ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ.
<Ἀπαγορευμἐνα βιβλία> ἀποκαλῶ μεταφορικῶς τὰ ἀριστουργήματα ἐκεῖνα ποὺ ΞΥΠΝΟΥΝ συνειδήσεις καὶ διαμορφώνουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ δίποδους πιθήκους σέ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΑ.
Ὡς τέτοια βιβλἰα θεωρῶ ἐκτὸς βεβαίως τῶν ἀρχαἰων ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ (πχ. τὴν Ραψωδία Χ τῆς Ἰλιάδας ὅπου περιγράφεται ἡ κηροστασἰα γιὰ τὴν κατἀληξη τῆς μονομαχίας Ἀχιλλέα—Ἕκτορα ἢ τὸ 5ο βιβλίο τῶν Ἱστοριῶν τοῦ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ, ὅπου περιγρἀφεται ὁ συγκλονιστικὸς διάλογος ΑΘΗΝΑΙΩΝ—ΜΗΛΙΩΝ ἢ τὴν ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ τοῦ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ἢ τοὺς ΙΠΠΗΣ τοῦ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ κλπ) τὰ ἀκόλουθα ·
3) Η "ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ"
4)ΤΟ "ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ" ΤΟΥ ΝΙΤΣΕ
1) ΤΟΝ "ΜΕΓΑ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗ" ΤΟΥ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ
Ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες στιγμὲς τῆς Παγκόσμιας Λογοτεχνίας, ἄν ὄχι ἡ ὑψηλότερη, εἶναι τό κεφ."Ο ΜΕΓΑΣ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ" τοῦ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ ἀπὸ τὸ μυθιστόρημα του "ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΩΦ" {1880}.
Πρόκειται γιὰ μιὰ διήγηση ἡ ὁποία ἀποκαλύπτει ὅτι τὰ μεγάλα Πνεύματα εἶναι πάντα ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ.
Ἦρθε —λέει—ξανὰ ὁ Χριστὸς στὴν γῆ, στὴν Σεβίλλη τοῦ 1500 καὶ τὸν συνέλαβε ὁ Μ.Ἱεροεξεταστής ὡς λἰαν επικίνδυνο γιατί κήρυττε τὴν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ.
Καὶ ἀκολουθεῖ ὁ φοβερὸς διάλογος μεταξὺ τοῦ Μεγάλου ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗ καὶ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ ποὺ εἶναι κατ'οὐσίαν ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ τοῦ Ἱεροεξεταστῆ διὀτι ὁ Ἰησοῦς ΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΣΙΩΠΗΛΟΣ.
Ο Ἱεροἐξεταστὴς {ΣΥΜΒΟΛΟ ΠΑΣΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ κι ὂχι μόνον τῆς θρησκευτικῆς} λέει τοῦ Χριστοῦ ΟΤΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΗΡΥΞΕ ΔΙΟΤΙ ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ & τό μόνο ποὺ θἐλουν εἶναι νὰ ΦΑΝΕ :
<Ἀντὶ νὰ κυριέψεις τὴν ἐλευθερία τῶν ἀνθρώπων, Ἐσὺ τοὺς τὴν ἔκανες ἀκόμα μεγαλὐτερη!
Ξέχασες ὅτι ὁ ἄνθρωπος προτιμάει τὴν ἡσυχία ἀκόμα καὶ τὸν θάνατο, παρὰ τὴν ἐλεύθερη ἐκλογὴ ἐν γνώσει τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ;
Καί Σὺ θέλησες ὁ ἄνθρωπος νὰ σὲ ἀκολουθήσει ἐλεύθερα..μὲ ἐλεύθερη καρδιὰ νὰ ἀποφασίζει ἀπό δῶ καὶ μπρὸς ποιὸ εἶναι τό καλό καὶ τὸ κακὸ ἔχοντας μοναδικὸ ὁδηγό του τὴν μορφή Σου.
Μὰ εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν σκέφτηκες πὼς τελικὰ θὰ ἀπαρνηθεὶ ἀκόμα καί τὴν μορφὴ Σου καὶ τὴν ἀλἠθεια Σου ,συντριμμένος κάτω ἀπό τὸ τρομερὸ βάρος τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ;
....ΣΚΟΡΠΙΣΕΣ ΤΗΝ ΑΓΕΛΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ...
Μὰ ἡ Ἀγέλη θὰ μαζευτεῖ καὶ πάλι καὶ θὰ ὑποταχτεῖ ξανά, γιὰ πάντα τούτη τὴν φορά..>
Καὶ προφητεύει κατόπιν ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστής , δηλ. ὁ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ ,ἐν ἔτει 1880, τὴν Ἄνοδο τοῦ ΚΟΜΜΟΥΜΙΣΜΟΥ (1917) καὶ τὴν Πτώση του (1989) μὲ ἕναν ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ τρόπο λέγοντας τὰ ἀκόλουθα:
<τὸ ξέρεις πὼς θὰ περάσουν αἰῶνες καὶ ἡ ἀνθρωπότητα θὰ διακηρύξει μὲ τὸ στόμα τῆς Σοφίας καὶ τῆς Ἐπιστήμης πὼς ἔγκλημα δὲν ὑπάρχει καὶ πὼς ὑπάρχουν μονάχα πεινασμένοι.
Χόρτασε τους καὶ μετὰ τοὺς ζητᾶς ἀρετὴ.
Νὰ τὶ θὰ γράψουν στὴ σημαία ποὺ θὰ σηκώσουν ἐναντίον Σου καὶ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΘΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΝ ΤΟ ΝΑΟ ΣΟΥ ..
καὶ στὴ θέση τοῦ Ναοῦ Σου θὰ κτίσουν
ἕνα νέο Πύργο τῆς Βαβὲλ, ὁ ὁποῖος οὔτε αὐτὸς θὰ ὁλοκληρωθεῖ, ὅπως κι ὁ προηγούμενος..
καὶ στὸ τέλος ΣΕ ΕΜΑΣ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΤΑ ΠΛΗΘΗ ΠΑΛΙ καὶ θὰ μᾶς ἐκλιπαροῦν λέγοντας:
ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΦΑΜΕ, ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΑΝ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ,ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΔΩΣΑΝ..
καὶ θὰ καταλάβουν στὸ τέλος μονάχοι τους ὅτι ποτέ,μὰ ποτέ τους δὲν θὰ καταφέρουν νὰ μοιράσουν μεταξὺ τους τὸ γήινο ψωμὶ καὶ τὴν ἐλευθερία..καὶ στὸ τέλος θαρθοῦν νὰ καταθέσουν τὴν Ἐλευθερία τους στὰ πόδια μας καὶ θὰ μᾶς ποῦν : ΚΑΝΤΕ ΜΑΣ ΣΚΛΑΒΟΥΣ, ΜΑ ΧΟΡΤΑΣΤΕ ΜΑΣ..>
Ἡ συγκλονιστικὴ διήγηση ὁλοκληρώνεται μὲ τὸν πάντα ΣΙΩΠΩΝΤΑ Χριστό, νὰ φιλᾶ στὸ τέλος τὸν γέροντα Ἱεροεξεταστή, ὁ οποῖος, ἀνατριχιάζοντας, ἀφήνει τὸν Χριστό
νὰ φύγει, κραυγάζοντας Του:
<ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΑΝΑΡΘΗΣ ΠΙΑ.
ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΗΝ ΕΡΘΗΣ. Ποτέ, ποτέ...>
Οἱ μεγάλοι συγγραφεῖς εἶναι Προφῆτες,
ὅμως δὲν εἰσακούγονται ποτὲ καὶ οἰ Τάφοι τους εἶναι κτισμἐνοι ἀπὸ τὶς πέτρες ποὺ τοὺς ρίξαμε...
2) ΤΟΝ "ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ" ΤΟΥ ΝΙΤΣΕ
Ὀ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι βεβαίως τὸ πιὸ ρηξικἐλευθο βιβλίο τοῦ μεγάλου Γερμανοῦ φιλοσόφου (1888) καὶ ἀποτελεῖ ἕναν λίβελλο κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ, τὸν ὁποῖον κατηγορεῖ ὁ Νίτσε ὡς ΑΝΤΙ—ΦΥΣΙΚΗ θρησκεία ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΣΤΡΕΨΕΙ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ ΥΓΙΟΥΣ ΖΩΗΣ μέ βάση τὴν ΕΒΡΑΪΚΗ ΙΕΡΑΤΙΚΗ ἀντιληψη ἑνὸς θεοῦ ποὺ ἀνταμοίβει καὶ τιμωρεῖ στὴν ἱστορία τοὺς ἀνυπάκουους στὸ ΙΕΡΑΤΕΙΟ...
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: πουθένὰ ὀ Νίτσε δέν κατηγορεῖ τὸν ΙΔΙΟ τὸν Ἰησοῦ, τόν "ΑΓΙΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ" ὅπως τὸν ἀποκαλεῖ κατὰ Ρενάν, γιατὶ θεωρεῖ τὸν ΠΑΥΛΟ θεμελιωτὴ τοῦ χριστιανισμοῦ ὡς θρησκείας τοῦ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ. Ἐπίσης ὁ Νίτσε ἐγκαλεῖ τοὺς Ἰουδαίους ἐπειδὴ θεολογικοποίησαν τὴν ἱστορία μὲ βἀση τὸ νομικὸ ἱερατικὸ πνεῦμα τῆς θείας Ἀνταπόδοσης ).
Παρακάτω ἀνθολογῶ κἀποια ἀποσπάσματα τοῦ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ γιὰ νὰ πάρει μιὰ ἰδέα ὁ ἀναγνώστης ποὺ δέν ἔχει ὐπόψιν του τὸ ἐν λόγῳ ἔργο:
<τὸ βιβλίο τοῦτο εἶναι γιὰ ἐλάχιστους...μονάχα τὸ Αὐριο μοῦ ἀνἠκει...μερικοὶ ἄνθρωποι γεννιοῦνται μετὰ θάνατον..
λίγοι θὰ εἶναι οἱ ἀναγνῶστες μου...οἰ ὐπόλοιποι δέν εἶναι παρὰ ἡ ἀνθρωπότητα.
Πρἐπει νὰ εἴμαστε ἀνώτεροι ἀπὸ τὴν ἀνθρωπότητα σὲ δύναμη σὲ μεγαλεῖο ψυχῆς σὲ περιφρόνηση...
Τί εἶναι Καλό ; Κάθε τι πού ἐξυψώνει στὸν ἄνθρωπο τὸ αἴσθημα τῆς θἐλησης γιὰ δύναμη, τὴν ἴδια τὴν δύναμη..
Τί εἶναι Κακό; Κάθε τι ποὺ ἔχει ρίζα τὴν ἀδυναμία..
Ὁ φόβος (γιὰ τὸν ἀνώτερο τύπο ἀνθρώπου) γέννησε τὸν ἀντίθετο τύπο...τὸ οἰκιακὸ ζῶο, τὸ ζῶο τῆς ἀγἐλης, τὸ ἀρρωστημένο ζῶο ἄνθρωπο—τὸν χριστιανό.
Ὀνομάζω διεφθαρμένο εἴτε ἕνα ζῶο, εἴτε ἕνα εἶδος εἴτε ἕνα ἄτομο, ὅταν διαλἐγει καὶ προτιμᾶ κάθε τι ποὺ εἶναι βλαβερὸ γι αύτό..
Ἡ φιλοσοφία ἔχει διαφθαρεῖ ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν θεολόγων... ὁ προτεστάντης πάστορας εἶναι ὁ παπποῦς τῆς γερμανικῆς φιλοαοφίας κι ὁ ἴδιος ὁ προτεσταντισμὸς τὸ peccatum originale της {=προπατορικὸ ἁμἀρτημα}. Ὁρισμὸς τοῦ προτεσταντισμοῦ: ἡ ἡμιπαράλυση τοῦ χριστιανισμοῦ—καὶ τοῦ λογικοῦ.
Τὸ παρὰ φύσιν ὡς ἔνστικτο, ἡ γερμανικὴ παρακμὴ ὡς φιλοσοφία—αύτὸ εἶναι ὁ Κάντ.
Ἡ χριστιανικὴ ἀντίληψη τοῦ θεοῦ—θεὸς τῶν ἀρρώστων, θεὸς ἀράχνη, θεὸς πνεῦμα—εἶναι μία ἀπὸ τὶς πιὸ ξεπεσμένες ἀντιλήψεις περὶ θεοῦ ποὺ δημιουργήθηκαν ποτέ στὴν γῆ· ἴσως μἀλιστα νὰ εἶναι κι ἡ τελευταία στὴν κατιοῦσα ἐξἐλιξη τῶν θεολογικῶν ἰδεῶν : ὁ θεὸς ἐκφυλισμένος ἴσαμε τὸ σημεῖο νἄρθει σέ ἀντίθεση μὲ τὴν ζωὴ, ἀντὶ νὰ εἶναι ἡ δύναμη καὶ ἡ αἰώνια διακήρυξη της
Οἱ Ἰουδαῖοι εἶναι ὁ πιὸ μοιραῖος λαὸς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας: στὴν μεταγενέστερη τους ἐπίδραση διἐστρεψαν τόσο τὴν ἀνθρωπὀτητα ποὺ ἀκόμα καὶ σήμερα ὁ χριστιανὸς νὰ θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ἀντιεβραῖο δίχως νὰ συνειδητοποιεῖ πὼς ἀποτελεῖ τὴν ἔσχατη συνἐπεια τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ.
Μὲ τὴν θεωρία τῆς Ἀνταμοιβῆς καὶ τῆς Τιμωρίας ἀποδιώχτηκε ἀπὸ τὸν κόσμο ἡ Φυσικὴ Αἰτιότητα καὶ παρουσιάστηκε ἡ ἀνάγκη ἑνὸς παρὰ φύσιν αἰτίου..
Τοῦτος ὁ Ἅγιος Ἀναρχικός {=ΙΗΣΟΥΣ} ποὺ καλοῦσε τὸν κατώτερο λαό, τοὺς καταφρονεμένους καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς, τοὺς Τσάνταλα {=κατώτερη κάστα ἰνδουισμοῦ} τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ κατὰ τῆς Καθεστηκυίας Τἀξης—σὲ μία γλῶσσα ποὺ καὶ τώρα ἀκόμα θὰ ὁδηγοῦσε στὴν Σιβηρία, ἂν πιστἐψουμε τά Εὐαγγἐλια, τοῦτος ὁ Ἀναρχικὸς ἦταν ἕνας πολιτικὸς ἐγκληματίας, ὅσον τουλάχιστον ἦταν δυνατὸν νὰ ὑπάρξει ἕνας πολιτικὸς ἐγκληματίας σὲ μία κοινότητα μέχρι γελοιότητας ἀπολιτική...
Μὲ τὸ δόγμα τῆς Ἄσπιλης Σύλληψης τελικὰ σπιλώθηκε ἡ σύλληψη..
Ἡ λἐξη "χριστιανισμός" εἶναι κιόλας μιὰ παραχἀραξη—κατὰ βάθος μονὰχα ἕνας χριστιανὸς ὐπῆρξε κι αύτὸς πέθανε στὸν σταυρό.
Τὸ Εὐαγγέλιο πέθανε στὸν σταυρό.
Ἐκεῖνο ποὺ ὀνομάζεται τώρα Εὐαγγέλιο εἶναι τὸ ἀντίθετο ἐκείνου ποὺ ἔζησε ὁ χριστός, μιὰ Κακὴ Ἀγγελία, ἕνα Δυσαγγἐλιο..
Μὲ τὸν Ἀπ.Παῦλο ὁ Ἱερέας θἐλησε μιὰ ἀκόμη φορὰ τὴν Ἐξουσία.
Ὁ <<Θεός» τὸν ὁποῖο ἐπινόησε ὁ Παῦλος, ὁ Θεὸς ποὺ καταστρέφει τὴ σοφία τοῦ κόσμου (εἰδικά, τὴ φιλολογία καὶ τὴν ἰατρική, τὶς δύο μεγάλες ἀντιπάλους κάθε δεισιδαιμονίας), εἶναι, στὴν πραγματικότητα, ἡ ἀνυποχώρητη ἀπόφαση τοῦ Παύλου νὰ κάνει τὸ ἑξῆς: Νὰ δώσει τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ στὴν δική του θέληση: «Torah», ποὺ εἶναι κάτι ἀπόλυτα ἰουδαϊκό. Ὁ Παῦλος θέλει νὰ συντρίψει τὴν σοφία τοῦ κόσμου. Ἐχθροί του εἶναι οἱ καλοὶ Ἀλεξανδρινοὶ φιλόλογοι καὶ γιατροὶ -αὐτούς πολεμᾶ. Πράγματι, δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ εἶναι φιλόλογος ἢ γιατρὸς χωρὶς νὰ εἶναι τὴν ἴδια στιγμὴ ἀντιχριστιανός. Διότι ἕνας φιλόλογος βλέπει πίσω ἀπὸ τά «ἱερὰ βιβλία»· ἕνας γιατρός, πίσω ἀπὸ τὰ φυσιολογικὰ γηρατειὰ τοῦ τυπικοῦ χριστιανοῦ. Ὁ γιατρὸς λέει «ἀνίατη περίπτωση»· ὁ φιλόλογος, «ἀπατεωνιά».
Ὁ Παῦλος ὐπῆρξε ὁ μεγαλύτερος Ἀπόστολος τῆς Ἐκδίκησης.
