Διαμαντῆς Κούτουλας / Diamantis Koutoulas

Τὸ πασίγνωστο ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ ,ἡ λεγόμενη ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ἀπὸ τοὺς μοναδικοὺς θησαυροὺς τοῦ χριστιανισμοῦ ,εἶναι κατὰ βάσιν μιὰ ἐσχατολογικὴ προσευχή.  Ἐξηγῶ· καταρχὰς νὰ σημειώσω ὅτι τὴν προσευχὴ αὐτὴ μᾶς τὴν δίδαξε ὁ ΙΔΙΟΣ ὁ Ἰησοῦς γιὰ νὰ προσευχόμαστε  ΕΜΕΙΣ στὸν θεό, ὁπὀτε ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ μὲ σαφῆ καὶ ἀξιόπιστο τρόπο.  Ἡ προσευχὴ ἀπευθύνεται στὸν θεὸ τοῦ Ἰσραὴλ (ἀγιαθήτω τὸ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ, παραπομπή στὸ ΕΞ.3,15*) μὲ τὴν ἐπίκληση ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ.  Κι ἐπειδὴ ἡ προσευχὴ αὐτὴ δὲν ἔχει ΟΥΤΕ ΥΠΟΨΙΑ ΤΡΙΑΔΟΛΟΓΙΑΣ γι αὐτό μπορεῖ νὰ ἀπαγγελθεῖ ἄνετα καὶ ἀπὸ Ἑβραίους ἢ Μουσουλμάνους ἢ ὁποιονδήποτε πιστεύει στὴν ὕπαρξη θεοῦ. Τὸ κεντρικὸ αἴτημα τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς εἶναι ΝΑ ΕΛΘΗ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ,Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ (ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου, γεννηθήτω τὸ θέλημα Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ). ΤΟ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΑΥΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ "ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ". Στὸ ἴδιο πλαίσιο βρίσκεται καὶ τὸ αἴτημα γιὰ τὸν ἄρτον τὸν ΕΠΙΟΥΣΙΟΝ.  Στὰ

Προκαλεῖ ἴσως ἀπορία ὁ τίτλος στοὺς μὴ γνωρίζοντες ,ὅμως εἶναι σαφὲς στὴν ἱστορία τοῦ Πνεύματος  ὅτι ποτὲ δὲν ταυτίζονται τὰ ἰδεολογικὰ  συστήματα (φιλοσοφικά, πολιτικά, θρησκευτικά)  μὲ τὶς ίδέες τῶν ἱδρυτῶν τους.  Ἐτσι πχ. ἄλλο πρᾶγμα ἡ διδασκαλία τοῦ Πλὰτωνα καὶ ἄλλο ὁ Πλατωνισμός,ὃπως ἄλλο ὁ Μάρξ κι ἄλλο ὁ Μαρξισμός, ἂλλο ὁ Βούδας ἄλλο ὁ Βουδισμός (καί ἄλλο ὁ Χριστὸς ἄλλο ὁ Χριστιανισμός). Παρακάτω παρουσιάζω 3 κρίσιμες διαφορὲς μεταξὺ τῶν διδασκαλιῶν τοῦ Πλάτωνα καὶ  τῶν θέσεων τοῦ κατοπινοῦ Πλατωνισμοῦ· 1. γιὰ τὸν Πλάτωνα ὁ Πνευματικὸς κόσμος δὲν ταυτιζόταν μὲ τὸν Ἀσώματο.  Οἱ δὺο κόσμοι, Νοητός καὶ Αίσθητὸς, χωρίζονταν μὲ βάση τὴν ΚΙΝΗΣΗ καὶ τὴν ΜΕΤΑΒΟΛΗ. Έτσι οἱ μεταβαλλόμενες διεργασίες τῆς ΨΥΧΗΣ ἀνῆκαν στὸν κόσμο τοῦ Γίγνεσθαι κι ὂχι στὸν κόσμο τοῦ Εἶναι.  Γιὰ τὸν κατοπινὸ Πλατωνισμὸ ὅμως, Πνευματικὸ καὶ Ἀσώματο ταυτίστηκαν καὶ ὁ μὴ ὑλικὸς κόσμος θεωρήθηκε ὡς ὁ κόσμος τοῦ πνεύματος ,ἐνῶ ἡ νόηση ταυτὶστηκε μὲ τὴν Ούσία. 2. γιὰ τὸν Πλάτωνα ἡ ΥΛΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΓΕΝΩΣ  ΚΑΚΗ γιατὶ ἀπ

   Οἱ ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου εἶναι τὰ ἀρχαιότερα κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης γραφέντα τὴν δεκαετία 50—60 μΧ περίπου ,ἐνῶ τὰ Εὐαγγέλια ἔχουν γραφτεῖ μετὰ τὴν Καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ τὸ 70μΧ (μερικοὶ ὑποστηρίζουν ὅτι τὸ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ γράφτηκε πρὶν τὸ 70 μΧ , γιατὶ φαἰνεται νὰ ταυτίζει καταστροφὴ τοῦ Ναοῦ καὶ Συντέλεια τοῦ κόσμου στὸ κεφ.13 ).  Ἔχει συνεπῶς ἐνδιαφέρον ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΤΗΣ  ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΩΝ ΑΦΗΓΗΣΕΩΝ τῆς Καινῆς Διαθήκης  νά δοῦμε ποιὰ γεγονότα γνωρίζει ὁ Παῦλος περὶ Ἰησοῦ καὶ τὶ ἀναφέρει γιὰ αὐτὰ καὶ ποιὰ γεγονότα ΑΓΝΟΕΙ , ἐπειδὴ προφανῶς οἱ ἀφηγήσεις αὐτῶν τῶν γεγονότων ΠΛΑΣΤΗΚΑΝ ΑΡΓΟΤΕΡΑ γιὰ διαφόρους λόγους ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗΣ. 1.  Πρῶτα —πρῶτα βεβαίως ὁ Παῦλος ἀναφέρει τὴν ΑΝΑΣΤΑΣΗ καί τὶς ἐμφανίσεις τοῦ Ἀναστάντος στὸ πασίγνωστο χωρίο τῶν ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΝ (Α'ΚΟΡ.15) ὅμως στὶς ἐμφανίσεις αὐτὲς ὁ Ἀναστὰς ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ , ὅπως πχ στὶς ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΕΣ ἀφηγήσεις τῶν Εὐαγγ. ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ καὶ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ὅπου ὁ Ἀναστὰς ΣΩΜΑΤΙΚΩΣ  Ἰησοῦς τρώει μαζὶ μὲ τοὺς Ἀποστόλους