ΟΙ "ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ" καὶ οἱ "ΓΙΓΑΝΤΕΣ" στὴν ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ.
Ὑπάρχει ἕνα ἐδάφιο στὸ 6ο Κεφ.τῆς ΓΕΝΕΣΗΣ ποὺ ἔχει δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στοὺς ἑρμηνευτὲς ἤδη ἀπὸ τὴν Ἀρχαιὀτητα.
Ἰδοὺ τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Μετάφραση τῶν Ο' :
<ἰδόντες δὲ οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων ὅτι καλαί εἰσιν, ἔλαβον ἑαυτοῖς γυναῖκας ἀπὸ πασῶν, ὧν ἐξελέξαντο...
...καὶ μετ᾿ ἐκεῖνο, ὡς ἂν εἰσεπορεύοντο οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἐγεννῶσαν ἑαυτοῖς· ἐκεῖνοι ἦσαν οἱ γίγαντες οἱ ἀπ᾿ αἰῶνος, οἱ ἄνθρωποι οἱ ὀνομαστοί > {ΓΕΝ.6, 2‒4}
[ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ :
Ὅταν οἱ Υἱοὶ τοῦ Θεοῦ (ΕΒΡΑΪΚΆ: bene ha elohim בְנֵי־הָאֱלֹהִים) και κυριολεκτικά εἶδαν τὶς κόρες τῶν ἀνθρώπων ὅτι ἦταν ὄμορφες, πῆραν γιὰ τὸν ἑαυτό τους γυναῖκες, ἀπὸ ὅλες ὅσες διάλεξαν...
..καὶ κατόπιν ὅταν οἱ Υἱοὶ τοῦ Θεοῦ συνευρίσκονταν μὲ τὶς κόρες τῶν ἀνθρώπων καὶ αὐτὲς τοὺς γεννοῦσαν παιδιά, ἐκεῖνοι ἦταν οἱ γίγαντες (ΕΒΡΑΪΚΆ: Nephilim נְפִילִים )
τῆς ἀρχαιότητας, οἱ ξακουστοὶ ἄνθρωποι.]
Οἱ ραββῖνοι τῆς ἀρχαιότητας ἔδωσαν πολλὲς ἑρμηνεῖες γιὰ τὸ προκλητικὸ αὐτὸ κείμενο (πχ. ὅτι ὡς ΥΙΟΙ ΘΕΟΥ ἑννοοῦνται οἱ ΑΓΓΕΛΟΙ) ἁλλὰ ἑκείνη ποὺ ἑπικράτησε (καὶ τὴν παρἐλαβε καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀργότερα) εἶναι ἡ εξήγηση ὅτι ὡς ΥΙΟΙ ΘΕΟΥ ἐννοοῦνται ἐδῶ οἱ <καλοί> ἄνθρωποι καὶ εἰδικῶς τὰ ΤΕΚΝΑ ΣΗΘ κατ'ἀντίστιξη μὲ τὶς ΘΥΓΑΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΚΑΪΝ.
Αὐτὴ τὴν παλαιοραββινικὴ ἑρμηνεία ἀναπαρήγαγε καὶ στὴν μετάφραση του ὁ γνωστὸς θεολὸγος ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ γράφων :
<Καὶ οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ, δηλαδή οἱ ἀπόγονοι τῆς εὐσεβοῦς γενεᾶς τοῦ Σὴθ ἀπὸ τὸν Ἐνώς, ὅταν εἶδαν ὅτι οἱ θυγατέρες τῶν ἀνθρώπων, δηλαδὴ ὅσες κατήγοντο ἀπὸ τὴν διεφθαρμένην γενεὰν τοῦ Κάϊν, ἦσαν ὡραῖες, παρεσύρθησαν ἀπὸ τὸ κάλλος των καὶ ἐνυμφεύθησαν ἀπὸ ὅλες ἐκεῖνες τὶς γυναῖκες, ὅσες ἐδιάλεξαν διὰ τὴν ὀμορφιάν των.>
Ὠστόσο, ἡ σύγχρονη ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ἔρευνα ἔχει δείξει ὅτι τὸ παρὸν ἐδάφιο ἀποτελεῖ ἁπλῶς ἕνα ΠΟΛΥΘΕΪΣΤΙΚΟ ἀπολίθωμα πού ἀναπαράγει στὴν Βὶβλο ἀνάλογες ἀφηγήσεις τῶν ΕΠΩΝ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ (πχ. Γκιλγκαμές) στὰ ὁποῖα ἐξηγεῖται ὁ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ὡς κάθαρση τῶν προϊόντων τῆς ΕΠΙΜΕΙΞΙΑΣ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ἡ ὁποία διατάραξε τὴν βιολογικὴ ἰσορροπία τῆς γῆς.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἂλλωστε ,τὸ βιβλίο τοῦ ΕΝΩΧ (πού ἀποτελεῖ midrash , δηλ. ΣΧΟΛΙΟ στὸ ἐν λόγῳ βιβλικὸ ἐδάφιο) συνἀπτοντας τὶς δύο συνεχεῖς ἀφηγήσεις τῆς ΓΕΝΕΣΗΣ (Γίγαντες—Κατακλυσμός) ἑρμηνεὺει τοὺς ΥΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ὡς ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ καὶ τοὺς ΓΙΓΑΝΤΕΣ ὠς ΔΑΙΜΟΝΕΣ , ὁπότε θεωρεῖ τὸν ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ ὡς ἀναγκαῖα καταστροφὴ ἐκ θεοῦ τῶν ἐπὶ γῆς δαιμονικῶν ΓΙΓΑΝΤΩΝ.
Σέ κάθε περἰπτωση ὅλα τὰ ἀνωτέρω ἀποτελοῦν ἑρμηνευτικὲς προσπάθειες ἐκλογίκευσης ἑνὸς ΠΟΛΥΘΕΪΣΤΙΚΟΥ—ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΟΥ ΚΑΤΑΛΟΙΠΟΥ τῶν μεσανατολικῶν Ἐπῶν ποὺ διασώθηκε (ἢ μᾶλλον, ΞΕΜΕΙΝΕ) στὴν Μονοθεϊστικὴ ΒΙΒΛΟ.