Τί δανείστηκε ἀργότερα ὁ Μωάμεθ ἀπὸ τὸν χριστιανισμό ;
Τὴν εφεύρεση τοῦ Ἀπ.Παύλου , τὸ μέσον τῆς Ἱερατικῆς Τυραννίας γιὰ τὴν συγκράτηση τῶν κοπαδιῶν: τὴν πίστη στὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς—δηλ. τὸ Δόγμα τῆς "Μέλλουσσας Κρίσης".
Ὁ Ἱερέας ἕναν μόνο μεγάλο κίνδυνο γνωρίζει :
τὴν Ἐπιστήμη—τὴν ὐγιῆ ἒννοια τῆς Αἰτίας καὶ τοῦ Ἀποτελέσματος.
Χριστιανισμὸς εἶναι τὸ μῖσος κατὰ τοῦ Πνεύματος
___
ΥΓ. ὁ ἀρχέγονος χριστιανισμὸς ἦταν ἕνα ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟ κίνημα ποὺ ἀνἐμενε τὴν Συντἐλεια τοῦ Κόσμου ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΓΕΝΙΑ (πχ. ὁ Παῦλος πίστευε ὅτι θά προλάβει ζωντανὸς τὴν Β' Παρουσία).
Συνεπῶς ἡ ΑΞΙΟΛΟΓΙΑ καὶ ΗΘΙΚΗ τῆς Καινῆς Διαθήκης δέν μπορεῖ νὰ στοχεύει —ὅπως θεωρεῖ ὁ Νίτσε—σὲ μιὰν ἐξουσία τοῦ Ἱερατείου ἐπὶ τῶν μαζῶν, διότι ΣΕ ΠΟΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΕΝΤΟΣ ΟΛΙΓΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;
Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο διαφωνῶ μὲ ὅσα γράφει περὶ χριστιανισμοῦ στὸν ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ὁ Νίτσε.
* ἡ μετάφραση τῶν ἀνωτέρω ἀποσπασμάτων τοῦ "ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ" εἶναι δική μου.
ΤΟΥ ΕΥ. ΛΕΜΠΕΣΗ
Ὁ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΛΕΜΠΕΣΗΣ ὑπῆρξε καθηγητὴς ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑΣ στὸ Πάντειο Πανεπιστήμιο (1962) καὶ συγγραφέας πολλῶν ἔργων (πχ. Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΜΑΖΑ/1950, ΣΥΜΒΟΛΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ —ἡ διδακτορική του διατριβή/1927—κλπ) ὅμως γνωστὸς ἔγινε πρὸ 30ετίας ἀπὸ τὸ μικρὸ πόνημα του "Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ Τῼ ΣΥΓΧΡΟΝῼ ΒΙῼ" δημοσιευθὲν γιὰ πρώτη φορὰ τὸ 1941 στὴν " Ἐφημερίδα Ἑλλήνων Νομικῶν" καὶ ἐπανεκδοθὲν τὸ 1988 {μαζὶ μὲ τήν "Ἐπαναστατικὴ Μᾶζα"} ἀπὸ τίς "Ἐκδόσεις τῶν Φίλων" (Βλ.φωτό.)
Στὸ ἐν λόγῳ κείμενο ὁ Λεμπέσης ὁρίζει τὸν ΒΛΑΚΑ ὡς αύτὸν ποὺ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΠΡΩΤΟΓΕΝΩΣ ἀλλὰ ΜΙΜΕΙΤΑΙ σκέψεις ἄλλων ΣΥΝΑΓΕΛΑΖΟΜΕΝΟΣ μὲ ὁμοίους του σὲ κοινωνικὲς ΑΓΕΛΕΣ { θυμίζει ἐδῶ ὁ Λεμπέσης τὴν περιγραφὴ τοῦ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ γιὰ τὴν Μᾶζα στούς "ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥΣ"}.
Ἀπὸ τὴν ἂλλη μεριὰ ὁ Λεμπέσης ὁρίζει τὸν ΕΥΦΥΗ ὡς τὸν ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΩΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΓΕΝΩΣ , ἀπεχθανόμενο καὶ ἀπέχοντα ἀπὸ κάθε μορφῆς ΜΑΖΟΠΟΙΗΣΕΙΣ.
Γράφει ἐν προκειμένῳ ὁ ΛΕΜΠΕΣΗΣ (τὸ πρωτότυπο κείμενο εἶναι γραμμένο σὲ ΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑ) :
<Ὁ συνασπισμὸς τῶν βλακῶν ἐνταῦθα εἶναι μηχανικὴ ὀργάνωσις βάσει τῆς ἀρχῆς τῆς «ἐλαχίστης προσπαθείας» πρὸς ἀντιμετώπισιν ἰσχυροτέρας δυνάμεως εἰς τὸ πρόσωπον τῶν ὀλίγων ἢ τοῦ ἑνός. Ἡ ὀργάνωσις αὕτη περιωρισμένης ἐκτάσεως καλεῖται κοινωνιολογικῶς κλίκα (clique).
Ἡ ἔμφυτος τάσις τοῦ βλακός, ἐξικνουμένη συχνότατα εἰς ἀληθῆ μανίαν ὅπως ἀνήκῃ εἰς ἰσχυρὰς καὶ ὅσον τὸ δυνατὸν περισσοτέρας πάσης φύσεως ὀργανώσεις, ἐξηγεῖται πρῶτον μὲν ἐκ τῆς εὐκολίας τῆς ἀγελοποιήσεως, εἰς ἣν μονίμως ὑπόκειται, λόγω ἐλλείψεως ἀτομικότητος (ἐξ οὗ καὶ τὸ μῖσος τοῦ κατὰ τοῦ ἀτόμου καὶ τοῦ ἀτομικισμοῦ), δεύτερον δὲ ἐκ τοῦ ἀτομικοῦ ζῳώδους πανικοῦ, ὑπὸ τοῦ ὁποίου μονίμως κατατρύχεται, ἐκ τοῦ δεδικαιολογημένου φόβου μήπως περιέλθῃ εἰς τὸ παντὸς εἴδους προλεταριᾶτον. Ἀποτελεῖ δὲ ἡ τάσις αὕτη ἀμάχητον σχεδὸν τεκμήριον περὶ τοῦ βαθμοῦ τῆς πνευματικῆς του ἀναπηρίας. Τοιουτοτρόπως δημιουργεῖται αὐτόματος συρροὴ βλακῶν εἰς τὰς πάσης φύσεως ὀργανώσεις, αἴτινες, ἐὰν μὲν εἶναι συμφεροντολογικαί, διατηροῦν τοὐλάχιστον τὴν σοβαρότητα τῶν συμφερόντων των, ἐὰν ὅμως εἶναι «πνευματικαὶ» περιέρχονται σὺν τῷ χρόνῳ εἰς πλήρη βλακοκρατίαν>
Σὲ πολλοὺς ποὺ θεωροῦν μὴ ἀναγκαίους τούς βλάκες , ὁ Λεμπέσης ἀντιτείνει:
<Εἰς τὴν πολυπληθῆ κατηγορίαν τῶν βλακῶν προσάπτεται ἀσφαλῶς ἄδικος καὶ ἐπιστημονικῶς ἐσφαλμένη μομφή, ὅταν οὗτοι χαρακτηρίζονται εἴτε ὡς ἄχρηστοι καὶ περιττὸν βάρος τῆς κοινωνίας, εἴτε ὡς παρασιτικοί, ἐκφράζεται δὲ συχνὰ ἡ ἀνόητος, ὡς θὰ ἴδωμεν, εὐχὴ ὅπως οὗτοι ἐκλείψουν. Τὸ πρόβλημα τῶν βλακῶν δὲν εἶναι ἐν τούτοις ἁπλοῦν ὅταν ληφθῇ πρῶτον ὑπ᾿ ὄψιν ἡ στερεὰ καὶ ἀπολύτως ἀναγκαία θέσις, ἣν οὗτοι ἐπαξίως κατέχουν ἐν τῷ κοινωνικῷ διαφορισμῶ. Οἱ βλᾶκες διαιροῦνται οὕτως εἰς δυὸ ὅλως ἀντιθέτους μεταξύ των «ὁμάδας», διεπομένας ὅμως ἀμφοτέρας ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ νόμου, τοῦ διαφορισμοῦ. Ἡ πρώτη ἐκ τούτων ὁμὰς καταλαμβάνει ὡς γνωστὸν τὰς ὑποδεεστέρας ἐν τῇ κοινωνίᾳ θέσεις, ἤτοι εὑρίσκεται εἰς τὰς κατωτάτας βαθμίδας τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ. Πόσον εὐεργετικὴ διὰ τὴν κοινωνίαν εἶναι ἡ ὁμὰς αὕτη εἶναι περιττὸν νὰ τονισθῇ, διότι ἄνευ αὐτῆς δὲν θὰ ὑπῆρχεν ἐκμετάλλευσις καὶ ἄνευ ἐκμεταλλεύσεως δὲν θὰ ὑπῆρχε πολιτισμός. Εἰς δὲ τὴν γλῶσσαν τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ: Ἄνευ αὐτῆς δὲν θὰ ὑπῆρχε διαφορισμός, διότι ἀντὶ τῆς ἀνισότητος, θὰ ὑπῆρχεν ἰσότης, ἔστω καὶ ἐκ τῶν ἄνω, δηλαδὴ θὰ ἦσαν ὅλοι εὐφυεῖς, ὅπερ ἀπὸ τῆς ἀπόψεως τοῦ διαφορισμοῦ τὸ αὐτό: ὡς νὰ ἦσαν ὅλοι βλᾶκες· διότι ὁ διαφορισμὸς ἀπαιτεῖ ῥητῶς καὶ εὐφυεῖς καὶ βλάκας, περικοπτωμένων δὲ οἱονδήποτε ἐκ τῶν δυὸ τούτων σκελῶν του, αἴρεται ὁλόκληρος. Ἄνευ δέ, κατ᾿ ἀκολουθίαν, τοῦ διαφορισμοῦ, καθισταμένου δυνατοῦ μόνον διὰ τῆς σοβαρᾶς συμβολῆς τῶν βλακῶν, δὲν ὑπάρχει κοινωνία. Τοιαύτη λοιπὸν ἡ τεραστία κοινωνικὴ σημασία τῶν βλακῶν, ἥτις ἄλλως τε ὑπὸ πάντων ἀναγνωρίζεται, μολονότι μόνον εἰς τὸν κοινωνιολόγον εἶναι ἐπιστημονικῶς γνωστή.>
Τέλος, ὁ Λεμπἐσης θεωρεῖ ὅτι στήν"μάχη" εὐφυοῦς καὶ βλακῶν νικητὲς εἶναι πάντα οἱ δεύτεροι καὶ λόγῳ ΠΟΣΟΤΗΤΟΣ καὶ λόγῳ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ: ὁ εύφυὴς ἀδυνατεῖ νὰ σκεφτεῖ τὰ ΥΠΟΥΛΑ καὶ ΤΑΠΕΙΝΑ μέσα ποὺ θὰ χρησιμοποιήσει ὁ μαζάνθρωπος βλὰξ γιὰ νὰ ἐπιβιὼσει ἐξολοθρεύοντας ἢ περιθωριοποιῶντας τὸν εύφυῆ. Γράφει ὁ Λεμπέσης.σχετικῶς:
<ἡ εὐπιστία ἑνὸς ἀτόμου, ὡς προϋποθέτουσα τὰ ἄλλα ἄτομα ὡς ἔντιμα καὶ συνεπῶς ὡς εὐφυᾶ, εἶναι ἀσφαλῶς τὸ μέγιστον τῶν τεκμηρίων τῆς πνευματικῆς του ἀναπτύξεως καὶ τοῦ πολιτισμοῦ του. Ὅσον ὑψηλότερον ἐπὶ τῶν βαθμίδων τῆς εὐφυΐας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ ἵσταται ἓν ἄτομον ἢ εἷς λαός... τόσον περισσότερον εὔπιστος εἶναι>
Τελικὰ ὅμως πάντα ΕΝΟΣ (πονηροῦ δηλ. ἀδίστακτου) ΒΛΑΚΟΣ ΜΥΡΙΟΙ ΕΠΟΝΤΑΙ....
