ΤΟ ΠΑΠΙΚΟ ΑΛΑΘΗΤΟ.— Ἡ πέτρα τοῦ σκανδάλου τῆς Α’ Βατικανῆς Συνόδου (1870)
Τὰ γράφω ἐν συνόψει γιὰ τοὺς μὴ εἰδικούς·
τό Δογματικὸ Διάταγμα "DE ECCLESIA" τῆς Α' Βατικανῆς Συνόδου τοῦ 1870 διακήρυξε ὅτι οἱ Παπικὲς Ἀποφάσεις εἰναι ἀμετάβλητες <EX ESSE NON AUTEM EX CONSENSU ECCLESIAE>
Μεταφράζω: <αύτὲς καθεαυτὲς καὶ ὄχι λόγῳ τῆς συναίνεσης τῆς Ἐκκλησίας> {κατὰ λέξη : ΟΧΙ ΕΚ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ}
Αὐτὸ τὸ "NON EX CONSENSU ECCLESIAE" {=ὄχι ἐκ τῆς συναινέσεως τῆς Ἐκκλησίας} συντάραξε τοὺς πιστοὺς τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν ποὺ τὸ μετέφρασαν ΚΑΤΑ ΛΕΞΗ , ἐνῶ ἂν διαβάσει κανεὶς ὅλο τὸ κείμενο τοῦ "DE ECCLESIA" ἀντιλαμβάνεται ὅτι πρόκειται μᾶλλον γιὰ ΝΟΜΙΚΗ κι ὄχι θεολογική διατύπωση ποὺ στρέφεται κατά τοῦ ΓΑΛΛΙΚΑΝΙΣΜΟΥ* ,καθόσον ΣΥΝΟΔΟΣ ἦταν ποὺ τὰ ἀποφάσισε αύτὰ κι ὄχι ὁ Πάπας μόνος του...
Τέλος πάντων αὐτὸ τό "ΟΧΙ ΕΚ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ" ἦταν μᾶλλον μιὰ ΑΤΥΧΗΣ ἔκφραση τοῦ ἐν λόγῳ Διατάγματος τῆς Α' Βατικανῆς πού ταλανίζει ἀκόμα τοὺς χριστιανοὺς ἀνατολῆς καὶ δύσεως λόγῳ τῶν ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΩΝ πού γέννησε ἔκτοτε..
______
*ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:
Μετὰ τὸ Σχὶσμα τῆς ΑΒΙΝΙΟΝ (ὁ βασιλιᾶς τῆς Γαλλίας Φίλιππος Δ’ ὁ Ὡραῖος ἦρθε σὲ ρήξη μὲ τὸν Πάπα Βονιφάτιο Η’ τὸ 1309) καὶ τὴν περίοδο ποὺ ἀκολούθησε μὲ τὴν ἀνάδειξη ΔΥΟ ΚΑΙ ΤΡΙΩΝ ΠΑΠΩΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ (ὅπου Γερμανοί συνήθως καὶ Ἄγγλοι ὑποστήριζαν τὸν ἐνα Πάπα καὶ Γάλλοι μέ Ἰσπανοὺς τὸν ἄλλον..) τὴν λύση προσπάθησε νὰ δώσει ἡ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ μὲ τὸν Διάταγμα HAE. SANCTA τῆς 6/4/1415 ὀπου ὅριζε ὅτι ἡ ΣΥΝΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΤΕΡΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ. Ὀμως τὴν ἐποχὴ ἐκείνη οἱ Παλαιολόγοι ζήτησαν τὴν ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ καὶ ἡ ἑνωτικὴ ΣΥΝΟΔΟΣ ΦΕΡΡΑΡΑΣ—ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ (1438/39) ΠΗΡΕ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΙΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ μὲ τὸ Διάταγμα LAETE TUR CAELI τῆς 6/7/1439.
Ὁ ΣΥΝΟΔΙΣΜΟΣ ὁμως δὲν ἔσβησε ,ἁλλὰ ἐπιβίωσε στὸν λεγόμενο ΓΑΛΛΙΚΑΝΙΣΜΟ.
Συγκεκριμενα,τὸ 1682 ὁ βασιλιᾶς ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΙΔ' τῆς Γαλλίας στὴν προσπάθεια του νὰ ἀποσπάσει τὴν Γαλλικὴ Καθολικὴ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἐξουσία τῆς Ρώμης καὶ νὰ τῆς ἀποδώσει ἀκραιφνῶς "ΕΘΝΙΚΑ" γαλλικὰ καὶ ὄχι οἰκουμενικὰ χαρακτηριστικὰ , συγκἀλεσε τὴν ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΚΛΗΡΟΥ (19/3/1682) ὅπου μέ 4 ἄρθρα ὅρισε τὶς ἀρχὲς τοῦ ΓΑΛΛΙΚΑΝΙΣΜΟΥ , ἐκ τῶν ὁποίων τὸ 4ο ἄρθρο πού ἀναφέρει ὅτι <ἡ κρίση τοῦ Πάπα δὲν εἶναι ὁριστικὴ παρὰ μὸνον ἐφόσον ἔχει τὴν συναίνεση τῆς Ἐκκλησἰας> προκάλεσε τὸ ἀνωτέρω διάταγμα "DE ECCLESIA" τῆς Α' Βατικανῆς Συνόδου.