Ὁ "ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ" τοῦ Νίτσε.—Ἕνα βιβλίο γιὰ ἐλάχιστους.
Ὀ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι βεβαίως τὸ πιὸ ρηξικἐλευθο βιβλίο τοῦ μεγάλου Γερμανοῦ φιλοσόφου (1888) καὶ ἀποτελεῖ ἕναν λίβελλο κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ, τὸν ὁποῖον κατηγορεῖ ὁ Νίτσε ὡς ΑΝΤΙ—ΦΥΣΙΚΗ θρησκεία ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΣΤΡΕΨΕΙ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ ΥΓΙΟΥΣ ΖΩΗΣ μέ βάση τὴν ΕΒΡΑΪΚΗ ΙΕΡΑΤΙΚΗ ἀντιληψη ἑνὸς θεοῦ ποὺ ἀνταμοίβει καὶ τιμωρεῖ στὴν ἱστορία τοὺς ἀνυπάκουους στὸ ΙΕΡΑΤΕΙΟ...
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: πουθένὰ ὀ Νίτσε δέν κατηγορεῖ τὸν ΙΔΙΟ τὸν Ἰησοῦ, τόν "ΑΓΙΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ" ὅπως τὸν ἀποκαλεῖ κατὰ Ρενάν, γιατὶ θεωρεῖ τὸν ΠΑΥΛΟ θεμελιωτὴ τοῦ χριστιανισμοῦ ὡς θρησκείας τοῦ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ. Ἐπίσης ὁ Νίτσε ἐγκαλεῖ τοὺς Ἰουδαίους ἐπειδὴ θεολογικοποίησαν τὴν ἱστορία μὲ βἀση τὸ νομικὸ ἱερατικὸ πνεῦμα τῆς θείας Ἀνταπόδοσης ).
Παρακάτω ἀνθολογῶ κἀποια ἀποσπάσματα τοῦ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ γιὰ νὰ πάρει μιὰ ἰδέα ὁ ἀναγνώστης ποὺ δέν ἔχει ὐπόψιν του τὸ ἐν λόγῳ ἔργο:
<τὸ βιβλίο τοῦτο εἶναι γιὰ ἐλάχιστους...μονάχα τὸ Αὐριο μοῦ ἀνἠκει...μερικοὶ ἄνθρωποι γεννιοῦνται μετὰ θάνατον..
λίγοι θὰ εἶναι οἱ ἀναγνῶστες μου...οἰ ὐπόλοιποι δέν εἶναι παρὰ ἡ ἀνθρωπότητα.
Πρἐπει νὰ εἴμαστε ἀνώτεροι ἀπὸ τὴν ἀνθρωπότητα σὲ δύναμη σὲ μεγαλεῖο ψυχῆς σὲ περιφρόνηση...
Τί εἶναι Καλό ; Κάθε τι πού ἐξυψώνει στὸν ἄνθρωπο τὸ αἴσθημα τῆς θἐλησης γιὰ δύναμη, τὴν ἴδια τὴν δύναμη..
Τί εἶναι Κακό; Κάθε τι ποὺ ἔχει ρίζα τὴν ἀδυναμία..
Ὁ φόβος (γιὰ τὸν ἀνώτερο τύπο ἀνθρώπου) γέννησε τὸν ἀντίθετο τύπο...τὸ οἰκιακὸ ζῶο, τὸ ζῶο τῆς ἀγἐλης, τὸ ἀρρωστημένο ζῶο ἄνθρωπο—τὸν χριστιανό.
Ὀνομάζω διεφθαρμένο εἴτε ἕνα ζῶο, εἴτε ἕνα εἶδος εἴτε ἕνα ἄτομο, ὅταν διαλἐγει καὶ προτιμᾶ κάθε τι ποὺ εἶναι βλαβερὸ γι αύτό..
Ἡ φιλοσοφία ἔχει διαφθαρεῖ ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν θεολόγων... ὁ προτεστάντης πάστορας εἶναι ὁ παπποῦς τῆς γερμανικῆς φιλοαοφίας κι ὁ ἴδιος ὁ προτεσταντισμὸς τὸ peccatum originale της {=προπατορικὸ ἁμἀρτημα}. Ὁρισμὸς τοῦ προτεσταντισμοῦ: ἡ ἡμιπαράλυση τοῦ χριστιανισμοῦ—καὶ τοῦ λογικοῦ.
