Διαμαντῆς Κούτουλας

Γράφει ὁ Πλάτων στὸν διάλογο "ΜΕΝΩΝ" ὅτι ρώτησε ὁ πλούσιος Λαρισαῖος Μἐνων τὸν Σωκρἀτη, ἂν ἡ Ἀρετὴ διδάσκεται καὶ ἐκεῖνος, ἀφοῦ τοῦ ἀπἀντησε ὅτι δέν γνωρίζει τί εἶναι <ἀρετή>, τὸν κάλεσε νὰ ψάξουν μαζὶ νὰ βροῦν τὸν ὁρισμό της.  Τότε ὁ Μἐνων τοῦ ἀπηύθυνε τὸ γνωστὸ ἐρώτημα τοῦ <ἐριστικοῦ*> λόγου τῶν Σοφιστῶν ποὺ ἀποκαλεῖται "ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΟΥ ΜΕΝΩΝΟΣ" :  < καὶ τίνα τρόπον ζητήσεις, ὦ Σώκρατες, τοῦτο ὃ μὴ οἶσθα τὸ παράπαν ὅτι ἐστίν; ....εἰ καὶ ὅτι μάλιστα ἐντύχοις αὐτῷ, πῶς εἴσῃ ὅτι τοῦτό ἐστιν ὃ σὺ οὐκ ᾔδησθα;  —ΠΛ.ΜΕΝΩΝ, 80e> {ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ=καὶ πῶς θὰ ἐρευνήσεις Σωκρἀτη αὐτὸ ποὺ καθόλου δέν ξέρεις τί εἶναι; ...κι.ἂν τὺχει νὰ τὸ συναντήσεις, πῶς θὰ ἀναγνωρίσεις   ὅτι εἲναι αύτὸ ποὺ ἔψαχνες, ἀφοῦ δέν τὸ γνώριζες ἀπὸ πρίν;}** Ὁ Σωκράτης ἀπάντησε στὸ Παράδοξο τοῦ Μένωνος μὲ μυθολογικὸ τρόπο, λέγοντας ὅτι ἡ Ψυχὴ εἶναι Ἀθάνατη καὶ γνωρίζει τὰ πάντα ἀλλὰ τὰ ἔχει λησμονήσει μέ τὴν ἐνσάρκωση της στὴν ὕλη. Κι ἐπειδὴ τὰ Πάντα εἶναι ἀπὸ τὴν ἴδια Οὐσία, μόλις θυμηθεῖ τὸ

 Ἤδη ἀπὸ τὴν Ἀρχαιότητα εἶχε ξεκινήσει ἡ παρανόηση τῶν ἀπόψεων τοῦ Πλάτωνος·  κατ’ ἀρχάς, οἱ ΝΕΟΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΙ ταύτισαν τὸν Νοητικὸ Κόσμο μὲ τὸν Ἀσώματο, ἐνῶ ὁ Πλάτων εἶχε χωρίσει  Αἰσθητά {=γίγνεσθαι}  καὶ Νοητά{=εἶναι}  μὲ βάση τὴν ΜΕΤΑΒΟΛΗ {=κίνηση}.  Ἔτσι  πχ γιὰ τὸν Πλάτωνα, οἱ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΕΣ ΨΥΧΙΚΕΣ καὶ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ  ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ τοῦ ἀνθρώπου ἀνῆκαν στὸν κόσμο τοῦ Γίγνεσθαι καὶ ὄχι στὸν κόσμο τῶν Νοητῶν.  Κατ' ἀνάλογο τρόπο οἱ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΟΙ θεώρησαν τὶς "Ἰδέες" ὠς διανοὴματα τοῦ θεοῦ (κι ἔτσι τὶς παρἐλαβαν καὶ οἱ βυζαντινοὶ Πατέρες τῆς  Ἐκκλησίας κατόπιν), ἐνῶ κατὰ τὸν Πλάτωνα οἱ "Ἰδέες" εἶναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ—σὰν τοὺς Ἀριθμούς—μὲ βάση τὶς ὁποῖες ὁ θεὸς μορφοποιεῖ τὸν Χῶρο. Ἀλλὰ καὶ οἱ μεταγενἐστεροι φιλόσοφοι των νεώτερων χρόνων ἐξακολούθησαν (καὶ ὁρισμένοι ἐξακολουθοῦν...) νὰ ΠΑΡΑΝΟΟΥΝ θεμελιακὲς ἀπὸψεις τῆς Σκέψης τοῦ Πλάτωνος, ὅπως τὶς ἀκόλουθες· ΠΑΡΑΝΟΗΣΗ 1:   ὁ θεὸς  τοῦ Πλάτωνος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ  "ΙΔΕΑ" ,οὔτε κἂν ἡ "Ἰδέα  τοῦ ΑΓΑΘΟΥ" . Ὁ

 Ἡ πλατωνικὴ θεολογία ἀναπτύσσεται διεξοδικὰ στὸ 10ο βιβλίο τῶν "ΝΟΜΩΝ", τοῦ τελευταίου συγγράμματος τοῦ Πλάτωνος καὶ τὴν παραθέτω παρακάτω ἐν συνόψει· 1) Ὁ Πλάτων προσπαθεῖ νὰ τεκμηριώσει φιλοσοφικὰ τὴν ὕπαρξη θεοῦ μὲ βάση τὴν θεωρία τῆς ΚΙΝΗΣΗΣ.  Ὑπάρχουν δύο τάξεις κινήσεων, ἡ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΙΜΗ {=κίνηση ποὺ κινεῖ μόνο ἄλλα πρἀγματα} καὶ ἡ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ {=κίνηση ποὺ μπορεῖ νὰ κινήσει τὸν ἑαυτό της}.   Ὁ, τι παρουσιάζει αύθόρμητη κίνηση τὸ θεωροῦμε ΖΩΝΤΑΝΟ καὶ ΕΜΨΥΧΟ  ὀνομάζοντας ΨΥΧΗ τὴν ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΚΙΝΗΣΗ {δυναμένην αὐτὴν αὑτὴν* κινεῖ κίνησιν—896a}** 2) Κανένα ὑλικὸ στοιχεῖο καὶ κανένα οὐράνιο σῶμα δέν κινεῖται ἀπὸ μὸνο του, ἀλλὰ κινεῖται ἀπὸ τὸ μόνο αὐτοκινούμενο,  τὴν  ΨΥΧΗ ποὺ τὸ ἐμψυχώνει.   Ἄρα,  ἡ πηγὴ τῆς ΤΑΞΗΣ τῶν κοσμικῶν κινήσεων τοῦ σύμπαντος  εἶναι μία "ΑΡΙΣΤΗ ΨΥΧΗ", ὁ Θεός.  Συνεπῶς, ὑπάρχει κάποιος (θεϊκός) ΝΟΥΣ*** ποὺ ΚΙΝΕΙ ΤΟ ΠΑΝ καὶ ἀποτελεῖ τὴν πηγὴ τῆς ΕΥΤΑΞΙΑΣ τοῦ κόσμου.  {Ἡ  διαφορὰ τοῦ πλατωνικοῦ θεοῦ ὡς ΚΙΝΟΥΝΤΟΣ ΑΥΤΟΚΙΝΟΥΜΕΝΟΥ ἀπὸ τὸν θεὸ τοῦ Ἀριστο

