Διαμαντῆς Κούτουλας / Diamantis Koutoulas

 Ἡ συνεκφορὰ "οἰκουμενικὸς οἰκουμενισμός" προέρχεται ἀπὸ τὸν καθολικὸ θεολόγο Raimundo PANIKKAR ὁ ὁποῖος ἀρχὲς τοῦ '60  τὴν πρότεινε στὸν διαθρησκειακὸ διάλογο ὡς τὴν θεολογικὴ ἀντίληψη  σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία  Η ΠΟΚΙΛΙΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΕΝΑ ΣΥΝΟΛΟ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΟΛΑ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΟΡΥΦΗ. Στὸ βιβλίο του "Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΥ ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΥ"(the unkown Christ of Hinduism,1964) ὑποστηρίζει τὴν ρηξικέλευθη ἰδέα ὅτι Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ , ΑΛΛΑ' ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ ,  καθότι ἡ κατηγορία τοῦ "Χριστοῦ" , δηλ τοῦ ΣΩΤΗΡΑ ,δὲν πρέπει νὰ περιορίζεται στὸ ΙΣΤΟΡΙΚΟ πρόσωπο τοῦ ΙΗΣΟΥ ἀπὸ τὴν ΝΑΖΑΡΕΤ. Ὑπάρχει καὶ ὁ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ τοῦ ὁποίου διάφορες προσωποποιήσεις γνωρίζει ἡ Ἱστορία.  Ἐκτὸς τοῦ Pannikar, ἕνας ἄλλος ἐνδιαφέρων—κατά τὴν γνώμη μου—"οἰκουμενιστής" θεολόγος εἶναι ὁ ἀγγλικανὸς John HICK ὁ ὁποῖος στὸ ἔργο του "Ο ΘΕΟΣ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ"(God has many names,1980)ὑποστηρίζει κάτι παρόμοιο.

Ἐν συνόψει· στὸ ἔργο " ΚΥΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ "μὲ τὰ 7 βιβλία —ποὺ ἐξἐδωσε ὁ ΞΕΝΟΦΩΝ μὲ τὸ ψευδώνυμο ΘΕΜΙΣΤΟΓΕΝΗΣ ΣΥΡΑΚΟΣΙΟΣ—τὰ 5 βιβλία περιγράφουν τὴν ΚΑΘΟΔΟ ΤΩΝ ΜΥΡΙΩΝ, δηλ.τὴν διαφυγὴ 13.000 Ἑλλήνων μισθοφόρων [μύριοι=10.000] ἀπὸ τὴν ΒΑΒΥΛΩΝΑ τοῦ  ΙΡΑΚ μέχρι τὴν ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ στὸν ΠΟΝΤΟ (ὅταν μετρήθηκαν στὴν ΚΕΡΑΣΟΥΝΤΑ οἱ "Μύριοι" βρέθηκαν περὶ τοὺς 8.600)  Οἱ Ἕλληνες μισθοφόροι πολέμησαν στὸ πλευρὸ τοῦ ΚΥΡΟΥ ,ἀδελφοῦ τοῦ Βασιλιᾶ ΑΡΤΑΞΕΡΞΗ  ("ΔΑΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΥΣΑΤΙΔΟΣ ΓΙΓΝΟΝΤΑΙ ΠΑΙΔΕΣ ΔΥΟ")  ἀλλὰ ἐνῶ νίκησαν στὴν ΜΑΧΗ ΣΤΑ ΚΟΥΝΑΞΑ—κοντὰ στὴν Βαβυλῶνα τοῦ ΙΡΑΚ—τὸν ΣΕΠΤΕΒΡΙΟ τοῦ 401πΧ, ὁ Κῦρος σκοτώθηκε καὶ κατόπιν, ὁ Ἀρταξέρξης μὲ ὕπουλη παγίδα ἀποκεφάλισε τοὺς στρατηγοὺς τῶν Ἑλλήνων.  Τότε τὸ στράτευμα  ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟ ΚΑΤΑΜΕΣΗΣ ΤΟΥ ΙΡΑΚ ἐξέλεξε τὸν Σπαρτιάτη ΧΕΙΡΙΣΟΦΟ ἀρχηγὸ τῆς ἐμπροσθοφυλακῆς τῶν Μυρίων  καὶ ἀρχηγὸ τῆς ὀπισθοφυλακῆς τὸν ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ,μὲ σκοπὸ τὴν διαφυγὴ ἀπὸ τὴν ἐχθρικὴ χώρα κι ἐπιστροφὴ στὴν Ἑλλάδα μέσῳ τῆς θαλάσσης τοῦ Εὔξεινου Πόντου,σὲ μιὰ πορεία πρ

Οἱ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ , ὅπως διδάσκει ἡ ἱστορικοφιλολογικὴ κριτική, ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο κυρίως πηγὲς, τὴν λεγόμενη ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ—ΠΡΟΠΑΥΛΕΙΑ καὶ τὴν ἀποκαλούμενη ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΝΗ. Στὴν πρώτη καὶ ἀρχαιότερη πηγή, τὴν ἰουδαιοχριστιανική (κεφ.1-5, κεφ.9, κεφ. 11 κλπ), ὑπάρχουν δύο ἐξαιρετικὰ ἐνδιαφέροντα ἀποσπάσματα ,  τὸ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ τοῦ Ἀπ.Πἐτρου (Πρ..2,14 κ.ἑξ.) καὶ Η ΟΜΙΛΙΑτου  ΣΤΟΝ ΝΑΟ, στὴν Στοὰ Σολομῶντος ,μετὰ τὴν θεραπεία τοῦ χωλοῦ. (Πρ.3,11 κ.ἑξ.) Σὲ αὐτὲς τὶς δύο ὀμιλίες τοῦ Πέτρου παρουσιάζεται μιὰ προπαύλεια χριστολογία ,Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ  τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελούμενη ἀπὸ τὶς ἑξῆς  ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ἀντιλήψεις: — ὁ  Ἰησοῦς  χρίστηκε Μεσσίας τὴν στιγμὴ τῆς "ὕψωσης" του  ("τῇ δεξιᾶ τοῦ θεοῦ ὑψωθείς", Πρ.2,33)· " ΚΥΡΙΟΝ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΝ  ΕΠΟΙΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΟΝ ΥΜΕΙΣ ΣΤΑΥΡΩΣΑΤΕ" (Πρ.2,36). —δὲν ὑπάρχει ἡ ἔννοια τῆς ΠΡΟΫΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ  ("ΙΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΝΑΖΩΡΑΙΟΝ ΑΝΔΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟΝ  ΕΙΣ ΗΜΑΣ ΔΥΝΑΜΕ

 Ὅποιος διαβάσει ἔστω καὶ πρόχειρα τὸν πρόλογο τοῦ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ,  τὸν ἀναφερόμενο στὸν ΛΟΓΟ (ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος) παρατηρεῖ ὅτι ἀφενὸς μὲν  ΜΟΝΟΝ ΕΚΕΙ γίνεται λόγος περὶ τοῦ ΛΟΓΟΥ, ἀφετέρου στὸ σγκεκριμένο ἀπόσπασμα ὑπάρχει μιὰ κραυγαλέα ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ ποὺ δὲν ταιριάζει στὸ  ὅλον ὕφος τοῦ "ΥΜΝΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟ"  (1,1-18) ἀναφερόμενη στὸν Ἰω.Βαπτιστὴ στὴν ὁποία ἐξηγεῖται ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ: "οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς ,ἀλλ'ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός"(ΙΩ.1,8) Προκύπτει  λοιπὸν τὸ ἐρώτημα :  ὑπῆρχαν πιστοὶ ποὺ δέχονταν  ΟΤΙ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟ ΕΡΧΟΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, δηλ. ὁμολογοῦσαν τὸν Βαπτιστὴ ὡς Μεσσία καὶ ἐνσαρκωθέντα Λόγο , στοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται τὸ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ; Ὁ καθηγητὴς ΑΓΟΥΡΙΔΗΣ ,στὴν καλύτερη (στὰ ἑλληνικά)  μελέτη περὶ τοῦ Δ' ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ,γράφει ὅτι ὄχι μόνον ὑπῆρχαν πιστοὶ τοῦ Βαπτιστῆ τὸν 1ο αἰ. ἀλλὰ καὶ ὁ ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟ στὸν Πρόλογο  τοῦ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ἀποτελεῖ στὴν πραγματικότητα  ὕμνο πρὸς τὸν Βαπτιστὴ ποὺ υἱοθέτησε ὁ Δ' Εὐαγγελι

 Ἐν συνόψει·  Ὁ Βουδισμὸς εἶναι σωτηριολογικὸ κίνημα ,ἔχει δηλ. θρησκευτικὰ χαρακτηριστικά, καθόσον στοχεύει στὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸν ΠΟΝΟ.  Γιὰ νὰ τὸ πετύχει αὐτὸ ἐπιζητεῖ νὰ βρεῖ τρόπο ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΕΝΑΡΚΩΣΕΩΝ (ως γνωστὸν ὁ Βουδσμὸς δέχεται τὴν ὀρφικὴ θεωρία τῶν πολλαπλῶν μετενσαρκώσεων) οἱ ὁποῖες ὀφείλονται στὴν ὕπσρξη ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ ( κάρμα=πράξη ).  Ὁ Βούδας λοιπὸν δίδαξε ὅτι γιὰ νὰ ἀποτραποῦν οἱ ἐνασρκώσεις πρέπει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀποφύγει ἀκριβῶς τὴν ΕΠΙΘΥΜΙΑ ,θετικὴ ἤ ἀρνητική (ἀγάπη—μῖσος)-τῶν Πραγμάτων τοῦ Κόσμου. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἄν ὁ ἄνθρωπος ΔΙΑΛΟΓΙΣΤΕΙ γιὰ τὴν ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ . Κατὰ τὸν Βούδα, ἡ ΑΛΗΘΙΝΗ Πραγματικότητα εἶναι ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΗ ( anatman=μή-οὐσιαστικότητα ) διότι : — τὰ πράγματα συνεχῶς μεταβάλλονται εὑρισκόμενα σέ μιὰ ἀέναη ροή (γίγνεσθαι). —δὲν εἶναι ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΑ καὶ δὲν ἀποτελοῦν ΑΥΤΑΞΙΕΣ διότι ἀνάγονται πάντοτε σὲ ΑΛΛΑ αἴτια καὶ μάλιστα σὲ ἔνα ΑΠΕΙΡΟ σύμπλεγμα αἰτίων καὶ προϋποθέσεων. —τίποτα  ἀπὸ τὰ ὄντα δὲν εἶναι ἁπλό, τὰ πάντα εἶναι ΣΥΝΘΕΤΑ , δηλ. ΕΠ&

 Ὑπάρχει ἑδραιωμένη ἡ πεποίθηση ὅτι πυρῆνας τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πνεύματος ἦταν ὁ ΛΟΓΟΣ·  αὐτὸ εἶναι ἐν μέρει ἀληθὲς καθότι ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν ΟΡΦΙΚΩΝ καὶ κυρίως τῶν ΣΤΩΙΚΩΝ θεωρήθηκε ὅτι οὐσία τῆς Πραγματικότητας εἶναι ὁ ΛΟΓΟΣ (βλ. "ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος" , τοῦ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ), ἔτσι ἔκτοτε διαμορφώθηκε ἡ ἀντίληψη ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἀπέδωσαν ΠΛΗΡΗ ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Ὡστόσο, ΠΡΙΝ τοὺς Στωικοὺς,  ΣΥΜΠΑΣΑ ἡ ἑλληνικὴ Σκἐψη  —προσωκρατικοί, τραγικοί, Πλάτων, Ἀριστοτέλης— δεχόταν ὅτι Πηγὴ τοῦ Παντὸς εἶναι τὸ ΧΑΟΣ δηλ. τὸ ΜΗ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΙΜΟ, τὸ μὴ ἀναπαραστάσιμο, τὸ ΜΗ ΑΙΣΘΗΤΟ ,τὸ "ἄπειρον" ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἀναξίμαδρος. Ἀπὸ τὸ ΜΗ ΑΙΣΘΗΤΟ καὶ ΜΗ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΙΜΟ, τὸ "ΧΑΟΣ" —ὅπως γράφει κι ὁ ΗΣΙΟΔΟΣ—γεννιέται ὁ Λόγος. Γράφει ὁ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ (βλ. βιβλίο τῆς φωτο.) ὅτι γιὰ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες τῆς κλασσικῆς ἐποχῆς ,ἡ Πραγματικότητα εἶναι ΝΟΗΜΑ ΣΕ ΦΟΝΤΟ ΜΗ ΝΟΗΜΑΤΟΣ. Κατὰ συνέπειαν καὶ ἡ ΥΠΑΡΞΗ , ὁ ΛΟΓΟΣ , συνιστᾶ ΥΒΡΙΝ , ἐπειδὴ προέρχεται ΕΚ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ... Αὐτὸ

