Ἄγραφα Δόγματα : Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

O ὅρος «ΑΓΡΑΦΑ ΔΟΓΜΑΤΑ» προῆλθε άπὸ ἕνα χωρίο τῶν <ΦΥΣΙΚΩΝ>τοῦ Ἀριστοτέλη ὅπου ἐκεῖ ὁ Μακεδόνας φιλόσοφος ἰσχυρίζεται ὅτι ἄλλα ἔγραφε ὁ Πλάτων στόν <Tίμαιο> καὶ ἄλλα δίδασκε ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ στὰ λεγόμενα <ἄγραφα δόγματα>,ἐξηγῶντας ὀτι στὸν "ΤΙΜΑΙΟ"

ὁ Πλάτων ταύτιζε Ὕλη καὶ Χώρα {=χῶρο} ἐνῶ, ἀντιθέτως, αύτὰ τὰ δύο, τὰ διαφοροποιοῦσε στά "ΑΓΡΑΦΑ ΔΟΓΜΑΤΑ" :

<διὸ καὶ Πλάτων τὴν ὕλην καὶ τὴν χώραν ταὐτό φησιν εἶναι ἐν τῷ Τιμαίῳ· τὸ γὰρ μεταληπτικὸν καὶ τὴν χώραν ἓν καὶ ταὐτόν. ἄλλον δὲ τρόπον ἐκεῖ τε λέγων τὸ μεταληπτικὸν καὶ ἐν τοῖς λεγομένοις ἀγράφοι δόγμασιν, - ΑΡΙΣΤ. ,ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΚΡΟΑΣΕΩΣ, Δ',2, 209b14-15>.

Αὐτὴ τὴν προφορικὴ ἢ ἐσωτερικὴ Διδασκαλία τοῦ Πλάτωνα,τὰ περιλάλητα "ΑΓΡΑΦΑ ΔΟΓΜΑΤΑ" τὰ παρουσιάζει περιληπτικὰ στὸ "Α.6" τῶν <ΜΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ> ὁ Ἀριστοτέλης ὠς ἑξῆς·

<<[Ὁ Πλάτων] θεώρησε ὅτι τὰ στοιχεῖα τῶν Ἰδεῶν εἶναι στοιχεῖα ὅλων τῶν ὄντων. Ἔτσι λοιπόν, τὸ Mέγα καὶ τὸ Mικρὸ εῑ̓́ναι ἀρχὲς ὡς ὕλη, ἐνῶ τὸ Ἑνα εἶναι ἀρχὴ ὡς οὐσία. Γιατὶ οἱ Ἰδέες εἶναι οἱ ΑΡΙΘΜΟΙ ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὸ Mέγα καὶ τὸ Mικρὸ μέσῳ μέθεξης στὸ Ἕνα.....

.... ἐπιπλέον, ὁ Πλάτων τοποθετεῖ τοὺς ἀριθμοὺς χωριστὰ ἀπὸ τὰ αἰσθητά, ἐνῶ οἱ Πυθαγόρειοι ἰσχυρίζονται ὅτι τὰ ἴδια τὰ πράγματα εἶναι ἀριθμοὶ καὶ δὲν θεωροῦν τὰ μαθηματικὰ ἐνδιάμεσες ὀντότητες…

Καὶ στὸ ἐρώτημα ποιὰ εἶναι ἡ ὑποκείμενη ὕλη, στὴν ὁποία ἑδράζονται οἱ Ἰδέες ὅταν ἀποδίδονται στὰ αἰσθητὰ καὶ τὸ Ἑνα ὅταν ἀποδίδεται στὶς Iδέες, ὁ Πλάτων ἀπάντησε ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ Δυάδα, τὸ Mέγα καὶ τὸ Mικρό. Aκόμη ἀπέδωσε στὰ δύο αὐτὰ στοιχεῖα τὴν αἰτία ἀντιστοίχως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ» (ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ , 987b18-988a15).>>* (Μετ.Β.Κάλφα).

Συνεπῶς κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη, ὁ Πλάτων στὴν προφορική διδασκαλία του, θεωροῦσε τὸ ΕΝ καὶ τὸ ΑΠΕΙΡΟΝ (ἀόριστη δυάδα) ὡς τὶς θεμελιακὲς ἀρχές (στοιχεῖα) τῶν ΙΔΕΩΝ, ἄρα καὶ τοῦ Παντός.

Μέ βάση τὶς παραπάνω ἀναφορὲς τοῦ Ἀριστοτἐλη (καὶ τῶν ὐπομνηματιστῶν καὶ σχολιαστῶν του) ὑπῆρξαν ἀξιόλογοι είδικοί (ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΤΥΒΙΓΓΗΣ : KRÄMER, GAISER κλπ) ποὺ θεωροῦν ὅτι οἱ πλατωνικοὶ Διάλογοι μπορεῖ νὰ εἶναι ἐξαίσια λογοτεχνικὰ ἀριστουργήματα ,ἀλλὰ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ, τὴν ὁποίαν μόνον ἡ Προφορικὴ Διδασκαλία τοῦ Πλάτωνος (τὰ "ΑΓΡΑΦΑ ΔΟΓΜΑΤΑ") μποροῦν νὰ μᾶς ἀποκαλύψει καὶ τὴν ὁποία ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΤΕΣ ΤΟΥ.

(Τὴν ἀντίθετη ἄποψη ὐποστηρίζουν ἄλλοι εἰδικοί—πχ. Schleiermacher— οἱ ὁποῖοι ἀπορρίπτουν τὸν ὑποτιθέμενο χαμένο θησαυρὸ τῶν Ἀγράφων Δογμάτων θεωρῶντας ὃτι ὅλη αὐτὴ ἡ παράδοση ὀφείλεται σὲ μιὰ ΠΑΡΑΝΟΗΣΗ τοῦ Ἀριστοτέλη γιὰ μιὰ δῆθεν κρυφὴ διδασκαλία τοῦ Πλάτωνος, ἡ ὁποία τελικά ὁδήγησε στὴν καχυποψία ἔναντι τῶν πλατωνικῶν Διαλόγων)

Ὠστόσο, τὰ παραπάνω περὶ ΠΡΟΦΟΡΙΚΗΣ—ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ἐνισχύονται καὶ ἀπὸ τὰ γραφόμενα στήν <7η Ἐπιστολή> , ὅπου ἐκεῖ ὁ ἴδιος ὁ Πλάτων (ἢ κάποιος κοντινός του) δηλώνει ὅτι γιὰ τὸ αντικείμενο τῆς πραγματικῆς φιλοσοφικῆς του ἔρευνας, δὲν ἔχει γράψει ποτὲ κανένα σύγγραμμα οὔτε πρόκειται να γράψει (οὔκουν ἐμόν γε περὶ αὐτῶν ἔστιν σύγγραμμα οὐδὲ μήποτε γένηται", 341c} ,διότι ἡ γνώση τοῦ Ὄντος ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΕΙ ΜΕ ΛΟΓΙΑ {="ρητὸν γὰρ οὐδαμῶς ἐστίν"} ἀλλὰ ἀποκτᾶται μέσῳ τῆς ἐπικοινωνίας μὲ τὸ Ὄν {="ἐκ πολλῆς συνουσίας γιγνομένης περὶ τὸ πρᾶγμα αὐτό"} καὶ τότε ΞΑΦΝΙΚΑ {="ἐξαίφνης"} γεννιέται μέσα στὴν ψυχή {="ἐν τῇ ψυχῇ γενόμενον"} ἡ γνώση τοῦ Ὄντος δηλ.τῆς ΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ.

Ὅμως, συμπληρώνει ὁ Πλάτων στὴν ἴδια Ἐπιστολή, ὅτι ΔΙΝΕΙ στὰ κείμενα του ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΥΠΑΙΝΙΓΜΟΥΣ γιὰ τοὺς λίγους {"ὀλίγους"} ποὺ θέλουν καὶ μποροῦν νὰ ψάξουν νὰ βροῦν τὴν ἀλήθεια {="ἀνευρεῖν διὰ μικρᾶς ἐνδείξεως", Ζ' ΕΠΙΣΤ. 341e} μέσα στὰ ἔργα του, αὐτὴν τὴν ἀλήθεια πού δίδαξε μόνο ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ στὴν Ἀκαδημία.

Ἀπὸ τοὺς ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΤΕΣ τοῦ Ἀριστοτέλη (Θεόφραστο, Ἀλέξανδρο Ἀφροδισιέα ,Σἐξτο Ἐμπειρικό, Φιλόπονο, Σιμπλίκιο) ποὺ σχολιάζουν διαδόχους καὶ ὑπομνηματιστὲς τοῦ Πλάτωνος, (ὅπως τὸν Ξενοκράτη ἢ τὸν Ἑρμόδωρο) φαίνεται ὅτι ὁ μεγάλος Ἀθηναῖος φιλόσοφος ΔΕΝ ΕΞΗΓΟΥΣΕ ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΣΕ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ἀλλὰ ὁ καθένας μαθητὴς τοὺς ἑρμήνευε ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ .

Ἔτσι πχ. ὁ Ἀριστοτέλης ἑρμήνευσε τήν "χώρα" τοῦ "Τίμαιου" ὡς "ὕλη" προσλαμβάνων τὸν ἐν λόγῳ διάλογο κατὰ κυριολεξίαν (ἂν καὶ δὲν προκύπτει κάτι τέτοιο ἀπὸ τὸ πλατωνικὸ κείμενο) ἐνῶ καὶ τὴν "ΑΟΡΙΣΤΗ ΔΥΑΔΑ" τῶν "ΑΓΡΑΦΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ" δηλ. τῆς ΠΡΟΦΟΡΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ τοῦ Πλάτωνος τὴν θεώρησε ἐπίσης ὡς "ΥΛΗ" .Αὐτὴ μάλιστα ἡ ἑρμηνεία ἐπεκράτησε μἐσῳ τῶν ὐπομνηματιστῶν τῆς Περιπατικῆς Σχολῆς καὶ στοὺς μεταγενέστερους (ἂν καὶ ἡ ταύτιση αύτὴ δὲν φαίνεται νὰ εἶναι σωστή, καθόσον ἠ "ἀόριστη δυάδα" ἀποτελεῖ στοιχεῖο τῶν ΑΡΙΘΜΩΝ—ΙΔΕΩΝ..)

Τί μποροῦμε νὰ συμπεραίνουμε ἀπὸ ὅλα αὐτά;

Ἄν ὄντως ἀληθεύουν ὅσα γράφει ὁ Ἀριστοτἐλης , γιὰ τὴν ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ—ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ τοῦ Πλάτωνα, τότε ὁ Πλάτων ΔΕΝ ΘΕΩΡΟΥΣΕ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ {=μορφές} ὠς Ἀνώτατες Ἀρχές, ὅπως ἔγραφε στοὺς Διαλόγους του ,ἀλλὰ τὸ ΕΝΑ καὶ τὸ ΑΠΕΙΡΟΝ ,δηλ. τὴν ΜΟΝΑΔΑ ΩΣ ΟΡΙΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΠΕΙΡΗ ΣΕΙΡΑ.

Συνεπῶς κατὰ τὸν Πλάτωνα ἡ ΜΟΝΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ οἰ ὁποῖοι συνιστοῦν τὶς ΙΔΕΕΣ καὶ ἀφοῦ οἱ Ἰδέες ἀποτελοῦν τὶς αἰτίες ὅλων τῶν πραγμάτων, συνεπάγεται ὅτι τὸ ΕΝ καὶ τὸ ΑΠΕΙΡΟΝ ἀποτελοῦν καὶ τὰ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ.

Αύτὸ σημαίνει ὅτι γιὰ τὸν Πλάτωνα τὸ Σύμπαν ἔχει μαθηματικὴ δομὴ (πιθανῶς, φράκταλ, μὲ βάση τὴν Χρυσῆ Τομη, τὸν ἀριθμὸ Φ, ὅπως φαίνεται στὴν ἀλληγορία τῆς Γραμμῆς στήν "ΠΟΛΙΤΕΙΑ"—509d-534b) καὶ κατὰ τοῦτο ἡ Πραγματικότητα εἶναι, τουλάχιστον ἐν μέρει, νοήσιμη. **

youtube.com/ΔιαμαντήςΚούτουλας

_______

*ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ <ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ> ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ "ΑΓΡΑΦΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ" ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ:

<Σωκράτους δὲ περὶ μὲν τὰ ἠθικὰ πραγματευομένου περὶ δὲ τῆς ὅλης φύσεως οὐθέν, ἐν μέντοι τούτοις τὸ καθόλου ζητοῦντος καὶ περὶ ὁρισμῶν ἐπιστήσαντος πρώτου τὴν διάνοιαν, ἐκεῖνον ἀποδεξάμενος διὰ τὸ τοιοῦτον [5] ὑπέλαβεν ὡς περὶ ἑτέρων τοῦτο γιγνόμενον καὶ οὐ τῶν αἰσθητῶν: ἀδύνατον γὰρ εἶναι τὸν κοινὸν ὅρον τῶν αἰσθητῶν τινός, ἀεί γε μεταβαλλόντων. οὗτος οὖν τὰ μὲν τοιαῦτα τῶν ὄντων ἰδέας προσηγόρευσε, τὰ δ' αἰσθητὰ παρὰ ταῦτα καὶ κατὰ ταῦτα λέγεσθαι πάντα: κατὰ μέθεξιν γὰρ εἶναι τὰ [10] πολλὰ ὁμώνυμα τοῖς εἴδεσιν. τὴν δὲ μέθεξιν τοὔνομα μόνον μετέβαλεν: οἱ μὲν γὰρ Πυθαγόρειοι μιμήσει τὰ ὄντα φασὶν εἶναι τῶν ἀριθμῶν, Πλάτων δὲ μεθέξει, τοὔνομα μεταβαλών. τὴν μέντοι γε μέθεξιν ἢ τὴν μίμησιν ἥτις ἂν εἴη τῶν εἰδῶν ἀφεῖσαν ἐν κοινῷ ζητεῖν. ἔτι δὲ παρὰ τὰ αἰσθητὰ [15] καὶ τὰ εἴδη τὰ μαθηματικὰ τῶν πραγμάτων εἶναί φησι μεταξύ, διαφέροντα τῶν μὲν αἰσθητῶν τῷ ἀί̈δια καὶ ἀκίνητα εἶναι, τῶν δ' εἰδῶν τῷ τὰ μὲν πόλλ' ἄττα ὅμοια εἶναι τὸ δὲ εἶδος αὐτὸ ἓν ἕκαστον μόνον. ἐπεὶ δ' αἴτια τὰ εἴδη τοῖς ἄλλοις, τἀκείνων στοιχεῖα πάντων ᾠήθη τῶν ὄντων εἶναι [20] στοιχεῖα. ὡς μὲν οὖν ὕλην τὸ μέγα καὶ τὸ μικρὸν εἶναι ἀρχάς, ὡς δ' οὐσίαν τὸ ἕν: ἐξ ἐκείνων γὰρ κατὰ μέθεξιν τοῦ ἑνὸς [τὰ εἴδη] εἶναι τοὺς ἀριθμούς. τὸ μέντοι γε ἓν οὐσίαν εἶναι, καὶ μὴ ἕτερόν γέ τι ὂν λέγεσθαι ἕν, παραπλησίως τοῖς Πυθαγορείοις ἔλεγε, καὶ τὸ τοὺς ἀριθμοὺς αἰτίους εἶναι τοῖς ἄλλοις [25] τῆς οὐσίας ὡσαύτως ἐκείνοις: τὸ δὲ ἀντὶ τοῦ ἀπείρου ὡς ἑνὸς δυάδα ποιῆσαι, τὸ δ' ἄπειρον ἐκ μεγάλου καὶ μικροῦ, τοῦτ' ἴδιον: καὶ ἔτι ὁ μὲν τοὺς ἀριθμοὺς παρὰ τὰ αἰσθητά, οἱ δ' ἀριθμοὺς εἶναί φασιν αὐτὰ τὰ πράγματα, καὶ τὰ μαθηματικὰ μεταξὺ τούτων οὐ τιθέασιν. τὸ μὲν οὖν τὸ ἓν καὶ τοὺς [30] ἀριθμοὺς παρὰ τὰ πράγματα ποιῆσαι, καὶ μὴ ὥσπερ οἱ Πυθαγόρειοι, καὶ ἡ τῶν εἰδῶν εἰσαγωγὴ διὰ τὴν ἐν τοῖς λόγοις ἐγένετο σκέψιν ̔οἱ γὰρ πρότεροι διαλεκτικῆς οὐ μετεῖχον̓, τὸ δὲ δυάδα ποιῆσαι τὴν ἑτέραν φύσιν διὰ τὸ τοὺς ἀριθμοὺς ἔξω τῶν πρώτων εὐφυῶς ἐξ αὐτῆς γεννᾶσθαι ὥσπερ ἔκ τινος ἐκμαγείου. 988a[1]>

** γιὰ τὸν Πλάτωνα τὸ Σύμπαν δὲν εἶναι ΠΛΗΡΩΣ νοήσιμο. Ὑπάρχει πάντα ὁ ΧΑΟΤΙΚΟΣ καὶ ΜΗ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΙΜΟΣ Χῶρος , ἡ "χώρα", ἐντὸς τῆς ὀποίας δρᾶ ὁ μαθηματικὸς λόγος δίνοντας μορφὴ στὸ χάος. Κατὰ τοῦτο ὀ ὀρθολογισμὸς τοῦ Πλάτωνος διαφέρει ἁπὸ τὸν Δυτικὸ Ὀρθολογισμὸ ὁ ὁποῖος ἀνάγεται στὸν χριστιανισμὸ δηλ. στὸν ΣΤΩΙΚΙΣΜΟ.

______

ΥΓ. Τὴν προφορικὴ διδασκαλία τῶν"ΑΓΡΑΦΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ" τοῦ Πλάτωνος κατέγραψε ὁ Ἀριστοτέλης σὲ ἐνα τρὶτομο βιβλίο ποὺ χάθηκε μὲ τὶτλο "ΠΕΡΙ ΤΑΓΑΘΟΥ". Τὴν πληρέστατη συλλογὴ μαρτυριῶν, σχετικὰ μὲ τὸ βιβλίο αύτὸ ἀποτελεῖ ὁ τρίτος τόμος τῆς σειρᾶς «Librorum deperditorum fragmenta», σὲ ἐπιμέλεια τοῦ Olof Gigon: Aristotelis opera, Librorum deperditorum fragmenta, ex. Rec. Immanuelis Bekkerei, ἔκδ. Academia Borussica, 2nd ed. Accedunt Fragmenta, Scholia, Index. Aristotelicus, addendis instruxit fragmentorum collectionem retractavit Olof Gigon, έκδ. De Gruyter, Novi Eboraci (New York), Berolini 1987, (Περὶ τἀγαθοῦ, σωζόμενα ἀποσπάσματα, ἀπ. 20–97,3. σελ. 333–350).

ΥΓ2. ὁ ΑΡΙΣΤΟΞΕΝΟΣ, μαθητὴς τοῦ Ἀριστοτέλη, διασώζοντας τὴν πληροφορία τοῦ διδασκάλου του περὶ τῆς περίφημης ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ Διάλεξης ΠΕΡΙ Τ'ΑΓΑΘΟΥ τοῦ Πλάτωνος γράφει τὰ ἑξῆς·

< Ἀριστοτέλης ἀεὶ διηγεῖτο τοὺς πλείστους τῶν ἀκουσάντων παρὰ Πλάτωνος τὴν περὶ τἀγαθοῦ ἀκρόασιν παθεῖν· προσιέναι μὲν γὰρ ἕκαστον ὑπολαμβάνοντα λήψεσθαί τι τῶν νομιζομένων τούτων ἀνθρωπίνων ἀγαθῶν οἷον πλοῦτον, ὑγίειαν, ἰσχύν, τὸ ὅλον εὐδαιμονίαν τινὰ θαυμαστήν· ὅτε δὲ φανείησαν οἱ λόγοι περὶ μαθημάτων καὶ ἀριθμῶν καὶ γεωμετρίας καὶ ἀστρολογίας καὶ τὸ πέρας ὅτι ἀγαθόν ἐστιν ἕν, παντελῶς οἶμαι παράδοξόν τι ἐφαίνετο αὐτοῖς, εἶθ' οἱ μὲν ὑποκατεφρόνουν τοῦ πράγματος, οἱ δὲ κατεμέμφοντο. tί οὖν τὸ αἴτιον; οὐ προῄδεσαν...> ΑΡΙΣΤΟΞΕΝΟΣ,ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ,

39, 4–40, 8, (da Rios).

[ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ = ὁ Ἀριστοτέλης συνήθιζε πάντα νὰ διηγεῖται αὐτὸ ποὺ ἔπαθαν οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀκροατὲς τῆς διάλεξης τοῦ Πλάτωνος Περὶ τἀγαθοῦ. Ὁ καθένας ἀπὸ αὐτοὺς περίμενε νὰ μάθει κάτι σχετικὸ γιὰ πράγματα ποὺ γενικὰ θεωροῦνται ὡς ἀγαθὰ ἀπὸ ὅλους, ὅπως ὁ πλοῦτος, ἡ ὑγεία, ἡ ἰσχύς, ἡ πλήρης εὐδαιμονία, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἄξια θαυμασμοῦ. Ὅμως ὅταν ἀντιλήφθηκαν ὅτι ἡ ὁμιλία τοῦ Πλάτωνος ἀναφερόταν στὰ μαθηματικά, τοὺς αριθμούς, τὴ γεωμετρία, τὴν ἀστρολογία καὶ ὅτι τὸ Ἀγαθὸ εἶναι ἡ Ἑνότητα ποὺ ἀποτελεῖ ἰδιότητα τοῦ Πέρατος, τοὺς φάνηκε πιστεύω ἐντελῶς παράδοξο τὸ θἐμα τῆς ὁμιλίας ὥστε ἄλλοι τὸ περιφρόνησαν καὶ ἄλλοι τὸ ἀπέρριψαν. Ποιὸς ἦταν ὁ λόγος; Δὲν γνώριζαν περί τίνος ἐπρόκειτο.... ]

Κατὰ τὸν ΘΕΜΙΣΤΙΟ ἡ μοναδικὴ αὐτὴ ΔΗΜΟΣΙΑ διάλεξη τοῦ Πλάτωνος δὲν παρουσιάστηκε στὴν Ἀκαδημία, ἀλλὰ στὸ θέατρο τοῦ Πειραιᾶ

(Themistii, Οratio XXI, 245 c-d (Orationes, Lipsiae, 1832, σ. 299 Dindorf ) ἐνῶ κατὰ τὸν Gaiser ἡ Διάλεξη αὐτὴ ἔλαβε χώρα λίγα χρόνια πρὶν τὸν θάνατο τοῦ Πλάτωνος ἀφοῦ τὴν ἀγνοεῖ ἡ Ζ’ ΕΠΙΣΤ. ἡ ὁποία γράφτηκε μετὰ την δολοφονία τοῦ Δίωνος, τὸ 354πΧ (ὁ Πλάτων ἀπεβίωσε τὸ 348πΧ).

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΠΕΡΙ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΗΜΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΑΛΕΞΗΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ "ΠΕΡΙ Τ’ΑΓΑΘΟΥ" βλ.Konrad Gaiser, Plato's enigmatic lecture 'On the Good', στο Phronesis, τόμ. 25, τχ 1, σελ. 5–37, 1980.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΤ'ΕΠΙΛΟΓΗΝ

—Burnet, J., Greek Philosophy, Thales to Plato, εκδ. MacMillan, London 1914.

—Κάλφας, Β, Aριστοτέλης, Μετὰ τὰ φυσικά Α –

«Ὁ Ἀριστοτέλης καὶ ἡ μαθηματικὴ φιλοσοφία τῆς Ἀκαδημίας» 80-132. Ἀθήνα, 2009.

—Gaiser, Κ., Plato's enigmatic lecture 'On the Good', στο Phronesis, τόμ. 25, τχ 1, σελ. 5–37, 1980.

—Robin, L., La théorie platonicienne des Idées et des Nombres d'après Aristote, étude historique et critique, εκδ. F. Alcan, Paris 1908,

—Stenzel Julius, Studien zur Entwicklung der platonischen Dialektik von Sokrates zu Aristoteles, εκδ. Teubner, Leipzig und Berlin 1931, (πρώτη έκδοση το 1907).

—ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ, Zahl und Gestalt bei Platon und Aristoteles, 2η έκδ., εκδ. Teubner, Leipzig/Berlin 1933, (πρώτη έκδοση 1924)

ΠΑΝ. ΜΗΤΡΟΠΕΤΡΟΣ