Ἀνθολογῶ παρακάτω κάποια ἐκ τῶν γραφομένων στὸ σύγγραμμα αὐτὸ τοῦ Νίτσε σὲ μετάφραση Β.ΔΟΥΒΑΛΕΡΗ·
—ἐμεῖς ἐπινοήσαμε τὴν ἔννοια ΣΚΟΠΟΣ· στὴν πραγματικότητα σκοπὸς δὲν ὑπάρχει...Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἀναγκαῖος · εἶναι μοῖρα· ἀνήκει στὸ ΟΛΟΝ !
Καὶ τίποτα δέν μπορεῖ νὰ δικάσει νὰ μετρήσει νὰ συγκρίνει μὲ κάτι ἄλλο τὴν ὕπαρξη μας καὶ νὰ τὴν καταδικάσει ,ἀφοῦ κάτι τέτοιο θὰ σήμαινε πὼς δικάζει ,μετράει ,συγκρίνει μὲ κάτι ΑΛΛΟ τὸ ΟΛΟΝ καὶ τὸ καταδικάζει..
Ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει τίποτα ἔξω ἀπὸ τὸ Ὅλον! Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ καταλογίσει τίποτα σὲ κανέναν ! Κανένα ὄν δὲν ἀνάγεται σὲ καμμιὰν πρώτη αἰτία !.... Ὁ Κόσμος δὲν ἀποτελεῖ ΕΝ : τοῦτο καὶ μόνον εἶναι ἡ μεγάλη ἀπελευθέρωση. Μόνον ἔτσι ἀποκαθίσταται ἡ ἀθωότητα τοῦ Γίγνεσθαι..
— Τὰ εἴδη δὲν βαίνουν πρὸς τελειοποίηση · οἱ ἀδύναμοι κατὰ βάσιν κυριαρχοῦν πάνω στοὺς ρωμαλέους ‒ἀποτελοῦν τὸν ἀριθμὸν τὸν μέγα κι εἶναι κ'ἐξυπνότεροι..
Ὁ Δαρβῖνος δὲν ὑπολόγσε τὸ πνεῦμα·
οἱ ἀδύναμοι ἔχουν περισσότερο πνεῦμα..καὶ λέγοντας πνεῦμα ἐννοῶ φυσικὰ..ὅ,τι συνιστᾶ ΜΙΜΗΤΙΣΜΟ..
—ἡ Λογικὴ στὴν γλῶσσα· τὴν γριά—πονήρω!
Ποτὲ δὲν θὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸν θεό, γιατὶ
συνεχίζουμε νὰ πιστεύουμε στὴν Γραμματική...
— ἡ θεωρία τῆς Ἰσότητας..πιστέψτε με εἶναι τὸ δηλητήριο τῶν δηλητηρίων.Γιατὶ μοιάζει μὲ κήρυγμα ὑπὲρ τῆς Δικαιοσύνης , ἐνῶ στὴν πραγματικότητα τὴν ΚΑΤΑΛΥΕΙ..
Τὰ ἴσα στοὺς ἴσους καὶ στοὺς ἄνισους τὰ ἄνισα· αὐτὸς θὰ ἦταν ἀληθινὸς λόγος τῆς Δικαιοσύνης.
Συνεπῶς : στὰ ἄνισα ποτὲ ἴσα !
5) Ο "ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ"
ΤΟΥ ΜΑΞ ΣΤΙΡΝΕΡ
Ὁ Μὰξ Στῖρνερ ,κατὰ κόσμον ΓΙΟΧΑΝ ΚΑΣΠΑΡ ΣΜΙΤ (+1856) ἦταν ὁ "ἀναρχικώτερος "τῶν ἀναρχικῶν τῶν νεωτέρων χρόνων. Λέγοντας βεβαίως "ἀναρχία" ἐννοῶ τὴν ἀντίληψη ποὺ θεωρεῖ ὡς ὑπέρτατη ἀρχή τὴν ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ τοῦ ἀνθρώπου σὲ ἀντίστιξη μὲ κάθε ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ἀρχή (στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ Ἀρχὴ σημαίνει ΕΞΟΥΣΙΑ) ). Ὁ ὅρος εἶναι "ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ" ἐκ τοῦ λατινικοῦ anarchismus καὶ τὸν χρησιμοποίησε μὲ τὴν σὺγχρονη ἔννοια πρῶτος ὁ ΠΡΟΥΝΤΟΝ (ἡ λατινικὴ κατάληξη "-ismus" σημαίνει ΤΑΣΗ ΠΡΟΣ) .
Τέλος πάντων ὁ Στῖρνερ συνέγραψε τό 1848 τὴν "Βίβλο" τοῦ ἀκραιφνοῦς (ΕΓΩΤΙΚΟΥ—ὀπως τὸν ἀποκαλοῦσε ὁ ΡΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ) Ἀναρχισμοῦ μὲ τίτλο "DER EINZIGE UND SEIN EIGENTUM" (κατὰ λέξη 'Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΟΥ " ποὺ σημαίνει "Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ").
Παρακάτω ἀνθολογῶ ὁρισμένες χαρακτηριστικὲς ἰδέες τοῦ Στῖρνερ:
—κάθε σύνολο ἐκ φύσεως εἶναι ἐχθρὸς κάθε ἀτόμου.
—ὁ λαὸς εἶναι ἐλεύθερος μόνο σὲ βάρος τοῦ ἀτόμου.
—τὸ Κοινὸ Καλὸ δὲν εἶναι τὸ δικό ΜΟΥ Καλό,ἀλλὰ ὁ ὑπέρτατος ἐχθρὸς τοῦ ΕΓΩ μου.
—εἴμαστε ἴσοι ὡς ἔννοιες θεωρητικά, ὄχι μὲ σἀρκα καὶ ὀστᾶ.