 Ὁ Ντέηβιντ  ΧΙΟΥΜ ἐκπρόσωπος τοῦ νεώτερου ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ (+1776) κατἐληξε στὶς θέσεις τοῦ ἀρχαίου ἀκαδημεικοῦ σκεπτικισμοῦ (βλ.ἐπιχείρημα ΣΩΡΕΙΤΩΝ* τοῦ Ἀρκεσίλαου) ἀλλὰ μὲ ἕναν πιὸ ἀκραῖο τρόπο ἐπειδὴ ἡ κριτική του ἀφοροῦσε στὰ θεμέλια τῆς ἴδιας τῆς ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΓΝΩΣΗΣ. Συγκεκριμένα ὁ Χιοὺμ ὑποστήριξε ὅτι: 1) ἡ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ Η ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ.  Ἔτσι παρατηρῶντας ὅτι ἕνα μέταλλο ποὺ θερμαίνεται, διαστέλλεται, ΑΠΟΔΙΔΟΥΜΕ αίτιοκρατικὴ σχέση μεταξὺ τῶν  δύο γεγονότων τὰ ὁποῖα ὡστόσο, χαρακτηρίζει ἁπλῶς μιὰ ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΜΕΤΑΞΥ ΠΡΟΓΕΝΕΣΤΕΡΟΥ καὶ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΥ.  Συνεπῶς συμβαίνει μὲ μᾶς ὅτι καὶ  μέ τὸν σκύλο τοῦ ΠΑΒΛΟΦ ὁ ὁποῖος δεχόμενος  ἕνα κτύπημα στὸ κεφάλι κάθε φορὰ ποὺ τοῦ δινόταν τροφή, συνέδεσε ΑΙΤΙΑΚΑ τὰ δύο ἀνεξάρτητα μεταξύ τους γεγονότα, νομίζοντας ὅτι τὸ προγενέστερο συμβὰν (κτύπημα)  ἀποτελεῖ ΑΙΤΙΑ τοῦ μεταγενέστερου συμβάντος (τροφή). 2) ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΑΙΩΝΙΑ ΙΣΧΥ. Πράγματι τὸ γεγονὸς πχ. ὅτι ὁ ἥλιος ἀνα

Ὁ ἱστορικὸς χριστιανισμὸς εἶναι ὁμολογιακὴ θρησκεία μέ Σύμβολο Πίστεως (τὸ ὁποῖον —εἰρήσθω ἐν παρόδῳ—ἀποτελεῖ φιλοσοφικὸ δοκίμιο..) ὁπότε προϋποθέτει καὶ συνεπάγεται ἀρνητές τῶν γεγραμμένων πεποιθήσεων του δηλ.τοῦ ΔΟΓΜΑΤΟΣ. Ἀντιθέτως, στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ὁ Πολυθεϊσμὸς δὲν ἦταν ὁμολογιακὴ θρησκεία μὲ Δόγμα Πίστεως, ὁπότε δὲν ὑπῆρχε κάποιο κείμενο γιὰ νὰ τὸ ΑΡΝΗΘΕΙ κανείς, οὔτε κανεὶς ἐνδιαφερόταν ἂν  ὁ γείτονας του πίστευε στὴν ὕπαρξη ἢ μὴ τοῦ Διός {γι αύτὸ καὶ τὸ πλῆθος ἀνεχόταν τὸν ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ νὰ ἐξευτελίζει τοὺς θεούς—πχ.στὸν ΠΛΟΥΤΟ ἢ στοὺς ΟΡΝΙΘΕΣ}  ἢ τὸν ΑΙΣΧΥΛΟ νὰ προφητεύει στὸν ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΔΕΣΜΩΤΗ τὴν Πτώση τοῦ Διός... ΤΙ ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΤΑΝ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ; ΤΗΝ ΑΣΕΒΕΙΑ δηλ. τὴν μὴ τὴρηση ἢ γελοιοποίηση τῶν ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΤΕΛΕΤΩΝ τῆς ΠΟΛΕΩΣ— ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ὴ ΟΧΙ— διότι ἠ Ἀσέβεια στὶς Τελετὲς πού γίνονταν ΜΕ ΒΑΣΗ ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ, ΠΡΩΤΟΓΟΝΗ, ΜΑΓΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ, θεωρεῖτο ἀδίκημα κατὰ τοῦ Δημοσίου Συμφέροντος.  Αὐτὸ συνέβαινε διότι ἠ ἀρχαία ἑλληνικὴ θρησκεία