Διαμαντῆς Κούτουλας / Diamantis Koutoulas

Κάθε φορὰ ποὺ διδάσκω ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ στὸ Λύκειο ,ὅταν φτάνω στὸ κεφάλαιο  ποὺ περιγράφει πῶς ἔφτασε ἡ εἴδηση στὸν Πειραιᾶ γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ ἀθηναϊκοῦ στόλου τὸ 405 πΧ στοὺς Αίγοὺς Ποταμούς (ποὺ σήμανε τὴν ἦττα τῶν Ἀθηνῶν) ΨΑΛΛΩ τὸ κείμενο σὲ ΗΧΟ ΠΛΑΓΙΟ τοῦ Α' : " ἐν δὲ ταῖς Ἀθήναις τῆς  Παράλου ἀφικομένης νυκτὸς ἐλέγετο ἡ συμφορά...".  Ἐν συνεχείᾳ  ψάλλω τὴν ἀρχὴ τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀναστάσεως:  "Διαγενομένου τοῦ Σαββάτου.." καὶ κατόπιν τὸν πρῶτο στίχο τοῦ δημοτικοῦ τραγουδιοῦ:  "κλεῖσαν οἱ στράτες τοῦ Μωριᾶ...".  Καὶ τότε ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΟΥΝ οἱ μαθητὲς  αὐτὸ ποὺ πάντα δίδασκε ὁ Μπαμπινιώτης καὶ πάντοτε τὸ διατυμπανίζω κι ἐγώ:   Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ  ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΝΙΑΙΑ ΓΛΩΣΣΑ , τὴν χωρίζουμε συμβατικὰ γιὰ λόγους μαθησιακούς... ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ

 Ὅλη ἡ πλατωνικὴ φιλοσοφία θεμελιοῦται πάνω στὴν ἰδέα τῆς ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ (ἕναν ὅρο ποὺ δὲν χρησιμοποιοῦμε στὰ σχολικὰ ἐγχειρίδια γιατὶ παραπέμπει στὸν Βουδισμό).  ΟΡΦΙΚΗΣ βεβαίως προέλευσης  αὐτὴ ἡ  ἀντίληψη ,ὑποστηρίζει ὅτι ἡ Ψυχὴ εἶναι ΑΘΑΝΑΤΗ, ΠΡΟΑΙΩΝΙΑ,ΘΕΪΚΗ. Γιὰ κάποιους λόγους ,εὐρισκόμενη στὸν ΥΠΕΡΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΠΟ (δηλ.πέραν ἀπὸ τοὺς τότε γνωστοὺς 7 Πλανῆτες—γεωκεντρικὸ σύστημα) ἔπεσε στὴν ΥΛΗ τῶν Πλανητῶν . Στὸν "ΦΑΙΔΡΟ" γράφει ὁ Πλάτων ὅτι αὐτὸ συνέβη λόγῳ λάθους ὑπολογισμῶν καὶ ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ τῶν κατωτέρων μερῶν τῆς Ψυχῆς (ἔνστικτο—συναίσθημα) καὶ γιὰ νὰ τὸ δείξει αὐτὸ  χρησιμοποιεῖ τὴν εἰκόνα τῆς Ψυχῆς ὡς ΗΝΙΟΧΟΥ ἐπὶ τῶν ἵππων (κατώτερα μέρη ). Τῆς ξεφυγε —λέει ὁ Σωκράτης στὸν "Φαῖδρο"—ὁ ἔλεγχος τῶν ἵππων κι ἔπεσε στὸν κύκλο τῶν ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΝ , στὴν γῆ. ΜΟΛΙΣ ΟΜΩΣ ΕΝΣΑΡΚΩΘΗΚΕ ΞΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ καὶ γι αὐτὸ χρειἀζεται κάποιον νὰ τῆς τὸ ΘΥΜΙΣΕΙ (γνῶσις ἐστὶ ἀνάμνησις).  Αὐτὸς —κατὰ Πλάτωνα—εἶναι ὁ ρόλος τοῦ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ , ὁ ὁποῖος ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ἀλλὰ ΕΚΜΑΙΕΥΕΙ τὴν

 Ὁ Νίτσε εἶναι ὁ μεγαλύτερος φιλόσοφος τῶν νεωτέρων χρὀνων —ὅπως ὁ Πλάτων ἦταν  τῆς ἀρχαιότητας—ὅμως εἶναι  ἄκρως ..παρεξηγήσιμος διότι γράφει σὲ ποιητικὸ ὕφος καὶ μεταφορικὴ γλῶσσα, γεγονὸς  ποὺ προσφέρεται  σὲ παρερμηνεῖες . Τὸ "ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ" εἶναι ἀπὸ τὰ τελευταῖα ἔργα του —γραφὲν τὸ 1888— καὶ ἀποτελεῖ τὴν ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ στὴν σκέψη τοῦ Νίτσε, ὁ ὁποῖος τὴν τελευταία περίοδο τῆς ζωῆς του ἐπεδίωκε  νὰ συγγράψει τὸ μεγάλο ἔργο του τὴν "ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ" σὲ μιὰ πολυσέλιδη ἔκδοση· ἀντ' αὐτοῦ  ὅμως ἔγραψε 4  μικρὰ τομίδια,  ἕνα ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι τὸ "Λυκόφως τῶν Εἰδώλων" —τὰ ὑπόλοιπα εἶναι τὸ " ECCE HOMO" , ὁ "ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ" καὶ ἡ "ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΒΑΓΚΝΕΡ", ὀλα γραφέντα σχεδὸν ταυτόχρονα.   Ὁ τίτλος "ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ" σημαίνει  "τὸ τέλος ὅλων τῶν παραδεδομένων Ἀληθειῶν" καὶ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ ἀριστουργήματα στὴν παγκόσμια  ἱστορία τοῦ Πνεύματος. Παρακάτω ἀνθολογῶ 4  "διαμάντια" ἀπὸ τὸ ἐν λ

Τὸ μεγαλύτερο ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ πρόβλημα ποὺ ἀντιμετώπισε ἡ  ΠΡΩΤΗ Ἐκκλησία ,Η ΟΠΟΙΑ ΩΣ  ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΜΕΝΕ ΕΠΙ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ  ΤΗΣ (οὐ μὴ παρἐλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη..)  ΤΗΝ Β' ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ἦταν τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΗΡΘΕ.. (Τὸ πρόβλημα τοῦτο ἔχει ἀποκληθεῖ  προσφυῶς  "καθυστέρηση ἤ ἀναβολὴ"  τῆς Παρουσίας) Γράφει σχετικῶς ὁ Bultmann στὸ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ"(ἐκδ.Ἴνδικτος,2008,σ.59): "Τὸ πρόβλημα μὲ τὴν ἐσχατολογία ἀνέκυψε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἀναμενόμενο τέλος τοῦ κόσμου δὲν ἐπῆλθε, ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου δὲν ἐμφανίστηκε ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἡ ἱστορία συνεχίστηκε". Τὶ συνέβη λοιπόν, κι ἔπεσε τόσο ἔξω ΣΥΜΠΑΣΑ  ἡ πρώτη  Ἐκκλησία στὶς  προβλέψεις  της καὶ πῶς μετεξέλιξε αὐτὴν τὴν "ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ"  ἐσχατολογία της ;  Ἄς πάρουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή: βρισκόμαστε λίγο πρὶν τὸ Πάθος  κι οἱ Μαθητὲς ἀγναντεύοντας τὸν περίλαμπρο ΝΑΟ τῆς Ἱερουσαλήμ ἀπὸ τὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν ἐκφράζουν τὸν θαυμασμό τους ἐνώπιον τοῦ Ἰησοῦ ὁ ὁποῖος ὅμως ΠΡΟ

Διαβάζουμε στὸ "Κατὰ Μᾶρκον" Εὐαγγέλιο (καθὼς καὶ στὰ ὑπόλοιπα  Συνοπτικὰ Εὐαγγέλια ΜΑΤΘ.19,17 καὶ ΛΟΥΚ. 18,19) πὼς ὅταν κάποιος πλούσιος προσφώνησε τὸν Ἰησοῦ ὡς "δάσκαλο ἀγαθό" ἐκεῖνος ἀπάντησε:  " τὶ μέ λέγεις ἀγαθόν ; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός" (ΜΑΡΚ.10, 18) [ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : γιατὶ μὲ ἀποκαλεῖς ἀγαθό Κανείς δὲν εἶναι ἀγαθός, παρὰ μόνον ἕνας, ὁ Θεός ] ΑΝΤΙΔΙΑΣΤΕΛΛΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΧΒΕ. Ἀντιθέτως ,διαβάζουμε στὸ " Κατὰ Ἰωάννην" ὅτι ὁ Ἰησοῦς στὸ Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων κατὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Ἐγκαινίων ,ἀποκρίθηκε στοὺς ἐρωτῶντες Ἰουδαίους ἄν εἶναι ὁ Μεσσίας ,λέγοντας : " ἐγὼ καὶ ὁ πατὴρ ἕν ἐσμέν" (ΙΩ.10,30) ,ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΧΒΕ. Ἀφήνοντας  κατὰ μέρος  τὸ ἐρώτημα γιὰ τὸ ποιὸ ἀπὸ τὰ δύο χωρία  ἀποτελεῖ ΓΝΗΣΙΟ λόγιο τοῦ Ἰησοῦ κι ὄχι θεολογικὴ ἄποψη τῆς μεταπασχάλιας ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ , στέκομαι στὴν θεολογικὴ ΑΝΤΙΦΑΣΗ τῶν δὺο αὐτῶν  παραδεδομένων λογίων· στὰ μέν συνοπτικὰ Εὐαγγέλια, γενικῶς ὁ Ἰησοῦς ΔΕΝ  ταυ