—θεμέλιο τοῦ Ἐγώ μου εἶναι ἡ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ μου.
—κάθε κοινωνία μισεῖ τὴν Μοναδικότητα
—οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἄρρητοι, ρητὲς εἶναι οἱ ἔννοιες καὶ ἐκφράζονται μὲ λόγια.
—ὁ Λαὸς εἶναι μιὰ ἀνύπαρκτη ἰδέα
—ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΚΑΘΕ ΣΥΝΟΛΟΥ
(Λέγοντας "ΑΤΟΜΟ" ὁ Στῖρνερ δὲν ἐννοεῖ τὸ ἐγωιστικὸ περιεχόμενο τῆς ἐννοιολογίας τοῦ ἀγγλικοῦ ἀτομισμοῦ, ἀλλὰ τὸ ΠΡΟΣΩΠΟ, τὴν ΠΡΩΤΗ ΟΥΣΙΑ τοῦ Ἀριστοτἐλη.
Θυμίζω "πρῶτες οὐσίες" στίς "ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ" τοῦ Ἀριστοτέλη ὁρίζονται τὰ ΚΑΘΕΚΑΣΤΟΝ ἄτομα —ὁ Δημήτρης, ὁ Γιάννης, ὁ Λεωνίδας— ἐνῶ ὡς "δεύτερες οὐσίες" ὁρίζονται τὰ Γένη, οἱ ΓΕΝΙΚΟΙ ΟΡΟΙ).
—κάθε Ἐπανάσταση ἐπιδιώκει μιὰ ΝΕΑ ΤΑΞΗ σέ βάρος τοῦ ἀτόμου· ἡ Ἐξέγερση στρέφεται ἐναντίον ΚΑΘΕ Τάξης.
Ἔτσι ἐπαναστάτης ἦταν ὁ Καῖσαρ· ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ.
6) ΟΙ "ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ" ΤΟΥ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ
Ὡς "ΔΑΙΜΟΝΕΣ" (αὐτὸς εἶναι ὁ τίτλος στὰ Ρωσικά—στὰ ἑλληνικὰ προτιμήθηκε ὁ τίτλος "Δαιμονισμένοι" γιὰ τὴν ἀποφυγὴ ἄσχετων συνειρμῶν) ὁ Ντοστογιέφσκι ἐννοεῖ τοὺς ὁμἰλους ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ στὴ τσαρική Ρωσία τοῦ 19ου αἰ.
(σοσιαλιστῶν, ἀναρχικῶν, μηδενιστῶν, κομμουνιστῶν κλπ) ὅπου κι ὁ ἴδιος εἶχε συμμετάσχει μάλιστα συλληφθεὶς καὶ καταδικασθεὶς σὲ θάνατο ,ἀλλὰ γλύτωσε τήν τελευταία στιγμὴ τυχὼν χάριτος ἐκ μέρους τοῦ Τσάρου (1849).
Ἔχει ΕΝΤΟΠΙΣΕΙ ὁ Ντοστογιέφσκι καὶ περιγράφει στὸ παρὸν ἀριστούργημα τῆς παγκόσμιας λογοτεχνίας, τὸν ΠΥΡΗΝΑ πάσης ἐπαναστατικῆς ἰδεολογίας ποὺ ἐπαγγέλλεται τὴν ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕΣῼ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ.
Οἱ ἐπαναστάτες χωρίζουν τοὺς ἀνθρώπους
—λέει ὁ Ντ.—σὲ δύο κατηγορίες:
τὴν ΑΓΕΛΗ τῶν 9/10 καὶ τοὺς "σοφοὺς" ἡγήτορες τῆς Ἐπανάστασης ,τὸ 1/10τὴν λεγόμενη ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ.
Γιὰ νὰ πετύχει λοιπὸν, ἡ Ἐπανάσταση πρέπει ΝΑ ΙΣΟΠΕΔΩΘΟΥΝ ΟΣΟΙ ΑΞΙΖΟΥΝ ὥστε στὴν Ἀγέλη (=τὴ μᾶζα, τὸν "λαό" ) νὰ ἀπομείνουν
οἱ ΜΗ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ μὲ τὴν ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ,ἀφοῦ αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ συγκροτεῖ τὴν ἀγέλη τῶν ἀνθρωπίνων μαζῶν εἶναι τὸ ὅτι οἱ μετέχοντες"ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ".
Καὶ συνεχίζει ὁ Ντ. μὲ τὰ ἑξῆς μοναδικά ·
(μιλᾶ ὁ ἀρχιεπαναστάτης ΒΕΡΧΟΒΕΝΣΚΙ ) :
"....στὴν ἀγέλη ὅλοι εἶναι σκλάβοι
καὶ γι αὐτὸ ἴσοι ..τὸ κυριώτερο εἶναι ἡ ἰσότητα. Πρῶτα ἀπὸ ὅλα χαμηλώνει τὸ ἐπίπεδο τῆς μόρφωσης ,τῶν ἐπιστημῶν καὶ τῶν ταλέντων . .νὰ κόψουμε τὴ γλῶσσα τοῦ Κικέρωνα ,νὰ βγάλουμε τὰ μάτια τοῦ Κοπέρνικου, νὰ λιθοβολήσουμε τὸν Σαίξπηρ.....στὴν ἀγέλη πρέπει νὰ ὑπάρξει ἰσότητα...ἡ δίψα γιὰ μόρφωση εἶναι στὴ βάση της δίψα ἀριστοκρατική...γι αὐτὸ κι ἐμεῖς τὴν κάθε μεγαλοφυία θὰ τὴν σβήσουμε στὴν γέννηση της .Ὅλοι θὰ ὑπαχθοῦν στὸ ἴδιο μέτρο, πλήρης ἰσότητα."
