῦ Θεοῦ) . Στόν "ΤΙΜΑΙΟ" ὅμως ὁ Πλάτων παρουσιάζει ἕνα θεὸ δημιουργὸ ὁ ὁποῖος ὅμως ἔχει τρεῖς ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ. Πρὶν μιλήσω ὅμως γι αύτοὺς τοὺς περιορισμοὺς πρἐπει νά σημειώσω ὅτι ἡ λέξη "ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ" στὸν Πλάτωνα δὲν σημαίνει αὐτὸ πού ἐννοοῦμε σήμερα ,ὅπου ἡ λἐξη ἔχει ἀποκτήσει  βιβλικὸ περιεχόμενο. Τὴν ἐποχὴ τοῦ Πλάτωνα ἡ λἐξη "δημιουργός" σήμαινε τὸν ΧΕΙΡΩΝΑΚΤΑ, τὸν τεχνίτη, ὁ ὀποῖος ΑΝΗΚΕ ΣΤΑ ΚΑΤΩΤΕΡΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ τῆς ἀθηναϊκῆς κοινωνίας (αύτὸ δὲν θὰ  πρἐπει νὰ μᾶς διαφεύγει ὅταν μιλοῦμε γιὰ τὸν Δημιουργὸ θεὸ  στὸν πλατωνικό "ΤΙΜΑΙΟ".).  Ἔρχομαι τώρα στοὺς τρεῖς περιορισμοὺς ποὺ συναντᾶ ὁ πλατωνικὸς θεὸς στὸ δημιουργικό του ἔργο·αὐτοὶ εἶναι οἱ ἑξῆς: 1)  τὰ ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ {=Ἐμπεδοκλῆς} δηλ. ΠΥΡ—ΑΗΡ—ΓΗ—ΥΔΩΡ, τὰ ὁποῖα  βρίσκει ὁ θεὸς ΠΡΟΫΠΆΡΧΟΝΤΑ (δέν τὰ δημιο

 Ὅσοι ἔχουν στοιχειώδη μόρφωση μποροῦν εὔκολα νὰ διαπιστώσουν ὅτι οἱ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ τοῦ Ἰησοῦ (πού σχεδὸν ποτέ δέν ἀναφέρονται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὃπως τῶν ἄλλων ραββίνων) εἶναι ΑΠΛΕΣ, μέ εἰκόνες ἁπὸ τὴν ζωὴ τῆς ΥΠΑΙΘΡΟΥ καὶ δὲν χρειάζονται γιὰ τὴν κατανόηση τους ἰδιαίτερες θεολογικὲς γνώσεις ἤ ἐξαιρετικὴ εὐφυία. Καὶ ὅλες ἁναφέρονται βεβαίως στὴν ΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΠΙ ΓΗΣ.  Ὡστόσο, στά Συνοπτικὰ Εὐαγγέλια ἀναπαράγεται ἡ ἄποψη ὅτι ΗΤΑΝ ΔΥΣΝΟΗΤΕΣ &  ΔΥΣΕΡΜΗΝΕΥΤΕΣ οἱ Παραβολὲς γιὰ τοὺς ἀκροατὲς τοῦ Ἰησοῦ ΠΟΥ ΓΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΑΠΕΡΡΙΨΑΝ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ.  Μάλιστα οἱ Εύαγγελιστὲς  ἐξηγοῦν καὶ τὸ γιατί ὁ Ἰησοῦς δὲν τὶς ἑρμήνευσε δημοσίως παρὰ μόνο ΜΥΣΤΙΚΑ στοὺς μαθητές Του. Γράφει πχ. τὸ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ καὶ ἀναπαράγουν οἱ ἄλλοι Συνοπτικοί (ΜΑΤΘ.13,10—17 καὶ ΛΟΥΚ.8, 9—10) ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐξηγοῦσε ΜΟΝΟ στοὺς Μαθητές Του τὸ νόημα τῶν  Παραβολῶν Του  καὶ ὄχι "τοῖς ἔξω" ἐπειδή· <ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ· ἐκείνοις τοῖς ἔξω ἐν παραβολαῖς

