ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ Χρ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ .
Ἀποτελεῖ συνἠθειο τῶν Νεοελλἠνων νὰ ὑμνολογοῦν ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ τοὺς πάντες, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΟΥΤΕ ΣΕΛΙΔΑ ἁπὸ τά ἔργα τῶν ὑμνολογουμἐνων, ὅμως ἐγὼ ΠΟΥ ΑΠΟ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΕΧΩ ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ—ΟΧΙ ΑΠΛΩΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ—ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ἔχω νά κἀνω τὶς ἑξῆς ἐπισημάνσεις :
1) γνωρίζω ὅλη τὴν προϊστορία τοῦ ἀνθρώπου
καὶ τήν ψυχικὴ "κόλαση" του στὶς παραεκκλησιαστικὲς ὀργανώσεις (βλ. λεπτομέρειες στὸ αὐτοβιογραφικό του "ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΙΔΕΩΝ" στὴν φωτό) καθὼς καὶ τὸν πόλεμο ποὺ ἀντιμετὠπισε ἀπό τὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν καὶ ἀπὸ τὸ Ἅγ.Ὄρος....
2) τιμῶ τὰ περὶ Θεϊκοῦ Ἔρωτος καὶ Προσώπου πού δίδασκε καὶ συμφωνῶ πὼς ἄνευ Ὑπἐρβασης τοῦ Ἐγώ, θέωση δέν ὑπάρχει...
Ὅμως:
κατηγόρησε ΜΑΝΙΧΑΪΣΤΙΚΑ τὸ Δυτικὸ Πνεῦμα χρεώνοντας του ὅ,τι κακὸ ὑπάρχει στὸν σημερινὸ κόσμο , ἐνῶ ὅ,τι καλὸ ὑπάρχει τὸ θεώρησε ὡς προερχόμενο ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴ ὀρθοδοξία ( ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΙ δυισμοί, βέβαια εἶναι ὅλα αὐτὰ ..)
Ἔτσι ΥΠΟΤΙΜΗΣΕ ΤΗΝ ΔΥΣΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΤΙΜΗΣΕ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ, ΦΑΝΤΑΣΙΩΝΟΜΕΝΟΣ ΕΝΑ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ποτὲ καὶ ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΔΥΣΗ ΠΟΥ ΥΠΗΡΞΕ .
Τὸ πρῶτο εὔκολα τὸ ἀντιλαμβάνεται κανεὶς διαβάζοντας μιὰ πρόχειρη Βυζαντινὴ Ἱστορία.
Τὸ δεύτερο τὸ ἐξηγῶ μὲ τὰ παρακάτω:
ὃταν ἦρθαν οἱ Δυτικοὶ σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ —μέσῳ τῶν Ἀράβων , μετὰ τὴν ἀνακατἀληψη τῆς ΙΣΠΑΝΙΑΣ*— ἦρθαν ἀντιμέτωποι τὸ ἐρώτημα τῆς ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ποὺ δίδασκε ὁ Μακεδόνας σοφός, τὸ ὁποῖο ΑΝΤΕΦΑΣΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΒΙΒΛΟ.
Πρἀγματι γιὰ τὸν Ἀριστοτέλη :
—δὲν ὑπάρχει ΚΕΝΟ οὔτε ΑΠΕΙΡΟ
—ὁ Κόσμος εἶναι ΑΙΩΝΙΟΣ
—κάθε τι κινεῖται μέσῳ ΕΠΑΦΗΣ μὲ κάποιο κινοῦν.
Ὅλη ὅμως ἡ Φιλοσοφία τοῦ Ἀριστοτέλη βασιζόταν στὴν ΦΥΣΙΚΗ του καὶ αὐτὴ θεμελιωνόταν στὴν θεωρία ΚΙΝΗΣΗΣ σύμφωνα μέ τὴν ὁποία , οἱ φυσικὲς κινήσεις εἶναι ἤ εὐθύγραμμες ,πάνω‒κάτω ἢ κυκλικὲς {=τὰ ὑλικὰ στοιχεῖα , ΠΥΡ—ΥΔΩΡ—ΑΗΡ—ΓΗ κάνουν εὐθύγραμμες κινήσεις, ἡ 5η ΟΥΣΙΑ ,ὁ μετἐπειτα ΑΙΘΕΡΑΣ ποὺ ὁ Ἀριστοτέλης ἀποκαλοῦσε "πρώτη ὕλη καὶ ποὺ ὐπάρχει στὰ οὐράνια σώματα κάνει κυκλικές —γι αὐτό καί ἡ γῆ κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη , δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ..κινεῖται! }
Ἄν λοιπὸν ἐπρόκειτο νὰ ἀναιρεθεῖ ἡ ἀριστοτελικὴ ἰδέα περὶ τῆς Αἰωνιότητος τοῦ Κόσμου, ἔπρεπε νὰ ἀναιρεθεῖ ἡ Φυσικὴ τοῦ Ἀριστοτέλη .
Αὐτό τὸ ἀνέλαβαν οι ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ—κυρίως φραγκισκανοί— ποὺ ἦταν ταυτόχρονα καὶ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΠΑΡΙΣΙΟΥ ΚΑΙ ΟΞΦΟΡΔΗΣ ( εἰδικῶς μετὰ τὴν καταδίκη τῆς ἀριστοτελικῆς Φυσικῆς τὸ 1277 ἀπό τὴν Σύνοδο τοῦ Παρισιοῦ ,ὑπὸ τὸν ἐπίσκοπο Ε.Tempier.)
Πρῶτος ὁ ΓΟΥΛΙΕΛΜΟΣ ΤΟΥ OCKHAM (+1347) μίλησε περὶ τοῦ ἀριστοτελικοῦ "λάθους" στὴ θεωρία Κίνησης, ὑποστηρίζοντας ὅτι ἕνα ἀντικείμενο θὰ μποροῦσε νὰ κινεῖται χωρὶς ἐπαφὴ μὲ ἕνα κινοῦν (πρώτη διατύπωση θεωρίας ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ).
Λίγο μετὰ ὁ JEAN BURIDAN (+1358) διατύπωνε μιὰ νέα θεωρία ΟΡΜΗΣ** (impetus) , ἐνῶ τέλος ὁ NICOLE ORESME (+1382) ἐπανέφερε τὸ ΑΠΕΙΡΟ καὶ τὸ ΚΕΝΟ στὸ προσκήνιο, ὑποστηρίζοντας ὅτι ἡ ἀπόλυτη κίνηση μόνο σὲ ἕναν ἀπειρο,ἀκίνητο χῶρο, μπορεῖ νὰ ὁριστεῖ.
Ὅλοι οἱ παραπάνω δυτικοὶ μοναχοὶ ξεκίνησαν τὴ σκέψη τους θεολογικά, ὡς ἑξῆς:
ὁ θεὸς, ὡς ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ ,μπορεῖ νὰ κινήσει τὴν ΚΟΣΜΙΚΗ ΣΦΑΙΡΑ (τοῦ ἀριστοτελικοῦ , γεωκεντρικοῦ κοσμοειδώλου) ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΑ στὸν ΚΕΝΟ καὶ ΑΠΕΙΡΟ ΧΩΡΟ .
Στὴ σκέψη αὐτὴ ἀπάντησαν ὡς ἐπιστήμονες:
γιὰ νά κινηθεῖ ὁ σφαιρικὸς κόσμος εὐθύγραμμα , πρέπει νὰ βρεθεῖ μιὰ νέα θεωρία κίνησης
ποὺ νὰ μὴν ἀπαιτεῖ ἐπαφὴ μὲ ἕνα κινοῦν.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΔΟΘΗΚΕ ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ BURIDAN (Ο ΟΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ ΙΩΑΝΝΗ ΦΙΛΟΠΟΝΟ ΤΟΥ 6ου ΑΙ.ΜΧ) καὶ ἦταν ἡ ἀκόλουθη:
τὰ ἀντικείμενα , καὶ ἡ σφαῖρα τοῦ Κόσμου, μποροῦν νὰ κινηθοῦν εὐθυγράμμως στὸ κενὸ χῶρο , μέσῳ τῆς ἀρχικῆς ΩΘΗΣΗΣ ποὺ τοὺς ἔδωσε κάποιος — προκειμένου γιὰ τὸν Κόσμο, ὁ θεὸς κατὰ τὴν Δημιουργία.
ΑΥΤΗ Η ΝΕΑ ΘΕΩΡΙΑ ΟΡΜΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΑ ΖΑΝ ΜΠΟΥΡΙΝΤΑΝ (1358) ΗΤΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ ΤΗΝ ΑΠΑΡΧΗ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ, ΤΡΕΙΣ ΑΙΩΝΕΣ ΜΕΤΑ, ΣΤΟ ΓΑΛΙΛΑΙΟ & ΤΟΝ ΝΕΥΤΩΝΑ.
(Βλ.φωτό.τό σύγγραμμα τοῦ Lindberg)
Κι ἐνῶ στὴν Δύση ἀσχολοῦντο μέ τὸ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ (ποὺ θά γεννοῦσε τὴν νεὠτερη ἐπιστὴμη) στὸ Βυζάντιο, τὴν ἴδια ἐποχή, διεπληκτίζοντο γιὰ τὶς ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΕΣ ΕΡΙΔΕΣ & τοὺς ΟΜΦΑΛΟΣΚΟΠΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ , ἐνῶ μὲ πρωτεργἀτη τὸν ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΠΑΛΑΜΑ καὶ στὸ ὄνομα ἑνὸς ΚΑΚΩΣ ΝΟΟΥΜΕΝΟΥ ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΥ , οἱ Βυζαντινοὶ ὑποτιμοῦσαν τὸν ὑλικὸ κόσμο καὶ κατὰ συνέπεια τὴν ἐπιστημονικὴ ἔρευνα ἐπὶ τῆς φύσης.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ Η ΝΕΩΤΕΡΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΕ ΣΤΑ ΔΥΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΣΤΗΜΙΑ ΚΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ—κάτι ποὺ δυστυχῶς ΕΠΕΜΕΝΕ ΝΑ ΑΓΝΟΕΙ Μ’ ΕΝΑΝ ΣΤΕΙΡΟ —ΚΑΙ ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ— ΑΝΤΙΔΥΤΙΚΙΣΜΟ
ὁ μακαρἰτης Γιανναρᾶς (κι ὄχι μόνο νὰ ἀγνοεῖ ἀλλὰ καὶ νὰ ΕΓΚΑΛΕΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΗΝ ΔΥΣΗ).
Καὶ κάτι τελευταῖο, ΟΥΣΙΩΔΕΣ:
ἂς φανταστοῦμε ποιὲς θὰ ἦταν οἰ ΓΝΩΣΕΙΣ μας γιὰ τὴν ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ (καὶ τὸ ΒΥΖΑΝΤΙΟ) χωρὶς τοὺς σκαπανεῖς μεγἀλους Εὐρωπαίους ΦΙΛΟΛΟΓΟΥΣ {τῆς ΔΥΣΗΣ βεβαίως —ποιοὺς ἄλλους;} ἀπὸ τὸν ΒΙΛΑΜΟΒΙΤΣ καὶ τὸν ΝΤΗΛΣ (προσωκρατικοί) ὣς τὸν ΝΤΡΟΥΖΕΝ (ἑλληνιστικὴ περίοδος‒Ἀλἐξανδρος) ,τὸν ΒΕΝΤΡΙΣ (ἀποκρυπτογράφηση Γραμμικῆς Β’), τὸν ΚΕΡΝ (ὀρφικά) , τὸν ΒΟΛΦ (ἵδρυση βυζαντινολογίας) τὸν ΝΤΥΚΑΝΖ (λεξικὸ βυζαντινῆς ἑλληνικῆς) τὸν ΚΡΟΥΜΠΑΧΕΡ (πρώτη ἕδρα βυζαντινῶν σπουδῶν),τὸν ΜΑΝΣΙ (πρακτικὰ Οἰκουμ.Συνόδων) ,τὸν ΖΑΝ ΠΟΛ ΜΙΝ (πατρολογία), δηλ. μὲ ἕνα λόγο, τοὺς ΙΔΡΥΤΕΣ τῆς ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ, ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ καὶ ἱστορικῆς ἔρευνας.
Καὶ ἂς θυμόμαστε κάθε φορὰ ποὺ περιδιαβαίνουμε —ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ, δηλ. ΣΠΑΝΙΩΣ—στοὺς ἀρχαιολογικοὺς μας χώρους ὅτι ἡ ΑΝΑΣΚΑΦΗ τους ὀφείλεται σὲ κάποιους "κακούς" ΔΥΤΙΚΟΥΣ , σὰν τὸν ΛΕΝΟΡΜΑΝ (Ἐλευσῖνα) ,τὸν ΚΟΥΡΤΙΟΥΣ (Ὀλυμπία), τοὺς ΝΤΕΡΜΠΦΕΛΝΤ καὶ ΜΠΡΥΚΝΕΡ (Κεραμεικός), τὸν ΟΜΟΛ (Δελφοἰ) ἤ τοὺς ΣΛΗΜΑΝ καὶ ΕΒΑΝΣ (Μυκῆνες καὶ Κνωσσός, ἀντίστοιχα...)
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝ ΣΗΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ, ΤΟΥΣ "ΚΑΚΟΥΣ" ΔΥΤΙΚΟΥΣ ΑΝΑΜΕΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΕΡΟΥΝ ΣΤΟ ΦΩΣ...
Οἱ Ἑλληναρᾶδες κοιμοῦνται ἥσυχοι ,ἀσυνείδητοι καὶ εὐτυχεῖς στὴν ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ τους..
Τελικά,ὅ,τι γνωρίζουμε γιὰ τὴν ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ, τὸ μάθαμε ἀπὸ τοὺς ΔΥΤΙΚΟΥΣ ...
Καὶ αὐτὸ τὸ παράβλεψε ὁ συμπαθής, κατὰ τὰ ἄλλα, Γιανναρᾶς ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΔΥΤΙΚΗ ΕΜΜΟΝΗ.
_____
ΥΓ. καὶ γιὰ νὰ μὴν χάνουμε τὸ μέτρο τῶν πραγμάτων·
οἱ σπουδαῖοι θεολόγοι τοῦ 20οῦ αἰ. ἦταν οἱ ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ, ΑΓΟΥΡΙΔΗΣ,ΝΗΣΙΩΤΗΣ, CONGAR, CHENU, LUBAC, TILLICH, BULTMANN , CULLMANN κλπ.
Ἐπίσης δὲν θὰ ἀναφερθῶ στὶς φιλοσοφικὲς ΠΕΡΣΟΝΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΑΓ. ΤΡΙΑΔΟΣ τοῦ Γιανναρᾶ ΚΑΤ' ΕΠΙΡΡΟΗΝ ΤΟΥ ΥΠΑΡΞΙΣΜΟΥ ΤΟΥ HEIDEGGER (καὶ τῆς ρωσικῆς θεολογίας) καὶ κατὰ πόσον αὐτὲς τεκμηριώνονται ἀπὸ τὰ πατερικὰ κείμενα ἢ παραβιάζουν τὰ κείμενα ἑρμηνεύοντας ὑπαρξιστικὰ τοὺς βυζαντινοὺς θεολόγους...
(ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠ’ΑΥΤΟΥ Ο ΑΓΟΥΡΙΔΗΣ πρὶν 30 χρόνια, στό "Μποροῦν τὰ πρόσωπα τῆς Τριάδας νὰ δώσουν τὴν βάση γιὰ περσοναλιστικὲς ἀπόψεις περὶ τοῦ ἀνθρώπου;" βλ. "ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ", Ἄρτος Ζωῆς, Ἀθὴνα 1991, σελ.107 κ.ἑξ. ,
ὅπου ἐγκαλεῖ τὸν ΓΙΑΝΝΑΡΑ γιατὶ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ—Μάξιμο Ὁμολογητή, ψευδοΔιονύσιο Ἀρεοπαγίτη κλπ —προσπαθῶντας νὰ ἐκμαιεύσει ...χαϊντεγκεριανὲς καὶ περσοναλιστικὲς ἀντιλήψεις ·ἀπὸ τὰ πλατωνίζοντα κείμενά τους...) .
Θὰ πῶ ὅμως κάτι φιλολογικό·
ἐκθίαζε ὁ μακαρίτης Γιανναρᾶς τὴν "ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ '30" γιὰ τὴν ἑλληνικότητα ποὺ —δῆθεν— ἐκείνη ἀνακἀλυψε κι ἔφερε στὸ φῶς , λέγοντας ὁτι ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ στοὺς προηγούμενους λογοτεχνες, ποιητὲς κλπ.ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΙΣΘΗΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ, παρά μόνο πνευματικὸς ΜΕΤΑΠΡΑΤΙΣΜΟΣ ἑνὸς μικροαστικοῦ ἐπαρχιωτισμοῦ.
Κοτσάνες.
ΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΙΣΧΥΕΙ·
χωρὶς τοὺς ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥΣ πνευματικοὺς δημιουργούς (Παπαδιαμάντη, Βιζυηνό, Σολωμό, Κάλβο, Καβάφη κλπ) ΙΧΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ στὸν τόπο...
__________
* τὰ "ΦΥΣΙΚΑ" καὶ τὸ "ΠΕΡΙ ΟΥΡΑΝΟΥ" τοῦ Ἀριστοτέλη μόλις τὸν 12ο αἰ.μΧ ἔγιναν γνωστὰ στὴν Δύση ἀπὸ ἀραβικὰ καὶ ἑλληνικὰ χειρόγραφα τῆς βιβλιοθήκης τοῦ ΤΟΛΕΔΟ, μὲ κύριο μεταφραστὴ στὴν λατινικὴ τὸν ΓΕΡΑΡΔΟ ΤΗΣ ΚΡΕΜΟΝΑ (+1187)
Μέχρι τὀτε στὴν Δύση, μόνο τὰ ἔργα τῆς ΛΟΓΙΚΗΣ τοῦ Ἀριστοτέλη (Logica Vetus)
ἦταν γνωστὰ ἀπὸ τὴν λατινικὴ μετάφραση,ἐκ τοῦ ἑλληνικοῦ πρωτοτύπου , τοῦ ΒΟΗΘΙΟΥ (6ος αἰ.μΧ ) ἐνῶ ἀπὸ τὸν ΠΛΑΤΩΝΑ μόνον ὁ "ΤΙΜΑΙΟΣ" ἦταν γνωστός, σέ λατινικὴ μετάφραση τοῦ ΧΑΛΚΙΔΙΟΥ (4ος αἰ.μΧ.)
Καὶ ἐνῶ ὁ Ἀριστοτέλης ἔγινε γνωστὸς στὴν Δύση μέσῳ τῶν ΑΡΑΒΩΝ ΤΟΥ ΤΟΛΕΔΟ , τὸν 12ο αἰ.,ὁ Πλάτων ἔγινε γνωστὸς ἀργότερα, μέσῳ τῶν βυζαντινῶν ΠΛΗΘΩΝΟΣ & ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ ,τὴν ἐποχὴ τῆς ΣΥΝΟΔΟΥ ΦΕΡΡΑΡΑΣ—ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ (1438‒1439)
Τὴν ἴδια ἐποχή (12ος αἰ.) μὲ τὴν ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΡΑΒΙΚΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς καὶ τὴν ἐπαφὴ μὲ τὶς ΑΡΑΒΙΚΕΣ μεταφράσεις τῶν ΕΛΛΗΝΩΝ σοφῶν(στὴν βιβλιοθήκη κυρίως τοῦ ΤΟΛΕΔΟ) ἔγινε γνωστὸς στὴν Δύση , ὁ ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ { πρώτη μετάφραση ἀπὸ τὸν ΑΔΕΛΑΡΔΟ τοῦ Bath } καθὼς καὶ ὁ ΑΡΧ̣ΜΗΔΗΣ {μεταφράσεις ἀπὸ τὰ ἑλληνικά—codex B—καὶ ἀπὸ τὰ ἀραβικὰ ,ἀπὸ τὸν ΓΟΥΛΙΕΛΜΟ τοῦ Μoerbeke}. Ἐπίσης ,τότε μεταφράστηκαν στὰ λατινικά, τὰ "ΚΩΝΙΚΑ" τοῦ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ,
ἡ "ΜΕΓΙΣΤΗ" τοῦ ΚΛΑΥΔΙΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ ,
τὰ ἰατρικὰ συγγράμματα τῶν ΓΑΛΗΝΟΥ καὶ
ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ {ὅλα μεταφρασμένα ἐκ τῆς ἀραβικῆς ἀπὸ τὸν Γεράρδο τῆς Κρεμόνα},
ἐνῶ τὸ ἔργο τοῦ ΗΡΩΝΟΣ "Πνευματικά" μεταφράστηκε ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ ἀπὸ τὸν ΓΟΥΛΙΕΛΜΟ ΤΟΥ ΜΕΡΜΠΕΚΕ(+1286)
ὁ ὁποῖος τόν 13ο αἰ. μετέφρασε καὶ ὅλον τὸν Ἀριστοτέλη ἀπὸ τὰ ἑλληνικά ,κι ὄχι ἀπὸ τὰ ἀραβικὰ ,στὰ λατινικά.
____________________
* * ὅλες οἱ ἀντιλήψεις αὐτὲς τῶν καθολικῶν ἱερωμένων ἀναπαράγουν τὶς θέσεις τοῦ μονοφυσίτη βυζαντινοῦ φιλοσόφου καὶ φυσικοῦ ΙΩΑΝΝΗ ΦΙΛΟΠΟΝΟΥ (6ος αί.) ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια, ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΤΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΣΤΑ "ΦΥΣΙΚΑ" ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΓΝΩΡΙΣΕ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ Ο BURIDAN.
Ὁ Φιλόπονος εἶχε διατυπώσει μιὰ νέα θεωρία ὁρμῆς —ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἀναιρέσει τὴν ἀριστοτελικὴ θέση περὶ Αἰώνιου Κόσμου—
χίλια χρόνια πρὶν τὸν Buridan καὶ τὸν Γαλιλαῖο, ἀλλὰ ὡς μονοφυσίτης καταδικάστηκε, ὀνομαστικὰ στὴ 6η Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, κι ἔτσι τὰ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΑ ἐπιστημονικὰ του συγγράμματα θάφτηκαν γιὰ αἰῶνες
(τὸ ἐργο τοῦ ΦΙΛΟΠΟΝΟΥ μόλις τὸν 20ο αἰ ἔγινε γνωστὸ ἀπὸ τὸν SORABJI—ὅπως ἔχω γράψει ἐδῶ :