Αὐτὸς εἶναι ὁ πυρήνας τῆς ἰδεολογίας τῶν ἐπαναστατῶν , ποὺ θέλουν νὰ ἀλλάξουν τὴν κοινωνία ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ. Αὐτὴ εἶναι ἡ ΟΥΣΙΑ καὶ ἡ ΠΡΑΚΤΙΚΗ πάσης ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ( γι αὐτὸ καὶ ἡ Σοβιετία εἶχε πετάξει τὸν Ντοστογιέφσκι στὰ σκουπίδια...) ἀλλὰ καὶ ἐν τέλει πάσης μορφῆς ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ, δεξιόστροφου ἢ ἀριστερόστροφου.
Πῶς ξέφυγε ὁ Ντ. ἀπὸ ὅλα αύτά ;
Καὶ πῶς ξεφεύγεις κανεὶς ἀπὸ τέτοιου εἴδους Μεσσιανισμούς ;
Τὸ γράφει λίγες σελίδες πρίν ὁ Ντ.
μὲ τὰ λόγια ποὺ βάζει στὸ στόμα τοῦ Σάτοβ :
"ποτὲ δὲν τὰ κατάφερε ἡ λογικὴ νὰ καθορίσει τὸ Καλὸ καὶ τὸ Κακὸ ἤ τουλάχιστον νὰ χωρίσει τὸ Καλὸ ἀπ τὸ Κακό, ἔστω καὶ κατὰ προσέγγιση. Ἀπεναντίας πάντα τὰ μπέρδευε ἐπονείδιστα κι ἀξιολύπητα.."
Ἡ συμβατικότητα κάθε ἠθικῆς θεμελιωμένης στὴν ΛΟΓΙΚΗ τοῦ ἀνθρώπου φαίνεται ἐπίσης καὶ στὸν ἐκπληκτικὸ διάλογο τοῦ ἀριστεροῦ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ Βερχοβένσκι μὲ τὸν ΑΝΑΡΧΙΚΟ Κυρίλωφ.
Ὁ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ Βερχοβένσκι (πίσω ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὑποκρίπτεται ο ΝΕΤΣΑΓΙΕΦ) παρακαλεῖ τὸν ΑΝΑΡΧΙΚΟ Κυρίλωφ (πίσω ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὑποκρίπτεται ὁ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ) νὰ γράψει μιὰν Ἐπιστολὴ πρὸς τὴν Ἀστυνομία ἀναλαμβάνοντας τὴν εὐθύνη γιὰ τὸν ΦΟΝΟ τοῦ "Προδότη" Σάτωφ,
γλυτώνοντας ἔτσι τοὺς Ἐπαναστάτες ἀπὸ τὴ δίωξη , δεδομένου ὅτι ὁ Κυρίλωφ ἔχει ΗΔΗ ἀποφασίσει νὰ αὐτοκτονήσει γιὰ λόγους.." ἰδεολογίας" !
Εἶναι συγκλονιστικὴ ἡ ὠμότητα
τοῦ ἐν λόγῳ διαλόγου μὲ τὸν τέλειο ἐξευτελισμὸ τοῦ Ἐπαναστάτη‒ Σοσιαλιστῆ ΒΕΡΧΟΒΕΝΣΚΙ ὁ ὁποῖος ἐκλιπαρεῖ τὸν Ἀναρχικὸ ΚΥΡΙΛΩΦ
νὰ ..μὴν ἀργοπορεῖ —καὶ τοὺς προλάβει ἡ Ἀστυνομία καὶ τοὺς συλλάβει —μὰ νὰ κάνει γρήγορα καὶ νὰ γράψει τὴν ἐπιστολὴ "ἀνάληψης εὐθύνης" καὶ ἀφοῦ τὴν ὑπογράψει μετὰ νὰ αὐτοκτονήσει ὅπως προεῖπε ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΩΛΥΣΙΕΡΓΕΙ ΔΙΣΤΑΖΩΝ —ΜΗ ΤΥΧΟΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΓΝΩΜΗ..
Ἐπίσης ἀνατριχιαστικὸς εἶναι
καὶ ὁ σαφὴς λόγος τοῦ ΚΥΡΙΛΩΦ γιὰ τὸ ἰδεολογικὸ κίνητρο τῆς αὐτοκτονίας του
ποὺ ἀποτελεῖ τὴν σύνοψη παντὸς ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΥ Ἀθεϊσμοῦ . Λέει ὁ Κυρίλωφ :
" ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ ΤΟΤΕ ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΙ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΥΤΗΣ ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ.
ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟΤΕ ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΔΗΛΩΣΩ ΤΟ ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟ ΜΟΥ...
ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΤΙΝΑΞΩ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΙΟ ΠΛΗΡΕΣ ΣΗΜΕΙΟ
ΤΟΥ ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟΥ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΩ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ..."
Συνεπῶς ἀλληλοεξοντώμενοι οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ ΚΑΘΟΡΙΣΟΥΝ ποιὰ ἠθικὴ λογικὴ θὰ ἐπικρατήσει, στὸ τέλος θὰ μείνουν δύο ΠΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΑΛΛΗΛΟΣΦΑΓΟΥΝ καὶ τελικὰ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΕΠΙΖΗΣΑΣ ΘΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ...
Πηγὴ κάθε "‒ισμοῦ", λοιπόν, συμπεραίνει ὁ Ντ. εἶναι ἡ ΑΘΕΪΑ ,διότι ἄν δὲν ὑπάρχει θεός, τὀτε κάθε Ἠθικὴ εἶναι συμβατική ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἑδράζεται στὴν ΕΚΑΣΤΟΤΕ λογικὴ τοῦ ἀνθρώπου· ἀλλὰ ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΕΓΚΛΗΜΑ—ΑΡΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ..
Θὰ ὁλοκληρώσω μὲ τὸ ἑξῆς·
σκοπὸς αὐτῶν τῶν ἀναγνωσμάτων εἶναι ἡ συγκρότηση ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ δηλ. ΠΡΟΣΩΠΩΝ. Καὶ ὅπως ἔλεγε ὁ ΡΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ , δὲν ὑπάρχει ἰσχυρὀτερο μέταλλο στὴν γῆ ἁπὸ τὸ ἀνθρώπινο Πρόσωπο, δηλ. τὴν ἐλεὐθερη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
