ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ.
κατ’ ἀρχάς, οἱ ΝΕΟΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΙ ταύτισαν τὸν Νοητικὸ Κόσμο μὲ τὸν Ἀσώματο, ἐνῶ ὁ Πλάτων εἶχε χωρίσει Αἰσθητά {=γίγνεσθαι} καὶ Νοητά{=εἶναι} μὲ βάση τὴν ΜΕΤΑΒΟΛΗ {=κίνηση}. Ἔτσι πχ γιὰ τὸν Πλάτωνα, οἱ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΕΣ ΨΥΧΙΚΕΣ καὶ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ τοῦ ἀνθρώπου ἀνῆκαν στὸν κόσμο τοῦ Γίγνεσθαι καὶ ὄχι στὸν κόσμο τῶν Νοητῶν.
Κατ' ἀνάλογο τρόπο οἱ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΟΙ θεώρησαν τὶς "Ἰδέες" ὠς διανοὴματα τοῦ θεοῦ (κι ἔτσι τὶς παρἐλαβαν καὶ οἱ βυζαντινοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κατόπιν), ἐνῶ κατὰ τὸν Πλάτωνα οἱ "Ἰδέες" εἶναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ—σὰν τοὺς Ἀριθμούς—μὲ βάση τὶς ὁποῖες ὁ θεὸς μορφοποιεῖ τὸν Χῶρο.
Ἀλλὰ καὶ οἱ μεταγενἐστεροι φιλόσοφοι των νεώτερων χρόνων ἐξακολούθησαν (καὶ ὁρισμένοι ἐξακολουθοῦν...) νὰ ΠΑΡΑΝΟΟΥΝ θεμελιακὲς ἀπὸψεις τῆς Σκέψης τοῦ Πλάτωνος, ὅπως τὶς ἀκόλουθες·
ΠΑΡΑΝΟΗΣΗ 1: ὁ θεὸς τοῦ Πλάτωνος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ "ΙΔΕΑ" ,οὔτε κἂν ἡ "Ἰδέα τοῦ ΑΓΑΘΟΥ" .
Ὁ πλατωνικὸς θεός εἶναι Ψυχή {=ΝΟΥΣ} δηλ.μία ΑΥΤΟΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ἀρχὴ ποὺ κινεῖ τὸ Πᾶν, καθόσον ΚΑΜΜΙΑ ΥΛΙΚΗ ΑΡΧΗ ΔΕΝ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ..Ὁ πλατωνικὸς θεὸς εἶναι ἕνας ΝΟΥΣ ποὺ μορφοποιεῖ τὸν χῶρο μὲ βάση τὰ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ {=Ἰδέες)
ΠΑΡΑΝΟΗΣΗ 2: ὁ Πλάτων δέν μίλησε στούς "ΝΟΜΟΥΣ" γιὰ "Παγκόσμια Κακὴ Ψυχή" δηλ.ΣΑΤΑΝΑ. Ἁπλῶς εἶπε ὅτι ἡ ὕπαρξη ἀτἀκτων κινήσεων στὰ οὐράνια σώματα δείχνει ὅτι Η ΑΡΙΣΤΗ ΨΥΧΗ (τὸ αἴτιο τῶν τακτικῶν οὐρανίων κινήσεων, ὁ θεὸς δηλ.) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ.
ΠΑΡΑΝΟΗΣΗ 3: κατὰ τὸν Πλάτωνα ἠ ὕλη ΔΕΝ εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ Κακοῦ. ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΤΑΚΤΗ ΚΙΝΗΣΗ, ἡ προκαλούμενη ἀπό "κακές" ἢ "ἀτελεῖς" Ψυχές.
Συμπέρασμα·
ὅταν μελετοῦμε τὸν Πλάτωνα μἐσῳ τρίτων δηλ. ἑρμηνευτῶν, πρέπει πάντα νὰ εἴμαστε ΥΠΟΨΙΑΣΜΕΝΟΙ μήπως οἱ έρμηνεῖες αὐτές, ὅσο κι ἂν ἀποτελοῦν ἔργο σπουδαίων πλατωνιστῶν, εἶναι ἐπηρεασμἐνες ἀπὸ τὶς νεοπυθαγόρειες, νεοπλατωνικὲς ἢ χριστιανικὲς ἀναγνώσεις τοῦ Πλατωνικοῦ ἔργου. Καὶ σὲ κάθε περίπτωση νὰ θυμόμαστε πάντοτε ὅτι ἂλλο πρᾶγμα εἶναι οἱ ἀντιλήψεις τοῦ Πλάτωνος κι ἄλλο πρᾶγμα ὁ μετἐπειτα Πλατωνισμός.
