Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ.
Δὲν πρόκειται βεβαίως νὰ ἀναπτύξω διεξοδικὰ σὲ μιὰν ἀνἀρτηση ὅλο τὸ περιεχόμενο τῆς ΚΡΙΤΙΚΗΣ τῶν βιβλικῶν κειμένων —καὶ εἰδικῶς αὐτῶν τῆς Καινῆς Διαθήκης—ἁπλῶς θὰ δώσω δύο παραδείγματα γιὰ νὰ καταστεῖ κατανοητὴ ἡ σπουδαιότητα αὐτῆς τῆς Ἐπιστήμης ποὺ ἔχει ἡλικία δύο καὶ πλέον αἰώνων. (ΣΗΜΕΙΩΣΗ: στὴν ἱστορικοφικολογικὴ κριτική—μιλῶ ὡς κλασσικὸς φιλόλογος—συμπεριλαμβάνω καὶ τὴν ΜΟΡΦΟΪΣΤΟΡΙΚΗ μέθοδο,formgeschichte τοῦ Dibelius ,1919, καὶ τὴν ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ, redaktionsgeschichte τοῦ Marxen,1956, ποὺ ἐξειδικεύονται στὴν καινοδιαθηκικὴ ἔρευνα.) Συγκεκριμένα θὰ δείξω πῶς ἀναλύει ἡ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ κριτικὴ δύο χωρία τοῦ εὐαγγελικοῦ κειμένου γιὰ νὰ γίνει προσιτὸ τὸ νοηματικὸ του περιεχόμενο καὶ ἡ ΔΙΑΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ του δηλ. ἡ "συνομιλία" του μὲ ἄλλα ΣΥΝΑΦΗ κείμενα. Ἔχω βεβαίως εἰδικότητα ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ φιλολογίας ἀλλὰ καὶ ἡ ἑλληνορρωμαϊκὴ φιλολογία (στὴν ὁποίαν ἀνἠκει καί ἡ καινοδιαθηκικὴ κριτική) στὴν κλασσικὴ γραμματεία ,οἱονεί, ἐμπίπτει. Ἐξ ἄλλου ἡ ὤθηση τῆς φιλολογικῆς κριτικῆς