Διαμαντῆς Κούτουλας

Μὲ ἀφορμὴ παράκληση μερικῶν ὑποψηφίων ἐξ Ἑλλάδος ,γιὰ Διδακτορικὸ στὴν Φιλοσοφία στὴν Γερμανία  (στοὺς ὁποίους διδάσκω ,ἐξ ἀποστάσεως, ἀρχαῖα ἑλληνικά—καθότι ἔχει  πρόβλημα ἠ νέα γενιὰ στὴν ἐπαφή της μὲ τὰ ἀρχαῖα κείμενα...) ἀναφέρω τὰ ἑξῆς σχετικὰ μὲ τὸν ΠΛΑΤΩΝΑ καὶ τὸ πῶς μελετοῦμε τοὺς πλατωνικοὺς  Διαλόγους· Ὑπάρχουν δύο ὀμάδες πλατωνικῶν διαλόγων:  1) οἱ "ΠΡΟΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ"  τῆς λεγόμενης "μέσης"  περιόδου, μὲ τοὺς ὁποίους εἰσέρχεται κανεὶς στὸ πλατωνικὸ  ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ πχ. ΜΕΝΩΝ,ΓΟΡΓΙΑΣ, ΦΑΙΔΩΝ, ΦΑΙΔΡΟΣ,ΣΥΜΠΟΣΙΟ,ΠΟΛΙΤΕΙΑ {άριστερὰ στὴν φωτό ,ἔχω διαλέξει τὶς πιὸ δόκιμες μεταφράσεις} καὶ  2) οἱ ὕστεροι διάλογοι οἱ ὁποῖοι περιέχουν τὴν ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ "ΜΥΣΤΚΗ" ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ τοῦ Πλάτωνος, τὰ λεγόμενα "ΑΓΡΑΦΑ ΔΟΓΜΑΤΑ" {ἀριστερὰ στὴν φωτό} πχ. ΤΙΜΑΙΟΣ, ΣΟΦΙΣΤΗΣ,ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ, ΦΙΛΗΒΟΣ.  Ἐξυπακούεται ὅτι διαβάζει κανεὶς ΠΡΩΤΑ  τούς "προπαιδευτικούς", εἰσαγωγικοὺς διαλόγους τῆς μέσης περιόδου καὶ κατόπιν μελετᾶ τοὺς ὓστερους ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΚΕΨΗ

Τὰ παρακάτω δὲν εἶναι δικά μου·  τὰ εἶπε ἕνας Γερμανὸς στρατιώτης τὸ 1943 στὸν 19χρονο τότε ΡΕΝΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ, ὅταν τοῦ ζήτησε φωτιὰ γιὰ ν’ ἀνάψει τσιγάρο:  <ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες εἶστε ἕνας λαὸς ἐπιθέσεως, ὄχι ἕνα τάγμα ἢ ἕνα ἐπίλεκτο σῶμα στρατοῦ, ἀλλὰ ἕνα ἔθνος ὀλόκληρο κρούσεως ! Κρῖμα ποὺ θὰ χάνετε πάντα τὶς εἰρῆνες.... Θὰ δίνετε μόνον ἐπιτεύγματα ἐκρηκτικά.  Δὲν εἶστε λαὸς σφυροκόπος.  Κι οἱ προγονοι σας δὲν ἦταν... Μέσα σὲ 200 ὅλα—ὀλα χρόνια , τίναξαν τοῦ κόσμου, γιὰ δύο χιλιετίες ὅ,τι ἀνώτερο ἄγγισε τὸ πνεῦμα τῆς Εὐρώπης ! Ὅ,τι ἀνώτερο, ξαφνικὰ καὶ σχεδὸν ἀνεξήγητα! Βρἐθηκαν ἀπότομα ΠΛΑΤΩΝΕΣ, ΡΗΤΟΡΕΣ, ΠΕΡΙΚΛΗΔΕΣ, ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΔΕΣ, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΔΕΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΙ !  Ἀπότομα, ὣς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου κι ὣς τ’ ἀκρότατα τοῦ νοῦ ! Καὶ ξαφνικὰ ἐσεῖς χάνεστε, σκορπᾶτε σὰν ἀνεμικὸ ποὺ τὸ πῆρε ὁ ἄνεμος . .Σᾶς ψάχνει κανεὶς καὶ δεν σᾶς βρὶσκει! Τί γίνατε; Ποιοὶ ἤσασταν; Πόσοι; Ποῦ τὰ ὑπολείμματα σας;  Πουθενὰ καὶ τίποτε ! Κι ὡστόσο αύτὸ ποὺ ἐσεῖς ἐκτινάξατε δωρίζεται ἄφθονα τοῦ κόσμου εἰς τοὺς αἰῶνας τ

