Τὸ Σύμβολον Πίστεως τῆς Νικαίας (325μΧ)
Δὲν ὑπάρχει ὁμοφωνία στοὺς φιλολόγους καὶ ἱστορικοὺς πάνω σὲ πιὸ ἀκριβῶς ΒΑΠΤΙΣΤΙΚΟ Σύμβολο στηρίχτηκε ἡ διατύπωση τοῦ Συμβόλου Πίστεως τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Νικαίας τὸ 325μΧ. Οἱ πιὸ πολλοὶ ἱστορικοὶ θεωροῦν πηγή του τὸ Βαπτιστικὸ Σύμβολο ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ πάνω στὸ ὁποῖο βασιστηκε τὸ ΠΙΣΤΕΥΩ τῆς ΝΙΚΑΙΑΣ, τοῦ ὀποίου τὸ πρωτότυπο κείμενο ἦταν τὸ ἀκόλουθο:
< Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, πάντων ὁρατῶν τε και ἀοράτων ποιητήν.
Πιστεύομεν εἰς ἕνα κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ, γεννηθέντα ἐκ τοῦ πατρὸς μονογενῆ, τοὐτέστιν ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ πατρός, θεὸν ἐκ θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ πατρί, δι' οὗ τὰ πάντα ἐγένετο, τά τε ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, τὸν δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα καὶ σαρκωθέντα καὶ ἐνανθρωπήσαντα, παθόντα, καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανούς, καὶ ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς.
Καὶ εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.
Τοὺς δὲ λέγοντας, ὅτι ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν, καὶ πρὶν γεννηθῆναι οὐκ ἦν, καὶ ὅτι ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως ἢ οὐσίας φάσκοντας εἶναι, [ἢ κτιστόν,] τρεπτὸν ἢ ἀλλοιωτὸν τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ, [τούτους] ἀναθεματίζει ἡ καθολικὴ [καὶ ἀποστολικὴ] ἐκκλησία >
{βλ. Β.ΦΕΙΔΑΣ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, τ.Α’, Ἀθήνα 1994, σελ.459}
[ ΣΗΜΕΙΩΣΗ : ἡ σημερινὴ διατύπωση τοῦ ΠΙΣΤΕΥΩ καθιερώθηκε στὴν Β’ Οἰκουμενικὴ τῆς Κων/πολεως τὸ 381μΧ) ]
Πάντως γιὰ πολὺ καιρὸ τὸ ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ προβλημάτιζε τὴν Ἐκκλησία γιατὶ παρέπεμπε στὸν ΣΑΒΕΛΛΙΑΝΙΣΜΟ * γι αύτὸ καὶ στὴν Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τοῦ 381 μΧ ἐν Κων/πόλει στὸ ΑΡΘΡΟ γιὰ τὸ ΑΓ.ΠΝΕΥΜΑ παραλείφτηκε ὁ χαρακτηρισμός "ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ" —λἐμε μόνον "Κύριον καὶ Ζωοποιόν"..
________________
* κατὰ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ ΣΑΒΕΛΛΙΟΥ ὁ Ὁμοούσιος θεὸς ἀποκαλύπτεται στὸν κόσμο μὲ τρεῖς "τρόπους" σὰν ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ {=πρόσωπον στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά} δηλ.μάσκες. Ἔτσι κατὰ τοὺς Σαβελλιανοὺς διασωζόταν ὁ Μονοθεϊσμὸς ἀλλὰ ἐξαφανιζόταν ἡ διάκριση τῶν Προσώπων Πατρὸς καὶ Υἰοῦ.
Οἱ ἀντίπαλοι τοῦ Σαβελλιανισμοῦ, οἱ λεγόμενοι ΥΙΟΘΕΤΙΣΤΕΣ—έν οἷς καὶ ὁ ΑΡΕΙΟΣ—ὑποστήριζαν τὴν ΚΤΙΣΤΟΤΗΤΑ (πρὸ πάντων βεβαίως τῶν αἰώνων) τοῦ Υἰοῦ. Ἔτσι διασωζόταν πάλι ὁ Μονοθεϊσμὸς ἀλλὰ ἀκυρωνόταν τὸ λυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Ἰησοῦ ὡς ΣΩΤΗΡΟΣ τοῦ Κόσμου.
ΥΓ.τὸ πρόβλημα στὴν ὁρολογία εἶναι τὸ ἑξῆς·
στά λατινικὰ μὲ τὸν ὅρο SUBSTANTIA νοεῖται ἡ ΟΥΣΙΑ ἂν καὶ κατὰ λέξη σημαίνει ΥΠΟΣΤΑΣΗ (τὸ ὀρθὸ θὰ ἦταν τὸ ESSENTIA ) . Στὰ ἑλληνικὰ τὸ ΠΡΟΣΩΠΟΝ σημαίνει συνήθως ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΝ ,ἐνῶ τὸ λατινικὸ PERSONA σημαίνει περίπου αὐτὸ ποὺ λἐμε σήμερα ΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ.
