Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΘΕΩΡΙΑ.




Α. Η ΘΕΩΡΙΑ.
Πρῶτος ὁ Ἄγγλος δικαστὴς τῶν Ἰνδιῶν W.JONES τὸ 1786  διεπίστωσε τὴν ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ μεταξὺ τῆς ΣΑΝΣΚΡΙΤΙΚΗΣ—ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ—ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ (πχ. μήτηρ-mater λατ.- mata σανσκρ.,  πατὴρ- pater- pitar,  δὺο-duo-dwo κλπ) κι ἔκανε λόγο γιὰ ΚΟΙΝΗ ΠΗΓΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΟΝ —βλ.The third anniversary discourse ,On the Hindus ,Works I (1799), 19-34 [Lehmann, 1967,A reader in 19th century Historical Indo-European Linguistics, σ15.]

Ἀργότερα τὸ 1816 ὁ γλωσσολόγος F.BOPP, ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΑΣ, συστηματικοποίησε τὴν  ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΘΕΩΡΙΑ στὸ ἔργο του "Ἐπὶ τοῦ κλιτικοῦ συστήματος τῆς Σανσκριτικῆς ἐν συγκρίσει πρὸς αὐτὸ τῆς Ἑλληνικῆς, Λατινικῆς, Περσικῆς καὶ Γερμανικῆς".
Σύμφωνα μὲ αὐτὴν τὴν θεωρία λοιπὸν οἱ ἰνδοευρωπαϊκὲς γλῶσσες κατἀγονται ἀπὸ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΠΡΟΓΟΝΟ τὴν πρωτο‒ϊνδοευρωπαϊκὴ γλῶσσα  (ἐπειδὴ ἡ ΧΡΟΝΙΚΗ ἀφετηρία τῶν γλωσσῶν αὐτῶν, ἑλληνικῆς, λατινικῆς, σανσκριτικῆς κλπ,  ἀποκλείει τὸν ΔΑΝΕΙΣΜΟ μεταξύ τους ἢ τὴν περίπτωση νὰ γέννησε ἡ μία  τὶς ἄλλες.  Ἐξἀλλου, ἡ ΣΑΝΣΚΡΙΤΙΚΗ διατηρεῖ τὰ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ—πχ 8 πτώσεις—ἀλλὰ τὰ ΓΡΑΠΤΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΕΙΑ ὑστεροῦν χρονικά.).



Β. ΚΟΙΤΙΔΑ.
Σχετικὰ μέ τὴν ΚΟΙΤΙΔΑ αὐτῶν πληθυσμῶν ποὺ μίλησαν τὴν ΠΡΩΤΟΪΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ γλῶσσα ἔχουν διατυπωθεῖ δύο ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ: 

1) Ἡ  Μ. Γκιπούτας, ἀρχαιολόγος λιθουανικῆς καταγωγῆς, πρότεινε τὴ δεκαετία τοῦ 1950 τὴν λεγόμενη «ὑπόθεση τῶν Κουργκάν». Σύμφωνα μὲ αὐτή, οἱ ἰνδοευρωπαϊκὲς γλῶσσες διαδόθηκαν ἀπὸ τὶς στέππες τῆς Οὐκρανίας  (4η–3η χιλιετία π.Χ.), μέσῳ πολεμικῶν καὶ νομαδικῶν φύλων ποὺ εἶχαν ἄλογα καὶ ἅρματα καὶ ἔθαβαν σὲ τύμβους (κουργκάν). 
Αύτοὶ οἱ νομάδες τῆς στἐππας ἐπέβαλαν τὶς ἀνδρικὲς λατρεῖες στὴν γονιμικὴ λατρεία τῆς Μητέρας Θεᾶς στοὺς λαοὺς ποὺ κατἐκτησαν, στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἰνδικὴ χερσόνησο.

2)  ὁ Βρετανός ἀρχαιολόγος Κόλιν Ρένφριου (δεκαετία 1980) ὐποστήριξε τὴν «ὑπόθεση τῆς Ἀνατολίας», θεωρῶντας  ὅτι οἱ ἰνδοευρωπαϊκὲς γλῶσσες ξεκίνησαν ἀπὸ τὴν Ἀνατολία γύρω στὸ 7000 π.Χ., μαζὶ μὲ τὴ διάδοση τῆς γεωργίας (ἐξ οὗ καὶ τὸ γεωργικὸ ἰνδοευρωπαϊκὸ  λεξιλόγιο πχ. κέραμος, δόμος, σπόρος κλπ) κι ἡ ἐξακτίνωση αὐτὴ ἔγινε μὲ εἰρηνικὸ τρόπο.


Γ. Η ΚΡΙΤΙΚΗ.
 Βεβαίως καὶ ἔχει ὑπάρξει ἄφθονη κριτικὴ στὴν γλωσσολογικὴ αὐτὴ  θεωρία γιὰ δὺο λόγους ·
1) ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ἢ ἄλλα ἰστορικὰ τεκμήρια γι αὐτὸν τὸν ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟ ἰνδοευρωπαϊκὸ πληθυσμὸ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΟΙΤΙΔΑ ΤΟΥ.
2) ἡ ὀμογλωσσία ἢ ἡ κοινότητα γλωσσῶν δὲν σημαίνει καὶ φυλετική, ἐθνοτικὴ  ἢ πληθυσμιακὴ ταυτότητα ἢ κοινὸ ἐντοπισμό.
ΟΥΔΕΙΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ  ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙ  ΟΤΙ ΦΙΝΛΑΝΔΟΙ, ΤΟΥΡΚΟΙ καὶ ΟΥΓΓΡΟΙ προέρχονται ἢ ἀποτελοῦν τὴν ἴδια φυλή, ἐπειδὴ μιλοῦν γλῶσσες τῆς οὐραλοαλταϊκῆς ὁμογλωσσίας...



Δ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ.
 Ἐπειδή δὲν διαθέτουμε καλύτερη γλωσσολογικὴ θεωρία ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΤΙΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΟΜΗ μεταξὺ ἑλληνικῆς—λατινικῆς—χεττιτικῆς—σανσκριτικῆς κλπ γλωσσῶν, μποροῦμε νὰ μιλᾶμε μὲν  γιὰ ἰνδοευρωπαϊκὲς γλῶσσες, ἀλλὰ ΟΧΙ ΓΙΑ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΚΟΙΤΙΔΑ .







Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Χαῖρε Κωνσταντῖνε, τελευταῖε Βασιλέα τῶν Ἑλλήνων!

1974: Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ & ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ (Διαμαντῆς Κούτουλας)