Διαμαντῆς Κούτουλας

Ἐν συνόψει· στὸ ἔργο " ΚΥΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ "μὲ τὰ 7 βιβλία —ποὺ ἐξἐδωσε ὁ ΞΕΝΟΦΩΝ μὲ τὸ ψευδώνυμο ΘΕΜΙΣΤΟΓΕΝΗΣ ΣΥΡΑΚΟΣΙΟΣ—τὰ 5 βιβλία περιγράφουν τὴν ΚΑΘΟΔΟ ΤΩΝ ΜΥΡΙΩΝ, δηλ.τὴν διαφυγὴ 13.000 Ἑλλήνων μισθοφόρων [μύριοι=10.000] ἀπὸ τὴν ΒΑΒΥΛΩΝΑ τοῦ  ΙΡΑΚ μέχρι τὴν ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ στὸν ΠΟΝΤΟ (ὅταν μετρήθηκαν στὴν ΚΕΡΑΣΟΥΝΤΑ οἱ "Μύριοι" βρέθηκαν περὶ τοὺς 8.600)  Οἱ Ἕλληνες μισθοφόροι πολέμησαν στὸ πλευρὸ τοῦ ΚΥΡΟΥ ,ἀδελφοῦ τοῦ Βασιλιᾶ ΑΡΤΑΞΕΡΞΗ  ("ΔΑΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΥΣΑΤΙΔΟΣ ΓΙΓΝΟΝΤΑΙ ΠΑΙΔΕΣ ΔΥΟ")  ἀλλὰ ἐνῶ νίκησαν στὴν ΜΑΧΗ ΣΤΑ ΚΟΥΝΑΞΑ—κοντὰ στὴν Βαβυλῶνα τοῦ ΙΡΑΚ—τὸν ΣΕΠΤΕΒΡΙΟ τοῦ 401πΧ, ὁ Κῦρος σκοτώθηκε καὶ κατόπιν, ὁ Ἀρταξέρξης μὲ ὕπουλη παγίδα ἀποκεφάλισε τοὺς στρατηγοὺς τῶν Ἑλλήνων.  Τότε τὸ στράτευμα  ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟ ΚΑΤΑΜΕΣΗΣ ΤΟΥ ΙΡΑΚ ἐξέλεξε τὸν Σπαρτιάτη ΧΕΙΡΙΣΟΦΟ ἀρχηγὸ τῆς ἐμπροσθοφυλακῆς τῶν Μυρίων  καὶ ἀρχηγὸ τῆς ὀπισθοφυλακῆς τὸν ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ,μὲ σκοπὸ τὴν διαφυγὴ ἀπὸ τὴν ἐχθρικὴ χώρα κι ἐπιστροφὴ στὴν Ἑλλάδα μέσῳ τῆς θαλάσσης τοῦ Εὔξεινου Πόντου,σὲ μιὰ πορεία πρ

 Ὅποιος διαβάσει ἔστω καὶ πρόχειρα τὸν πρόλογο τοῦ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ,  τὸν ἀναφερόμενο στὸν ΛΟΓΟ (ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος) παρατηρεῖ ὅτι ἀφενὸς μὲν  ΜΟΝΟΝ ΕΚΕΙ γίνεται λόγος περὶ τοῦ ΛΟΓΟΥ, ἀφετέρου στὸ σγκεκριμένο ἀπόσπασμα ὑπάρχει μιὰ κραυγαλέα ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ ποὺ δὲν ταιριάζει στὸ  ὅλον ὕφος τοῦ "ΥΜΝΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟ"  (1,1-18) ἀναφερόμενη στὸν Ἰω.Βαπτιστὴ στὴν ὁποία ἐξηγεῖται ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ: "οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς ,ἀλλ'ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός"(ΙΩ.1,8) Προκύπτει  λοιπὸν τὸ ἐρώτημα :  ὑπῆρχαν πιστοὶ ποὺ δέχονταν  ΟΤΙ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟ ΕΡΧΟΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, δηλ. ὁμολογοῦσαν τὸν Βαπτιστὴ ὡς Μεσσία καὶ ἐνσαρκωθέντα Λόγο , στοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται τὸ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ; Ὁ καθηγητὴς ΑΓΟΥΡΙΔΗΣ ,στὴν καλύτερη (στὰ ἑλληνικά)  μελέτη περὶ τοῦ Δ' ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ,γράφει ὅτι ὄχι μόνον ὑπῆρχαν πιστοὶ τοῦ Βαπτιστῆ τὸν 1ο αἰ. ἀλλὰ καὶ ὁ ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟ στὸν Πρόλογο  τοῦ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ἀποτελεῖ στὴν πραγματικότητα  ὕμνο πρὸς τὸν Βαπτιστὴ ποὺ υἱοθέτησε ὁ Δ' Εὐαγγελι

 Ἐν συνόψει·  Ὁ Βουδισμὸς εἶναι σωτηριολογικὸ κίνημα ,ἔχει δηλ. θρησκευτικὰ χαρακτηριστικά, καθόσον στοχεύει στὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸν ΠΟΝΟ.  Γιὰ νὰ τὸ πετύχει αὐτὸ ἐπιζητεῖ νὰ βρεῖ τρόπο ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΕΝΑΡΚΩΣΕΩΝ (ως γνωστὸν ὁ Βουδσμὸς δέχεται τὴν ὀρφικὴ θεωρία τῶν πολλαπλῶν μετενσαρκώσεων) οἱ ὁποῖες ὀφείλονται στὴν ὕπαρξη ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ ( κάρμα=πράξη ).  Ὁ Βούδας λοιπὸν δίδαξε ὅτι γιὰ νὰ ἀποτραποῦν οἱ ἐνασρκώσεις πρέπει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀποφύγει ἀκριβῶς τὴν ΕΠΙΘΥΜΙΑ ,θετικὴ ἤ ἀρνητική (ἀγάπη—μῖσος) τῶν Πραγμάτων τοῦ Κόσμου. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἄν ὁ ἄνθρωπος ΔΙΑΛΟΓΙΣΤΕΙ γιὰ τὴν ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ . Κατὰ τὸν Βούδα, ἡ ΑΛΗΘΙΝΗ Πραγματικότητα εἶναι ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΗ ( anatman=μή-οὐσιαστικότητα ) διότι : — τὰ πράγματα συνεχῶς μεταβάλλονται εὑρισκόμενα σέ μιὰ ἀέναη ροή (γίγνεσθαι). —δὲν εἶναι ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΑ καὶ δὲν ἀποτελοῦν ΑΥΤΑΞΙΕΣ διότι ἀνάγονται πάντοτε σὲ ΑΛΛΑ αἴτια καὶ μάλιστα σὲ ἔνα ΑΠΕΙΡΟ σύμπλεγμα αἰτίων καὶ προϋποθέσεων. —τίποτα  ἀπὸ τὰ ὄντα δὲν εἶναι ἁπλό, τὰ πάντα εἶναι ΣΥΝΘΕΤΑ , δηλ. ΕΠ&

ʼΑπὸ τοὺς μεγαλύτερους συγγραφεῖς τῆς ἀνθρωπότητας κι ὁ σπουδαιότερος ἱστορικὸς ὅλων τῶν ἐποχῶν ὁ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ ἔχει ἕνα σημεῖο  στὸ βιβλίο του "ΙΣΤΟΡΙΑΙ" ποὺ εἶναι ἀξεπέραστο  στὴν ἱστοριογραφία ,στὴν λογοτεχνία, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ στὴν Πολιτικὴ Φιλοσοφία γιὰ τὴν ΩΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥ. Πρόκειται ,βεβαίως, γιὰ τὸν πασίγνωστο διάλογο ΑΘΗΝΑΙΩΝ—ΜΗΛΙΩΝ , στὸ 5ο βιβλίο,  ὅπου ἡ οὐδέτερη Μῆλος { ΜΑΡΤΙΟΣ- 416 πΧ } ἐπιδιώκει νὰ παραμείνει οὐδέτερη , φίλη καί τῶν ʼΑθηναίων καὶ τῶν Σπαρτιατῶν ,ἀλλὰ οἱ δημοκράτες τῆς ʼΑθήνας θεωροῦν αὐτὴν τὴν οὐδετερότητα ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ  ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ καὶ λένε στοὺς Μηλίους τὰ ἑξῆς ἐκπληκτικὰ —ποὺ ἀπηχοῦν  βεβαίως ,ΑΠΟΨΕΙΣ  τῆς ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΩΝ ΣΟΦΙΣΤΩΝ καὶ τῶν ἀπόψεων τους περὶ ΔΙΚΑΙΟΥ: " οὐ γάρ τοσοῦτον ἡμᾶς βλάπτει ἡ ἔχθρα ὑμῶν ὅσον ἡ φιλία μὲν ἀσθενείας τὸ δὲ μῖσος δυνάμεως παράδειγμα τοῖς ἀρχομένοις δηλούμενον..&qu

Κάποτε στὴν Ρώμη, μπροστὰ στὸ Forum Romanum, ἀπαγγέλλοντας Βιργίλιο :  Durate et vosmet rebus servate secundis = Καρτερεῖτε καὶ φυλάξτε τοὺς ἑαυτούς σας γιὰ τὶς καλύτερες μέρες  {Βιργίλιος,ΑΙΝΕΙΑΔΑ, 1,207}

