Διαμαντῆς Κούτουλας

Πρὶν 25 χρόνια εἶχα δημοσιεύσει ἕνα μικρὸ βιβλιαράκι*  ποὺ ἀναφερόταν στὴν ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ τῆς καταστροφῆς τῶν ἑλληνικῶν ἀρχαιοτήτων ἀπὸ τοὺς ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ—ΤΑΛΙΜΠΑΝ τοῦ 4ου—6ου αί. μΧ .  Ἐν συνόψει· ὅλες οἱ ἀρχαιότητες ΕΛΛΑΔΑΣ καὶ ΙΤΑΛΙΑΣ (κι ὄχι μόνο..) εἶναι ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΗΜΕΝΕΣ ὄχι ἀπὸ φυσικὲς καταστροφές (σεισμοὺς κλπ) ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΜΑΝΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ κατὰ τὴν πρωτοβυζαντινὴ περίοδο , ἐξαιρέσει τοῦ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ καὶ ΘΗΣΕΙΟΥ ποὺ πρόλαβε καὶ μετέτρεψε σὲ χριστιανικοὺς ναοὺς ἡ αύτοκράτειρα ΑΘΗΝΑΪΣ—ΕΥΔΟΚΙΑ , Ἀθηναία οὖσα κὀρη τοῦ ρήτορος Λεοντίου καὶ σύζυγος τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορα  Θεοδοσίου Β' τοῦ λεγομένου Μικροῦ.  Ἱερὰ καὶ  ἀγάλματα δὲν γλύτωσαν ἀπὸ τῶν χριστιανο-ταλιμπὰν τὰ χέρια·  ἂλλα κάηκαν, ἄλλα βεβηλώθηκαν ,ἄλλα ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΤΗΚΑΝ καὶ  βλέπουμε σήμερα ἀρχαῖα ἀγάλματα στὰ Μουσεῖα, μὲ κομμένες μύτες καὶ..σταυροὺς στὸ μέτωπο ,ἐνῶ πλεῖστοι ΑΡΧΑΙΟΙ ναοὶ κεῖνται ΙΣΟΠΕΔΩΜΕΝΟΙ  & ΚΑΜΜΕΝΟΙ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ  συμφώνως τῷ νόμῳ (399μΧ)  τοῦ ΑΡΚΑΔΙΟΥ : templa sine turba ac tumultu

Στὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ ἀλφάβητο ( στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ὑπῆρχαν περὶ τὰ 30  ἀλφάβητα , σχεδὸν ἕνα ἀνὰ περιοχὴ...) πέραν τῶν γνωστῶν γραμμἀτων ὑπῆρχαν: τὸ γιόντ -j (πχ εὐθεjα)  τὸ δίγαμμα-F (πχ Fοιδα)  καὶ τὸ κόππα -Q (πχ Qόρινθος).  Τὸ  ΗΜΙΦΩΝΟ γιόντ (ἄν καὶ δὲν ἔχει σωθεῖ σὲ  ἰδιαίτερη γραπτὴ μορφή) μετέχει σέ  πολλὰ φθογγικὰ πάθη καὶ ΕΞΗΓΕΙ πολλά  ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ "λάθη" στοὺς τονισμούς  (ποὺ τὰ ἀποκαλοῦμε καταχρηστικῶς "ἐξαιρέσεις").  Ἐξηγῶ· στὰ πρωτόκλιτα θηλυκὰ τὸ  -α τῆς κατὰληξης εἶναι μακρὸ ὅταν προηγεῖται φωνῆεν ἤ -ρ ἐνῶ   στὶς ἂλλες περιπτώσεις  (δηλ. μετὰ ἀπὸ σύμφωνο ἤ ἡμίφωνο πλὴν τοῦ -ρ) εἶναι βραχύ.  Ὅμως σὲ λέξεις ὅπως "σφαῖρα", "μοῖρα", "εὐθεῖα","βαρεῖα" κλπ ΕΝΩ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΦΩΝΗΕΝ  (ὁπότε  θά ἔπρεπε νὰ ἦταν  μακρὸ τὸ -α)  στὴν πραγματικότητα ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΤΟ ΗΜΙΦΩΝΟ ΓΙΟΝΤ-j  (κι ὄχι τὸ φωνῆεν -ι) ὁπότε ὀρθά, τὸ -α τῆς κατάληξης εἶναι βραχύ. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ: σφαρ-ja> σφαjρ-α {=ἐπένθεση /μετάθεση}