Μὰξ Στῖρνερ: ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΠΑΝΤΟΣ ΣΥΝΟΛΟΥ.
Ὁ Μὰξ Στῖρνερ ,κατὰ κόσμον ΓΙΟΧΑΝ ΚΑΣΠΑΡ ΣΜΙΤ (+1856) ἦταν ὁ "ἀναρχικώτερος "τῶν ἀναρχικῶν τῶν νεωτέρων χρόνων. Λέγοντας βεβαίως "ἀναρχία" ἐννοῶ τὴν ἀντίληψη ποὺ θεωρεῖ ὡς ὑπέρτατη ἀρχή τὴν ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ τοῦ ἀνθρώπου σὲ ἀντίστιξη μὲ κάθε ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ἀρχή (στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ Ἀρχὴ σημαίνει ΕΞΟΥΣΙΑ) ). Ὁ ὅρος εἶναι "ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ" ἐκ τοῦ λατινικοῦ anarchismus καὶ τὸν χρησιμοποίησε μὲ τὴν σὺγχρονη ἔννοια πρῶτος ὁ ΠΡΟΥΝΤΟΝ (ἡ λατινικὴ κατάληξη "-ismus" σημαίνει ΤΑΣΗ ΠΡΟΣ) .
Τέλος πάντων ὁ Στῖρνερ συνέγραψε τό 1848 τὴν "Βίβλο" τοῦ ἀκραιφνοῦς (ΕΓΩΤΙΚΟΥ—ὀπως τὸν ἀποκαλοῦσε ὁ ΡΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ) Ἀναρχισμοῦ μὲ τίτλο "DER EINZIGE UND SEIN EIGENTUM" (κατὰ λέξη 'Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΟΥ " ποὺ σημαίνει "Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ").
Παρακάτω ἀνθολογῶ* ὁρισμένες χαρακτηριστικὲς ἰδέες τοῦ Στῖρνερ:
—κάθε σύνολο ἐκ φύσεως εἶναι ἐχθρὸς κάθε ἀτόμου.
—ὁ λαὸς εἶναι ἐλεύθερος μόνο σὲ βάρος τοῦ ἀτόμου.
—τὸ Κοινὸ Καλὸ δὲν εἶναι τὸ δικό ΜΟΥ Καλό,ἀλλὰ ὁ ὑπέρτατος ἐχθρὸς τοῦ ΕΓΩ μου.
—εἴμαστε ἴσοι ὡς ἔννοιες θεωρητικά, ὄχι μὲ σἀρκα καὶ ὀστᾶ.
—θεμέλιο τοῦ Ἐγώ μου εἶναι ἡ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ μου.
—κάθε κοινωνία μισεῖ τὴν Μοναδικότητα
—οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἄρρητοι, ρητὲς εἶναι οἱ ἔννοιες καὶ ἐκφράζονται μὲ λόγια.
—ὁ Λαὸς εἶναι μιὰ ἀνύπαρκτη ἰδέα
—ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΚΑΘΕ ΣΥΝΟΛΟΥ
(Λέγοντας "ΑΤΟΜΟ" ὁ Στῖρνερ δὲν ἐννοεῖ τὸ ἐγωιστικὸ περιεχόμενο τῆς ἐννοιολογίας τοῦ ἀγγλικοῦ ἀτομισμοῦ, ἀλλὰ τὸ ΠΡΟΣΩΠΟ, τὴν ΠΡΩΤΗ ΟΥΣΙΑ τοῦ Ἀριστοτἐλη.
Θυμίζω "πρῶτες οὐσίες" στίς "ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ" τοῦ Ἀριστοτέλη ὁρίζονται τὰ ΚΑΘΕΚΑΣΤΟΝ ἄτομα —ὁ Δημήτρης, ὁ Γιάννης, ὁ Λεωνίδας— ἐνῶ ὡς "δεύτερες οὐσίες" ὁρίζονται τὰ Γένη, οἱ ΓΕΝΙΚΟΙ ΟΡΟΙ).
—κάθε Ἐπανάσταση ἐπιδιώκει μιὰ ΝΕΑ ΤΑΞΗ σέ βάρος τοῦ ἀτόμου· ἡ Ἐξέγερση στρέφεται ἐναντίον ΚΑΘΕ Τάξης.
Ἔτσι ἐπαναστάτης ἦταν ὁ Καῖσαρ· ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ.
___________
* ὑπάρχουν δύο μεταφράσεις τοῦ ἐν λόγῳ ἔργου· τῆς Α. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ( ἐκδ. Ἐλεύθερος Τύπος, 1η ἔκδ. 1978, 2η 1990 ) καὶ τοῦ Ζ. ΣΑΡΙΚΑ τοῦ 2005 (ἐκδ. Θύραθεν, 2005). Προτιμῶ τὴν πρώτη διότι εἶναι συνοπτικὴ ἀποφεύγουσα τὶς ἱστορικὲς ἀναφορὲς τοῦ Στῖρνερ σὲ ἔργα προγενεστέρων φιλοσόφων (πχ.Φόυερμπαχ) ποὺ δυσκολεύουν τὴν κατανόηση τοῦ σημερινοῦ ἀναγνώστη.
Ὁ Σαρίκας μετάφρασε ΟΛΟ μὲν τὸ κείμενο τοῦ Στῖρνερ, ὀμως σὲ μίαν ὅμως δυσνόητη γλῶσσα . Τὰ σχόλια, καὶ στὶς δύο μεταφράσεις, εἶναι ἀπὸ ἐλλιπῆ ἑως ἀνεπαρκῆ.
Σὲ κάθε περίπτωση πάντως τὸ συγκεκριμὲνο ἔργο τοῦ Στῖρνερ , σέ ὁποιαδήποτε ἀπὸ τὶς δύο προαναφερθεῖσες νεοελληνικὲς μεταφράσεις , τὸ συστήνω, ἐδῶ καὶ χρόνια ,ὡς πρῶτο ἐξωσχολικὸ ἀνάγνωσμα σὲ μαθητὲς καὶ φοιτητές.
