ΜΙΜΗΣ ΠΙΕΡΡΑΚΟΣ: ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ—ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΤΟ 1940.
Ὁ ΜΙΜΗΣ ΠΙΕΡΡΑΚΟΣ ἦταν προπολεμικά,
σέντερ φὸρ τοῦ Παναθηναϊκοῦ.
ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ στὶς 18‒11‒1940 σὲ ἀεροπορικὴ ἐπιδρομὴ τῶν Ἰταλῶν στὴν Διποταμιὰ ΠΟΓΡΑΔΕΤΣ τῆς ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ, ἐνῶ ὁλοκλήρωνε τὸ γράμμα ποὺ ἐγραφε στὸν ἀδερφό του Στέφανο καὶ στὴν μητὲρα του, πληροφορῶντας τους ὅτι εἶναι καλὰ , ὀτι θὰ γυρίσει νικητὴς καὶ ζητῶντας νὰ τοῦ στείλουν τσιγάρα...
Τὸ ματωμένο γράμμα * βρέθηκε πάνω στὴν σορό του.
Ὁ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ τὸν θυμᾶται πάντοτε καὶ τιμᾶ τὴν μνήμη του ΩΣ ΗΡΩΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.
Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ.
Ἡ Σ2 Μοῖρα Β. Πυροβολικοῦ
-Περί συνθηκῶν θανάτου ἀσυρματιστοῦ Πιερράκου Δημητρίου.
«Λαμβάνω τὴν τιμήν ν’ ἀναφέρω ὅτι ὁ ἀσυρματιστής Πιερράκος Δημήτριος, ἐφονεύθη ὐπὸ βομβαρδισμοῦ ἐχθρικῆς ἀεροπορίας, ὑπὸ τὰς κάτωθι συνθήκας:
Ο Σταθμός Ἀσυρμάτου εὑρίσκετο προσωρινῶς ἐγκατεστημένος ἐντὸς οἰκίας τοῦ χωρίου Διποταμιά. Τὴν προηγούμενην ἡμέραν τοῦ θανάτου του ὁ Σταθμάρχης διετάχθη νὰ μεταφέρη τὸν Σταθμόν εἰς χῶρον ὄπισθεν τῆς Πυροβολαρχίας Λοχ.Τσαταλοῦ, ἀλλά οῦτος δεν ἐξετέλεσε τὴν διαταγήν καὶ ἐκράτησε τὸν Σταθμόν εἰς Διποταμιάν μέχρις ὥρας 11ης π.μ. τῆς ἀλλης ἡμέρας ὅτε διετάχθη συναγερμός.
Την στιγμήν ἐκείνην ὁ Πιερρᾶκος ἔγραφε ἐπιστολήν εἰς τὴν μητέρα του καὶ παρὰ τὰς ρητὰς διαταγάς τῆς Μοίρας περί ἀποκρύψεως πάντων εἰς καταφύγια, οὗτος παρέμεινεν γράφων. Πέριξ τοῦ χώρου αὐτοῦ ἔπεσαν πέντε βόμβαι.
Ὅταν μετὰ τὸ πέρας τοῦ συναγερμού οἱ ἄλλοι ἀσυρματισταὶ ἐξῆλθον τοῦ καταφυγίου, εὖρον τὸν Πιερράκον νεκρόν κτυπηθέντα εἰς τὴν κεφαλήν ἀπὸ θραύσματα ὀβίδος».
ΠΟΓΡΑΔΕΤΣ 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1940.
* Τὸ τελευταῖο γράμμα τοῦ ΠΙΕΡΡΑΚΟΥ :
«Ἀγαπητέ μου ἀδελφέ Στέφανε,
Σᾶς ἔστειλα πέντε γράμματα. Δόξα τῷ Θεῷ εἶμαι καλά.