  Ὁ Ἀμερικανὸς δημοσιογράφος τοῦ CBS, ΤΖΩΡΤΖ ΠΟΛΚ ἔφτασε στὶς 7 ΜΑΪΟΥ 1948 στὴν Θεσσαλονίκη ἐξ Ἀθηνῶν σὲ προκαθορισμἐνο ραντεβοῦ μέ τὸν δημοσιογράφο ΓΡΗΓ. ΣΤΑΚΤΟΠΟΥΛΟ ὁ ὁποῖος θά τὸν ἔφερνε σέ ἐπαφὴ μέ ΑΝΤΑΡΤΕΣ προκειμένου νά τὸν ὁδηγήσουν στὸν  ΜΑΡΚΟ ΒΑΦΕΙΑΔΗ γιά τοῦ πάρει συνἐντευξη γιὰ τὸ CBS. Πρἀγματι τὸ Σἀββατο 8 ΜΑΪΟΥ 1948 μᾶλλον βραδυνὲς ὧρες συναντᾶ τὸν ΣΤΑΚΤΟΠΟΥΛΟ ὁ ὀποῖος τὸν ἐπιβιβάζει σὲ μία λἐμβο μέ δύο ἀντάρτες,ὐψηλόβαθμα στελἐχη τοῦ ΚΚΕ τὸν ΑΔΑΜ ΜΟΥΖΕΝΙΔΗ καὶ τὸν ΕΥΑΓΓΕΛΟ ΒΑΣΒΑΝΑ προκειμένου νὰ τὸν προωθήσουν στὶς ἀνταρτοκρατούμενες περιοχές.  Ὅμως στὶς 16 ΜΑΪΟΥ 1948 τὸ πτῶμα τοῦ ΠΟΛΚ βρἐθηκε νά ἐπιπλέει δεμένο καὶ μὲ μιὰ σφαῖρα στὸ κεφάλι στὸν Θερμαϊκὸ κοντὰ στὸν Λευκὸ Πύργο.   Ἐν τῷ μεταξὺ στὶς 11 ΜΑΪΟΥ 1948 εἶχε φτάσει στὸ 3ο ΑΣΤΥΝ. ΤΜΗΜΑ ΘΕΣΣ/ΝΙΚΗΣ ἐπιστολὴ χωρὶς γραμματόσημο καὶ ἀποστολέα, μόνο μὲ παραλήπτη τὸ ἐν λόγῳ ἀστυνομικὸ τμῆμα ,ὁ τίτλος τοῦ ὁποίου ἦταν γραμμένος ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΑ {=ἀστινομικόν}.  Οἱ ἀρχὲς πανικόβλητες γιὰ τὸν ΕΙΔΕΧΘΗ φόνο τοῦ ξένου δημοσιογράφο

Δὲν ἀληθεύει αύτὸ ποὺ ὑποστηρίζουν πολλοί —κυρίως θεολόγοι (πχ.Κούλμαν)  ἀλλὰ καί..δωδεακαθεϊστές—ὅτι στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα δέν ἀναπτύχθηκε Φιλοσοφία τῆς Ἱστορίας ἐπειδὴ δῆθεν οἱ Ἕλληνες εἶχαν μόνο κυκλικὴ ἀντίληψη τοῦ ἱστορικοῦ χρόνου κατ' ἀναλογίαν τῆς Φύσεως καὶ  συνεπῶς ἡ γραμμικὴ ἀντίληψη τῆς Ἱστορίας ἐμφανίστηκε γιὰ πρώτη φορὰ  μὲ τὴν  ΒΙΒΛΟ (κατ'ἐπιρροὴν τοῦ Ζωροαστρισμοῦ). ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ; Στὴν ἀρχαία Ἑλλἀδα εὐδοκίμησαν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ , αύτὴ τοῦ κυκλικοῦ χρόνου (πχ.ΗΣΙΟΔΟΣ) καὶ αὐτὴ τοῦ γραμμικοῦ ἱστορικοῦ χρὸνου.  Καὶ ίδοὺ τὰ ΚΛΑΣΣΙΚΑ κείμενα ποὺ τὸ ἀποδεικνύουν· 1) ΑΙΣΧΥΛΟΥ, ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ  (στιχ.442—468, 478—506) Στὴν τραγωδία αύτὴ ὁ Αίσχύλος ἐξηγεῖ τὴν οὐσία τοῦ ἀνθρώπου μέ τὸν μῦθο τοῦ Προμηθέα ὁ ὁποῖος ἔβγαλε ἀπὸ τά σπήλαια τὸν ἄνθρωπο μέ τὸ ΠΥΡ ποὺ ἔκλεψε ἀπὸ τοὺς θεούς. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΡΑΜΜΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΔΩ; 2) ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ,ΑΝΤΙΓΟΝΗ (στιχ.332—371) 25 χρόνια μετά τὸν Προμηθέα Δεσμώτη, ὁ Σοφοκλῆς ἀπαντᾶ στὸν Αἰσχύλο μέ τὸ Α' ΣΤΑΣΙΜΟ {="ούδ

Ἐν συνόψει· στὶς 22 ΑΠΡ 1957 φτάνει στὴν Ἑλλάδα ὁ ΜΑΞ ΜΕΡΤΕΝ δικηγόρος τοῦ δυτικογερμανικοῦ ὑπουργείου Δικαιοσύνης μέ σκοπὸ μεταξὺ τῶν ἄλλων νὰ διεκδικήσει τὴν δημευμένη περιουσία τοῦ Ἑλληνογερμανοῦ Ἄρτουρ Μάισνερ ὑπασπιστὴ του στὴν περίοδο τῆς Κατοχῆς ὄπου ὁ Μἐρτεν ὑπηρετοῦσε ὡς ἐφεδρος Λοχαγὸς στὴν Γερμανικὴ Διοίκηση Θεσσαλονίκης. Ὅμως τὸν ΜΑΪΟ τοῦ 1957  ἐπισκεπτόμενος τὸν Εἰσαγγελέα ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥΣΗ ὑπεύθυνο γιὰ τὴν Δίωξη τῶν Ἐγκληματιῶν Πολέμου συλλαμβἀνεται διότι ὡς μἐλος τῆς Γερμανικῆς Κατοχικῆς Διοίκησης Θεσσαλονίκης ἀνῆκε στὸν κατάλογο τῶν  κατηγορουμένων  γιὰ τὸ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΕΒΡΑΪΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ καὶ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΖΕΤΑΙ.  Μετὰ ἀπὸ ἀνακρίσεις ἑνὸς χρόνου τὸν ΜΑΡΤΙΟ τοῦ 1958 παραπέμπεται σὲ δίκη ἡ ὁποία ὁρίζεται γιὰ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1959 ΚΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ Ο ΜΕΡΤΕΝ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ (γεγονὸς ποὺ ΔΕΝ φαίνεται μεχρι τότε  νὰ  ἀπασχολεῖ ἰδιιτέρως  ὴ νὰ δυσαρεστεῖ  τοὺς κυβερνῶντες...) Λἐγεται ὅτι ὁ εἰσαγγελέας ΤΟΥΣΗΣ αὐτενέργησε παρ'ὀλες τὶς (δῆθεν) πιέσεις περὶ ἀπελ

Ὁ ΤΑΤΙΑΝΟΣ ἦταν ἕνας Σύρος ποὺ ἔζησε τὸν 2ο αἰ.μΧ  (+173μΧ) ὁ ὁποῖος ἔτρεφε μιά ἀπέχθεια (ἴσως λόγῳ  ἐθνικῆς καταγωγῆς)  γιὰ ὅλον συλλήβδην τὸν ΕΛΛΗΝΟΡΡΩΜΑΪΚΟ  πολιτισμό τῆς ἐποχῆς του καὶ πρότεινε ἕναν sui generis χριστιανισμὸ ὡς ἐναλλακτικὴ πολιτιστικὴ πρόταση.