Ὁ "Ἠλίθιος" τοῦ Ντοστογιέφσκι —ΚΑΜΜΙΑ ΚΑΛΗ ΠΡΑΞΗ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΑΤΙΜΩΡΗΤΗ.




 Ὁ "ΗΛΙΘΙΟΣ" τοῦ Ντοστογιέφσκι εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἀριστουργήματα του (ποὺ ὁλοκλήρωσε τὸ 1869) ὅπου ἐκφράζει τὶς θρησκευτικὲς (καὶ βεβαίως τὶς ἀκραῖες ΠΑΝΣΛΑΒΙΚΕΣ ) του ἀντιλήψεις στὸ πρόσωπο τοῦ ΗΛΙΘΙΟΥ—τοῦ πρίγκηπα ΜΙΣΚΙΝ—ποὺ μόνο ἠλίθιος  βέβαια δὲν εἶναι· ἁπλῶς ρωτᾶ τά αύτονόητα καὶ ἀμφισβητεῖ τὰ προφανῆ δημιουργῶντας προβλήματα στοὺς γύρω του , οἱ ὁποῖοι τὸν θεωροῦν "ἀγαθό" καὶ "ἀφελῆ"..
 
Θυμίζει  τὸν Χριστὸ βέβαια  ὁ ΜΙΣΚΙΝ σε πολλά.

 Δὲν  θὰ ἀναλύσω ἐδῶ ὅλο αύτὸ τὸν λογοτεχνικὸ ὀγκόλιθο ,  οὔτε  συστήνω τὸ "βαρὺ" αύτὸ βιβλίο σὲ ..ἀρχάριους στὸ ἐργο τοῦ Ντοστογιέφσκι.
Ἄς ξεκινήσουν , ὅσοι ἐνδιαφἐρονται γιὰ τὸ ἔργο τοῦ μεγαλύτερου λογοτέχνη ὅλων τῶν ἐποχῶν, μὲ τὸ ΥΠΟΓΕΙΟ , τοὺς ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥΣ, τὸ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ.

 Ὑπάρχει ὅμως ἕνα σημεῖο  στὸν "ΗΛΙΘΙΟ" ποὺ πρέπει νὰ διαβάσουν ΟΛΟΙ γιὰ νὰ  γνωρίσουν  πῶς γράφει ἕνας   ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ  ὁ ὁποῖος ἔχει ΖΗΣΕΙ  ὁ ἴδιος ,ὅσα διηγεῖται.

 Ἀναφἐρομαι στὴν διἠγηση τῆς ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ,
(5ο Κεφ.) ὅπου ὁ μελλοθάνατος ΜΕΤΡΑΕΙ  ΚΑΙ "ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ"  ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ  ἀναμένοντας τὸ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ χωρὶς θρήνους καί ἀνὠφελες ἱκεσίες,λέγοντας στὸν ἑαυτὸ του, ἐνῶ τὸν ὁδηγοῦν στὴν λαιμητόμο :
ΕΧΩ ΠΟΛΥΝ  ΚΑΙΡΟ ΑΚΟΜΑ, ΤΡΕΙΣ ΔΡΟΜΟΥΣ,ΑΜΑ ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΩ ΑΥΤΟΝ ΕΔΩ,ΘΑ ΜΕΝΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ,ΥΣΤΕΡΑ Ο ΤΡΙΤΟΣ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΟ ΔΕΞΙΑ ..ΟΥ, ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙΡΟ ΑΚΟΜΑ ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΟ. ΕΧΩ ΚΑΙΡΟ ΑΚΟΜΑ .."

Γράφει ὁ Ντ,. τὶ νοιώθει ὁ μελλοθάνατος τὰ τελευταῖα 5' λεπτὰ τῆς ζωῆς του:
"ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΠΤΑ 
ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΜΙΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΔΙΟΡΙΑ..
ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ
ΘΑ ΖΗΣΕΙ ΤΟΣΕΣ ΖΩΕΣ..."

Τὴν τελευταία του στιγμὴ ὁ μελλοθάνατος ὅλα πιὰ τὰ ξέρει ΚΑΙ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΟΝ ΗΧΟ ΤΗΣ ΛΑΙΜΗΤΟΜΟΥ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ :
"ἴσως νὰ μὴν περνάει παραπάνω ἀπὸ ἕνα δέκατο τοῦ δευτερολέπτου ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ Τ’ΑΚΟΥΣΕΙΣ".

 ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΟΥ ΒΑΡΑΙΝΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΟΣΟ Η ΑΔΙΑΚΟΠΗ ΣΚΕΨΗ,  ΠΩΣ ΑΝ ΓΛΥΤΩΝΕ ΘΑ ΜΕΤΕΤΡΕΠΕ
ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
 ΣΕ ΑΙΩΝΙΑ..
"ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΞΟΔΕΥΑ ΑΣΚΟΠΑ" -λέει..

 Ὅταν πρωτοδιάβασα φοιτητὴς  τὴν συγκεκριμένη διήγηση στὸν "ΗΛΙΘΙΟ" , ἀμἐσως σκἐφτηκα ΟΤΙ  ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΖΗΣΕΙ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ  Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ γιατὶ αὐτὰ  ποὺ περιγράφει δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελοῦν λογοτεχνικὴ φαντασία·
πράγματι ὁ συγγραφέας καταδικασθεὶς σὲ θάνατο τὸ 1849 ,γιὰ ἀνατρεπτικὴ δράση ΕΛΑΒΕ ΧΑΡΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΑΡΟ λίγο πρὶν τὴν ἐκτέλεση του (22-11‒1849) γι αὐτὸ καὶ ἡ περιγραφὴ τοῦ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ γιὰ τὰ τελευταῖα λεπτὰ τοῦ μελλοθανάτου   ΠΑΓΩΝΕΙ  τὸν ἀναγνώστη,ἐνῶ μιὰ παρόμοια διήγηση τοῦ ΟΥΓΚΩ  (στὴν "ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΠΟΙΝΙΤΗ") ὅπου περιγράφει τὶς ἱκεσίες τοῦ καταδίκου, ἁπλῶς συγκινεῖ.
(Μέγας συγγραφέας καὶ ὁ ΟΥΓΚΩ —ἀλλὰ δὲν εἶχε ΖΗΣΕΙ μιὰν εἰκονικὴ ἐκτέλεση).

Τέλος πάντων, ὁ "ΗΛΙΘΙΟΣ" ἀφορᾶ στὸν ἄνθρωπο τοῦ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ , σὲ μιὰν ἄλλη, μελλοντικὴ ἀνθρωπότητα, σὰν αὐτὴ ποὺ ὁραματίστηκε στὴν ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΟΜΙΛΙΑ ὁ ΙΗΣΟΥΣ, γι αὐτὸ καὶ τὸ τελικὸ συμπέρασμα  στὸ ὁποῖο ὁδηγεῖται ὁ ἀναγνώστης τοῦ "ΗΛΙΘΙΟΥ" εἶναι ὀτι ἕνας ΑΓΙΟΣ ἄνθρωπος δημιουργεῖ προβλήματα στοὺς γύρω του (οἱ ὁποῖοι εἶναι ἁμαρτωλοί) μὲ τὴν ΑΓΑΘΩΣΥΝΗ καὶ τὴν ἀφέλεια τῆς ἁγνότητας του. Καὶ ἔτσι τελικὰ ὁ Καλὸς ἄνθρωπος δὲν βρίσκει καλὸ στὴν ζωη του ,ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἡ καλωσύνη του ἀποτελεῖ  ΠΡΟΒΛΗΜΑ γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους..

Θυμᾶμαι κάποτε ἕναν καθηγητὴ ποὺ ξεκίνησε τὸ πρῶτο του μάθημα λέγοντας :
"Κύριοι, ἔχω ἄσχημα νέα· 
ὑπάρχει θεὸς καὶ εἶναι Καλός".
 Πράγματι Ο ΚΑΛΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ ΤΟΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ.
Ἄν ἐβαζα,λοιπόν,  ἕναν ὑπότιτλο στὸν "ΗΛΙΘΙΟ" τοῦ Ντοστογιέφσκι θὰ ἔγραφα :
"ΚΑΜΜΙΑ ΚΑΛΗ ΠΡΑΞΗ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΑΤΙΜΩΡΗΤΗ.."
 






Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ.

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΤΗΝ 30η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940.

Τὸ κρεββάτι τοῦ Τιμάρχου: Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ.