ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΘΕΩΡΙΑ: Μῦθος & Ἀλήθεια.
Καταρχὰς σπεύδω νὰ διευκρινίσω ὅτι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ἰνδοευρωπαϊκὴ ΦΥΛΗ ἀλλὰ ἰνδοευρωπαϊκὴ ΟΜΟΓΛΩΣΣΙΑ (ὅπως δὲν ὑπάρχει οὐραλο-αλταϊκὴ φυλή, ἀλλὰ οὐραλο-αλταϊκὲς γλῶσσες, πχ. φινλανδικά, τουρκικά κλπ.
Ἔτσι , μπορεῖ οἱ Φινλανδοὶ καὶ οἱ Τοῦρκοι νὰ μιλοῦν συγγενεῖς γλῶσσες—ὀπως οἱ Γερμανοὶ καὶ οἱ Ἰνδοί—ἀλλὰ δὲν ἀνήκουν στὴν ἴδια φυλετικὴ ὁμάδα)
Ἐξηγῶ ·
πρῶτος ὁ Ἄγγλος δικαστὴς τῶν Ἰνδιῶν W. Jones ἐπεσήμανε τὸ 1786 τὴν κραυγαλέα ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟΥ μεταξὺ Σανσκριτικῆς ,Λατινικῆς καὶ Ἑλληνικῆς καὶ ὑπεθεσε ὅτι αύτὲς οἱ τρεῖς γλῶσσες πρέπει νὰ ἔχουν ΚΟΙΝΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ.
ΕΛΛ: μήτηρ, ΛΑΤ: mater, ΙΝΔ :mata
ΕΛΛ: πατήρ, ΛΑΤ: pater , ΙΝΔ :pitar
ΕΛΛ: δύο, ΛΑΤ: :duo, ΙΝΔ: dva
ΕΛΛ: γένος, ΛΑΤ: genus, ΙΝΔ: janas κλπ.
Τὴν ὑπόθεση Jones ἐπιβεβαίωσε τὸ 1816 ὁ F.BOPP ἱδρυτὴς τῆς Συγκριτικῆς Γλωσσολογίας, ἑντοπίζοντας τὶς ὁμοιότητες μεταξὺ τῶν τριῶν αὐτῶν γλωσσῶν μαζὶ καὶ τῆς ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ καὶ ΠΕΡΣΙΚΗΣ , ὄχι μόνο στὸ λεξιλόγιο ἀλλὰ καὶ στὴν ΔΟΜΗ (γραμματική—σύνταξη).
Ἔτσι σήμερα οἱ γλωσσολόγοι, συγκρὶνοντας τὶς ΟΜΟΙΑΖΟΥΣΕΣ ΛΕΞΕΙΣ (πχ. πατήρ—pater— pitar) προσπαθοῦν νὰ ἀναχθοῦν στὴν πρώτη μορφὴ τῆς λἐξης πχ. *pater {ἡ διαδικασία αὐτὴ ὀνομάζεται "ΕΠΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ"} .
Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ΚΟΙΤΙΔΑ τῶν ἰνδοευρωπαϊκῶν πληθυσμῶν (καθότι ὅπως προεῖπα δέν ὐπάρχει ΜΙΑ ἰνδοευρωπαϊκὴ φυλή..) ὑπάρχουν δύο κυρίως, ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ:
1) τῆς Μ. ΓΚΙΜΠΟΥΤΑΣ πού ὀνομαζεται ΘΕΩΡΙΑ ΚΟΥΡΓΚΑΝ καὶ τοποθετεῖ τὴν κοιτίδα τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς ὁμογλωσσίας στὴν περιοχὴ μεταξὺ ΒΑΛΤΙΚΗΣ καὶ ΕΥΞΕΙΝΟΥ ΠΟΝΤΟΥ καί
2) τοῦ Κ. ΡΕΝΦΡΙΟΥ ποὺ θεωρεῖ κοιτίδα τῶν λαῶν αὐτῶν τὴν Μικρὰ Ἀσία.
Οἱ πιὸ πολλοὶ εἰδικοι δέχονται ὡς πιὸ πειστικὴ τὴν Θεωρία Κουργκάν (μὲ βἀση τὸ ἐπιχείρημα τῆς ΦΗΓΟΥ—ὀξιᾶς—FAGUS στὰ λατινικά , ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ δένδρο πού δὲν φύεται στὴν Ἀσία.).
Τέλος πάντων, γεμᾶτο ΘΕΩΡΙΕΣ καὶ ΥΠΟΘΕΤΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ τὸ ζήτημα τῆς ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΟΜΟΓΛΩΣΣΙΑΣ , ὠστόσο, ἔχουμε ΔΥΟ ἀσφαλῆ δεδομένα:
α) τὴν κραυγαλέα ὁμοιότητα στὸ λεξιλόγιο καὶ στὴν δομὴ μεταξὺ τῶν ἰνδοευρωπαϊκῶν γλωσσῶν πού δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ μέ τὴν θεωρία τοῦ Δανεισμοῦ, ἀλλὰ μὲ τὴν ὐπόθεση τῆς ΚΟΙΝΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ
β) στὸν ἑλληνικὸ χῶρο ὑπάρχουν τεκμήρια κατοίκησης ΠΡΟΕΛΛΗΝΩΝ—δηλ. λαῶν ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ—ἀκόμα καὶ τὴν ἐποχὴ τοῦ ΠΛΑΤΩΝΟΣ.
Καὶ τὰ τεκμήρια αύτὰ εἶναι οἰ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ καὶ τῆς ΠΡΑΙΣΟΥ (Σητεία Κρήτης) στὶς ὁποῖες γράφεται ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ μιὰ ΜΗ—ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ἡ ὁποία ἀκόμη δὲν ἔχει διαβαστεῖ (οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς τὶς γλῶσσες τῶν ἐπιγραφῶν αὐτῶν ἀποκαλοῦσαν ΕΤΕΟΚΡΗΤΙΚΕΣ ἢ ΠΕΛΑΣΓΙΚΕΣ).
Τούτων δοθἐντων, ἡ Ἰνδοευρωπαϊκὴ θεωρία εἶναι ἡ μόνη ἐπιστημονικὰ ἀποδεκτὴ ἐξήγηση στὸ ζήτημα τῆς ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΣΑΣ ὁμοιότητας μεταξὺ Ἑλληνικῆς, Λατινικῆς , Σανσκριτικῆς κλπ γλωσσῶν.