Τὸ παρὰ φύσιν ὡς ἔνστικτο, ἡ γερμανικὴ παρακμὴ ὡς φιλοσοφία—αύτὸ εἶναι ὁ Κάντ.
Ἡ χριστιανικὴ ἀντίληψη τοῦ θεοῦ—θεὸς τῶν ἀρρώστων, θεὸς ἀράχνη, θεὸς πνεῦμα—εἶναι μία ἀπὸ τὶς πιὸ ξεπεσμένες ἀντιλήψεις περὶ θεοῦ ποὺ δημιουργήθηκαν ποτέ στὴν γῆ· ἴσως μἀλιστα νὰ εἶναι κι ἡ τελευταία στὴν κατιοῦσα ἐξἐλιξη τῶν θεολογικῶν ἰδεῶν : ὁ θεὸς ἐκφυλισμένος ἴσαμε τὸ σημεῖο νἄρθει σέ ἀντίθεση μὲ τὴν ζωὴ, ἀντὶ νὰ εἶναι ἡ δύναμη καὶ ἡ αἰώνια διακήρυξη της
Οἱ Ἰουδαῖοι εἶναι ὁ πιὸ μοιραῖος λαὸς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας: στὴν μεταγενέστερη τους ἐπίδραση διἐστρεψαν τόσο τὴν ἀνθρωπὀτητα ποὺ ἀκόμα καὶ σήμερα ὁ χριστιανὸς νὰ θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ἀντιεβραῖο δίχως νὰ συνειδητοποιεῖ πὼς ἀποτελεῖ τὴν ἔσχατη συνἐπεια τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ.
Μὲ τὴν θεωρία τῆς Ἀνταμοιβῆς καὶ τῆς Τιμωρίας ἀποδιώχτηκε ἀπὸ τὸν κόσμο ἡ Φυσικὴ Αἰτιότητα καὶ παρουσιάστηκε ἡ ἀνάγκη ἑνὸς παρὰ φύσιν αἰτίου..
Τοῦτος ὁ Ἅγιος Ἀναρχικός {=ΙΗΣΟΥΣ} ποὺ καλοῦσε τὸν κατώτερο λαό, τοὺς καταφρονεμένους καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς, τοὺς Τσάνταλα {=κατώτερη κάστα ἰνδουισμοῦ} τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ κατὰ τῆς Καθεστηκυίας Τἀξης—σὲ μία γλῶσσα ποὺ καὶ τώρα ἀκόμα θὰ ὁδηγοῦσε στὴν Σιβηρία, ἂν πιστἐψουμε τά Εὐαγγἐλια, τοῦτος ὁ Ἀναρχικὸς ἦταν ἕνας πολιτικὸς ἐγκληματίας, ὅσον τουλάχιστον ἦταν δυνατὸν νὰ ὑπάρξει ἕνας πολιτικὸς ἐγκληματίας σὲ μία κοινότητα μέχρι γελοιότητας ἀπολιτική...
Μὲ τὸ δόγμα τῆς Ἄσπιλης Σύλληψης τελικὰ σπιλώθηκε ἡ σύλληψη..
Ἡ λἐξη "χριστιανισμός" εἶναι κιόλας μιὰ παραχἀραξη—κατὰ βάθος μονὰχα ἕνας χριστιανὸς ὐπῆρξε κι αύτὸς πέθανε στὸν σταυρό.
Τὸ Εὐαγγέλιο πέθανε στὸν σταυρό.
Ἐκεῖνο ποὺ ὀνομάζεται τώρα Εὐαγγέλιο εἶναι τὸ ἀντίθετο ἐκείνου ποὺ ἔζησε ὁ χριστός, μιὰ Κακὴ Ἀγγελία, ἕνα Δυσαγγἐλιο..
Μὲ τὸν Ἀπ.Παῦλο ὁ Ἱερέας θἐλησε μιὰ ἀκόμη φορὰ τὴν Ἐξουσία.
Ὁ <<Θεός» τὸν ὁποῖο ἐπινόησε ὁ Παῦλος, ὁ Θεὸς ποὺ καταστρέφει τὴ σοφία τοῦ κόσμου (εἰδικά, τὴ φιλολογία καὶ τὴν ἰατρική, τὶς δύο μεγάλες ἀντιπάλους κάθε δεισιδαιμονίας), εἶναι, στὴν πραγματικότητα, ἡ ἀνυποχώρητη ἀπόφαση τοῦ Παύλου νὰ κάνει τὸ ἑξῆς: Νὰ δώσει τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ στