Διαμαντῆς Κούτουλας

Α.  Κατὰ τὸν Νεοπλατωνικὴ Φιλοσοφία  ἰσχύουν, ἐν συνόψει, τὰ ἑξῆς· 1 ) ἐπειδὴ οἱ μεταβολὲς  στὸν αἰσθητὸ κόσμο τῆς ὕλης δὲν προχωροῦν πέραν τῶν 4 στοιχείων (ΠΥΡ—ΑΗΡ—ΓΗ—ΥΔΩΡ) συνεπάγευαι ὅτι ὑπάρχει πέραν τούτων μὶα ΑΜΟΡΦΗ ΥΛΗ χωρὶς καμμία ἰδιότητα  (=ΜΗ ΟΝ) 2) ἐπειδὴ ἡ Ἄμορφη Ὕλη δὲν διαθέτει ἰδιότητες, ἄρα  οὔτε καὶ τὴν δημιουργική, ἕπεται ὅτι κάτι ἂλλο ἔπλασε τὰ 4 στοιχεῖα:    ἡ ΨΥΧΗ. Καὶ ὡς καθολικὴ ψυχὴ τοῦ κόσμου θεωρεῖται τὸ σύνολο τῶν ἐπὶ μέρους ψυχῶν.  3) Ἡ κάθε ψυχὴ ἐπιτελεῖ πολλὲς λειτουργίες ἄρα τὴν ΕΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΗΣ τὴν λαμβάνει ἀπὸ τὸν Νοῦ, δρῶντας συνειδητά. 4) ὁ Νοῦς δηλ. ἡ ΝΟΗΣΗ εἶναι διττὸς ὠς ΝΟΗΣΗ ΤΙΝΟΣ δηλ. νόηση τῶν ΝΟΗΤΩΝ  {ὁ Πλωτῖνος πρῶτος χρησιμοποιεῖ τὸν ὅρο <νοητὸς κόσμος>} καὶ ἡ ΕΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΟΥ —ποὺ τοῦ δίνει νόημα δηλαδή—εἶναι τὸ ἄρρητο ΕΝ, τὸ ὁποῖο δὲν μποροῦμε νὰ νοήσουμε καὶ νὰ γνωρίσουμε γιατὶ  ὑπερβαίνει ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ—ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ. 5) τελικά, τὸ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟ ΕΝ δημιουργεῖ ἐμμέσως τὸν ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΟ ΑΙΣΘΗΤΟ ΚΟΣΜΟ μέσῳ ΕΚΠΟΡΕΥΣΕΩΝ κα

 Ἀπὸ τὰ ἐμβληματικὰ τραγούδια τοῦ Τσιτσάνη τὸ συγκεκριμένο—γραφὲν πάνω στὸν "δρόμο" rast , δηλ.τὸν βυζαντινὸ ἦχο ΠΛΑΓΙΟ τοῦ Δ' [" Τῇ Ὑπερμάχῳ" ]  δηλ. τὸν ἀρχαιοελληνικὸ ΥΠΟΜΙΞΟΛΥΔΙΟ—ὡστόσο ὑπάρχει μιὰ μυθολογία σχετικὰ μὲ τοὺς στίχους του. Εἶχε πεῖ ὁ Τσιτσάνης τὸ 1972 στὰ "ΕΠΙΚΑΙΡΑ" (στὸν Γ.ΛΙΑΝΗ) ὅτι ἐμπνεύστηκε τοὺς στίχους του ἀπὸ ἕνα γερμανικὸ μπλόκο κατὰ τὴν Κατοχὴ στὴν Θεσσαλονίκη τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1943—καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ εὐρέως γνωστὴ ἐκδοχή.  Ὡστόσο, τὸ 1981 ἡ  ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ τοῦ Τ. ΣΧΟΡΕΛΗ  (Δ’ Τόμος, σελ.20‒21)  ἀπέδωσε τοὺς στίχους στὸν ΑΛΕΚΟ ΓΚΟΥΒΕΡΗ , ὁ ὁποῖος ἀνέφερε ὅτι ἐμπνεύστηκε τοὺς στίχους τὸ 1947 ὅταν σέ ἕναν ποδοσφαιρικὸ ἀγῶνα ἔχασε ἡ ἀγαπημέη του ὁμάδα  τῆς ΛΑΡΙΣΑΣ . Γράφει ἡ ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ:  Τους στίχους έγραψε το 1947 ο Αλέκος Γκούβερης. Κάποια Κυριακή έχασε στο ποδόσφαιρο η Α.Ε. Λαρίσης κι ο Γκούβερης, φανατικός οπαδός της, έγραψε τους στίχους. Ο Τσιτσάνης έκανε μια διόρθωση στον τρίτο στίχο του πρώτου τετράστιχου.

 Ὁ ἀεἰμνηστος ΡΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ δημοσίευσε στὴν ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΝΕΟΕΛΛ. ΠΟΙΗΣΗΣ καί μερικὰ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΑ ρεμπέτικα ,ὅπως τὸ ἐκπληκτικὸ  "ΒΓΗΚΕ Ο ΧΑΡΟΣ ΝΑ ΨΑΡΕΨΕΙ" τῆς ἀνεπανάληπτης ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ πού βεβαίως ἀναφέρεται στὴν Κατοχή καί τὸ ὁποῖο  μελοποιήθηκε ἀπό τὸν Γ.ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ τὸ 1953 (τὸ ἑρμήνευσε ὁ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ). Συγκλονιστικὴ ἡ τρἰτη στροφή μέ τοὺς στίχους   "μὲ τὴν μαύρη του σφεντόνα στρίβει ὁ χἀρος στὴν γωνιά.." , ἀπό τά ὑψηλότερα δείγματα τοῦ ΝΕΟελληνικοῦ Πολιτισμοῦ.  ________ ἄν καὶ ὅπως προανέφερα , ἡ πρώτη ἑκτἐλεση  εἶναι  μὲ τὸν μοναδικὸ Καζαντζίδη τὸ '53, ἐγὼ προτιμῶ τὴν δεὐτερη,τοῦ '62, μὲ τὸν ἴδιο τὸν συνθέτη Γ.ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ: Βγῆκε ὁ χάρος νὰ ψαρέψει μὲ τ'ἀγκίστρι του ψυχές, καὶ γυρεύει πληγωμένους, δυστυχεῖς καὶ πονεμένους, μές στὶς φτωχογειτονιές, Βγῆκε ὁ χάρος γιὰ ψυχές. Βρὲ κορμιά βασανισμένα πιᾶστε ἀπόψε τὰ στενά, νὰ μᾶς βρεῖ καὶ μᾶς ὁ χάρος ποὺ τῆς γῆς δίνουμε βάρος, νὰ σωθοῦμε ἀπ' τὸν βραχνά, πιᾶστε ἀπόψε τὰ στενά. Μὲ τὴ μα

 Ὑπάρχουν στιγμὲς στὴν ἱστορία τοῦ Πνεύματος  ὅπου μεγάλοι ἐπιστήμονες καὶ φιλόσοφοι ἀντιλαμβάνονται ἔννοιες ποὺ ἀκόμη δὲν ἔχουν  βρεῖ ἔκφραση ,δὲν ὑπάρχουν δηλ.  ὡς λέξεις, στὶς γλῶσσες ποὺ μιλοῦν .  Ἕνα τέτοιο  κλασσικὸ παράδειγμα ἀποτελεῖ ὁ  ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ·  προσπαθῶντας νὰ ὁρίσει τὴν ἀρετὴ ὡς ΜΕΣΟΤΗΤΑ  στὰ "ΗΘΙΚΑ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΑ" καὶ περιγράφοντας τὸ ΜΕΣΟΝ ὡς ἰσαπέχον τῶν ἄκρων  συνειδητοποιεῖ ὅτι τὸ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟ μέσον ,ὅταν μιλᾶμε περὶ Ἀρετῆς , δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχύει ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ (μαθηματικά) ἀλλὰ μόνον ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΑ.  Γράφει ὁ Ἀριστοτέλης στὰ ΗΘΙΚΑ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΑ (Β,6,4—8)  ὅτι ἄν 10 μνὲς εἶναι πολλὲς καὶ 2 λίγες, τὸ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟ μέσο εἶναι βεβαίως τὸ 6, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἐνας γυμναστὴς θὰ συστήσει σὲ ΟΛΟΥΣ τοὺς μαθητές του  νὰ φᾶνε 6 μνὲς τροφῆς, ἐπειδὴ οἱ 6 μνὲς θἆναι λίγες πχ γιὰ τὸν παλαιστὴ ΜΙΛΩΝΑ , πολλὲς ὅμως γιὰ τὸν ἀρχἀριο τῆς πάλης.  Τὸ ἀριθμητικὸ μέσον , τὸ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ,τὸ ὀνομἀζει " κατὰ τὸ πρᾶγμα " , ἐνῶ τὸ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ τὸ ἀποκαλεῖ " ὡς πρὸς ἡμᾶς &

Λέγοντας " Νόμο τῆς Τρισυλλαβίας" —θὰ τὸ πῶ ἁπλᾶ—ἐννοοῦμε τὸν ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ (ἀναγόμενο στὴν ἐποχὴ τῆς Πρωτοελληνικῆς , πρὸ τοῦ 2000 πΧ) Φωνολογικὸ Νόμο ,σύμφωνα μὲ τὸν ὀποῖο ΟΤΑΝ Η ΛΗΓΟΥΣΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΑ, δηλ ἔχει δισύλλαβη ἰσχύ, Ο ΤΟΝΟΣ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΗΓΟΥΣΑ (πχ μάθημα‒μαθήματος) ΕΠΕΙΔΗ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΕΝ ΤΟΝΙΖΕΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΣΥΛΛΑΒΗ·  ἔτσι λέμε: τὰ σύνορα-τῶν συνόρων, οἱ ἄνθρωποι-τῶν ἀνθρώπων, τὰ ἄλογα- τῶν ἀλόγων κλπ.  Αὐτό βεβαίως δὲν ἰσχύει σὲ ΝΕΩΤΕΡΕΣ λἐξεις τῆς Δημοτικῆς ὅπου δὲν ὑπάρχει ἡ ΠΡΟΣΩΔΙΑ (μακρό ‒βραχύ) πχ ἁχλαδόκαμπος ἀχλαδόκαμπου.   Ἡ καταστρατήγηση  ὅμως τοῦ Νόμου τῆς Τρισυλλαβίας γιὰ  ΟΛΕΣ τὶς λέξεις τῆς ἑλληνικῆς (ὅπως πρότεινε ἤδη ἀπὸ τὸν Μεσοπόλεμο ἡ Ἀριστερά ) ἔχει ὡς  στόχο τὴν ΑΝΑΙΡΕΣΗ   τῆς ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ τῆς  ἑλληνικῆς γλώσσας ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΚΑΤΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟΣ Ο  ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΣ ΦΩΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ τῆς ἱστορικοσυγκριτικῆς γλωσσολογίας. Καί ἀπεχθάνεται ἡ Ἀριστερὰ τὴν ΣΥΝΕΧΕΙΑ  τῆς ἑλληνικῆς Γλώσσας ,γιατὶ αὐτὴ καταδεικνύει καὶ τὴν ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛ

Παραλία Μοσχάτου 1965 (φωτό :K.Helbig) Γεννήθηκα τὸ 1962 καὶ μεγάλωσα στὸ Μοσχᾶτο. Θυμᾶμαι  τοὺς γονεῖς μας ποὺ μᾶς πήγαιναν γιὰ μπάνιο στὴν παραλία τοῦ Μοσχάτου ,δίπλα στοὺς ψαράδες, ὄταν ἡ νῦν  λεωφ.Ποσειδῶνος ἀκουμποῦσε στὴν ἀκροθαλασσιά μὲ τὴν χρυσῆ ἀμμουδιά  (βλ παραπάνω φωτο K.Helbig : ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΟΣΧΑΤΟΥ-1965 ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΟΣΧΑΤΟΥ -1964 ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΟΣΧΑΤΟΥ 1966 (ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΕΩΣ ΤΙΣ ΤΖΙΤΖΙΦΙΕΣ) Θυμᾶμαι ἐπίσης τὸν πατέρα μου νὰ μᾶς πηγαίνει στὶς κούνιες στὸ Ν.Φάληρο ,δίπλα στὴν ΤΑΡΑΝΤΕΛΛΑ ( ὅπου προπολεμικὰ  ἔπαιζαν οἱ ὀρχῆστρες)  ,ἀπέναντι ἀπὸ τὸ περίφημο ξενοδοχεῖο ΑΚΤΑΙΟΝ ποὺ μεγαλούργησε στὶς ἄρχὲς τοῦ 20ου αἰ. ( & τὸ ὁποῖο βρισκόταν ἐκεῖ ὄπου σήμερα ὑψώνεται τὸ νοσοκομεῖο Metropolitan). ΣΤΑΘΜΟΣ ΗΣΑΠ ΝΕΟΥ ΦΑΛΗΡΟΥ  Θυμᾶμαι ἐπίσης στὴν  παραλία Μοσχάτου ,γωνία Βασ.Γεωργίου (νῦν Μακρυγιάννη) καὶ Ποσειδῶνος τὸ  κέντρο " ΚΟΥΛΟΥΡΙΩΤΗ"  ὀπου τραγουδοῦσε ὁ Καζαντζίδης μὲ τὴν Μαρινέλλα καὶ τὰ λεωφορεῖα νὰ σταματοῦν  γιὰ νὰ τὸν ἀκούσουν ,ἐνῶ  ἀπἐναντι ἀκριβῶς  (νομίζω στήν ΤΑΒΕΡΝ