ΡΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ, "ΥΠΟ ΣΚΙΑ"
ΡΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ, "ΥΠΟ ΣΚΙΑ"
Εἶναι κάποιοι μὲ σκοτεινὴ τὴ μοῖρα στὴ ζωή τους.
Μιὰ σκιὰ τοὺς συνοδεύει,
καὶ τὴ νύχτα, καὶ μὲ συννεφιά,
κι ὅταν φῶς παντοῦ…
Ὄχι ἀπὸ δῶ, οὔτε ἀπ' τὸν ἥλιο– ξένη.
Τέμνει λοξὰ τὸ δρόμο τους·
βαρύτατη, ὁλοσκότεινη,
ἀκαθόριστη ἐκτείνεται.
Καὶ τοὺς ἀναγκάζει νὰ βαδίζουν πάντα
μὲς στὸ χῶρο της…
Δὲν εἶναι φῶς ποὺ νὰ τὴ σβήσῃ·
στὸ σύνορό της, τὸ ἀνένδοτο,
σπάζουν τὰ φῶτα ὅλων τῶν προβολέων…
Το ξέρουν· καὶ ὅπου οἱ ἄλλοι ἐλπίζουν,
ἐκεῖνοι αἰσθάνονται γυρμένη πάνω τους
τὴ σταθερὴ σκιά…
Δὲν κινοῦν πιὰ νὰ φύγουν– ξέρουν:
θὰ κινηθῆ κι αὐτὴ μαζί τους…
Σιγά-σιγά τὴν ἐκτιμοῦν…
Ἄλλωστε βλέπουν σκυμμένη πάνω τους
νὰ βαραίνῃ, κρίσιμη κι ἀποφασιστική,
ὅταν τὸ Ναὶ καὶ τ' Ὄχι
κρεμιοῦνται σὲ μιὰ τρίχα
κι αὐτὴ τὴν κόβει μονομιᾶς,
πιστὰ πάλι ἀκολουθῶντας τους
στὰ ἐρέβη τὰ χαοτικά ποὺ τοὺς εὐθύνει…
Σιγά-σιγά καὶ τὴν ἀγαποῦν…
Καὶ πιὰ δὲν κατέχουν– κι οὔτε ποὺ τοὺς μέλει –
ποιὸς ποιὸν ἀκολουθεῖ…
Μόν' συλλογίζουνται,τί θὰ γινόντουσαν
ἂν τὴν ἐχάνανε πρι' νὰ χαθοῦν!..
