Διαμαντῆς Κούτουλας

Γράφει ὁ Πλάτων στὸν διάλογο "ΜΕΝΩΝ" ὅτι ρώτησε ὁ πλούσιος Λαρισαῖος Μἐνων τὸν Σωκρἀτη, ἂν ἡ Ἀρετὴ διδάσκεται καὶ ἐκεῖνος, ἀφοῦ τοῦ ἀπἀντησε ὅτι δέν γνωρίζει τί εἶναι <ἀρετή>, τὸν κάλεσε νὰ ψάξουν μαζὶ νὰ βροῦν τὸν ὁρισμό της.  Τότε ὁ Μἐνων τοῦ ἀπηύθυνε τὸ γνωστὸ ἐρώτημα τοῦ <ἐριστικοῦ*> λόγου τῶν Σοφιστῶν ποὺ ἀποκαλεῖται "ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΟΥ ΜΕΝΩΝΟΣ" :  < καὶ τίνα τρόπον ζητήσεις, ὦ Σώκρατες, τοῦτο ὃ μὴ οἶσθα τὸ παράπαν ὅτι ἐστίν; ....εἰ καὶ ὅτι μάλιστα ἐντύχοις αὐτῷ, πῶς εἴσῃ ὅτι τοῦτό ἐστιν ὃ σὺ οὐκ ᾔδησθα;  —ΠΛ.ΜΕΝΩΝ, 80e> {ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ=καὶ πῶς θὰ ἐρευνήσεις Σωκρἀτη αὐτὸ ποὺ καθόλου δέν ξέρεις τί εἶναι; ...κι.ἂν τὺχει νὰ τὸ συναντήσεις, πῶς θὰ ἀναγνωρίσεις   ὅτι εἲναι αύτὸ ποὺ ἔψαχνες, ἀφοῦ δέν τὸ γνώριζες ἀπὸ πρίν;}** Ὁ Σωκράτης ἀπάντησε στὸ Παράδοξο τοῦ Μένωνος μὲ μυθολογικὸ τρόπο, λέγοντας ὅτι ἡ Ψυχὴ εἶναι Ἀθάνατη καὶ γνωρίζει τὰ πάντα ἀλλὰ τὰ ἔχει λησμονήσει μέ τὴν ἐνσάρκωση της στὴν ὕλη. Κι ἐπειδὴ τὰ Πάντα εἶναι ἀπὸ τὴν ἴδια Οὐσία, μόλις θυμηθεῖ τὸ

 Ὁ Ντέηβιντ  ΧΙΟΥΜ ἐκπρόσωπος τοῦ νεώτερου ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ (+1776) κατἐληξε στὶς θέσεις τοῦ ἀρχαίου ἀκαδημεικοῦ σκεπτικισμοῦ (βλ.ἐπιχείρημα ΣΩΡΕΙΤΩΝ* τοῦ Ἀρκεσίλαου) ἀλλὰ μὲ ἕναν πιὸ ἀκραῖο τρόπο ἐπειδὴ ἡ κριτική του ἀφοροῦσε στὰ θεμέλια τῆς ἴδιας τῆς ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΓΝΩΣΗΣ. Συγκεκριμένα ὁ Χιοὺμ ὑποστήριξε ὅτι: 1) ἡ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ Η ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ.  Ἔτσι παρατηρῶντας ὅτι ἕνα μέταλλο ποὺ θερμαίνεται, διαστέλλεται, ΑΠΟΔΙΔΟΥΜΕ αίτιοκρατικὴ σχέση μεταξὺ τῶν  δύο γεγονότων τὰ ὁποῖα ὡστόσο, χαρακτηρίζει ἁπλῶς μιὰ ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΜΕΤΑΞΥ ΠΡΟΓΕΝΕΣΤΕΡΟΥ καὶ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΥ.  Συνεπῶς συμβαίνει μὲ μᾶς ὅτι καὶ  μέ τὸν σκύλο τοῦ ΠΑΒΛΟΦ ὁ ὁποῖος δεχόμενος  ἕνα κτύπημα στὸ κεφάλι κάθε φορὰ ποὺ τοῦ δινόταν τροφή, συνέδεσε ΑΙΤΙΑΚΑ τὰ δύο ἀνεξάρτητα μεταξύ τους γεγονότα, νομίζοντας ὅτι τὸ προγενέστερο συμβὰν (κτύπημα)  ἀποτελεῖ ΑΙΤΙΑ τοῦ μεταγενέστερου συμβάντος (τροφή). 2) ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΑΙΩΝΙΑ ΙΣΧΥ. Πράγματι τὸ γεγονὸς πχ. ὅτι ὁ ἥλιος ἀνα

Ὁ ἱστορικὸς χριστιανισμὸς εἶναι ὁμολογιακὴ θρησκεία μέ Σύμβολο Πίστεως (τὸ ὁποῖον —εἰρήσθω ἐν παρόδῳ—ἀποτελεῖ φιλοσοφικὸ δοκίμιο..) ὁπότε προϋποθέτει καὶ συνεπάγεται ἀρνητές τῶν γεγραμμένων πεποιθήσεων του δηλ.τοῦ ΔΟΓΜΑΤΟΣ. Ἀντιθέτως, στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ὁ Πολυθεϊσμὸς δὲν ἦταν ὁμολογιακὴ θρησκεία μὲ Δόγμα Πίστεως, ὁπότε δὲν ὑπῆρχε κάποιο κείμενο γιὰ νὰ τὸ ΑΡΝΗΘΕΙ κανείς, οὔτε κανεὶς ἐνδιαφερόταν ἂν  ὁ γείτονας του πίστευε στὴν ὕπαρξη ἢ μὴ τοῦ Διός {γι αύτὸ καὶ τὸ πλῆθος ἀνεχόταν τὸν ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ νὰ ἐξευτελίζει τοὺς θεούς—πχ.στὸν ΠΛΟΥΤΟ ἢ στοὺς ΟΡΝΙΘΕΣ}  ἢ τὸν ΑΙΣΧΥΛΟ νὰ προφητεύει στὸν ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΔΕΣΜΩΤΗ τὴν Πτώση τοῦ Διός... ΤΙ ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΤΑΝ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ; ΤΗΝ ΑΣΕΒΕΙΑ δηλ. τὴν μὴ τὴρηση ἢ γελοιοποίηση τῶν ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΤΕΛΕΤΩΝ τῆς ΠΟΛΕΩΣ— ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ὴ ΟΧΙ— διότι ἠ Ἀσέβεια στὶς Τελετὲς πού γίνονταν ΜΕ ΒΑΣΗ ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ, ΠΡΩΤΟΓΟΝΗ, ΜΑΓΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ, θεωρεῖτο ἀδίκημα κατὰ τοῦ Δημοσίου Συμφέροντος.  Αὐτὸ συνέβαινε διότι ἠ ἀρχαία ἑλληνικὴ θρησκεία