 Ὑπάρχουν πολλοὶ ὀρισμοὶ γιὰ τὴν ἔννοια τῆς ΜΑΘΗΣΗΣ, ἀπὸ τὴν πασίγνωστη τοῦ Pavlov  ὡς "δημιουργία ὑποκατάστατων ἀντανακλαστικῶν" ἕως τὴν "μίμηση προτύπων" τοῦ Βandura καὶ τὴν "ἐπεξεργασία πληροφοριῶν" τοῦ Neisser.  Κρατῶ, στὴν παροῦσα συνάφεια, τὸν ὁρισμὸ τοῦ Kimble :"μάθηση εἶναι μιὰ σχετικὰ σταθερὴ ἀλλαγὴ σὲ μιὰ δυνατότητα τῆς συμπεριφορᾶς ,ἡ ὁποία συμβαίνει ὡς ἀποτέλεσμα ἐνισχυμένης πρακτικῆς". Παρόμοια πληθώρα ὑπάρχει γιὰ τὶς σύγχρονες θεωρίες μάθησης & Διδακτικές Μεθόδους.  Ἀνθολογῶ τὶς 3  πλέον σημαντικὲς κατὰ τὴν γνώμη μου, οἱ ὁποῖες καὶ  ἐφαρμόζονται  συχνότερα, στὴν πράξη μέσα στὴν σχολικὴ τάξη. Αὐτὲς εἶναι:  — ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΣΜΟΣ .   Ἡ νόηση ἀποτελεῖ κατασκευὴ νοημάτων βασισμένη στὴν ἐμπειρία τοῦ ἀτόμου. Συνεπῶς ὁ μαθητὴς δὲν εἶναι παθητικὸς δέκτης ἀλλὰ οἰκοδομεῖ ,μὲ τὸν ἀναστοχασμό,  ὁ ἴδιος τὴν γνώση του . Μὲ τὸν Ἐποικοδομητισμό, δίνεται ἔμφαση στὸν ἐνεργητικὸ ρόλο τοῦ μαθητῆ καὶ στὴν ἐπίλυση πραγματικῶν προβλημάτων διερευνητικοῦ χα

Ὡς σύνθημα πρὸς  τὴν γαλλικὴ ἀντίσταση γιὰ την ἡμερομηνία τῆς ΑΠΟΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ  (6-6-1944) μετέδιδε τὸ BBC  στίχους ἀπὸ τὸ γνωστό ποίημα τοῦ ΒΕΡΛΑΙΝ " Ἆσμα τοῦ Φθινοπώρου".  Εἶχε συμφωνηθεῖ  μὲ τὴν γαλλικὴ Ἀντίσταση ὅτι μόλις τὸ ἀγγλικὸ ραδιόφωνο θὰ μετέδιδε τοὺς τρεῖς πρώτους στίχους  τοῦ ἐν λόγῳ ποιήματος ,αὐτὸ θὰ σήμαινε ὅτι ἡ ἀπόβαση θὰ γινόταν σὲ μιὰ ἑβδομάδα, ἐνῶ ἄν μετέδιδε τοὺς ἑπόμενους τρεῖς, ἡ Ἀπόβαση θὰ γινόταν σὲ 48 ὧρες.  Ἰδοὺ οἱ στίχοι τοῦ " CHANSON D'AUTOMNE " {=Ἄσμα τοῦ Φθινοπώρου} τοῦ ΒΕΡΛΑΙΝ {Verlaine} ποὺ πέρασαν ἔτσι  στὴν ἱστορία ὡς  τὸ σύνθημα τῆς πιὸ μεγάλης μέρας ποὺ ἔκρινε τὸν  Β' ΠΠ ,τῆς ΑΠΟΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ:  " blessent mon coeur d'une langueur monotone" {=πληγώνεται ἡ καρδιά μου ἀπὸ μιὰν κουραστικὴ μονοτονία}. Φυσικὰ καὶ οἱ Γερμανοὶ τὰ γνώριζαν ὅλα αὐτὰ καὶ παρακολουθοῦσαν συνεχῶς ..φιλόλογοι τὸ BBC .Ὅμως ὅταν ἀκούστηκαν οἱ ἐπίμαχοι στίχοι τοῦ Βερλαιν  ποὺ δήλωναν ὅτι Η ΑΠΟΒΑΣΗ ΘΑ ΞΕΚΙΝΟΥΣΕ ΣΕ 48 ΩΡΕΣ καὶ

 Ὁ Σολωμὸς τὸ ἐν λόγῳ ἐπίγραμμα μὲ μιὰ σάτιρα ποὺ σφάζει—ὅπως καὶ τὴν "ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΣ" —τὸ ἔγραψε γιὰ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ πρόσωπα  τοῦ κύκλου του  τὰ ὁποῖα  βεβαίως, ἐντόπισαν οἱ τότε παρεπιδημοῦντες στὴν Ζάκυνθο καὶ  σήμερα  γνωρίζουν πιὰ καὶ  οἱ φιλόλογοι. ________ ΥΓ συνηθίζω νὰ ἀφιερώνω στὸ τέλος τῆς σχολικῆς χρονιᾶς, τὸ ἐν λόγῳ σατιρικὸ ἐπίγραμμα τοῦ Σολωμοῦ στοὺς μαθητὲς ἐκείνους ποὺ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ὅτι ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ μαθήματα...