Διαμαντῆς Κούτουλας / Diamantis Koutoulas

Τὸ μικρὸ αὐτὸ βιβλιαράκι τοῦ  Weiss, ἐκδοθὲν ἐν ἔτει 1892, φρονῶ ὅτι εἶναι ὅ,τι σημαντικώτερο ΙΣΤΟΡΙΚΑ (ἀλλὰ καὶ θεολογικά) ἔχει γραφτεῖ ποτὲ περὶ τοῦ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ  Ἰησοῦ. Δυστυχῶς τὸ κλασσικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο αὐτὸ σύγγραμμα ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ γι αύτὸ παρουσιάζω ἐδῶ (κατόπιν παρακλήσεως ἑνὸς συναδέλφου νῦν Μητροπολίτου) μιὰ μικρὴν περίληψη.  Γράφει λοιπὸν ὁ Weiss  τὰ ἀκόλουθα : ὁ Ἰησοῦς ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ πάντοτε εἶχε τὴν αἴσθηση τοῦ Θεοῦ μέσα του γι αὐτὸ καὶ κατὰ τὴν Βάπτιση στὸν Ἰορδάνη εἶχε τὴν ἐμπειρία βάσει τῆς ὁποίας ἐμπἐδωσε τὴν μεσσιανικὴ Του αύτοσυνειδησία {=καὶ ΕΙΔΕ σχιζομένους τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸ Πνεῦμα ὡς περιστερὰ καταβαῖνον ἐπ' αὐτόν—ΜΑΡΚ.1,10} Μεταφράζω τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα τοῦ Weiss: " λόγῳ τῆς ἐμπειρίας του ἀπό τὸ βάπτισμα, ὁ Ἰησοῦς ἔφτασε στὴν θρησκευτικὴ πεποίθηση ὅτι εἶχε ἐπιλεγεῖ γιὰ νὰ εἶναι Κριτὴς στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.  Αὐτὴ ἡ ἔννοια ἔχει κάτι περίεργο γιὰ τὸν σύγχρονο τρόπο σκέψης μας... καὶ εἶναι  ἐξαιρετικὰ δύσκολο γιὰ ἐμᾶς νὰ

Στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα ἴσχυε—γιὰ λόγους εὐφωνίας—ὁ φωνολογικὸς νόμος τῆς ΑΝΟΜΟΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΔΑΣΕΩΝ τοῦ GRASSMANN ,σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο ,γιὰ νὰ διευκολύνεται ἀκριβῶς ἡ προφορά, ΑΠΟΔΑΣΥΝΟΝΤΑΙ τὰ δασέα (Χ—Φ—Θ) ὅταν  βρίσκονται σὲ ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΕΣ  συλλαβὲς μετατρεπόμενα στὰ ἀντίστοιχα ψιλά (Κ—Π—Τ).  Ἔτσι προέκυψαν οἱ τύποι: κεχαριτωμένη, πεφιλημένοι, τεθωρακισμένα (ἀντὶ τῶν ἀναμενόμενων : χεχαριτωμένη , φεφιλημένοι, θεθωρακισμένα). [ΣΗΜΕΙΩΣΗ : τὰ  δασέα λέγονται ἔτσι διότι στὴν κλασσικὴ ἀρχαιότητα προφέρονταν ὡς Χ=kh , Φ=ph, Θ=th.  Συνεπῶς ἐκ τῆς ἀποδάσυνσης τους, δηλ. τῆς ΑΠΟΒΟΛΗΣ τοῦ h , προἐκυψαν τὰ ψιλά, κ,π,τ ].  Ὁ νόμος Grassmann  ἰσχύει καὶ στὴν περίπτωση τοῦ ρ. ἔχω.  Τὸ θέμα εἶναι σεχ‒ >  hεχ‒> χεχ ‒.   Στὸ ἐνεστῶτα λοιπὸν τὸ πρῶτο χ ἀποδασύνεται γι αὐτὸ παίρνει ΨΙΛΗ:  ἔχω· ἀντιθέτως στὸν μέλλοντα δὲν χρειάζεται νὰ γίνει αύτὸ διότι ἐκεῖ ἔχουμε hεχ‒σω> χεξω> ἕξω (μὲ ΔΑΣΕΙΑ)—ἐξ οὗ " ἕξις" .

  Ὁ Μιλτιάδης Κωνσταντίνου εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς καλύτερους παλαιοδιαθηκολόγους (κατὰ τὴν γνώμη μου ὁ καλύτερος ἐν ἐνεργείᾳ —καὶ νομίζω μετρᾶ ἡ γνώμη μου γιατὶ ἡ γενιά μου, ἡ γενιὰ τοῦ '60, γνώρισε καθηγητὲς στὴν Θεολογικὴ Ἀθηνῶν τοῦ μεγέθους ἑνὸς Α.ΧΑΣΤΟΥΠΗ).  Στὸ παρόν πόνημα  τοῦ 2008 (βλ. φωτο) ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα συναφῆ συγγράμματά  του, ἀσχολεῖται μὲ τὴν σημασία ποὺ ἔχει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ΓΙΑ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ. Καταρχὰς ἡ ΠΔ δὲν εἶναι ἕνα βιβλίο, ἀλλὰ ΔΕΚΑΔΕΣ βιβλία (49 κατὰ τοὺς Ἑβδομήκοντα, 39 κατὰ τὸ  ἑβραϊκὸ  μασωριτικὸ κείμενο τῆς Tanach ) ποὺ γράφτηκε σὲ μιὰν ΧΙΛΙΕΤΙΑ.  Ἄρα δὲν περιέχει ἕνα νόημα ἢ μιὰν θεολογία.  Δὲν θὰ κάνω  βεβαίως ἐδῶ βιβλιοπαρουσίαση· ἁπλῶς γιὰ κάθε ἐνδιαφερόμενο ἀναγράφω τὰ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου: —ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ.  —ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ: «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ» ἢ  «ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ»;  —ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΟΥ. . . ΘΕΟΥ. —ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ. Θὰ συμπληρώσω μόνο  τοῦτο ἐπὶ τοῦ θέματος: ἡ ΠΔ  δεν ἀφορᾶ μονάχα  τοὺς Πιστοὺς δηλ. ὅσους θεωροῦν ὅτι Ο ΘΕΟ

ΧΡΙΣΤΟ ΤΩΝ ΑΘΕΩΝ ἀποκαλοῦσε τὸν ἱστορικὸ Ἰησοῦ ἔξω ἀπὸ τὶς διάφορες θεολογίες, ὁ ἀείμνηστος Ρὲνος Ἀποστολίδης, ὁ ὁποῖος ,ἄν καὶ ὁ ἴδιος ἦταν ἄθεος, εἶχε σὲ μεγάλη ἐκτίμηση τὸν Ναζωραῖο.  Βέβαια ὅποιος θέλει νὰ γνωρίσει τὸν ΙΣΤΟΡΙΚΟ Ἰησοῦ πρἐπει νὰ διαβάσει ὁπωσδήποτε τὸ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ ἀριστούργημα τοῦ J.WEISS  μὲ τίτλο "ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ" ποὺ ἐξέδωσε στά γερμανικὰ  τὸ 1892 (ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ...) .  Ἡ ἱστορικὴ μελέτη τοῦ Weiss ἑστιάζει στὰ ἑξῆς σημεῖα: —ὁ Ἰησοῦς σὲ ὥριμη γιὰ τὴν ἐποχή του ἡλικία ἐγκαταλείπει τὴν οἰκογενειακὴ ζωὴ καὶ πηγαίνει νὰ ΒΑΠΤΙΣΤΕΙ ΣΤΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗ  ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ὁ ὁποῖος κηρύττει ὅτι ἡ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙ ΘΥΡΑΙΣ... ( Τὸ γεγονὸς αὐτὸ τῆς Βάπτισης δείχνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς ΕΝΣΤΕΡΝΙΖΟΤΑΝ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΠΕΡΙ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΤΗ)  —κατὰ τὴν Βάπτιση ὁ Ἰησοῦς εἶδε σὲ ΟΡΑΜΑ τοὺς Οὐρανοὺς " ἁνοιγμένους" ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕ ΟΤΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΕΣΣΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. —μετὰ ἀπὸ τὴν

 Ἡ ἐρώτηση ἀφορᾶ τοὺς μαθητὲς τῆς Γ' Λυκείου ἀνθρωπιστικῶν σπουδῶν ,ἀλλὰ καὶ κάθε πνευματικὸ ἄνθρωπο  (ἀφορμὴ ἔλαβα ἀπὸ ἀπορία κάποιου φίλου ποὺ ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ παρανοήσεις) Καταρχὰς νὰ πῶ ὅτι λέγοντας Σωκρατικὴ Διαλεκτικὴ ἐννοοῦμε ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ Διαλεκτικὴ διότι ὁ Σωκράτης δὲν ἔγραψε τίποτα... Τέλος πάντων ,τὰ γράφω περιληπτικά· Διαλεκτικὴ εἶναι ὁ διάλογος ποὺ μέσῳ τοῦ ὀρθοῦ λόγου προσπαθεῖ νὰ φτάσει στὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων *. Ἔτσι ὁ Σωκρἀτης μὲ ἐρωτήσεις προσπαθοῦσε νὰ ὁδηγήσει τὸν συνομιλητή του ΣΤΙΣ ΑΚΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥ  ὥστε νὰ δείξει τὴν σαθρότητα τους.  Βεβαίως εἶναι ἄκρως ΣΟΦΙΣΤΙΚΟ ὅλο αὐτὸ, διότι ΚΑΘΕ ΑΠΟΨΗ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΟΤΑΝ ΟΔΗΓΗΘΕΙ ΣΤΙΣ ΑΚΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ... Γιατὶ τὸ ἔκανε αὐτὸ ὁ Σωκρἀτης ,δηλ. ὁ Πλάτων ;  Ἐπειδὴ πίστευε στὴν ΟΡΦΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΠΡΟΫΠΑΡΞΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ (σήμερα τὴν λέμε ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ) σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία Η ΨΥΧΗ ΤΑ ΞΕΡΕΙ ΟΛΑ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΕΙΔΕ ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΠΟ **ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ .  Ἐπειδὴ ὅμως τὰ ἔχει λησμονήσει, χρειάζεται νὰ τῆς τὰ ΘΥΜΙΣΕΙ κἀποιος μἐ