Στέλιος Καζαντζίδης: Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΦΩΝΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ..
Γεννήθηκα καὶ μεγάλωσα στὸ Μοσχᾶτο ἀρχὲς δεκαετίας '60 καὶ θυμᾶμαι τὸν πατέρα μου νὰ μὲ πηγαίνει παιδὶ στὴν Παραλία ποὺ τότε (1964/65) ἦταν δίπλα στὸ κῦμα (μέχρι τὸ μπάζωμα τοῦ Σκυλίστη τὸ 1970...) γιὰ νὰ δῶ τὸν Καραγκιόζη τοῦ ΒΑΓΓΟΥ ΚΟΡΦΙΑΤΗ στό "Ποσειδώνειο" δίπλα ἀπὸ τὸ Κέντρο "ΚΟΥΛΟΥΡΙΩΤΗ" ποὺ τραγουδοῦσε ὁ Στέλιος—ἡ φωνὴ τοῦ θεοῦ, ὅπως ἔλεγε ὁ πατέρας μου...
Θυμᾶμαι ἑπίσης καὶ τὸ τελευταῖο γλέντι μὲ τὸν θεῖο μου & ἀδελφὸ τοῦ πατέρα μου τὸ 1966 , μιὰ μέρα πρὶν φύγει— γιὰ πάντα —μετανάστης στὴν Αὐστραλία ... Ἀκόμα ἁντηχεῖ στὰ αύτιά μου ἡ θεϊκὴ φωνὴ τοῦ ΣΤΕΛΙΟΥ σὰν θρησκευτικὸς ὕμνος: "Μανούλα θὰ φύγω μὴν κλάψεις γιὰ μένα"...
ΔΑΚΡΥΣΑ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ "ΥΠΑΡΧΩ" ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ....