ΑΠΟ ΤΑ GREEKLISH ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΤΟΥ 1930, ΣΤΟΝ ΔΙΩΓΜΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΤΟ 1976 & ΣΤΟ ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΤΟ '82..

Ἀπὸ τὴν προεπαναστατικὴ περίοδο

μερικοὶ ἐκπρόσωποι τοῦ νεοελλ. Διαφωτισμοῦ

(ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ,ΨΑΛΙΔΑΣ , ΒΗΛΑΡΑΣ,ΙΩΣΗΠΟΣ ΜΟΙΣΙΟΔΑΚΑΣ κλπ) ὑποστήριξαν ὅτι ἀφενός ἡ Νέα Ἑλληνικὴ εἶναι μιὰ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ γλῶσσα ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἤ τὴν βυζαντινή (γι'αὐτὸ καὶ τὴν ἀποκαλοῦσαν ΡΩΜΕΗΚΗ ἤ ΓΡΑΙΚΙΚΗ) καὶ ἀφετέρου θὰ πρέπει ἡ ὀρθογραφία της νὰ εἶναι ΦΩΝΗΤΙΚΗ (ἤ φωνηματική,ὅπως λέγεται). Πχ ἡ λέξη 'ΑΘΗΝΑΙΟΙ' νὰ γράφεται ὡς... 'ΑΘΙΝΕΪ'

ἤ περίπου ἔτσι (διότι ὑπάρχουν ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΦΩΝΗΤΙΚΗ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ.)

Συγκεκριμενα τὸ βιβλίο ποὺ ἐξἐδωσε τὸ 1814 ὁ Γ.ΒΗΛΑΡΑΣ φέρει τίτλο "ΡΟΜΕΗΚΗ ΓΛΟΣΑ"(sic)

Αὐτὴ ἡ ἄποψη τοῦ ΒΗΛΑΡΑ καὶ τῶν ἄλλων Διαφωτιστῶν ὑποστηριζόταν κυρίως γιὰ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ λόγους δηλ γιὰ τὴν ΕΥΚΟΛΗ ΜΟΡΦΩΣΗ τῶν ὑποδούλων Ἑλληνων ἀλλὰ καὶ μὲ λίγη δόση ..ἀντικληρικαλισμοῦ ἐφόσον ὁ Διαφωτισμός ἐστρέφετο κατὰ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ΑΥΘΕΝΤΙΑΣ καὶ ἡ Ἐκκλησία χρησιμοποιοῦσε τὴν Ἀρχαΐζουσα..

Ἡ ἀντίληψη αὐτὴ περὶ γλώσσας λοιπόν ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΑΓΡΙΩΣ ἀργότερα μὲ τὸν περιλάλητο "ΔΙΑΛΟΓΟ" τοῦ ΣΟΛΩΜΟΥ, (ὁ ὁποῖος ἄν καὶ εἶναι ὁ μεγαλύτερος ποιητὴς μας ) ΑΓΝΟΟΥΣΕ ΤΗΝ ΛΟΓΙΑ ΓΛΩΣΣΑ (πχ τοῦ Κάλβου) γιατὶ ἔφυγε μικρὸς γιὰ τὴν Ἰταλία μετὰ τὸν θάνατο τοῦ πατέρα του , μένοντας μόνο μὲ τὶς γλωσσικές γνώσεις τῶν ἑλληνικῶν τῆς ζακυνθινῆς διαλέκτου τῆς ὑπηρέτριας μητέρας του Ἀγγελικῆς Νίκλη (ἡ ὁποία μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Κόντε Σολωμοῦ, ξαναπαντρεύτηκε τὸν λογιστὴ τῶν Σολωμῶν , Λεονταράκη , κι ἄρχισε μιὰ νέα ζωή..)

Ὡστόσο δὲν συμφωνοῦσαν προεπαναστατικά

ὅλοι οι Διαφωτιστὲς μὲ αὐτὴ τὴν θέση·

χαρακτηριστικά ὁ ΚΟΡΑΗΣ πρέσβευε τὴν λεγόμενη ΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑ δηλ κατʹ οὐσίαν τὴν ΚΑΘΑΡΣΗ τῆς γλώσσας τῶν ὑποδούλων ἀπὸ τὶς ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ (πχ κέφι, ντέφι, μεράκι), ΣΛΑΒΙΚΕΣ (πχ κοτέτσι) ἤ ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΙΚΕΣ (πχ.φαμίλια) λέξεις .

Γι αὐτὸ κι ὁ Κοραῆς ἄρχισε τὴν σχολιασμένη ἔκδοση τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων συγγραφέων μὲ ἐκπληκτικὰ ,φιλολογικῶς,ἀποτελἕσματα.

Ἡ ἄποψη τοῦ Βηλαρᾶ δὲν ἐπεβλήθη βεβαίως στὸ ΕΛΕΥΘΕΡΟ νεοελληνικὸ κράτος,ἀλλὰ ἡ θέση γιὰ φωνητικὴ γραφὴ ΠΟΥ ΣΑΦΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΘΗΚΕ συνεχίστηκε νὰ ἐκπροσωπεῖται καὶ ΝΑ ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ μέσῳ τοῦ πολιτικοποιημένου πιὰ ΓΛΩΣΣΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ {καθαρεύουσα ἤ δημοτική ;} ἀπὸ τοὺς ἑκάστοτε "ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ" τῆς εὐρύτερης ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, μὲ τελευταῖο παράδειγμα ,ἀρκετά ἀργότερα,κατὰ τὸν ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ (1930) τὴν θέση τοῦ ΓΛΗΝΟΥ γιὰ τὴν ΛΑΤΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ,δηλ τὴν καθιέρωση στὴ νεοελλ.γραφὴ αὐτῶν ποὺ σήμερα ἀποκαλοῦμε ..greeklish !!(Βλ .ΓΛΗΝΟΣ,"Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΩΣΥΝΗΣ", "Πρωτοπορία" τεῦχος ΜΑΡΤΙΟΥ 1930, σελ 76-77-βλ. ΦΩΤΟ).

[Τὸ λατινικὸ ἀλφάβητο μάλιστα προωθεῖτο καὶ τὸ 1975 γιὰ τὴν γραφὴ τῆς τότε καθιερωθείσης Δημοτικῆς, ἀλλὰ ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ Ο ΚΩΝ. ΤΣΑΤΣΟΣ κλπ ἀκαδημαϊκοί..]

Ἱστορικὸ παράδειγμα λατινικῆς γραφῆς τῆς Ἑλληνικῆς ἀποτελοῦν τὰ λεγόμενα ΛΕΒΑΝΤΙΝΙΚΑ ,Χίου και Κρήτης (τοῦ 17ου αἰ.) ἐνῶ σὲ φωνητικὴ ἑλληνικὴ γραφὴ ἐκδόθηκαν σχολικὰ βιβλία στὴ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ γιὰ τοὺς ἐκεῖ ἑλληνόφωνους,ἐπίσης στὸν Μεσοπόλεμο

(Βλ Γραμματικὴ φωνητικῆς ὀρθογραφίας, Κ.ΤΟΠΧΑΡΑΣ, Ι ΓΡΑΜΑΤΙΚΙ ΤΙ ΡΟΜΕΙΚΥ (sic)1932, ἀνατύπωση ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ,1988)

Τὸ ὅτι περιθωριοποιήθηκε ἡ φωνητικὴ ὀρθογραφία στὸ νεοελληνικὸ Κράτος ὀφείλεται ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΣ σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ στὸν θεμελιωτὴ τῆς νεοελλ.ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΑΣ Καθηγητὴ Γ.ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ (+1941) ὁ ὁποῖος μὲ τὶς γλωσσολογικὲς μελέτες του ("ΑΚΑΔΕΙΜΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ-1903 κεξ) ἔδειξε ὅτι Η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΚΟΙΝΗ καὶ ἡ ὁποία μὲ τὴν σειρὰ της ἀποτελεῖ ἐξέλιξη τῆς ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΗΣ τοῦ 4ου αἰ. ΠΧ .

Καὶ τέλος πάντων μὲ τὴν ΣΥΝΘΕΣΗ καθαρεύουσας δηλ ΛΟΓΙΑΣ γλώσσας

καὶ δημοτικῆς δηλ καθομιλουμένης ,

προέκυψε ἡ ΚΟΙΝΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ποὺ δὲν εἶναι οὔτε ἀμιγὴς καθαρεύουσα οὔτε ἀμιγὴς δημοτικὴ ( Πῶς θὰ μποροῦσε ἄλλωστε ;

Πχ ἐνῶ λέμε "ΦΤ‒ΕΡΟ" ταυτόχρονα λέμε" ΠΕΡΙ‒ΠΤ‒ΕΡΟ"ἤ λέμε " ΦΤ‒ ΩΧΟΣ ,ἀλλὰ " ΠΤ ‒ΩΜΑ" κλπ )

Συνεπῶς σὲ μιὰν ΚΟΙΝΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ γλῶσσα μὲ ἱστορικὴ συνέχεια 2000 καὶ πλέον χρόνων ,δὲν ἔχει νόημα ἡ φωνητικὴ γραφὴ καὶ ὀρθογραφία ἀφοῦ ἡ Νέα Ἑλληνικὴ ἀνάγεται ,μέσῳ τῆς βυζαντινῆς, στὴν ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΚΟΙΝΗ(ὅπως ἀποδεικνύεται ἄλλωστε ἀπὸ τὴν ΠΡΟΦΟΡΑ —μετὰ τὰ ἑλληνιστικὰ χρόνια ἡ προφορὰ τῆς ἑλληνικῆς σὺν τῷ χρόνῳ μετεβλήθη ἀπὸ ΠΡΟΣΩΔΙΑΚΗ σὲ ΤΟΝΙΚΗ ὅπως εἶναι σήμερα —καὶ τὴν ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΔΟΜΗ τῆς γλώσσας).

Κάτι τελευταῖο ὅσον ἀφορᾶ στὶς δικαιολογίες τῆς Ἀριστερᾶς ·

ἡ ἐπίκληση τῆς ΕΥΚΟΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΜΑΘΗΣΗ μέσῳ τῆς φωνητικῆς ὀρθογραφίαςποὺ ἐπικαλέστηκαν πολλοί ,ἀπὸ τὸν Βηλαρᾶ ὥς τὸν Γληνό(ἀλλὰ κι ἀπὸ ἄλλους ποὺ ὑπορρήτως τὴν ὑποστήριζαν ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ χωρὶς νὰ τὸ ποῦν εὐθέως, γιὰ λόγους δῆθεν "προοδευτισμοῦ" ἤ "ἀριστεροσύνης"...) δὲν ἔχει βάση γιὰ δύο λόγους :

1) ἡ φωνητικὴ ἁπλοποίηση γεννᾶ περισσότερα προβλήματα μὲ τὴν πληθώρα ΟΜΟΗΧΩΝ ποὺ δημιουργεῖ·

πχ :

ἡ=θηλυκὸ ἄρθρο-,

οἱ =ἀρσενικὸ ἄρθρο-,

ἤ=διαζευκτικό

( ΟΛΑ: ‒ i ἤ ‒ι)

2) μὲ τὴ φωνητικὴ γραφὴ ΔΙΑΣΠΑΤΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ καὶ εἶναι δύσκολο σὲ κάποιον ποὺ ἔχει μάθει ἑλληνικὰ μὲ φωνητικὴ γραφὴ νὰ διαβάσει , ὄχι μόνο βυζαντινὰ κείμενα, ἀλλὰ καὶ ἔργα Νεοελλήνων λογοτεχνῶν, πεζογράφων καὶ ποιητῶν ὅπως ὁ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ,ὁ ΕΛΥΤΗΣ ,ὁ ΒΙΖΥΗΝΟΣ,ὁ ΚΑΛΒΟΣ κλπ καθὼς καὶ ΟΛΗΝ τὴν προεπαναστατικὴ λογοτεχνικὴ παραγωγὴ πχ τὴν ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ..

Τὸ ΠΑΣΟΚ ἐξάλλου ,τὸ 1982, πιστὸ στὶς ἐπαγγελίες τῆς Ἀριστερᾱς καὶ τῶν "προοδευτικῶν" σοφῶν (πχ. ΙΩ.ΚΑΚΡΙΔΗΣ) γιὰ ΑΠΛΟΠΟΙΗΣΗ τῆς ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΑΤΗΡΓΗΣΕ ἐν μιᾷ νυκτὶ τοὺς ΤΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ, μὲ αποτέλεσμα ὁ Νεοέλληνας σήμερα νὰ ΑΓΝΟΕΙ τὴν διαφορὰ μεταξὺ τῶν ὁμοήχων λέξεων ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟ · πχ τῶν <ἁρμάτων> {μὲ δασεῖα, δηλ. τῶν τάνκς} ἀπὸ τὰ <ἄρματα> {μὲ ψιλή, δηλ. τῶν ὅπλων, ἐξ οὖ=ἀρματολός} ἢ τῆς <ὥρας> }τοῦ ρολογιοῦ, μὲ δασεῖα} ἀπὸ τὴν <ὤρα> {μὲ ψιλή, δηλ. τῆν φροντίδα, ἐξ οὗ=ὀλιγ‒ωρία}.

Τούτων λεχθέντων, ἀποκαλύπτεται ἡ ΠΟΛΙΤΙΚΗ καὶ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ρίζα καθὼς καὶ ἡ ΚΡΥΦΗ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ τέτοιων ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ,δῆθεν προοδευτικῶν ἀντιλήψεων οἱ ὁποῖες τελικὰ ἐκεῖνο ποὺ στοχεύουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δὲν εἶναι ἡ εὔκολη μόρφωση τοῦ "λαοῦ"ἀλλὰ Η ΔΙΑΡΡΗΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ.

Ἐκεῖ ἀκριβῶς ἀποσκοποῦν ,ξεχνῶντας ὅτι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΟΓΕΝΕΙΣ ΓΛΩΣΣΕΣ ,ΑΛΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ,ΕΠΕΙΔΗ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΙΛΙΕΤΑΙ καὶ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΧΩΡΟ ΓΙΑ 3000 ΧΡΟΝΙΑ ,ὅπως εἶπε προσφυῶς ἡ ΑΡΒΕΛΕΡ...

Αὐτὰ ἡ Ἀριστερά·

ἀλλὰ καὶ ἡ ΔΕΞΙΑ δέν πῆγε πίσω. Δὲν θὰ ἀναφερθῶ στὶς ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΡΕΣ τοῦ δικτάτορα ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ( κατεξοχὴν δεῖγμα ΣΟΛΟΙΚΙΣΜΟΥ) ὅσον γιὰ τὸν ΔΙΩΓΜΟ ποὺ ἐξαπελυσε ἡ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΕΞΙΑ τοῦ Καραμανλῆ τὸ 1976 ὅταν ΚΑΤΑΡΓΗΣΕ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ μέ τὴν ἀνεκδιήγητη ψευδοεπιστημονικὴ ἐξήγηση ὅτι σημασία ἔχει τὸ ΝΟΗΜΑ ἑνὸς κειμένου κι ὄχι ἡ ΓΛΩΣΣΑ του—λὲς καὶ ἠ γλῶσσα ΔΕΝ καθορίζει τὸ νοηματικὸ περιεχόμενο...

Συνἐπεια ὅλων αύτῶν εἶναι σήμερα νὰ μὴν μαθαίνει ὁ μαθητής ἀπὸ τὸ μεταφρασμένο ἀρχαῖο κείμενο (πήγαινα στὴν Α' ΛΥΚΕΙΟΥ τότε καὶ τὰ θυμᾶμαι...) τὴν χρήση πχ. τῆς ΕΥΚΤΙΚΗΣ ΠΛΑΓΙΟΥ ΛΟΓΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΝΟΣ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΥ, ἀφοῦ στὴν ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ δὲν ὑπάρχει τέτοια ἔγκλιση .

Ἢ νὰ ἀγνοεῖ ὁ ἀναγνώστης λογοπαίγια μὲ τὴν διφορούμενη σημασία κοινῶν τύπων εύκτικῆς—ὁριστικῆς πχ. στὸ ρῆμα "ἀπορθῶ/ἀπορθοῖς" ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ ΣΟΦΟΚΛΗΣ στήν "ΑΝΤΙΓΟΝΗ"...

Ἀλλὰ ὅλα αύτὰ βεβαίως ἦταν ψιλὰ γράμματα γιὰ τούς κυβερνῶντες τῆς ΝΔ τὸ 1976—καὶ ἡ κατἀσταση αύτὴ συνεχίζεται ἕως σήμερα .

ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΟΛΗΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ..

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Διαμαντῆς Κούτουλας

ΑΠΟ ΤΑ GREEKLISH ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΤΟΥ 1930, ΣΤΟΝ ΔΙΩΓΜΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΤΟ 1976 & ΣΤΟ ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΤΟ '82..

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Χαῖρε Κωνσταντῖνε, τελευταῖε Βασιλέα τῶν Ἑλλήνων!

1974: Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ & ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ (Διαμαντῆς Κούτουλας)