Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΙΣΕΩΝ ΤΟΥ ΡΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.
Ἐνῶ στὴν ΟΡΙΣΤΙΚΗ (ποὺ δηλώνει πραγματικὸ γεγονός) οἱ ΧΡΟΝΟΙ τῶν ρημάτων δηλώνουν ἀντίστοιχα ΠΑΡΟΝ—ΠΑΡΕΛΘΟΝ—ΜΕΛΛΟΝ,
στὶς ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΕΓΚΛΙΣΕΙΣ δὲν ἰσχύει αύτό.
Ἔτσι πχ. ὁ ΑΟΡΙΣΤΟΣ, ἂν καὶ εἶναι χρόνος ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΙΚΟΣ (ὅπως καὶ ὁ ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΟΣ) ἔχει ἐγκλίσεις (ὑποτακτική, εὐκτικῄ προστακτική κλπ) ποὺ ἀναφέρονται στὸ ΜΕΛΛΟΝ !
Θὰ ρωτήσει κάποιος :
Δὲν συνιστᾶ αὐτὸ λογικὴ άντίφαση;
ΑΠΑΝΤΩ ·ὂχι, ἐπειδή :
1) στὶς κύριες προτάσεις, οἱ πράξεις στὶς ὁποῖες ἀναφέρονται ἡ ὑποτακτική, εὐκτική,προστακτική κλπ ἀνήκουν στὸ μέλλον διότι ΗΤΑΝ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ τοῦ ρήματος. Συνεπῶς στὶς κύριες προτάσεις οἱ ἐγκλίσεις (ὑποτακτική, εὐκτική, προστακτική καὶ τὸ ἀνεξάρτητο ἀπαρέμφατο) ἔχουν μελλοντικὴ σημασία.
Παράδειγμα ἀπό τὰ νέα ἑλληνικά :
ὁ πατέρας τὸν ΦΩΝΑΞΕ {=παρελθόν} καὶ τοῦ ΕΙΠΕ {=παρελθόν} : <ΦΥΓΕ> {=κάτι ποὺ ΤΟΤΕ ἦταν μελλοντικὸ γι αύτόν , δηλ.κάτι ποὺ δὲν εἶχε γίνει ἀκόμα}.
2) στὶς δευτερεύουσες προτάσεις οἱ ἐγκλίσεις ἀκολουθοῦν τὸν χρόνο τοῦ ρήματος τῆς ΚΥΡΙΑΣ πρότασης. Συνεπῶς μποροῦν νὰ δηλώνουν εἴτε παρόν, εἴτε παρελθόν, εἴτε μέλλον, ἀναλόγως τοῦ χρόνου τοῦ ΡΗΜΑΤΟΣ τῆς ἀνεξάρτητης πρότασης .πχ.:
—σοῦ λέω νὰ πᾶς {=ΠΑΡΟΝ} ,
— σοῦ ἔλεγα νὰ πᾶς {=ΠΑΡΕΛΘΟΝ} ,
— θὰ σοῦ πῶ νὰ πᾶς{=ΜΕΛΛΟΝ}
