Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ Τῼ ΣΥΓΧΡΟΝῼ ΒΙῼ.
Ὁ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΛΕΜΠΕΣΗΣ ὑπῆρξε καθηγητὴς ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑΣ στὸ Πάντειο Πανεπιστήμιο (1962) καὶ συγγραφέας πολλῶν ἔργων (πχ. Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΜΑΖΑ/1950, ΣΥΜΒΟΛΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ —ἡ διδακτορική του διατριβή/1927—κλπ) ὅμως γνωστὸς ἔγινε πρὸ 30ετίας ἀπὸ τὸ μικρὸ πόνημα του "Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ Τῼ ΣΥΓΧΡΟΝῼ ΒΙῼ" δημοσιευθὲν γιὰ πρώτη φορὰ τὸ 1941 στὴν " Ἐφημερίδα Ἑλλήνων Νομικῶν" καὶ ἐπανεκδοθὲν τὸ 1988 {μαζὶ μὲ τήν "Ἐπαναστατικὴ Μᾶζα"} ἀπὸ τίς "Ἐκδόσεις τῶν Φίλων" (Βλ.φωτό.)
Στὸ ἐν λόγῳ κείμενο ὁ Λεμπέσης ὁρίζει τὸν ΒΛΑΚΑ ὡς αύτὸν ποὺ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΠΡΩΤΟΓΕΝΩΣ ἀλλὰ ΜΙΜΕΙΤΑΙ σκέψεις ἄλλων ΣΥΝΑΓΕΛΑΖΟΜΕΝΟΣ μὲ ὁμοίους του σὲ κοινωνικὲς ΑΓΕΛΕΣ { θυμίζει ἐδῶ ὁ Λεμπέσης τὴν περιγραφὴ τοῦ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ γιὰ τὴν Μᾶζα στούς "ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥΣ"}.
Ἀπὸ τὴν ἂλλη μεριὰ ὁ Λεμπέσης ὁρίζει τὸν ΕΥΦΥΗ ὡς τὸν ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΩΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΓΕΝΩΣ , ἀπεχθανόμενο καὶ ἀπέχοντα ἀπὸ κάθε μορφῆς ΜΑΖΟΠΟΙΗΣΕΙΣ.
Γράφει ἐν προκειμένῳ ὁ ΛΕΜΠΕΣΗΣ (τὸ πρωτότυπο κείμενο εἶναι γραμμένο σὲ ΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑ) :
<Ὁ συνασπισμὸς τῶν βλακῶν ἐνταῦθα εἶναι μηχανικὴ ὀργάνωσις βάσει τῆς ἀρχῆς τῆς «ἐλαχίστης προσπαθείας» πρὸς ἀντιμετώπισιν ἰσχυροτέρας δυνάμεως εἰς τὸ πρόσωπον τῶν ὀλίγων ἢ τοῦ ἑνός. Ἡ ὀργάνωσις αὕτη περιωρισμένης ἐκτάσεως καλεῖται κοινωνιολογικῶς κλίκα (clique).
Ἡ ἔμφυτος τάσις τοῦ βλακός, ἐξικνουμένη συχνότατα εἰς ἀληθῆ μανίαν ὅπως ἀνήκῃ εἰς ἰσχυρὰς καὶ ὅσον τὸ δυνατὸν περισσοτέρας πάσης φύσεως ὀργανώσεις, ἐξηγεῖται πρῶτον μὲν ἐκ τῆς εὐκολίας τῆς ἀγελοποιήσεως, εἰς ἣν μονίμως ὑπόκειται, λόγω ἐλλείψεως ἀτομικότητος (ἐξ οὗ καὶ τὸ μῖσος τοῦ κατὰ τοῦ ἀτόμου καὶ τοῦ ἀτομικισμοῦ), δεύτερον δὲ ἐκ τοῦ ἀτομικοῦ ζῳώδους πανικοῦ, ὑπὸ τοῦ ὁποίου μονίμως κατατρύχεται, ἐκ τοῦ δεδικαιολογημένου φόβου μήπως περιέλθῃ εἰς τὸ παντὸς εἴδους προλεταριᾶτον. Ἀποτελεῖ δὲ ἡ τάσις αὕτη ἀμάχητον σχεδὸν τεκμήριον περὶ τοῦ βαθμοῦ τῆς πνευματικῆς του ἀναπηρίας. Τοιουτοτρόπως δημιουργεῖται αὐτόματος συρροὴ βλακῶν εἰς τὰς πάσης φύσεως ὀργανώσεις, αἴτινες, ἐὰν μὲν εἶναι συμφεροντολογικαί, διατηροῦν τοὐλάχιστον τὴν σοβαρότητα τῶν συμφερόντων των, ἐὰν ὅμως εἶναι «πνευματικαὶ» περιέρχονται σὺν τῷ χρόνῳ εἰς πλήρη βλακοκρατίαν>
Σὲ πολλοὺς ποὺ θεωροῦν μὴ ἀναγκαίους τούς βλάκες , ὁ Λεμπέσης ἀντιτείνει:
<Εἰς τὴν πολυπληθῆ κατηγορίαν τῶν βλακῶν προσάπτεται ἀσφαλῶς ἄδικος καὶ ἐπιστημονικῶς ἐσφαλμένη μομφή, ὅταν οὗτοι χαρακτηρίζονται εἴτε ὡς ἄχρηστοι καὶ περιττὸν βάρος τῆς κοινωνίας, εἴτε ὡς παρασιτικοί, ἐκφράζεται δὲ συχνὰ ἡ ἀνόητος, ὡς θὰ ἴδωμεν, εὐχὴ ὅπως οὗτοι ἐκλείψουν. Τὸ πρόβλημα τῶν βλακῶν δὲν εἶναι ἐν τούτοις ἁπλοῦν ὅταν ληφθῇ πρῶτον ὑπ᾿ ὄψιν ἡ στερεὰ καὶ ἀπολύτως ἀναγκαία θέσις, ἣν οὗτοι ἐπαξίως κατέχουν ἐν τῷ κοινωνικῷ διαφορισμῶ. Οἱ βλᾶκες διαιροῦνται οὕτως εἰς δυὸ ὅλως ἀντιθέτους μεταξύ των «ὁμάδας», διεπομένας ὅμως ἀμφοτέρας ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ νόμου, τοῦ διαφορισμοῦ. Ἡ πρώτη ἐκ τούτων ὁμὰς καταλαμβάνει ὡς γνωστὸν τὰς ὑποδεεστέρας ἐν τῇ κοινωνίᾳ θέσεις, ἤτοι εὑρίσκεται εἰς τὰς κατωτάτας βαθμίδας τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ. Πόσον εὐεργετικὴ διὰ τὴν κοινωνίαν εἶναι ἡ ὁμὰς αὕτη εἶναι περιττὸν νὰ τονισθῇ, διότι ἄνευ αὐτῆς δὲν θὰ ὑπῆρχεν ἐκμετάλλευσις καὶ ἄνευ ἐκμεταλλεύσεως δὲν θὰ ὑπῆρχε πολιτισμός. Εἰς δὲ τὴν γλῶσσαν τοῦ κοινωνικοῦ διαφορισμοῦ: Ἄνευ αὐτῆς δὲν θὰ ὑπῆρχε διαφορισμός, διότι ἀντὶ τῆς ἀνισότητος, θὰ ὑπῆρχεν ἰσότης, ἔστω καὶ ἐκ τῶν ἄνω, δηλαδὴ θὰ ἦσαν ὅλοι εὐφυεῖς, ὅπερ ἀπὸ τῆς ἀπόψεως τοῦ διαφορισμοῦ τὸ αὐτό: ὡς νὰ ἦσαν ὅλοι βλᾶκες· διότι ὁ διαφορισμὸς ἀπαιτεῖ ῥητῶς καὶ εὐφυεῖς καὶ βλάκας, περικοπτωμένων δὲ οἱονδήποτε ἐκ τῶν δυὸ τούτων σκελῶν του, αἴρεται ὁλόκληρος. Ἄνευ δέ, κατ᾿ ἀκολουθίαν, τοῦ διαφορισμοῦ, καθισταμένου δυνατοῦ μόνον διὰ τῆς σοβαρᾶς συμβολῆς τῶν βλακῶν, δὲν ὑπάρχει κοινωνία. Τοιαύτη λοιπὸν ἡ τεραστία κοινωνικὴ σημασία τῶν βλακῶν, ἥτις ἄλλως τε ὑπὸ πάντων ἀναγνωρίζεται, μολονότι μόνον εἰς τὸν κοινωνιολόγον εἶναι ἐπιστημονικῶς γνωστή.>
Τέλος, ὁ Λεμπἐσης θεωρεῖ ὅτι στήν"μάχη" εὐφυοῦς καὶ βλακῶν νικητὲς εἶναι πάντα οἱ δεύτεροι καὶ λόγῳ ΠΟΣΟΤΗΤΟΣ καὶ λόγῳ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ: ὁ εύφυὴς ἀδυνατεῖ νὰ σκεφτεῖ τὰ ΥΠΟΥΛΑ καὶ ΤΑΠΕΙΝΑ μέσα ποὺ θὰ χρησιμοποιήσει ὁ μαζάνθρωπος βλὰξ γιὰ νὰ ἐπιβιὼσει ἐξολοθρεύοντας ἢ περιθωριοποιῶντας τὸν εύφυῆ. Γράφει ὁ Λεμπέσης.σχετικῶς:
<ἡ εὐπιστία ἑνὸς ἀτόμου, ὡς προϋποθέτουσα τὰ ἄλλα ἄτομα ὡς ἔντιμα καὶ συνεπῶς ὡς εὐφυᾶ, εἶναι ἀσφαλῶς τὸ μέγιστον τῶν τεκμηρίων τῆς πνευματικῆς του ἀναπτύξεως καὶ τοῦ πολιτισμοῦ του. Ὅσον ὑψηλότερον ἐπὶ τῶν βαθμίδων τῆς εὐφυΐας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ ἵσταται ἓν ἄτομον ἢ εἷς λαός... τόσον περισσότερον εὔπιστος εἶναι>
Τελικὰ ὅμως πάντα ΕΝΟΣ (πονηροῦ δηλ. ἀδίστακτου) ΒΛΑΚΟΣ ΜΥΡΙΟΙ ΕΠΟΝΤΑΙ....
______
ΥΓ. πρωτοδιάβασα αύτὸ τὸ ἀριστούργημα τοῦ Λεμπέση τὸ 1991 καὶ τὸ ξαναδιαβάζω ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν. Κάθε φορὰ συνειδητοποιῶ κάτι ποὺ δὲν εἶχα καταλάβει την πρώτη φορά ποὺ τὸ διάβασα : ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΕΜΕΝΑ, ἐνῶ ἀρχικὰ νόμιζα ὅτι μιλοῦσε γιὰ ὅλους τούς ΑΛΛΟΥΣ....