Στὸ προηγούμενο γράμμα μου σᾶς ἔστειλα τὴν σύστασί μου, ἡ ὁποία σήμερα ἄλλαξε, μὴν ἀνησυχεῖτε ὅμως διότι καὶ μὲ τὴν παληὰ θὰ τὸ λάβω.
Τώρα ἡ σύστασίς μου εἶναι: Σ’ Σύνταγμα Βαρέως Πυροβολικοῦ, 2α Μοῖρα διοικήσεως Τ.Τ. 212
Μὴν ξεχάσεις Στέφανε νὰ μοῦ στείλεις ἕνα πουλόβερ, μερικὰ ξυραφάκια, τσιγάρα καὶ λίγο χαρτζιλίκι γιὰ κανένα καφεδάκι ὅταν μπαίνουμε σὲ κανένα χωριὸ καὶ γιὰ κονιάκ.
Σήμερα, ὅπως καὶ κάθε μέρα, μᾱς ἐπισκέφθηκαν ἐχθρικά ἀεροπλάνα. Ἐγινε ἀερομαχία. Τοὺς ρίξαμε τρία. Τὸ ἕνα ἀπὸ ἀντιαεροπορικὸ πυροβολικό.
Ἀπὸ τὸ ἕνα ἀεροπλάνο γλύτωσαν τρεῖς μὲ ἀλεξίπτωτο. Τὸν ἕναν ἐξ αὐτῶν τὸν ἔπιασα ἐγώ. Εἶχε πέσει 5 χιλιόμετρα μακρυά μας. Ἄν ἔβλεπε τὸ τρέξιμό μου ὁ Σίμιτσεκ σίγουρα θὰ μὲ ἔβαζε στὴν Ἐθνική γιὰ τὰ 5.000 μ. Τὸν ἔφερα στὸν Διοικητή. Ἐπῆρα τὸ ἀλεξίπτωτο τὸ ὁποῖο εἶχε σχισθῆ ἀπὸ ἕνα δένδρο καὶ τὸ μοιράσαμε στοὺς ἄνδρες γιὰ μαντηλάκια. Ἐχω φυλάξει γιὰ τὴν Μαρία. Ἔπειτα ἀπὸ τὰ σχετικὰ συγχαρητήρια κάθησα νὰ σᾶς γράψω μὲ ἕνα φόβο μήπως αὐτὰ ποὺ γράφω δὲν ἐγκριθοῦν καὶ δὲν λάβετε το γράμμα μου, γι’ αὐτὸ περιορίζομαι καὶ δὲν σᾶς γράφω νέα τοῦ Μετώπου παρὰ μόνο πὼς πᾶμε Ὑπερ-Ὑπέροχα. Ἂν δὲν εἶχα ἐλλειψι νέων σας θὰ νόμιζα πὼς βρίσκομαι σὲ ἐξοχή. Αὐτὸ ὅμως μὲ κάνει νὰ ἀνησυχῶ καὶ νὰ περιμένω μὲ ἀγωνία γράμμα σας ποὺ νὰ μοῦ λὲς πὼς η Μαμά, ἡ Μαρία κι ὁ Γιάννης εἶναι τελείως καλά.
Φίλησέ μου τὴ Μαμὰ καὶ τὴ Μαρία, πολλὲς φορές καθὼς καὶ τὸν Γιάννη, κι ἐγὼ φιλῶ ἐσένα, ἀδελφέ μου Στέφανε.
Μίμης.
Μαμακούλα μου γειά σου. Εἶμαι πολύ – πολύ καλά, νὰ εἶσαι ἥσυχη, πές το καὶ τῆς Μαρίας καὶ δέξου ἀκόμα ἕνα φιλί.
Μίμης
Μαρία μου σὲ φιλῶ καὶ σὲ παρακαλῶ νὰ εἶσθε τελείως ἥσυχοι. Γράψε στὴ Νίκη, ἂν σοῦ εἶνε εὐκολο, ὄχι ὅμως καλλιγραφικά.
Μίμης».
18-11-1940