 Ἐκ προοιμίου νὰ διευκρινίσω πρὸς ἄρσιν παρεξηγήσεων ὅτι λέγοντας "Δεύτερη Πεντηκοστή" δὲν ἀναφέρομαι στὸ κίνημα τῶν Πεντηκοστιανῶν ποὺ γεννήθηκε στὸ ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ τὸ 1906  —καὶ ποὺ δὲν ἔχει  καμμία σχέση μὲ τὴν Πεντηκοστὴ ποὺ ἀναφέρουν οἱ "ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ" * — ἀλλὰ στὸ ἐσχατολογικὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς.  Ἐξηγῶ· ἡ Πεντηκοστὴ ,δηλ. ἡ ΕΠΙΦΟΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓ.ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, νοήθηκε ἤδη ἀπὸ τὸ πρῶτο κήρυγμα τοῦ ΠΕΤΡΟΥ ὡς ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟ συμβάν. Ἐξήγησε ὁ Πέτρος στοὺς Ἰουδαίους ὅτι ἡ ΠΟΛΥΓΛΩΣΣΙΑ τῆς Πεντηκοστῆς ἦταν ἡ ἐπαλήθευση τῆς Προφητείας ΙΩΗΛ λέγοντος : "καὶ ἔσται ἐν ταῖς ἐσχἀταις ἡμέραις καί ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ πνεὐματος μου ἐπὶ πᾶσαν σἀρκαν καὶ προφητεύσουσιν οἱ υἱοὶ ὑμῶν καὶ αἱ θυγατέρες ἡμῶν.." ( ΙΩΗΛ ,3,1 καὶ ΠΡΑΞ.3,17 κ.ἑξ.) Βεβαίως ,τὸ Πνεῦμα τοῦ θεοῦ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΗ ἐπιφοιτήσει ΕΠΙ ΠΑΣΑΝ ΣΑΡΚΑΝ καὶ κατὰ τοῦτο ἡ Πεντηκοστὴ ἀποτελεῖ ,ἐν ταυτῷ μέν  συμβὰν τοῦ παρελθόντος ,ἀλλὰ ταυτόχρονα  καὶ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ γεγονὸς ** δηλ ἐσχατολογικό, καθόσον Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΙΩΗΛ ΠΟΥ Ε

ʼΑπὸ τοὺς μεγαλύτερους συγγραφεῖς τῆς ἀνθρωπότητας κι ὁ σπουδαιότερος ἱστορικὸς ὅλων τῶν ἐποχῶν ὁ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ ἔχει ἕνα σημεῖο  στὸ βιβλίο του "ΙΣΤΟΡΙΑΙ" ποὺ εἶναι ἀξεπέραστο  στὴν ἱστοριογραφία καὶ  στὴν λογοτεχνία,  οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ στὴν Πολιτικὴ Φιλοσοφία.  Πρόκειται ,βεβαίως, γιὰ τὸν πασίγνωστο διάλογο ΑΘΗΝΑΙΩΝ—ΜΗΛΙΩΝ , στὸ 5ο βιβλίο,  ὅπου ἡ οὐδέτερη Μῆλος { 416 πΧ } ἐπιδιώκει νὰ παραμείνει οὐδέτερη , φίλη καί τῶν ʼΑθηναίων καὶ τῶν Σπαρτιατῶν ,ἀλλὰ οἱ δημοκράτες τῆς ʼΑθήνας θεωροῦν αὐτὴν τὴν οὐδετερότητα ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ  ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ   καὶ λένε στοὺς Μηλίους τὰ ἑξῆς ἐκπληκτικὰ —ποὺ ἀπηχοῦν  βεβαίως ,ΑΠΟΨΕΙΣ  τῆς ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΩΝ ΣΟΦΙΣΤΩΝ καὶ τῶν ἀπόψεων τους περὶ ΔΙΚΑΙΟΥ: " οὐ γάρ τοσοῦτον ἡμᾶς βλάπτει ἡ ἔχθρα ὑμῶν ὅσον ἡ φιλία μὲν ἀσθενείας τὸ δὲ μῖσος δυνάμεως παράδειγμα τοῖς ἀρχομένοις δηλούμενον.."[ Ε,95 ]. [ Μετάφραση =  Η ΕΧΘ

Κάποτε στὴν Ρώμη, μπροστὰ στὸ Forum Romanum, ἀπαγγέλλοντας Βιργίλιο :  Durate et vosmet rebus servate secundis = Καρτερεῖτε καὶ φυλάξτε τοὺς ἑαυτούς σας γιὰ τὶς καλύτερες μέρες  {Βιργίλιος,ΑΙΝΕΙΑΔΑ, 1,207}

 Ὑπάρχουν πολλοὶ ὀρισμοὶ γιὰ τὴν ἔννοια τῆς ΜΑΘΗΣΗΣ, ἀπὸ τὴν πασίγνωστη τοῦ Pavlov  ὡς "δημιουργία ὑποκατάστατων ἀντανακλαστικῶν" ἕως τὴν "μίμηση προτύπων" τοῦ Βandura καὶ τὴν "ἐπεξεργασία πληροφοριῶν" τοῦ Neisser.  Κρατῶ, στὴν παροῦσα συνάφεια, τὸν ὁρισμὸ τοῦ Kimble :"μάθηση εἶναι μιὰ σχετικὰ σταθερὴ ἀλλαγὴ σὲ μιὰ δυνατότητα τῆς συμπεριφορᾶς ,ἡ ὁποία συμβαίνει ὡς ἀποτέλεσμα ἐνισχυμένης πρακτικῆς". Παρόμοια πληθώρα ὑπάρχει γιὰ τὶς σύγχρονες θεωρίες μάθησης & Διδακτικές Μεθόδους.  Ἀνθολογῶ τὶς 3  πλέον σημαντικὲς κατὰ τὴν γνώμη μου, οἱ ὁποῖες καὶ  ἐφαρμόζονται  συχνότερα, στὴν πράξη μέσα στὴν σχολικὴ τάξη. Αὐτὲς εἶναι:  —ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΣΜΟΣ .   Ἡ νόηση ἀποτελεῖ κατασκευὴ νοημάτων βασισμένη στὴν ἐμπειρία τοῦ ἀτόμου. Συνεπῶς ὁ μαθητὴς δὲν εἶναι παθητικὸς δέκτης ἀλλὰ οἰκοδομεῖ ,μὲ τὸν ἀναστοχασμό,  ὁ ἴδιος τὴν γνώση του . Μὲ τὸν Ἐποικοδομητισμό, δίνεται ἔμφαση στὸν ἐνεργητικὸ ρόλο τοῦ μαθητῆ καὶ στὴν ἐπίλυση πραγματικῶν προβλημάτων διερευνητικοῦ χαρ

Σὲ πολλοὺς ἐν Ἑλλάδι τὸ παραπάνω  ἐρώτημα φαντάζει ἐξωφρενικό ἤ προφανές, ὡστόσο, αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἀπασχολεῖ ἐδῶ κι ἕναν αἰῶνα σύμπασα τὴν ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ θεολογἰα καί κατεξοχὴν τὴν ἐπιστήμη τῆς ἔρευνας τῆς ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ, φιλολογικῆς καὶ ἱστορικῆς.  Ἐξηγῶ ἐν συντομία· κατὰ πολλοὺς  διαπρεπεῖς καινοδιαθηκολόγους —προτεστάντες κυρίως ,πχ BULTMANN—ὁ Ἰησοῦς ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ  ΕΡΧΟΜΕΝΟ ΥΙΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ*  διότι τότε ΘΑ ΤΑΥΤΙΖΕ ΑΝΑΛΗΨΗ ΚΑΙ Β' ΠΑΡΟΥΣΙΑ. Σὲ κανένα χωρίο ὅμως δέν ταυτίζεται τὸ Πάθος ,ἡ Ἀνάσταση ἤ ἡ Ἀνἀληψη μὲ τὴν Δευτέρα Παρουσία. Μὲ βάση μάλιστα τὸ παρακάτω χωρίο τοῦ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς στὴν πραγματικότητα ΑΝΤΙΔΙΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΥΙΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ: " ὅς ἄν ἐπαισχυνθῇ με..καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν  ὅταν ἔλθη...(ΜΑΡΚ .8,38) [ΜΕΤ. ὅποιος ντραπεῖ γιὰ μένα...θὰ ντραπεῖ γι αὐτὸν καὶ  ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὅταν ἔρθη..].  Ἕτεροι καινοδιαθηκολόγοι -πχ KÄSEMANN-ἀρνοῦνται ὅτι τὸ λόγιο περί Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου ἀνήκει στὸν ΙΔΙΟ

Δὲν φτάνει μιὰ ζωὴ γιὰ νὰ διαβάσει κάποιος ΟΛΟΥΣ τοὺς Κλασσικούς, γι αὐτὸ προτείνω, στοὺς μαθητὲς καὶ φοιτητὲς ποὺ μὲ πσρακολουθοῦν , μερικά, ΕΛΑΧΙΣΤΑ , ἀριστουργήματα τῆς παγκόσμιας ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ  ποὺ συνιστοῦν  ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ· —Ο ΜΕΓΑΣ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ τοῦ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ .Πρόκειται γιὰ Κεφάλαιο ἀπὸ τοὺς "ἀδ.Καραμάζωφ" ποὺ ἐξέδωσε ξεχωριστὰ ὁ Γκοβόστης σὲ μετάφραση Α.Ἀλεξάνδρου καὶ ἀποτελεῖ τὴν πλεον ὀξυδερκῆ θεολογικὴ πραγματεία γιὰ τὸν Ἰησοῦ... — ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ ἐπίσης τοῦ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ . Τὸ ἀριστοὐργημα τῶν ἀριστουργημάτων.(προτείνω τὴν μετάφραση Ἀλεξάνδρου ,ἐπειδὴ στὰ ξενόγλωσσα ἐργα ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙΡΙΟ ΡΟΛΟ Η ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ). — ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΔΕΡΜΑ τοῦ ΜΠΑΛΖΑΚ — ΤΟ ΠΑΛΤΟ τοῦ ΓΚΟΓΚΟΛ , ἀπ ὅπου ξεκίνησε ἡ ρωσικὴ λογοτεχνία. —Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ τοῦ ΚΑΦΚΑ , ἡ ἀφετηρία τῆς μοντέρνας λογοτεχνίας. — Ο ΑΜΛΕΤ τοῦ ΣΑΙΞΠΗΡ , ἀπ ὅπου ἔχει ἀφετηρία ἡ νεώτερη εὐρωπαϊκὴ, κι ὄχι μόνο ἀγγλικὴ, Σκέψη. Ἀπὸ ἑλληνικὴ λογοτεχνία ,τὰ λιγώτερα ποὺ μπορῶ νὰ προτείνω εἶναι τὰ ἀριστουργήματα τῶν

Γραμμένο τὸ 1914 στὸ Παρίσι ἀπὸ τὸν Ἀνατὸλ Φράνς, βραβευμένο συγγραφέα τὸ 1921 μὲ ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, ἀποτελεῖ ἔνα μικρὸ ..διαμαντάκι ποὺ τὸ χρησιμοποιῶ  συχνὰ ὡς ..δόλωμα γιὰ νὰ ἑλκύσω τοὺς μαθητές μου στὴν ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ.  Συνήθως τὸ συστήνω στὶς καλοκαιρινὲς διακοπὲς γιὰ τὴν παραλία  { μὲ κρυφὸ σκοπὸ ὁ ΑΝΑΤΟΛ ΦΡΑΝΣ νὰ τοὺς ὁδηγήσει στούς μεγάλους τοῦ Πνεύματος ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ, ΚΑΦΚΑ,ΓΚΟΓΚΟΛ, ΜΠΑΛΖΑΚ..}.  Ἐν συνόψει τὸ θέμα τῆς ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ εἶναι τὸ ἑξῆς· οἱ Ἄγγελοι τοῦ Οὐρανοῦ μὲ τὰ ΕΒΡΑΪΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ  ΜΑΓΕΥΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ποὺ  ἄρχισαν νὰ διαβάζουν  μὲ μανία κλέβοντας βιβλία ἀπὸ μιὰ βιβλιοθήκη —τῇ προτροπῇ τοῦ..Φὐλακα Ἀγγέλου τοῦ ἰδιοκτήτη τῆς βιβλιοθήκης— καὶ διεπίστωσαν ὅτι ὁ θεὸς ποὺ τοὺς κυβερνᾶ στὸν Ούρανό,  δὲν εἶναι ὁ ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ ΓΙΑΧΒΕ τῆς Βίβλου ὅπως νόμιζαν, ,ἀλλὰ ὁ ΙΑΛΝΤΑΜΠΑΩΘ , ὁ ΑΤΕΛΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ  { ἐδῶ παρελαύνει ὅλη ἡ θεολογία τοῦ ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ κλπ σὲ λογοτεχνικὲς σελίδες μὲ πολλὰ εὐτράπελα..}. Τελικὰ οἱ Ἄγγελοι γίνονται ΛΑΤΡΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗ

Σὲ ἀγγλόφωνο σχόλιο του ὁ Καβάφης γράφει γιὰ τὸ νόημα τοῦ ἐν λόγῳ ποιήματος: "ἀρνήθηκε διότι σκέφτηκε εὐσυνείδητα ἤ πὼς ἦταν ἀκατάλληλος γιὰ τὸ ἔργο ἤ πὼς τὸ ἔργο εἶναι ἀνάξιο του ἤ πὼς τὸ ἔργο δὲν ἔπρεπε νὰ πραγματοποιηθεῖ ἤ κάποια παρόμοια λογικὴν αἰτία.  Ὅμως κάποιος ἄλλος ἀνέλαβε τὸ ἔργο καὶ ἐπέτυχε...Ἡ ἐπιτυχία αὐτοῦ τοῦ κάποιου ἄλλου ἀντανακλᾶ εἰς βάρος τοῦ Ἀρνηθέντος καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ,ἄν καὶ ὁ Ἀρνηθεὶς ἐγνώριζε πὼς τὸ ΟΧΙ του ἦταν σωστό, μολαταῦτα τοῦτο τὸ ΟΧΙ τὸν βαραίνει σὲ ὅλην τὴν ζωή του, ἀπὸ τὶς ὑποψίες ,τὶς φλυαρίες, τὶς ἐπιτιμήσεις καὶ τὶς παρανοήσεις τῶν πολλῶν"  [ΜΕΤΑΦΡ. Σαββίδη] _______ ΥΓ ὁ τίτλος προἐρχεται ἀπὸ τὸν στίχο τοῦ ΔΑΝΤΗ στὴν ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ [Inferno ,3,60] παραλείποντας τὴν φρἀση "per viltare ἤ vilta" ποὺ σημαίνει "ἀπὸ δειλία" , ὅπου ὁ Καβάφης ἔβαλε ἀποσιωπητικά.

 Ὑπάρχει  βέβαια κι ἡ  ἄποψη ποὺ διατύπωσε ὁ G. Simenon στὸ "Λιμάνι στὴν ὁμίχλη"  : " μόλις πέτυχε τὸν σκοπό του, ποὺ χρόνια κυνηγοῦσε, τότε ἔνοιωσε πὼς ἦταν πλήρως δυστυχισμένος..".

Γράφει στὸ "ΥΠΟΓΕΙΟ" ὁ Ντοστογιέφσκι ἀναφερόμενος  βεβαίως ὑπαινικτικά, στὴν "Κατηγορικὴ Προσταγὴ'  τοῦ ΚΑΝΤ: " κι ἄν πρέπει νὰ τὰ ποῦμε ὅλα, γιατὶ πιστεύετε μὲ τόση σιγουριά ὅτι τὸ νὰ ΜΗΝ  πἀει κανεὶς ἐνάντια στὰ πραγματικὰ ὀφέλη ποὺ κατοχυρώθηκαν ἀπὸ τὰ συμπεράσματα τῆς Λογικῆς καὶ τῶν Μαθηματικῶν εἶναι πράγματι πάντοτε ὠφέλιμο γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἀποτελεῖ νόμο γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα; "  Καὶ ἐξηγεῖ· "ἡ Λογικὴ ξέρει αὐτὸ μόνο ποὺ πρόλαβε νὰ μάθει, ἐνῶ ἡ ἀνθρώπινη φύση λειτουργεῖ συνολικὰ μὲ ὅ,τι ἔχει μέσα της συνεδητὰ ἤ ἀσυνείδητα". Παρόμοια ὑποστηρίζει κι ὁ ἕτερος μεγάλος , ὁ ΝΙΤΣΕ , γράφοντας ὅτι ἡ ΛΟΓΙΚΗ ἀποτελεῖ ΜΕΡΟΣ τοῦ ΟΛΟΥ  ἀνθρώπου ,γιὰ τοῦτο μπορεῖ νὰ ΣΦΑΛΛΕΙ νομίζοντας ὡς ὠφέλιμο αὐτὸ ποὺ  τελικὰ εἶναι ΒΛΑΒΕΡΟ γιὰ τὸν ΟΛΟΝ ἄνθρωπο. Γράφει ὁ ΝΙΤΣΕ στούς "ΠΡΟΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥΣ" : " Τούτη ὑπῆρξε ἡ μεγαλύτερη Πλάνη ,ἡ πιὸ ὀλέθρια πάνω στὴν γῆ·  πίστεψαν ὅτι βρῆκαν στὰ σχήματα τῆς Λογικῆς τὸ κριτήριο τῆς Ἀλήθειας.." Καὶ ἐξηγεῖ

Ὡς σύνθημα πρὸς  τὴν γαλλικὴ ἀντίσταση γιὰ την ἡμερομηνία τῆς ΑΠΟΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ  (6-6-1944) μετέδιδε τὸ BBC  στίχους ἀπὸ τὸ γνωστό ποίημα τοῦ ΒΕΡΛΑΙΝ " Ἆσμα τοῦ Φθινοπώρου".  Εἶχε συμφωνηθεῖ  μὲ τὴν γαλλικὴ Ἀντίσταση ὅτι μόλις τὸ ἀγγλικὸ ραδιόφωνο θὰ μετέδιδε τοὺς τρεῖς πρώτους στίχους  τοῦ ἐν λόγῳ ποιήματος ,αὐτὸ θὰ σήμαινε ὅτι ἡ ἀπόβαση θὰ γινόταν σὲ μιὰ ἑβδομάδα, ἐνῶ ἄν μετέδιδε τοὺς ἑπόμενους τρεῖς, ἡ Ἀπόβαση θὰ γινόταν σὲ 48 ὧρες.  Ἰδοὺ οἱ στίχοι τοῦ " CHANSON D'AUTOMNE " {=Ἄσμα τοῦ Φθινοπώρου} τοῦ ΒΕΡΛΑΙΝ {Verlaine} ποὺ πέρασαν ἔτσι  στὴν ἱστορία ὡς  τὸ σύνθημα τῆς πιὸ μεγάλης μέρας ποὺ ἔκρινε τὸν  Β' ΠΠ ,τῆς ΑΠΟΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ:  " blessent mon coeur d'une langueur monotone" {=πληγώνεται ἡ καρδιά μου ἀπὸ μιὰν κουραστικὴ μονοτονία}. Φυσικὰ καὶ οἱ Γερμανοὶ τὰ γνώριζαν ὅλα αὐτὰ καὶ παρακολουθοῦσαν συνεχῶς ..φιλόλογοι τὸ BBC .Ὅμως ὅταν ἀκούστηκαν οἱ ἐπίμαχοι στίχοι τοῦ Βερλαιν  ποὺ δήλωναν ὅτι Η ΑΠΟΒΑΣΗ ΘΑ ΞΕΚΙΝΟΥΣΕ ΣΕ 48 ΩΡΕΣ καὶ

 Ὁ Σολωμὸς τὸ ἐν λόγῳ ἐπίγραμμα μὲ μιὰ σάτιρα ποὺ σφάζει—ὅπως καὶ τὴν "ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΣ" —τὸ ἔγραψε γιὰ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ πρόσωπα  τοῦ κύκλου του  τὰ ὁποῖα  βεβαίως, ἐντόπισαν οἱ τότε παρεπιδημοῦντες στὴν Ζάκυνθο καὶ  σήμερα  γνωρίζουν πιὰ καὶ  οἱ φιλόλογοι. ________ ΥΓ συνηθίζω νὰ ἀφιερώνω στὸ τέλος τῆς σχολικῆς χρονιᾶς, τὸ ἐν λόγῳ σατιρικὸ ἐπίγραμμα τοῦ Σολωμοῦ στοὺς μαθητὲς ἐκείνους ποὺ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ὅτι ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ μαθήματα...

 Ἀντιπαρέρχομαι καταρχὰς  τὸ ἐρώτημα  τοῦ κατὰ πόσον ὁ χριστιανισμὸς εἶναι ὄντως θρησκεία—δεδομένου ὀτι ὡς  οὐσία τῆς θρησκείας νοεῖται ὁ διαχωρισμὸς  μεταξὺ ἱεροῦ καί βέβηλου, καθαροῦ καὶ ἀκάθαρτου—καὶ ἐπικεντρώνομαι στὴν ἄποψη ποὺ ἐξέφρασα στὸν τίτλο ,ὅτι ὁ χριστιανισμὸς δὲν ἀνήκει στὶς μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες.  Ἐξηγῶ· ὡς μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες θεωροῦνται ἀπὸ ὅλους ὁ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ καὶ ὁ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΣΜΟΣ  δεδομένου ὅτι καὶ οἱ δυὸ  κηρύττουν τὴν σαφῆ πίστη ὅτι ὁ θεὸς εἶναι ΕΝΑΣ καὶ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ .  { " ἄκουε Ἰσραήλ· Κύριος ὁ θεὸς ἡμῶν, Κύριος εἷς ἐστίν" —Shema Israel, Adonaj elohenu adonaj ehad,ΔΕΥΤ.6,4  καὶ" LA ILAHA ILLALLAH" : ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΘΕΟΣ ΠΛΗΝ ΤΟΥ ΑΛΛΑΧ}.  Ὅμως ὁ χριστιανισμὸς πιστεύει πράγματι, σὲ ἕναν καὶ ΜΟΝΑΔΙΚΟ θεό ;  Πρῶτοι οἱ Ἕλληνες ΚΑΠΠΑΔΟΚΕΣ Πατέρες ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ  —σπουδαγμένοι στὶς ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ —διεπίστωσαν ὅτι χριστιανικὸς θεὸς δὲν εἶναι ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ σὰν τὸν ΓΙΑΧΒΕ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ,ἀφοῦ οἱ Χριστιανοί  ὁμολογοῦσαν