Διαμαντῆς Κούτουλας

Δὲν εἶναι εὔκολη δουλειὰ ἡ ἑρμηνεία τῶν πλατωνικῶν ἔργων, ἀφοῦ ὁ Πλάτων εἰρωνεύεται συχνὰ στούς Διαλόγους του , συχνότατα εἶναι ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ  ὑπαινικτικὸς  καὶ κάποιες φορὲς ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ  ἀντιφάσκων, ἀλλὰ στὸν "ΤΙΜΑΙΟ" τὸ πρόβλημα μεγεθύνεται καθότι ἐκεῖ  ΟΜΟΛΟΓΕΙ ὅτι ἐκφράζεται μὲ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ γλῶσσα  (εἰκὼς  μῦθος) λέγοντας ὅτι ἕνας προσωπικὸς -ἀλλὰ ὄχι παντοδύναμος- θεὸς πλάθει τὸν ΠΡΟΫΠΑΡΧΟΝΤΑ χῶρο μὲ βάση τὰ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ  δημιουργῶντας ἔτσι ἕνα ΕΜΒΙΟ ΣΦΑΙΡΙΚΟ ὄν μὲ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΝΟΥ: τὸ Σύμπαν. Δὲν θά  ἀναφερθῶ στὰ περὶ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ ποὺ τὰ ξέρουν ὅλοι (ΤΑ ΜΟΝΑ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΤΙΜΑΙΟ"...) ἀλλὰ θὰ κωδικοποιήσω τὰ ἑξῆς ΑΠΟΜΥΘΕΥΤΙΚΑ συμπεράσματα γιὰ τὸ νόημα τοῦ ἐν λόγῳ κειμένου: 1) ἐπιδίωξη  τοῦ Πλάτωνα εἶναι νὰ δείξει ὅτι ὑπάρχει ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΔΟΜΗ (ἄρα  ΝΟΗΜΑ)  στὸ Σύμπαν καὶ συνεπῶς  ὁ κόσμος  δὲν λειτουργεῖ βάσει μόνον μηχανιστικῶν αἰτίων {= "ΑΝΑΓΚΗ"  ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ} δηλ. χωρὶς σκοπό (ΤΥΧΗ). Τὴν ὕπαρξη μαθημα...

 Ἐπειδὴ τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχουμε πληθώρα κειμένων περὶ τοῦ Ἀπολλωνίου Τυανέα ἀπὸ ἡμιμαθεῖς & ἀπληροφόρητους, θὰ πῶ τὰ ἑξῆς ἐν συντομίᾳ· 1. περὶ τὸ 235μΧ ὁ Φλάβιος Φιλοστρατος κατὰ παραγγελίαν τῆς Ἰούλιας Δόμνας συζύγου τοῦ αύτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου γράφει τὴν μυθιστορηματικὴ  ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ τοῦ Ἀπολλώνιου Τυανέα παρουσιάζοντας ὡς "ΘΕΙΟ ΑΝΔΡΑ" ,ἀνάλογο τῆς ἐποχῆς,  γεννημένο ἀπὸ τὸν θεὸ ΠΡΩΤΕΑ ἐξ Αίγύπτου [=σὺ δὲ τίς, εἰπούσης, Πρωτεὺς ἔφη ὁ Αἰγύπτιος θεός—ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ, ΤΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΥΑΝΕΑ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ.Α', 4]. 2. Τὸ ἔργο αύτὸ τοῦ Φιλόστρατου ἔπεσε σέ ἀφάνεια καὶ δὲν ἔκανε ἰδιαίτερη ἐντύπωση. Ὅμως τὴν ἐποχὴ τοῦ ΔΙΟΚΛΗΤΙΑΝΟΥ ὁ κυβερνήτης τῆς Βιθυνίας ΙΕΡΟΚΛΗΣ (περὶ τὸ 303μΧ) γράφει τὸν περιλάλητο "ΦΙΛΑΛΗΘΗ ΛΟΓΟ" κατὰ τῶν Χριστιανῶν ὅπου παρουσιάζει τὴν βιογραφία τοῦ Φιλόστρατου συγκρίνοντας τὸν Ἀπολλώνιο μὲ τὸν Ἰησοῦ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΩΣ ΜΕΓΑ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΟ ΘΕΟΥΡΓΟ !! [Σὲ ἀπάντηση του γράφει ὁ ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ τον λόγο του "ΚΑΤΑ ΙΕΡΟΚΛΕΟΥΣ".] Μὲ τόν...

 Ἐξηγῶ ἐν συντομίᾳ· μιλῶντας ὁ Σωκρἀτης στοὺς Ἀδείμαντο καὶ Γλαύκωνα  (ἀδελφοὺς τοῦ Πλάτωνος) στὸ 6ο βιβλίο τῆς" ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ "  παρομοιάζει τὴν Πραγματικότητα ὡς μιὰ  ΓΡΑΜΜΗ  διαιρεμένη κατὰ τὸν ἀκόλουθο τρόπο:  καταρχὰς τὴν διαιροῦμε σὲ δύο ΑΝΙΣΑ  τμήματα  < ΔΙΧΑ ΤΕΤΜΗΜΕΝΗΝ ΛΑΒΩΝ ΑΝΙΣΑ ΤΜΗΜΑΤΑ>{509d-510e }  ὅπου τὸ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ τμῆμα  ἀπεικονίζει τὸ ἄχρονο ΝΟΗΤΟ κόσμο  καὶ τὸ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ τὸν κόσμο τῶν ΑΙΣΘΗΤΩΝ. Κατόπιν  χωρίζουμε τὸ καθἐνα ἀπὸ τὰ δύο ἄνισα τμήματα, σὲ δύο πάλι ΑΝΙΣΑ  κατὰ τὸν ΙΔΙΟ ΛΟΓΟ (κλάσμα) ὅπως προηγουμἐνως < ΠΑΛΙΝ ΤΕΜΝΕ ΕΚΑΤΕΡΟΝ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΑΝΑ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ ΛΟΓΟΝ>  {ὁ Πλάτων βεβαίως δὲν ἀποκαλύπτει ΠΟΙΟΣ εἶναι αὐτὸς ὁ λόγος, τὸ κλάσμα, τῆς τομῆς....}  Σὲ αύτὸν τὸν δεύτερο χωρισμό:  α)  στὸ μικρότερο τμῆμα τῶν ΑΙΣΘΗΤΩΝ,  τὸ μικρότερο κομμάτι ἀπεικονίζει τὸν  κόσμο τῶν εἰκόνων (εἰκασία)  ἐνῶ  τὸ μεγάλο τμῆμα ἀπεικονίζει τὰ ὁρατά (πίστις) β) στὸ μεγἀλο τμῆμα...

 Ὁ ὅρος FILIOQUE  πού σημαίνει <ΚΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΥΙΟΥ> {filius= υἱός /que=τε, καί} δέν βρίσκεται στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως πού συντάχτηκε τὸ 381μΧ στὴν Β' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΩΝ/ΠΟΛΗΣ {=ἐκ πατρὸς ἐκπορευόμενον}.  Τὸ FILIOQUE ἐμφανίστηκε  ἐπισήμως τὸ 447μΧ ἀπὸ τὸν Πάπα Λέοντα ὁ ὁποῖος ἁκολούθησε μιὰ λατινική παράδοση τονίζουσα τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ (ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ) ἀπἐναντι στοὺς πολλοὺς ἀρειανιστὲς τῆς Δύσεως καθότι τὰ πολυπληθῆ γερμανικὰ φῦλα τῶν Γὀτθων εἶχαν προσηλυτιστεῖ στὸ ἀρειανικὸ δόγμα κυρίως.  ( Ἐξάλλου ἡ Ρώμη γνώρισε  τὸ Σύμβολο τοῦ 381 στὴν Δ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος τοῦ 451μΧ.)  Τό  FILIOQUE ὅμως παρἐμεινε στό λατινικὸ κείμενο (EX PATRE FILIOQUE PROCEDIT= ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΕΚΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΝ) καὶ μετὰ τὸ 451 μέ συνέπεια τὸ ζήτημα αύτὸ ἀργότερα, νὰ  ἀποτελέσει  μεῖζον θεολογικὸ θέμα ἰδιαιτέρως μετά τὸ ΣΧΙΣΜΑ τοῦ 1054 καὶ νὰ παρουσιάζεται μέχρι σήμερα ὡς ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ διαφορὰ μεταξὺ Καθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων,  παρόλες...