Τὶς ἰδέες του αὐτές  τὶς περιέλαβε στόν Λόγο του "ΚΑΤΑ ΕΛΛΗΝΩΝ"  ἀλλὰ τὸ σπουδαιότερο ἔργο του ὑπῆρξε τὸ Εὐαγγέλιο "ΔΙΑΤΕΣΣΑΡΩΝ"  στὸ ὁποὶο προσπάθησε νὰ ἐναρμονίσει τὶς ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ τῶν  τεσσάρων  Κανονικῶν  Εὐαγγελίων τῆς ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ. Τὸ ἔργο του αὐτὸ χάθηκε ἀλλὰ ΕΠΑΝΑΣΥΝΘΕΘΗΚΕ  γιὰ πρώτη φορὰ μέσῳ μεταφράσεων* τὸ 1881 ἀπὸ τὸν βιβλικὸ θεολόγο T. Zahn (ἔκτοτε ἔχουν ὑπάρξει πολλὲς ἐπανασυνθέσεις τοῦ "ΔΙΑΤΕΣΣΑΡΩΝ" καὶ μεταφράσεις του στὰ ἀγγλικά διαθέσιμες καὶ στὸ διαδίκτυο). Τὸ Εὐαγγέλιο αύτὸ τοῦ Τατιανοῦ ἀποτελεῖτο  μᾶλλον ἀπὸ 170 παραγράφους γράφτηκε πρωτοτύπως, μᾶλλον ἑλληνιστί, ἀλλὰ  ταχέως μεταφράστηκε  καὶ διαδόθηκε στὰ ΣΥΡΙΑΚΑ, γενόμενο δημοφιλὲς στοὺς Σύρους.  Ξεκινοῦσε μὲ τὸ "ἐν ἄρχ

Συζητοῦσα μέ δύο καλοὺς φίλους, ἕναν καθολικὸ κληρικὸ καὶ ἕναν ὀρθόδοξο θεολόγο περὶ τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν  καὶ τοὺς ἐξηγοῦσα ὡς ἰστορικὸς ὅτι ΣΠΑΝΙΩΣ ἡ Ἐκκλησία ὑπῆρξε ἑνωμένη. Τὰ περὶ <ἑνιαίου χιλιετοῦς χριστιανισμοῦ> ἀποτελοῦν  ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ τοῦ  <ἀναγωγισμοῦ>  ΚΑΙ ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Πρὸς ἐπίρρωση τῶν ἀνωτέρω,  τοὺς θύμησα τὸ σχίσμα τῶν "ΤΕΣΣΑΡΕΣΚΑΙΔΕΚΑΤΙΤΩΝ"  τῆς Μικρασἰας ἐπὶ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ (2ος αἰ.μΧ).  Ἐξηγῶ· Τὸ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ Εὐαγγέλιο παραδίδει ὅτι ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε  τὴν ἡμέρα ποὺ οἱ Ἑβραῖοι ἑτοίμαζαν τὸν πασχάλιο.ἀμνό γιὰ τὸ βραδυνὸ πασχάλιο Δεῖπνο τῆς 14ης ΝΙΣΑΝ (δηλ. τὴν πανσέληνο μετὰ τὴν Ἐαρινὴ Ἰσημερία ) τὴν λεγομένη "Πρώτη τῶν Ἀζύμων".  Αύτὴ τὴν παράδοση τηροῦσε ὡς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ,  ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἱερουσαλὴμ (διοικούμενη ἀπὸ τὸν ΑΔΕΛΦΟΘΕΟ ΙΑΚΩΒΟ  καὶ τοὺς ΔΩΔΕΚΑ)  ποὺ ἀποτελοῦντο ἀπὸ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ,  οἱ ὁποῖοι μετά τὴν  καταστροφὴ  τῆς ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ τὸ  70μΧ κατέφυγαν στὴν ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ,μὲ συνέπεια  ἡ παράδοση αύτὴ νὰ υἱοθετηθεῖ