Χωρὶς γνώση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς δὲν ὑπάρχει γνώση  τῆς νέας ἑλληνικῆς.Κι ἔτσι λέμε λανθασμένα  "παχιοῦ" ἀντί "παχέος" {βλ. παχέος ἐντέρου} ἢ "παχιῶν" ἀγελάδων, ἀντί "παχέων" {βλ. βαρἐων βαρῶν} καί "βαριά" ἀντί"βαρέα" {βλ.βαρἐα ὃπλα πεζικοῦ, βαρέα κι ἀνθυγειανά κλπ} ἤ "τοῦ σαφῆ" ἀντί "τοῦ σαφοῦς" κλπ

ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΜΙΑ (δρακο)ΓΕΝΙΑ: 1) ὁ ΜΑΚΑΡΙΟΣ στὶς 19/7/74 χαρακτήρισε  τὸ χουντικὸ πραξικόπημα ὡς ΕΙΣΒΟΛΗ (κατ'ἐπιταγὴν τοῦ Ἄγγλου πρωθυπουργοῦ ΟΥΙΛΣΟΝ)* γιὰ νὰ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ τὴν ἐπἐμβαση τῆς Τουρκίας ὡς ἐγγυήτριας δύναμης, προκειμένου νὰ τὸν ἀποκαταστήσει—ἔτσι πίστευε—στὴν Προεδρία, βάσει τοῦ ΑΡΘΡΟΥ 3 τῆς ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΕΓΓΥΗΣΗΣ τοῦ 1960 τὸ προβλέπον  πὼς σὲ περίπτωση παραβιάσεως τῶν ὅρων τῆς Συνθήκης καὶ < ἐφ’ ὅσον ἡ κοινὴ καὶ συντοντισμἐνη ἐνέργεια (τῶν  τριῶν ἐγγυητριῶν δυνάμεων , Ἑλλάδος, Τουρκίας, Ἠνωμένου Βασιλείου) θὰ ἀποδεικνυόταν ἀδύνατη, ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΤΩΝ ΕΓΓΥΗΤΡΙΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΙ ΕΙΣ ΕΑΥΤΗΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙ ΜΕ ΜΟΝΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ> Η ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΣΤΟΝ ΟΗΕ (19/7/74) 2) ἡ χούντα —ὐπευθυνότητι τοῦ Ἀρχηγοῦ Ἐνόπλων Δυνάμεων στρατηγοῦ ΜΠΟΝΑΝΟΥ— ἀρνεῖται νὰ στείλει ἀεροπλάνα γιὰ νὰ χτυπήσουν τοὺς Τούρκους εἰσβολεῖς κι ὅταν, μετὰ σκληρὴ ἂμυνα 2 ἡμερῶν τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς καὶ τῆς ΕΛΔΥΚ, φτἀνε

Στὸν συγκεκριμένο πλατωνικὸ Διάλογο ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ἀποκορὺφωμα τῆς Διαλεκτικῆς,  ὁ γνωστὸς Ἐλεάτης φιλόσοφος  ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ συζητᾶ περὶ τῆς φύσης τοῦ  ΕΝΟΣ μέ τὸν Ἀριστοτἐλη (ὄχι τὸν Σταγειρίτη φιλόσοφο ἀλλὰ ἐναν ἐκ τῶν μετἐπειτα Τριάκοντα Τυράννων) τὸ 450πΧ ὅταν βρἐθηκε στὴν Ἀθήνα ἐπ'εὐκαιρίᾳ τῶν Μεγ.Παναθηναίων, κάνοντας διάφορες ὐποθέσεις σχετικὰ μὲ τὸ τί θὰ συνέβαινε {=τί συμβήσεται}  γιὰ τὸ ΕΝ καὶ τὰ ΠΟΛΛΑ  στὴν περίπτωση α) ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΕΝ καὶ στὴν περίπτωση β) ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΤΟ ΕΝ. Καὶ καταλήγει, μέσῳ λογικῶν ἐπιχειρημάτων, ὃτι καὶ στὴν μία καὶ στὴν ἄλλη περίπτωση μποροῦν νὰ ἰσχύουν ταυτόχρονα τὰ ἑξῆς ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΑ συμπεράσματα : 1) δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε τίποτα περὶ τοῦ Ἑνός 2) μποροῦμε νὰ ποῦμε τὰ πάντα περὶ τοῦ Ἑνός 3)μποροῦμε νὰ ποῦμε τὰ πάντα γιὰ τὰ Πολλά 4) δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε τίποτα γιὰ τὰ Πολλά (Τὸν διάλογο ἀναδιηγεῖται λὶγο μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Σωκρἀτη, ὁ Κλαζομένιος ΚΕΦΑΛΟΣ στοὺς συμπολῖτες του, ὅπως τοῦ τὸν εἶχε ἀναδιηγηθεῖ στὴν Ἀθήνα ὁ ΑΝΤΙΦΩΝ, ἑτεροθαλὴς ἀδελφὸς τ

 Τὸ ἔσχατο ἐρώτημα στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία ἦταν τό " ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΟΝΤΑ ΚΙ ΟΧΙ ΕΝΑ;" ἐνῶ στὴν νεὠτερη φιλοσοφία (τὴν ἐπηρεασμένη ἀπὸ τὸ ΒΙΒΛΙΚΟ δόγμα τῆς Δημιουργίας ΕΚ ΜΗΔΕΝΟΣ) τὸ ἔσχατο ἐρώτημα εἶναι " ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΙΠΟΤΑ;". Στὸ κεντρικὸ ἐρώτημα τῆς ἀρχαίας σκέψης ἀπάντησε ὁ ΠΛΑΤΩΝ μέ τὴν 2η ΥΠΟΘΕΣΗ τοῦ διαλόγου "ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ".   Ἐκεῖ ὁ Πλάτων δείχνει ὅτι ἅπαξ καὶ τὸ ΕΝ ὑπάρχει, ἁπαρτίζεται ἀπὸ δύο μέρη τὴν ΕΝΟΤΗΤΑ {=ἕν} καὶ τὴν ΥΠΑΡΞΗ {=οὐσία, κατὰ τὴν πλατωνικὴ ὁρολογία}. Δηλ. τὸ ΕΝ (ἂν ὑπάρχει)  ἔχει ΔΙΠΛΗ φύση.  Καὶ βεβαίως τὸ καθἐνα ἀπὸ τὰ δὺο μἐρη τοῦ Ἑνὸς ἁποτελοῦνται  ἐπίσης ἀπὸ δὺο μέρη, τὴν ΕΝΟΤΗΤΑ καὶ τὴν ΥΠΑΡΞΗ—καὶ ἡ διαίρεση αύτὴ συνεχίζεται ἐπ'ἄπειρον....  Ἔτσι ὁ Πλάτων ἔδειξε τὴν ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ, τὴν ταυτότητα δηλ. τοῦ ΕΝΟΣ μὲ τὰ ΠΟΛΛΑ.  Στὸ θεμελιακὸ ἐρώτημα τῆς νεώτερης φιλοσοφίας ΟΥΔΕΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ.  Ἀπάντησε ὅμως ἡ σύγχρονη ΦΥΣΙΚΗ μὲ τὴν ΑΡΧΗ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΙΑΣ τοῦ  Heisenberg σύμφω

