Η ΣΟΦΙΟΛΟΓΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΩΙΚΙΣΜΟΣ.
Ἰδιαἰτερη ἀναφορὰ περὶ Σοφίας γίνεται στὴν λεγόμενη ΣΟΦΙΟΛΟΓΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (ΙΩΒ, ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ, ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ, ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ) ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον πνευματικὸ προϊὸν τῆς ἐπαφῆς τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ μέ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ εἰδικῶς μὲ τὴν ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ (κυρίως πλατωνισμὸ καὶ στωικισμό) στὰ ἑλληνιστικὰ χρόνια.
Τὸ ἐρώτημα ποὺ ἀπασχόλησε τοὺς ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ συγγραφεῖς τῶν ἐν λόγῳ κειμένων ἀφοροῦσε στὴν σχέση Torah {=Πεντατεύχου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης} καὶ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
Προφανῶς ὑπῆρξε ΕΝΤΑΣΗ μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν πνευματικῶν μεγεθῶν , ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΣΟΦΙΑΣ καὶ αὐτὴν τὴν ἔνταση προσπάθησε νὰ ὑπερβεῖ ἡ σοφιολογικὴ γραμματεία τονίζοντας ὅτι ἡ Torah ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΦΑΣΚΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ (τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας).
[ Θυμίζω ὅτι ὡς Σοφία στούς ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥΣ λαοὺς θεωρεῖτο ἡ θεία ἒμπνευση γιὰ τὴν ΕΠΙΛΥΣΗ ΑΙΝΙΓΜΑΤΩΝ, ΕΞΗΓΗΣΗ ΟΝΕΙΡΩΝ κλπ, ἐνῶ γιὰ τοὺς Ἕλληνες, Σοφία θεωρεῖτο
ἡ διὰ τοῦ ΛΟΓΟΥ ἑρμηνεία τοῦ Κόσμου.]
Ἐν τελει ἡ ἑβραϊκὴ σοφιολογικὴ γραμματεία μετὰ ἀπὸ ἀρκετὲς ἀμφιταλαντεύσεις συμφώνησε μὲ τὴν ἑλληνικὴ ΣΩΚΡΑΤΙΚΗ ,ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ καὶ ΣΤΩΙΚΗ πεποίθηση ὅτι ὁ ΘΕΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΩΣ ΛΟΓΟΣ καὶ ἡ Torah δὲν θὰ μποροῦσε παρὰ νά συμφωνεῖ μὲ αὐτό.
Στὰ πλαίσια αὐτῶν τῶν πνευματικῶν ὀσμώσεων ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ—ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ἐμφανίστηκε ΚΑΤ'ΕΠΙΡΡΟΗΝ ΤΟΥ ΣΤΩΙΚΙΣΜΟΥ (Λόγος) καὶ ἡ ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ (τοῦ Θεοῦ) γεγονὸς ύψίστης σημασίας γιὰ τὸν μετἐπειτα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ.
Ἀπόδειξη τῶν ἀνωτἐρω ἀποτελεῖ ἡ σύγκριση τῶν λεγομένων περὶ φύσεως τοῦ ΑΓΑΘΟΥ ἀπὸ τὸν στωικὸ φιλόσοφο ΚΛΕΑΝΘΗ καὶ τῶν γραφομένων περὶ ΣΟΦΙΑΣ στὸ βιβλίο τῆς ΣΟΦΙΑΣ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ.
Γράφει ἐν προκειμένῳ ὁ Κλεἀνθης:
<Τἀγαθὸν ἐρωτᾶς μ' ὁῖον ἔστ' ; Ἄκουε δή·
τεταμένον, δίκαιον, ὅσιον, εὐσεβές,κρατοῦν ἑαυτοῦ, χρήσιμον, καλόν, δέον,αὐστηρόν, αὐθέκαστον,ἀεὶ συμφέρον, ἄφοβον, ἂλυπον, λυσιτελές,ἀνώδυνον,ὠφέλιμον, εὐάρεστον, ἀσφαλές, φίλον, ἔντιμον...>
{ΚΛΗΜ. ΠΡΟΤΡΕΠ., 6, ΒΕΠ, τ.7, σ.54}.
Καὶ ἀκολουθεῖ μὲ παρόμοια φρασεολογία
ἡ Σοφία Σολομῶντος:
<ἔστι γὰρ ἐν αὐτῇ {= τῇ Σοφίᾳ} πνεῦμα νοερόν, ἅγιον, μονογενές, πολυμερές, λιπτόν,
εὐκίνητον, τρανόν, ἀμόλυντον, σαφές...φιλάγαθον...εὐεργετικόν, φιλάνθρωπον, βἐβαιον, ἀσφαλές, ἀμέριμνον..
{ΣΟΦ.ΣΟΛ. 7,22 κ.ἑξ}.
Ποιὸ τὸ ἐπιμύθιο σὲ ὅλα αὐτά;
Τὸ ὅτι χωρὶς τὴν ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ Ἰουδαϊσμοῦ—Ἑλληνισμοῦ (τῆς ὁποίας ἀπόηχος εἶναι ἡ σοφιολογικὴ γραμματεία τῆς ΠΔ) θὰ ἦταν ἀνἐφικτη ἡ γένεση τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Ἢ ἄλλαις λἐξεσιν : ὁ Χριστιανισμὸς ὐπῆρξε ὁ καρπὸς τῆς συνἀντησης Ἑλληνισμοῦ—Ἰουδαϊσμοῦ, δηλ. ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ καὶ Torah.
