Τὸ Ἐρώτημα περὶ Θεοῦ. ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΟ ΦΙΛΟΣΟΦΟ Σπ.ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟ.






Ὁ Σπ.ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΣ ,ἄγνωστος στὸ εὐρὺ κοινὸ— καὶ στὸ διαδίκτυο— λόγῳ τοῦ πρόωρου θανάτου του σὲ ἡλικία  45 ἐτῶν, τὸ 1977, ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους Νεοέλληνες φιλοσόφους, δίπλα στοὺς ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ, ΚΟΝΔΥΛΗ,ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ,  ΝΗΣΙΩΤΗ κλπ.

Γεννήθηκε στὸν Πειραιᾶ, τὸ 1932,
ἀπόφοιτος τῆς Φιλοσοφικῆς Ἀθηνῶν ,
ἔκανε μεταπτυχιακὲς κλπ σπουδὲς στὴν ΒΑΣΙΛΕΙΑ τῆς Ἑλβετίας , δίπλα στὸν ὑπαρξιστὴ φιλόσοφο ΚΑΡΛ ΓΙΑΣΠΕΡΣ.

Τὸ 1958 ὑπέβαλε τὰ "ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΙΝ ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ" ὡς διδακτορικὴ διατριβὴ στὴν Φιλοσοφικὴ Σχολὴ τοῦ Παν.Ἀθηνῶν, ὅπου, τὸ 1960 ἀναγορεύτηκε μὲ "ἄριστα",  Διδἀκτωρ Φιλοσοφίας.
 Κατόπιν ἔφυγε στὸ Παρίσι  καὶ στὸ Φράιμπουργκ τῆς Γερμανίας, όπου δίδαξε "Νέα Ἑλληνικὴ Γλῶσσα καὶ Σκέψη".

 Τὸ 1968 ἐκλέχτηκε καθηγητὴς φιλοσοφίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων (τότε παρἀρτημα τοῦ Παν.Θεσσ/νίκης) ὅπου δίδαξε ἐπὶ ὀκταετία.

Σκοτώθηκε σὲ τροχαῖο —μαζὶ μὲ τὴν Γερμανίδα σύζυγό του Δώρα— στὶς 27 -ΝΟΕ- 1977 στὸν Ἁγ.Σπυρίδωνα Δωρίδος, ὀταν  πηγαίνοντας νὰ διδάξει ,ἀπὸ τὴν Μακρυμάλλη Εὐβοίας ποὺ εἶχε τὸ ἐξοχικό του, στὸ Πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων ,τὸ αὐτοκίνητό του συγκρούστηκε μετωπικὰ
μὲ τὸ λεωφορεῖο τοῦ ΚΤΕΛ Ἰωαννίνων, λόγῳ κακοκαιρίας.

Ἄν ζοῦσε ,σίγουρα ἡ φήμη του θὰ εἶχε ξεπεράσει τὰ ἑλληνικὰ σύνορα καὶ σήμερα θὰ ἦταν πασίγνωστος.

Τύχῃ ἀγαθῇ ,τὸ 1981 ,εἶχα στὴν Φιλοσοφικὴ Ἀθηνῶν ,συμφοιτητὴ καὶ φίλο, τὸν ἀνηψιὸ τοῦ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΥ ,νῦν πανεπιστημιακὸ καθηγητή ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΜΠΛΕΣΙΟ , ὁ ὁποῖος καὶ μοῦ προμήθευσε τότε ,ἕνα ἀντίτυπο τοῦ ἐν λόγῳ συγγράμματος ,σὲ ἄπταιστη καθαρεύουσα,τὸ ὁποῖο ἔψαχνα ἀπὸ τὸ 1979 ὅταν μᾶς τὸ σύστησε στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Κ.ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ.

 { Ἔκτοτε , ἐνεργείαις τοῦ ἀνηψιοῦ,Θ.Μπλέσιου,τὸ  μοναδικὸ αὐτὸ βιβλίο —βλ.φωτο—ἐπανεκδόθηκε καὶ κυκλοφορεῖ σήμερα ἀπό τὸν "Γρηγόρη" }.

Ὑποστηρίζει  λοιπόν, ὁ Κυριαζόπουλος 
στὴν διδακτορικὴ διατριβή του τὰ ἀκόλουθα 
—ἐν συνόψει·

Ἡ ΚΑΤΑΦΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ,ποὺ ἀνάγεται στὸν ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ , θεμελιοῦται στὴν ἄποψη ὅτι ὑπάρχει ἕνα "κοινὸ υπέδαφος" μεταξὺ θεοῦ καὶ ὄντων , ἡ ΥΠΑΡΞΗ , τὸ ΕΙΝΑΙ.
 Ὁ θεὸς καὶ τὰ ὅντα ΥΠΆΡΧΟΥΝ · συνεπῶς ,κατ ἀναλογίαν τοῦ Ὄντος—analogia entis—
μποροῦμε νὰ νοήσουμε τὸν Θεὸ ,
ὡς τὸ θεμέλιο τοῦ ΕΙΝΑΙ.
Ἀντιθέτως, ἡ ΑΠΟΦΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ , ἀναγόμενη στὸν ΠΛΑΤΩΝΑ
 —πλατωνικὸς διάλογος "Παρμενίδης"— ὑποστηρίζει ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ΟΥΔΕΝ περὶ θεοῦ,  ἐπειδὴ ὁ θεὸς εἶναι παντελῶς ΑΝΟΜΟΙΟΣ πρὸς τὰ ὄντα , ὁ "ὅλως ἕτερος" .
 Ἄρα μποροῦμε μόνο νὰ ποῦμε ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ θεὸς.

Γράφει ἐπιγραμματικὰ ὁ Κυριαζόπουλος :
"Ἐφ’ὅσον ὁ λόγος θὰ ἀναζητᾶ τὸν Λόγον, θὰ μείνῃ φιλόσοφος.  Ἐφ’ὅσον ὁ λόγος θὰ διδάσκῃ τὴν ἱστορίαν τοῦ Λόγου θὰ εἶναι φιλόλογος.
 Ἡ θεολογία τοῦ λόγου εἶναι ἡ αὐτοβιογραφία του sub specie dei".
Καὶ συμπεραίνει:
ΚΑΜΜΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ἀπὸ τὶς παραπάνω ΔΕΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ  ·
 ἡ μὲν Καταφατικὴ καταλήγει —ΚΑΙ ΟΝΤΩΣ ΚΑΤΕΛΗΞΕ— στὸν ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ , 
διότι ἄν ἡ Ὕπαρξη εἶναι ἡ ΜΟΝΗ ἀξία ,
 τότε ἡ Ὕπαρξη δὲν ἔχει ΚΑΜΜΙΑ ἀξία 
(ὅλοι οἱ ὑπερθετικοὶ προσδιορισμοὶ τοῦ θεοῦ ἀποδεικνύονται ΝΟΗΤΙΚΕΣ πομφόλυγες) 
ἐνῶ  ἡ Ἀποφατικὴ θεολογία καταλήγει
— καὶ κατέληξε —στὴν ΑΓΝΩΣΙΑ
 καὶ στὴν ,ἐξ αὐτῆς ,προκύπτουσα ΑΘΕΪΑ.

 Ἐπίσης καμμιὰ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ δὲν καταλήγει σὲ συμπέρασμα στὸ ἐρώτημα, ἄν ὑπάρχει ἤ ὄχι θεός, δηλ. ΝΟΗΜΑ στὸν Κόσμο.
Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΝΩΣΙΑ .

ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ; 

Μένει ὁ ἀγῶνας ΑΥΘΥΠΕΡΒΑΣΗΣ  τοῦ ἀνθρώπου· δηλ. ὁ συνεχὴς ἀγῶνας τοῦ Σχετικοῦ νὰ ξεπεράσει τὸν ἑαυτὸ του καὶ νὰ ὀδηγηθεῖ στὸ ΑΠΟΛΥΤΟ ποὺ ποτὲ δὲν φτάνει καθότι ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟ . Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη θεολογία ποὺ ὁδηγεῖ  τὸν ἄνθρωπο στὸν θεὸ ,ὁ μόνος ἀγῶνας ποὺ ΚΑΤΑΞΙΩΝΕΙ τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἐνώπιον τοῦ Ἀρρήτου·
 καὶ ὁ ἀγῶνας τοῦτος γιὰ συνεχῆ αὐθυπέρβαση στὴν θρησκευτικὴ γλῶσσα ὀνομάζεται ΠΙΣΤΗ .


Αὐτὸ εἶναι ἐν συνόψει τὸ περιεχόμενο
 τῶν "ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΩΝ" τοῦ Κυριαζόπουλου
τῆς διδακτορικῆς διατριβῆς του καὶ κατὰ πολλούς, τοῦ καλὐτερου βιβλίου του.

Ὁ Κυριαζόπουλος ἄν καὶ χάθηκε νέος ,ὑπῆρξε ὡστόσο, πολυγραφότατος, ὄσο λίγοι.
Ἰδοὺ μερικὰ ἀπὸ τὰ σπουδαῖα 
συγγράμματα του:
—ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΑΥΘΥΠΕΡΒΑΣΙΣ
[ ἐδῶ παρουσιάζονται ἑκτενῶς οἱ φιλοσοφικὲς ἰδέες τοῦ Κυριαζόπουλου, ἰδέες ἑνὸς ἰδιότυπου χριστιανικοῦ ὑπαρξισμοῦ , ὁ ὁποῖος ἔχει ὄντως ἐμφανεῖς ἐπιρροὲς ἀπὸ τὸν ΓΙΑΣΠΕΡΣ.
 Βλ.πχ  τὴν χαρακτηριστικὴ  φράση :
"τὸ νόημα τιὺ κόσμου δὲν ἀνευρίσκεται ἐν μέσῳ  τῶν ὄντων" , ἤ αὐτὸ ποὺ γρἀφει στὴν "ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ"(σ.295):
"νόημα ἔχει ὅ,τι συγκροτεῖ τὴν ἐλευθερίαν, ὅ,τι συνδέει μίαν παρουσίαν πρὸς μίαν ἀπουσίαν κατ’ἀναφορὰν πρὸς τὴν ὁποίαν παρίστανται τὰ παρόντα"]
—Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ*
—Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΤΕΧΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
— ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ
—ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ.
—Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ.
—ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΗΘΟΣ. Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.


 Ἐπίλογος·
ἄν κάποιος ἤθελε σὲ μιὰ λἐξη νὰ περιλάβει ὅλη τὴν Σκέψη τοῦ Κυριαζόπουλου ,θὰ διάλεγε τὸν ὀρο "ΑΥΘΥΠΕΡΒΑΣΗ" . 
Ἡ αὐθυπέρβαση εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν ὄντων ἀπό τὴν ἑκάστοτε δεδομένη πραγματικότητα  τοῦ χωρόχρονου
στὴν ὁποὶα βρίσκονται δεσμευμένα.
Καὶ κάτι ἐνδιαφέρον,θεολογικῶς·
γράφει ὁ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΣ στὰ ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ (σελ.214):
θεὸς δὲν εἶναι οὔτε πρόσωπον οὔτε μὴ πρόσωπον, ἀλλ’ ἡ ὑπερβατικότης ἀμφοτέρων. Ἐν τούτοις ὁ θεός, ὡς ΘΕΟΣ καὶ οὐχὶ ὡς μεταφυσικὸς ὅρος εἶναι νοητὸς μὸνον ὡς πρόσωπον...Μόνον κατ’ἀναφορὰν πρὸς τὴν σχέσιν μας ὁ θεὸς εἶναι πρόσωπον..."
























——————————————



* ἐννοεῖ τῆς ΑΡΧΑΙΑΣ  Ἑλλάδος· 
ἔχει ἐνδιαφἐρον νὰ πῶ  ἐδῶ δυὸ λόγια γιὰ τὸ περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ βιβλίου ,γιὰ νὰ γίνει ἀντιληπτὴ ἡ Σκέψη καὶ ἡ Ἱστορικὴ Αἴσθηση τοῦ πρόωρα χαμένου φιλοσόφου.
Ὑποστηρίζει λοιπὸν ὁ Κυριαζόπουλος ὅτι μὲ τὴν ἄνοδο τοῦ Δήμου στὶς ἑλληνικὲς πόλεις κράτη, εἰδικῶς στὴν Ἀθήνα, περιορίστηκε ἡ ἠθικὴ κλπ ἐξουσία τῶν θεῶν ἐπὶ τῆς ζωῆς.
 Ἔτσι ὁ μυθικὸς Ἡρακλῆς στὰ χρόνια τῆς ἀθηναϊκῆς δημοκρατίας μετεβλήθη σὲ ΙΔΕΑ , τὴν ἰδέα τοῦ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ,δηλ. τοῦ ΠΟΛΙΤΗ , κοινὴ ἰδέα γιὰ ὅλους τοὺς μετέχοντες στὰ κοινὰ τῆς πόλης.
Μὲ τὴν πτώση τῆς  ἀρχαίας δημοκρατίας
 (ἡ ὁποία συνέβη λόγῳ τῆς ἀποθεώσεως τοῦ ΑΤΟΜΟΥ καὶ τῆς ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ἐνάντια στὸ κοινὸ συμφέρον) 
οἱ θεοὶ ἐπανῆλθαν στὸ προσκήνιο ὡς Σωτῆρες ,
ὡς ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ,
ὅταν οἱ ἐπίγειοι σωτῆρες ἀποτύγχαναν.
Γράφει ὁ Κυριαζόπουλος:
"ΘΑ ΕΠΕΝΕΒΑΙΝΕΝ ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΙΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΩΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ..
ΔΕΝ ΕΠΑΣΧΕΝ ΒΕΒΑΙΩΣ Ο ΘΕΙΟΣ ΔΕΣΠΟΤΗΣ
ΑΛΛΑ’ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΥΠΟΣΤΑΣΙΣ , Η ΕΝΝΟΙΑ ΑΥΤΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΝΕΦΑΝΙΣΘΗ ΩΣ ΥΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ..."(σελ.109).
Αὐτὴν θεωρεῖ ὁ Κυριαζόπουλος ὡς τὴν μεγαλύτερη προσφορὰ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς θρησκείας στὸν χριστιανισμό·
τὴν ἰδέα τοῦ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΩΣ ΘΕΟΥ,
δηλ. τοῦ ΘΕΟΥ ΩΣ ΥΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ..

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ.

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΤΗΝ 30η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940.

Τὸ κρεββάτι τοῦ Τιμάρχου: Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ.