Διαμαντῆς Κούτουλας / Diamantis Koutoulas

 Λέμε ,ἐμεῖς οἱ ἱστορικοὶ, ὅτι ἡ Ἱστορικὴ Ἐπιστήμη σταματᾶ μπροστὰ στὸ ΚΕΝΟ ΜΝΗΜΕΙΟ καὶ ἀγνοεῖ τὰ περὶ Ἀναστάσεως ,ὡς ΥΠΕΡΙΣΤΟΡΙΚΟΥ γεγονότος. Ὡστόσο, φιλολογικῶς ἐξεταζόμενα τὰ ἀναστάσιμα κείμενα (δηλ.μὲ τὴν ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΗ σειρὰ ἐμφανίσεως τους) δείχνουν καὶ κάτι ἂλλο. Στὴν Α' ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ (15,5) γραφεῖσα γύρω στὸ 55μΧ γράφει ὁ Παῦλος ὅτι ὁ Ἀναστὰς "ΩΦΘΗ {=έμφανίστηκε}  Κηφᾶ εἶτα  {=μετά}  τοῖς Δώδεκα" χωρὶς καμμιὰ ἀναφορὰ στὸν Κενὸ Τάφο. Τὸ σημαντικὸ στὴν ἐν λόγῳ ἀφήγηση εἶναι τὸ ὅτι ὁ Παῦλος ΔΕΝ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ὑπονοῶντας ὅτι ΟΛΕΣ αὐτὲς οἱ ἐμφανίσεις ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΣΑΝ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ καθόσον,ὅπως γράφει"σάρκα καὶ αἷμα βασιλείαν  Θεοῦ κληρονομῆσαι οὐ δύνανται "(Α’Κορ.15,50) Μιὰ 20ετία ἀργότερα στὸ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Εὐαγγέλιο  ἐμφανίζεται ἡ ἀφήγηση περὶ τοῦ Κενοῦ Μνημείου "ΙΔΕ Ο ΤΟΠΟΣ ΟΠΟΥ ΕΘΗΚΑΝ ΑΥΤΟΝ"(16,6).  Ἐν συνεχείᾳ , στὰ ἐπόμενα Εύαγγέλια,  ἡ διήγηση περὶ Κενοῦ Τάφου ἐμπλουτίζεται συνεχῶ

 Ὁ Βαραββᾶς ἦταν ΖΗΛΩΤΗΣ, δηλ. ἐπαναστάτης κατὰ τῶν κατακτητῶν Ρωμαίων (ἐξ οὖ καὶ τὸ ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΟ προσωνύμιο του bar  abba =υἱὸς τοῦ Πατρός).  Ὁ Λαὸς λοιπὸν τῶν Ἐβραίων ποὺ ἐπιθυμοῦσε τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὴν ρωμαϊκὴ κατοχὴ ἦταν μὲ τὸ μέρος τοῦ ἀντάρτη Βαραββᾶ κι ὄχι μὲ τὸν Ἰησοῦ ποὺ κήρυττε τὴν ΜΗ ΒΙΑ (-  σὰν ἄλλος ..Γκάντι). Ἀλλὰ καὶ τὸ Ἱερατεῖο δηλ.ἡ κυρίαρχη φιλορρωμαϊκὴ ἐλὶτ τῆς ἐποχῆς  ἦταν μὲ τὸν..ἐπαναστάτη Βαραββᾶ γιατὶ βόλευε τὸν διπολισμὸ τοῦ πολιτικοῦ τους παιχνιδιοῦ.  Ἀντιλαμβάνονταν ὃτι οἱ Ζηλωτὲς δὲν εἶχαν τὴν δύναμη νὰ τὰ βάλουν μὲ τὴν κοσμοκρἀτειρα ΡΩΜΗ,γι  αὐτὸ  καὶ τοὺς εὐνοοῦσε ὁ ἀπελπισμένος ἀγῶνας τῶν Ζηλωτῶν ἐπειδὴ ἀναδείκνυε  τὸ Ἱερατεῖο  ὡς τὴν μόνη "σοβαρή" καὶ μέ προοπτικὴ, ἐκπροσώπηση  τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ ἔναντι τῶν Ρωμαίων. Τὸ Ἱερατεῖο  ἐπίσης μισοῦσε τὸν Ἰησοῦ γιατὶ μὲ τὸ κήρυγμα ΜΗ ΒΙΑΣ καὶ ἀλληλεγγύης Του  ἀκύρωνε τὴν παρουσία τῶν Ἀρχιερέων, ὡς ΜΟΝΗΣ  ἐγγυήτριας δύναμης τοῦ Ἑβραϊσμοῦ ἀπέναντι στοὺς Ρωμαίους. Καὶ φυσικὰ ὁ Ἰησοῦς ἦταν ὁ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ 

 Ὅλοι οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ θεολόγοι ἀσχολήθηκαν μὲ τὴν πρόβλημα τῆς προέλευσης τοῦ λεγόμενου Κσκοῦ (πόνος, ἀσθένεια, θάνατος, μῖσος, φυσικὲς καταστροφές, δόλος, μοχθηρία κλπ). Παρομοίως καὶ ὅλες οἱ θρησκεῖες προσπάθησαν νὰ βροῦν ἀπάντηση στὸ έρώτημα τοῦτο ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ κρίσιμο ζήτημα τῆς ΘΕΟΔΙΚΙΑΣ {=πῶς ὑπάρχει Κακὸ στὸν Κόσμο, ἀφοῦ ὁ θεὸς εἶναι Καλός;}.   Ὁ Ἰησοῦς δέν ἔδωσε ἀπάντηση στὸ πρόβλημα τοῦ Κσκοῦ, ἀλλὰ  ΠΗΡΕ  ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΑΝΩ ΤΟΥ στὸν Γολγοθᾶ, δείχνοντας, πῶς ὁ Θεὸς ΥΠΕΡΝΙΚΑ τὸ Κακό ,τὸ ὁποῖο ὑφίσταται στὴν δομὴ τοῦ  Ὄντος. Νὰ τὸ πῶ πιὸ φιλοσοφικά· τὰ ὄντα ἐπειδὴ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΑΙΩΝΙΑ φέρουν ἐντὸς τους τὸ ΜΗΔΕΝ ,ἀπὸ τὸ ὀποῖο ἐν μέρει προέρχονται . Τὸ ΟΛΟΝ ὂμως (ὁ θεός) δὲν γνωρίζει ΦΘΟΡΑ καθότι δὲν ἔχει ἀρχή, ὑπάρχει ἀπὸ πάντα.  Ἡ δύναμη  λοιπόν, μὲ τὴν ὁποία τὸ Ὄν ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ τὸ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ μηδέν ,προέρχεται ἐκ τοῦ ὐπερβατικοῦ ΟΛΟΥ καὶ στὴν θεολογικὴ γλῶσσα ὀνομάζεται Πίστη ἤ Ἐνέργεια τοῦ Ἁγ.Πνεύματος, ἐνῶ στὴν φιλοσοφικὴ γλῶσσα ἀποκαλεῖται ΑΥΘΥΠΕΡΒΑΣΗ.  Ἄνευ τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ  ΤΟΥ ΧΡ

Δύο εἶναι οἱ θεωρίες ποὺ ἔχουν ἀναπτυχθεῖ γιὰ να ἑρμηνεύσουν τὰ κίνητρα τῆς προδοσίας τοῦ ʼΙούδα ( ἄν καὶ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΡΟΔΩΣΕ Ο ΙΟΥΔΑΣ , δεδομένου ὅτι ὁ ʼΙησοῦς συνελήφθη ἄνευ ἀντιστάσεως σὲ ἕναν πασίγνωστο τόπο— στὸ ΕΛΑΙΟΤΡΙΒΕΙΟ , ἑβραϊστὶ ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ,  τοῦ ´Ορους τῶν ʼΕλαιῶν —ὅπου σύχναζαν ΟΛΑ τὰ  ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ  στοιχεῖα τῆς ἐποχῆς,ὅπως γράφει ὁ ʼΙώσηπος, ἡ ἱστορικὴ πηγὴ τῆς περιόδου.) ʽΗ πρώτη θεωρία ἀναπτύχθηκε στὴν ἀρχαιότητα ἀπὸ τοὺς ΓΝΩΣΤΙΚΟΥΣ ( βλ.Ευαγγέλιο ΙΟΥΔΑ) σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ ʼΙούδας ἐξυπηρέτησε ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΑ  τὸ θεϊκὸ Σχέδιο τῆς Σωτηρίας τοῦ Κόσμου ,παραδίδοντας τὸν Δάσκαλο του, δεδομένου ὄτι ἄνευ τοῦ Ἰούδα δὲν ὑπάρχει Πάθος ,ἄρα οὔτε καὶ Ἀνάσταση.. ʽΩστόσο ἡ πιὸ σοβαρὴ —καὶ ἴσως ἡ  πιθανώτερη—θεωρία ἀναπτύχτηκε τὸν 19ο αἰ. καὶ ὑποστηρίζει ὅτι ὁ ʼΙούδας πρέπει νὰ ἀνῆκε στοὺς Ζηλωτὲς   (τὸ ΙΣΚΑΡΙΩΤΗΣ προέρχεται ἀπὸ τὸ "ΣΙΚΑΡΙΟΣ" πού σημαίνει  ὀπλισμένος μὲ  ξιφίδιο -sica λατινιστί- δηλ.ΖΗΛΩΤΗΣ/ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ)  καὶ ἀγανάκτησε ὅταν ὁ ʼΙησοῦς ἀρνήθη

 Διαβαίνοντας κάποιος τὴν σημερινὴ Ὁδὸ τοῦ Μαρτυρίου (Via Dolorosa)  στὴν Ἱερουσαλήμ, ἔστω καὶ μὲ  στοιχειώδεις γνώσεις τῆς τοπογραφίας τῆς περιοχῆς ποὺ ἔλαβε χώρα τὸ Θεῖο Δρᾶμα, ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ ὁδὸς αὐτὴ δὲν φαίνεται νὰ συνάδει μὲ τὶς εὐαγγελικὲς ἀφηγήσεις (πχ τὸν ἐρχομὸ ἀπό τὰ χωράφια τοῦ Σίμωνα Κυρηναίου).   Βεβαίως ἡ τοπογραφία τῆς Ἱερουσαλὴμ ἄλλαξε ριζικὰ ἀπό τὴν ἐποχὴ ποὺ τὴν ΙΣΟΠΕΔΩΣΕ ὁ Ἀδριανός, τό 136 μΧ , ἀνοικοδομῶντας πάνω της μιὰ νέα ρωμαϊκὴ πόλη , τὴν Aelia Capitolina μὲ ἐντελῶς διαφορετικὴ ρυμοτομία ἡ ὁποία ἀκολουθοῦσε τὸν σταυροειδῆ  σχεδιασμὸ τοῦ   Ἕλληνα ἀρχιτέκτονα ΙΠΠΟΔΑΜΟΥ (δυὸ κάθετες  μεταξύ τους λεωφόροι, ἡ CARDO/κάθετη καὶ ἡ DECUMANUS/ὁριζόντια, χώριζαν τὴν πόλη σὲ τέσσερα οἰκοδομικὰ τετράγωνα) .  Πάνω στὸν ἀδριἀνειο σχεδιασμὸ ,150 χρόνια ἀργότερα ,ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος σχεδίασε τὴν χριστιανικὴ πιὰ Ἱερουσαλὴμ, τὰ Ἱεροσόλυμα,  μέ κέντρο τὴν λεωφόρο CARDO MAXIMUS  στὴν ὁποία  εἶχε πρόσοψη  ἡ Βασιλική τῆς Ἀναστάσεως (σημ.ΠΑΝΑΓΙΟΣ ΤΑΦΟΣ) ἔχοντας ἔτσι εἴσοδο ἐξ