Ο ΑΡΧΕΓΟΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΗΤΑΝ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.
Ἡ πρὠτη ἁλήθεια ποὺ διαπιστώνει ὁ (σοβαρός) μελετητὴς τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι ὅτι ὁ ἀρχέγονος Χριστιανισμός (δηλ. ὁ χριστιανισμὸς τοῦ 1ου αἰ.μΧ) ἦταν ἕνα ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟ κίνημα τὸ ὁποῖο πρἐσβευε ὅτι ΕΚΕΙΝΗ Η ΓΕΝΙΑ ΗΤΑΝ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ( ἀπόδειξη πρὸς τοῦτο ἔφερε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ) καὶ ἀνἐμενε ΕΝΤΟΣ ΟΛΙΓΟΥ τὸ Τέλος τοῦ Κόσμου μὲ τὴν Ἔλευση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου (Β’ Παρουσία)
Ἄπειρα εἶναι τά ἐδάφια ποὺ βεβαιώνουν τὴν ἁντίληψη τῆς πρώτης Ἐκκλησίας ὁτι ἀποτελεῖ τὴν ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ :
—<Μετὰ δὲ τὸ παραδοθῆναι Ἰωάννην ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν Γαλιλαίαν κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ λέγων ὅτι πεπλήρωται{=συμπληρώθηκε} ὁ καιρὸς καὶ ἤγγικεν {=ἔχει φτἀσει} ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ> {ΜΑΡΚ., 1,14‒15}
—<ὅταν ἴδητε ταῦτα γενόμενα ,γινώσκετε ὅτι ἐγγὺς ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. ἀμὴν λἐγω ὑμῖν ὅτι μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη ἕως πάντα γένηται> {ΛΟΥΚ.21,31‒32}
[ ΜΕΤ. ὅταν δεῖτε νὰ γίνονται αὐτὰ —δηλ. ἡ Καταστροφὴ τοῦ Ναοῦ καὶ τῆς Ἰερουσαλὴμ—νὰ καταλάβετε ὅτι πλησιάζει ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ .Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΣΟΝ ΑΚΟΜΑ ΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥΤΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ].
—<ἀμὴν γἀρ λέγω ὑμῖν οὐ μὴ τελέσητε τὰς πόλεις τοῦ Ἰσραὴλ {=δὲν θὰ προλάβετε νὰ κηρύξετε σὲ ὅλες τὶς πόλεις τοῦ Ἰσραὴλ} ἕως ἄν ἔλθῃ ὁ Υιὸς τοῦ Ἀνθρώπου{=καὶ θὰ ἔχει ἔρθη ὁ Υιὸς τοῦ Ἀνθρώπου) > {ΜΑΤΘ.10,23.}
—<εἰσί τινες τῶν ὦδε ἑστηκότων οἵτινες οὐ γεύσωνται θανάτου ἕως ἄν ἴδωσι τὸν Υἱὸν τοῦ Ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ> {ΜΑΤΘ.16,28}
[ΜΕΤ:σᾶς βεβαιώνω πὼς ὑπάρχουν μερικοὶ ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς ποὺ στέκονται ἐδῶ ποὺ δὲν θὰ πεθάνουν μέχρι νὰ δοῦν τὸν Υἱὸ τοῦ Ἀνθρώπου νὰ ἔρχεται στὴν Βασιλεία Του].
—<ἐὰν πορευθῶ καὶ ἑτοιμάσω ὑμῖν τόπον,
πάλιν ἔρχομαι καὶ παραλήψομαι {=θὰ σᾶς πάρω} ὑμᾶς πρὸς ἐμαυτόν..>(ΙΩ.14,3).
Ἴδιες ἐσχατολογικὲς ἁντιλήψεις εἶχε καὶ ὁ Ἀπ.ΠΑΥΛΟΣ—μἀλιστα πίστευε ὅτι ΘΑ ΖΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ καὶ ἔγραφε πρὸς τοὺς Θεσσαλονικεῖς καὶ Κορινθίους τά ἀκόλουθα:
—<οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, ἔπειτα ΗΜΕΙΣ ΟΙ ΖΩΝΤΕΣ οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις
εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα..>
(Α’ ΘΕΣΣ.4,16 κ.ἑξ.)
[ΜΕΤ. πρῶτα θὰ ἀναστηθοῦν ὅσοι πέθαναν ἐν Χριστῷ , κατόπιν ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΖΟΥΜΕ καὶ θὰ ἔχουμε ἀπομείνει , θὰ ἁρπαχτοῦμε στὰ σύννεφα γιὰ νὰ συναντήσουμε τὸν Κύριο στὸν ἀέρα..].
— <ἰδοὺ μυστήριον ὐμῖν λέγω· πάντες μὲν οὐ κοιμηθησόμεθα , πάντες δὲ ἀλλαγησόμεθα>
(Α’ ΚΟΡ. 15,51)
[{ΜΕΤ. θὰ σᾶς ἀποκαλύψω ἕνα μυστήριο· ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ, θὰ μεταμορφωθοῦμε ὅμως ὅλοι] .
Συνελόντι εἰπεῖν·
ἄν ἤθελε κἀποιος νά συνοψίσει σὲ μιὰ φράση τὴν ἐσχατολογικὴ ἀντίληψη τῆς πρώτης Ἐκκλησίας θὰ ἀντἐγραφε τὴν ρήση τῆς Α’ ΠΕΤΡΟΥ: <Πάντων τὸ Τἐλος ἤγγικεν > {4,7} .
_____________
ΥΓ. ὅλη αύτὴ ἡ ἐσχατολογικὴ προσδοκία τοῦ ἀρχέγονου Χριστιανισμοῦ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΑΛΗΘΕΥΤΗΚΕ (διότι ἡ Ἱερουσαλὴμ καταστρἀφηκε ἀλλὰ ὁ Υἰὸς τοῦ Ἀνθρώπου ΔΕΝ ΗΡΘΕ) ὀφείλεται προφανῶς στὶς ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΕΣ ἀντιληψεις τῶν Ἑβραίων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ὅπως τὶς γνωρίζουμε ἀπὸ τά ἀντίστοιχα κείμενα ἐκείνης τῆς περιόδου (βλ. Ἀποκαλυπτικὴ Γραμματεία Ἀποκρύφων Παλαιᾶς Διαθήκης—πχ.Δ’ ΕΣΔΡΑΣ, Β’ΒΑΡΟΥΧ— Χειρόγραφα τῆς Νεκρᾶς Θαλάσσης κλπ).
Φαίνεται ἐπίσης ὅτι ὁ Ἰησοῦς στὴν ἐσχατολογική ὁμιλἰα Του περὶ τῆς Καταστροφῆς τοῦ Ναοῦ ΔΕΝ ἀναφερόταν στὸ Τέλος τοῦ Κόσμου, ἀλλὰ στὸ Τέλος τῆς Ἱερουσαλήμ, διότι ἃν μιλοῦσε ὀντως περὶ Συντελείας, τότε τί νόημα εἶχε ἡ προτροπὴ πρὸς τοὺς ΑΚΡΟΑΤΕΣ Του ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ {=τότε οἱ ἐν Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν εἰς τὰ ὄρη", ΜΑΡΚ.13,14} . ΣΕ ΤΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΣΩΖΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΦΥΓΗ ΑΝ ΟΝΤΩΣ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;
Ἐξάλλου, ἡ ἀλληγορικὴ φρασεολογία περὶ κοσμικῶν καταστροφῶν ποὺ συνοδεύει τὴν Προφητεία τοῦ Ἰησοῦ γιὰ τὴν ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ {= ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις, μετὰ τὴν θλῖψιν ἐκείνην ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται, καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φέγγος αὐτῆς, καὶ οἱ ἀστέρες ἔσονται ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πίπτοντες, καὶ αἱ δυνάμεις αἱ ἐν τοῖς οὐρανοῖς σαλευθήσονται. Καὶ τότε ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐν νεφέλαις μετὰ δυνάμεως πολλῆς καὶ δόξης.
Καὶ τότε ἀποστελεῖ τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ καὶ ἐπισυνάξει τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτοῦ ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων, ἀπ' ἄκρου τῆς γῆς ἕως ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ /ΜΑΡΚ.13, 24‒27}, ὅλα αὐτά τὰ ΣΗΜΕΙΑ καὶ ΤΕΡΑΤΑ ἀποτελοῦν συνήθεις ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΑΛΛΗΓΟΡΙΕΣ τῆς προφητικῆς, παλαιοδιαθηκικῆς γραμματείας, ὀταν περιγρἀφει ΚΟΣΜΟΪΣΤΟΡΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ.
Μὲ παρόμοια φρασεολογία περιγράφει πχ. ὁ ΗΣΑΪΑΣ τὴν Καταστροφή τῆς Βαβυλῶνας το 539 πΧ ἀπὸ τοὺς Πέρσες :
<οἱ γὰρ ἀστέρες τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὁ ᾿Ωρίων καὶ πᾶς ὁ κόσμος τοῦ οὐρανοῦ τὸ φῶς οὐ δώσουσι, καὶ σκοτισθήσεται τοῦ ἡλίου ἀνατέλλοντος, καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φῶς αὐτῆς> {ΗΣ. 13,10}
ἤ ὁ ΜΙΧΑΙΑΣ τὴν Καταστροφή τῆς Σαμάρειας ἀπὸ τοὺς Ἀσσυρίους τὸ 722 πΧ:
<διότι ἰδοὺ Κύριος ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ τόπου αὐτοῦ καὶ καταβήσεται καὶ ἐπιβήσεται ἐπὶ τὰ ὕψη τῆς γῆς, καὶ σαλευθήσεται τὰ ὄρη ὑποκάτωθεν αὐτοῦ, καὶ αἱ κοιλάδες τακήσονται ὡς κηρὸς ἀπὸ προσώπου πυρὸς καὶ ὡς ὕδωρ καταφερόμενον ἐν καταβάσει> {ΜΙΧ.1,3‒4}