Γύρω στὰ τἐλη Ἰουλίου (28η ΕΚΑΤΟΜΒΑΙΩΝΟΣ) οἱ Ἀθηναῖοι γιόρταζαν  τὰ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ, δηλ. τὰ  γενέθλια τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς (τὴν ἀνατολὴ τοῦ Σειρίου λίγο πρὶν τὸν ἥλιο γι αύτὸ καὶ ἡ εἴσοδος τοῦ Παρθενῶνα ἦταν στὴν ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ πλευρὰ τὴν βλέπουσα  πρὸς τὸν Ὑμηττό). Τὰ Παναθήναια συνίστατο κατὰ τὸ πλεῖστον στὴν ΠΟΜΠΗ πού μετέφερε ἀπὸ τὸν Κεραμεικὸ στὴν Ἀκρόπολη,  πάνω σὲ τροχήλατο τριήρη τὸ πἐπλο τοῦ ΔΙΙΠΕΤΟΥΣ ξοάνου τῆς θεᾶς ποὺ βρισκόταν στὸ Ἐρεχθεῖο. Τὴν πομπὴ αύτὴ ἀπεικόνισε ὀ ΦΕΙΔΙΑΣ στὴν ΖΩΦΟΡΟ τοῦ Παρθενῶνα , τῆς ὁποίας σώζεται στὴν Ἀκρόπολη ΜΟΝΟ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ (βλ.φωτὀ).Τὰ ὑπόλοιπα βρίσκονται —ἐλἐῳ Ἔλγιν—στὸ Βρεττανικὸ Μουσεῖο. Τό σχέδιο τοῦ ΦΕΙΔΙΑ γιὰ τὴν ΠΟΜΠΗ ΤΩΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΩΝ ἀποκαλύπτει τὴν μεγαλοφυία καὶ τό..μουσικὸ ἔνστικτο τοῦ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΓΛΥΠΤΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. Ἡ πομπὴ ξεκινᾶ ἁπὸ τὴν ΝΟΤΙΟΔΥΤΙΚΗ γωνία καὶ χωρίζεται σὲ δὺο ρεύματα.  Τὸ δεξιὸ ρεῦμα  διατρέχοντας τὴν νότια πλευρὰ φτάνει στὸ μέσον τῆς ἀνατολικῆς πλευρᾶς, ὅπου συναντᾶ τὸ ἀριστερὸ ρεῦμα  τῆς πομπῆς τὸ ὁποῖο ἔχει φτάσει ἐκε

Καταρχὰς νὰ διευκρινίσω ὅτι σήμερα δέν μιλᾶμε οὔτε δημοτικὴ οὒτε καθαρεύουσα ἁλλὰ τὴν ΚΟΙΝΗ Νεοελληνικἠ (πχ. λέμε φτερὸ ἀλλὰ  περίπτερο , φτωχὸς   ἀλλὰ πτῶμα   κλπ). Ὡστόσο, ἰδοὺ κἀποια παραδείγματα ὅπου ἡ ΛΑΪΚΗ καθομιλουμἐνη δημοτικὴ γλῶσσα  διασώζει τὴν ἀρχαία προφορά τῶν ΑΦΩΝΩΝ β,γ,δ {=b,g,d} : — μπαίνω (ἐμβαίνω/βαίνω), κόμπος (κομβίον/κόμβος) κλπ καθόσον τό "β" στὰ ἀρχαῖα προφερόταν ὡς b —βλ.τὴν φράση τοῦ ΚΡΑΤΙΝΟΥ: <ὁ δʹ ἠλίθιος ὥσπερ πρόβατον, βῆ ,βῆ λέγων βαδίζει>  {ΚΡΑΤΙΝΟΣ, Kock, CAF,43}  ὅπου βῆ,βῆ=bee,bee — ἔντεκα (ἔνδεκα) , ἄντρας (ἄνδρας) κλπ καθόσον τὸ ἀρχαῖο "δ" προφερόταν ὠς  d . — ἐγγόνι (ἔνγονος) καθόσον τὸ "γ" τῶν ἀρχαίων τῆς προχριστιανικῆς ἐποχῆς προφερόταν ὡς g. Καὶ ὑπάρχουν πλεῖστα παραδείγματα ὅπου στὴν δημοτικὴ τὰ β,γ,δ διατἠρησαν τὴν προφορὰ ποὺ εἶχαν τὴν ἐποχὴ τοῦ Πλάτωνος, ὡς b,g,d. ________ * ὑπάρχουν κι ἄλλες βεβαίως ἐπιβιώσεις τῆς ἀρχαίας προσωδιακῆς προφορᾶς στὴν δημοτική·  πχ. τὸ ἀρχαῖο ἐπιφώνημα "οἴμοι"

Διάβαζα τὸ σύγγραμα τοῦ  ΙΩ. ΑΡΑΒΑΝΤΙΝΟΥ "Εἰσαγωγὴ στὴν ἐπιστήμη τοῦ Δικαίου" * καὶ συνάντησα  τὶς περίεργες λεξεις τῆς  βυζαντινῆς ἑλληνικῆς " μόστροσον " καί " προδιγίοσον "  σὲ σχόλιο τῶν "ΒΑΣΙΛΙΚΩΝ" τῆς συλλογῆς νόμων τοῦ βυζαντινοῦ αύτοκράτορος ΛΕΟΝΤΟΣ ΣΤ’ ΣΟΦΟΥ τοῦ 9ου αἰ.μΧ ποὺ ἀναφέρονται σέ γενετικὲς ἀνωμαλίες τερατογεννήσεων ἀτόμων ποὺ στεροῦνται ,ὡς ἐκ τούτου,  τὰ κληρονομικά τους  δικαιώματα :  < οὐκ εἰσὶ παῖδες οἱ παρὰ τὴν φύσιν τικτόμενοι τεράστιοι {=τέρατα} > {ΒΑΣΙΛΙΚΑ,  46,1,11}  Ἔψαξα τὶς λέξεις  αὐτὲς, "ΠΡΟΔΙΓΙΟΣΟΝ" καί "ΜΟΣΤΡΟΣΟΝ", στὸ ΚΑΛΥΤΕΡΟ λεξικὸ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς, τὸ πασίγνωστο καὶ πολύτομο LIDDELL -SCOTT —ἀλλὰ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΟΥΝ... _____ * Γράφει τὸ σχόλιο στὸ κείμενο τῶν "ΒΑΣΙΛΙΚΩΝ" τοῦ ΛΕΟΝΤΟΣ ΣΤ’ ΣΟΦΟΥ (βλ.φωτό) τὰ ἑξῆς: < μόστροσον μὲν ἐστι τὸ ἔχον ἀνθρώπου καὶ ἑτέρου ζώου συγκεκριμενην μορφήν, ὡς ἔνθα τίκτεται παιδίον κέρατα ἔχον· προδιγίοσον δὲ ἐστι τὸ κατὰ μηδὲν ἐν τῇ οἰκείᾳ μο

Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα  ὁ ἄνθρωπος γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία  ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕ πὼς ὁ ἴδιος εἶναι ποὺ  ὁρίζει τοὺς ΝΟΜΟΥΣ του καὶ ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΖΕΤΑΙ.  Ταυτόχρονα ἀντελήφθη ὅτι ἡ ἐλευθερία του αὐτὴ ἐγκυμονεῖ τὸν κίνδυνο  τῆς ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ του, λόγῳ τῆς  ΑΛΑΖΟΝΙΑΣ του. Καὶ ὁ μὸνος δρόμος διαφυγῆς ἀπὸ ἕνα τέτοιο θλιβερὸ ἐνδεχόμενο εἶναι ὁ ΑΥΤΟΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ του, τὸν ὁποῖον διδάσκει σύμπασα ἡ ἀττικὴ Τραγωδία. Στὴν ἀττικὴ Τραγωδία ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΑΜΑΡΤΙΑ* μέ τὴν βιβλικὴ ἔννοια,  διότι ΤΑ ΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΠΡΙΝ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ.  Στὴν Βίβλο ὅπου ὁ Θεὸς ΟΡΙΖΕΙ τὴν ἁπαγόρευση τῆς τροφῆς τοῦ καρποῦ  ἐκ τοῦ Δένδρου τῆς Γνώσεως, ΕΚΕΙ Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΤΟ  ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΕΝΟΧΗ. Στὸν ἐλληνικὸ ὅμως κόσμο τοῦ 5ου αἰ.πΧ τῆς ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΣΗΣ καὶ τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ δὲν ὑφίσταται ἁμαρτία ἀλλὰ ΥΒΡΙΣ, διότι ΤΑ ΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΙΝ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ.   Αύτὸ σημαίνει ὅτι ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ—οὒτε μπορεῖ νὰ γνωρίζει— ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΟΥ.   Ὡστόσο, ἂν  ὁ ἄνθρωπος παραβεῖ  τὰ μὴ καθο

Τὸ 1947 ἕνας βεδουῖνος, ὁ Μωχάμεντ Ἀλ Ντὶβ,   κυνηγῶντας τὰ κατσίκια του, πέταξε μιὰ πέτρα  σε ἑνα  σπήλαιο στὸ ΚΟΥΜΡΑΝ, βορειοδυτικὰ τῆς Νεκρᾶς Θαλάσσης κι ἔφερε στὸ φῶς, ὠς γνωστόν, τὰ περιλἀλητα ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΩΝ ΕΣΣΑΙΩΝ, κείμενα ποὺ εἶχαν κρύψει  ἐκεῖ οἱ Εσσαῖοι πρὶν 2000 χρόνια , τὸ 68μΧ,  φεύγοντας ,ἐν ὄψει τῶν ἐπελαυνόντων ρωμαϊκῶν λεγεώνων ποὺ κατἐφθαναν στὴν Ἰουδαία γιὰ νὰ καταπνίξουν τὴν Μεγάλη Ἰουδαϊκὴ Ἐπανάσταση τοῦ 66μΧ (κάτι ποὺ  ὡς γνωστόν, πέτυχαν τὸ 70μΧ μὲ τὴν Καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τοῦ Ναοῦ). Τὰ Χειρόγραφα αὐτὰ ἀποτέλεσαν ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ στὴν βιβλικὴ ἐπιστήμη γιὰ πολλοὺς λόγους (πχ. βρέθηκαν προχριστιανικά χειρόγραφα τοῦ πρωτοτύπου κειμένου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ) ἀλλὰ τὸ πλέον σημαντικὸ γεγονὸς ἦταν Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΔΙΕΠΙΣΤΩΘΗ  ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑΣ  ΕΣΣΑΙΩΝ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ. Ἐξηγῶ· Οἱ ἰδέες  πού παρουσιάζονται στὰ Χειρόγραφα τῆς Νεκρᾶς Θαλάσσης  εἶναι "ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΥ" τύπου δηλ. ΑΝΑΜΕΝΟΥΝ ΕΓΓΥΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ καὶ συγκεκριμένα , ΕΝΤΟΣ 40

 Ἐν συντομίᾳ καὶ ευθέως· τὸ πρόβλημα τῶν νεοελληνικῶν μεταφράσεων εἶναι παλιὸ καὶ ἔγκειται—κυρίως—στὸ γεγονὸς τῆς ἐπικρἀτησης τοῦ ΨΥΧΑΡΙΣΜΟΥ στοὺς ἀνθρώπους τοῦ πνεύματος (τἐλη 19ου καὶ ἀρχὲς 20ου αἰ.) καὶ στὴν ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ τοῦ γλωσσικοῦ μας προβλήματος {καθαρεύουσα ΚΟΡΑΗ="συντηρητικοί" —δημοτικὴ ΣΟΛΩΜΟΥ="προοδευτικοί"}  Ὁ Ἰω . Ψυχἀρης — ἂν καὶ ἦταν καλὸς γλωσσολόγος , διαπρέψας ἐν Παρισίοις— ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΕ ΧΟΝΤΡΑΔΕΣ προσπαθῶντας νὰ ΘΕΣΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΑΝΟΝΕΣ στὴν καθομιλουμἐνη γλῶσσα μετατρἐποντας τὸ γλωσσικὸ σὲ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ζήτημα  ὀρίζοντας  πχ. ὁ Παρθενὼν νὰ λέγεται  Παρθενός, ἡ περικεφαλαία, περκεφαλιά, οἰ ἄνθρωποι, ἀθρῶποι κλπ ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΑ   καὶ νὰ γράφονται,  ὀ δεύτερος , δέφτερος, ὁ  αὐτός, ἀφτός, τὸ παύω, πάβω,ἡ  εὐκολία, ἐφκολία, ἡ  Εὐρώπη, Ἐβρώπη κλπ ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΔΙΦΘΟΓΓΟΥΣ αὐθαιρέτως ,τὴν ἴδια ὥρα ποὺ ὁ ἀθεόφοβος ΔΙΑΤΗΡΟΥΣΕ ΤΟ ΗΤΑ ΜΕ ΥΠΟΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΣΤΗΝ  ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗ  { πχ. νὰ κάμῃ}  καὶ ΤΗΝ ΔΑΣΕΙΑ ΣΤΟ "Ρ" {πχ. ἀῤῥωστιάρικο}*... Τὸ ψυχαρισμὸ ἀποδέχτ

Δύσκολος ἀλλὰ σημαντικώτατος ὁ διάλογος "ΣΟΦΙΣΤΗΣ" τοῦ Πλάτωνος καὶ μέ...κρυμμένους ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ  κώδικες.  Ἐξηγῶ ἐν συντομία· καταρχὰς ὁ ἐν λόγῳ διἀλογος εἶναι χρήσιμος ἐπειδὴ μᾶς βοηθᾶ νὰ καταλάβουμε τὴν χρονικὴ σειρὰ γραφῆς τῶν ὕστερων πλατωνικῶν ἐργων. Ξεκινᾶ μιλῶντας  ὁ μαθηματικὸς Θεόδωρος ὅτι συνεχίζουν τὴν χθεσινὴ συζήτηση πού εἶχαν {" κατὰ τὴν χθὲς ὁμολογίαν "} μέ τὸν ἂλλον μαθηματικὸ ΘΕΑΙΤΗΤΟ περὶ γνώσεως, ἐνῶ παρουσιάζει τὸν ΣΩΚΡΑΤΗ νὰ θυμᾶται τὴν παλιά—δῆθεν—συζήτηση ποὺ εἶχε στὰ Παναθήναια τοῦ 420πΧ μὲ τὸν γέροντα Παρμενίδη {" οἶον Παρμενίδη χρωμένῳ ..παρεγενόμην ἐγὼ νέος ὤν"—217c } παραπἐμποντας ἔτσι στὸ θέμα τοῦ πλατωνικοῦ διαλόγου"ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ". Συνεπῶς μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ὁ "ΣΟΦΙΣΤΗΣ" γράφτηκε ΜΕΤΑ τόν"ΠΑΡΜΕΝΙΔΗ" καὶ τόν"ΘΕΑΙΤΗΤΟ" κι ἐπειδὴ μιμεῖται τὴν ἔλλειψη χασμωδιῶν τῆς ΙΣΟΚΡΑΤΕΙΑΣ ρητορικῆς κι ἐπειδὴ γράφει ΣΕ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΛΛΟ ΥΦΟΣ ἀπὸ τόν "Θεαίτητο" πιθανολογοῦμε ὅτι πρἐπει ΝΑ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕ

 Ἐξηγοῦσα σὲ κἀποιον μεταπτυχιακὸ φοιτητὴ ὅτι δέν ἀρκεῖ ἡ μετάφραση ἑνὸς ἀρχαίου κειμένου γιὰ νὰ καταλάβει κανεὶς τὸ νόημα, μέ τὸ ἑξῆς παρἀδειγμα ἀπὸ τὸν διἀλογο "ΓΟΡΓΙΑΣ" τοῦ Πλάτωνος τὸν ὁποῖον τοῦ δίδασκα:  κατηγορεῖ ὁ Σωκρἀτης τὸν Περικλῆ  γιὰ λαϊκισμὸ ἐπειδὴ  διέφθειρε τοὺς Ἀθηναίους μέ τὴν πολιτικὴ ἐπιδομάτων γιὰ τοὺς ἀναλαμβάνοντες δημόσια ἀξιώματα, λέγοντας: < Περικλέα πεποιηκέναι Ἀθηναίους, ἀργούς, δειλούς καὶ λάλους καὶ φιλσργύρους εἰς μισθοφορίαν πρῶτον καταστήσαντα >  {=ὁ Περικλῆς ἔκανε τοὺς Ἀθηναίους ὀκνηρούς, δειλούς, φλύαρους καὶ φιλάργυρους ἑπειδὴ πρῶτος αύτοὺς καθιέρωσε τὴν μισθοδοσία τῶν ἀξιωμάτων—514Ε}. Ὁπότε τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Καλλικλῆς : < Τῶν τὰ ὦτα κατεαγότων άκούεις ταῦτα, ὦ Σώκρατες > {=τὰ ἀκοῦς αὐτὰ Σωκράτη ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔχουν κόψει τα αὐτιά τους > . ΠΟΙΟΥΣ ΕΝΝΟΕΙ ΕΔΩ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΦΡΑΣΗ   <ΚΑΤΕΑΓΟΤΕΣ ΤΑ ΩΤΑ> {=ΕΧΟΝΤΕΣ ΚΟΜΜΕΝΑ  ΑΥΤΙΑ }; Δέν ἀρκεῖ ἐδῶ ἡ μετάφραση γιὰ τὴν κατανόηση τοῦ κειμένου.  ΕΔΩ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ .

  Ἐν συντομία· γνωρίζουμε σήμερα,  μετὰ τὴν δημοσίευση τῶν ΒΡΕΤΤΑΝΙΚΩΝ ΑΡΧΕΙΩΝ*,  γιὰ  τὸ παρασκήνιο τῶν ΚΡΙΣΙΜΩΝ ἡμερῶν μεταξύ τοῦ Πραξικοπήματος (15/7/74) καὶ τῆς Τουρκικῆς  Είσβολῆς (20/7/74) στὴν Κύπρο τὰ ἑξῆς :  1 ) οἱ Βρεττανοί ὅταν εῖδαν ὅτι ἡ Χούντα τοποθέτησε ὡς  Πρόεδρο στὴν Κύπρο τὸν Ν.ΣΑΜΨΩΝ (παλιὸ ἀγωνιστὴ τῆς ΕΟΚΑ καὶ φανατικὸ ἑνωτικό)  πίστεψαν ὅτι ΕΠΙΚΕΙΤΑΙ ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ—ΚΥΠΡΟΥ .  Αὐτὸ σήμαινε  ΝΑΤΟΠΟΙΗΣΗ  καὶ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ τῆς νήσου δηλ. ἀπώλεια τοῦ βρεττανικοῦ μονοπωλίου τῶν βάσεων στὴν Μεγαλόνησο.  Ἔτσι ἀποφάσισαν ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΣΑΜΨΩΝ ὡς Πρόεδρο  καὶ νὰ ΔΙΑΣΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΟ Μ ΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΕΣῼ ΤΩΝ ΑΓΓΛΙΚΩΝ ΒΑΣΕΩΝ ΤΟΥ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ γιὰ διαβουλεύσεις, σχετικὰ μὲ τὸ πῶς θὰ παρἐβαινε ἡ Τουρκία ὡς ἐγγυήτρια δύναμη προκειμἐνου νὰ ἀποτραπεῖ  πᾶν ἐνδεχόμενο  μετατροπῆς τῆς Κύπρου σὲ ἔδαφος τῆς  ἑλληνικῆς  ἐπικράτειας. 2) στὸ Λονδῖνο ὁ Ἄγγλος πρωθυπουργὸς ΟΥΙΛΣΟΝ στὶς 17/7/74 συνάντησε τὸν Μακάριο στὴν Downing Street καὶ τοῦ πρότεινε νὰ

 Ἐν συνόψει· λέγοντας "γενιὰ τοῦ '30" ἐννοοῦμε τοὺς λογοτέχνες ποὺ ἐμφανίστηκαν στὰ γράμματα κατὰ τὸν Μεσοπόλεμο (ΒΕΝΕΖΗΣ—ΜΥΡ̣ΙΒΗΛΗΣ—ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ—ΘΕΟΤΟΚΑΣ—ΣΕΦΕΡΗΣ—ΕΛΥΤΗΣ κλπ) μὲ στόχο νὰ ξεπεράσουν τοὺς "ἠθογράφους" τοῦ 19ου αἰ.  Μεταπολεμικά γύρω στὸ 1949, ἡ "κίνηση"  αὐτὴ ὀργανώθηκε ἀπὸ τόν(τήν) κριτικὸ ΑΛΚΗ ΘΡΥΛΟ (κατὰ κόσμον ΕΛΕΝΗ ΟΥΡΑΝΗ—ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ) στὴν λεγομένη "ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ 12" καὶ μέ κέντρο τὸ περιοδικό "ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ" {ἰδρυθὲν τὸ 1927 ἀπὸ τὸν Κ.ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟ μέ διευθ. τὸν Γ.ΞΕΝΟΠΟΥΛΟ καὶ  τὸ ὁποῖο ἐδόθη ἀπὸ τὸν δεύτερο ὡς  προικῷο στὸν ΠΕΤΡΟ ΧΑΡΗ —κατὰ κόσμον ΙΩ.ΜΑΡΜΑΡΙΑΔΗ} προσπάθησε νὰ ποδηγετήσει τὰ λογοτεχνικὰ πράγματα τῆς Ἑλλάδας τοῦ Μεταπολέμου μέ γνώμονα τὶς φιλίες καὶ τίς "δημόσιες σχέσεις" μὲ τὶς βραβεὺσεις  ἑαυτῶν καὶ ἀλλήλων τοῖς χρήμασι τῆς Ἑλἐνης Ούράνη (Ἄλκη Θρύλου). Σὲ αύτὴν τὴν παρέα —ὃπως ἔχω ξαναγρἀψει— ΟΡΘΩΘΗΚΕ τὸ περιοδικό "ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ" πρωτοεκδοθὲν τὸ 1952 τοῦ ΡΕΝΟΥ (καὶ Ἡρακλῆ)  ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ,