Πολιτεία & Ἐκκλησία στὸ Βυζάντιο.
Γράφει ὀ ΡΑΝΣΙΜΑΝ στὸ κλασσικὸ σύγγραμμά του "Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ" {βλ.φωτό} ὅτι οἱ χριστιανοὶ τῆς Ἀνατολῆς μὲ τὴν ἑλληνικὴ λέξη "ἐκκλησία" ἐννοοῦσαν πάντοτε ὁλόκληρο τὸ σῶμα τῶν πιστῶν {=ὁ λαὸς τοῦ θεοῦ} καὶ μάλιστα ζώντων τε καὶ τεθνεώτων.
(Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἐκκλησία ποὺ ἀναφέρει τὸ Συμβόλον τῆς Πίστεως.)
"Πολιτεία" θεωρεῖτο τὸ σύνολο τῶν ὑπηκόων τοῦ κράτους τοῦ θεοῦ (δηλ. τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας) ποὺ ἦταν τὸ ΕΠΙΓΕΙΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ τῆς ὁποίας ὁ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ἦταν ὁ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ἐπὶ γῆς, ἡ ἱερὴ κεφαλὴ τῶν λαῶν τῆς Οἰκουμένης, τοὺς ὁποίους καὶ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ*.
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: στὸ θεοκρατικὸ ΙΣΛΑΜ, ὅπου τὸ Κοράνι ἀποτελεῖ καὶ ΝΟΜΙΚΟ κώδικα, ὁ Χαλίφης ΔΕΝ εἶναι Ἀντιπρόσωπος τοῦ θεοῦ, ὅπως ὁ βυζαντινὸς Αὐτοκράτωρ, ἀλλὰ ἁπλῶς "Διάδοχος" τοῦ Προφήτη Μωάμεθ.
Σημειωτέον ἐπίσης ὅτι ἡ βυζαντινή, ὅπως καὶ ἡ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία θεωροῦσε τὸν ἑαυτό της ὡς ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ τὸ ὁποῖο ἔπρεπε νά ἀγκαλιάζει ὅλους τούς λαοὺς τῆς γῆς. Πρόκειται γιὰ τὸ περίφημο Dominium Mundi).
Κατὰ τοῦτο στὴν βυζαντινὴ ἀντίληψη ΔΕΝ ΔΙΑΚΡΙΝΟΤΑΝ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν Πολιτεία καὶ —καταλήγει ὁ Ράνσιμαν—ἡ ἔλλειψη ἀκριβῶς αὐτῆς τῆς διἀκρισης ἦταν αὐτὴ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ.
_____________
* ἡ πολιτειακὴ αὐτὴ ἀντίληψη (τὴν ὁποία συνόψισε ὁ ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ στόν "Τριακονταετηρικό" λόγο του πρὸς τιμὴν τοῦ Μ. Κωνσταντίνου) ἀνάγεται στὴν ΣΤΩΙΚΗ ἰδέα τῶν ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΩΝ χρόνων ὅτι ὁ βασιλιᾶς εἶναι ὁ ΕΜΨΥΧΟΣ ΝΟΜΟΣ ἐπὶ γῆς , ἐνῶ τὸ Κράτος ἀποτελεῖ τὴν πλατωνική "ΜΙΜΗΣΗ" τῆς οὐράνιας ἁρμονίας τοῦ Σύμπαντος.
______
ΥΓ.στὴν ΔΥΣΗ ἡ "ἐκκλησία" συνήθως περιγράφει τὸ ΙΕΡΑΤΕΙΟ κατ’ΑΝΤΙΘΕΣΗ μέ τὴν Πολιτικὴ Ἐξουσία. Γι αὐτὸ καὶ στὴν Δύση εὐδοκίμησε ἡ ἀντίληψη περὶ τῆς ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ { De Civitate Dei} τοῦ Αὐγουστίνου, ὡς ΜΗ ταυτιζομένης μὲ ΚΑΝΕΝΑ ἐπίγειο κράτος.
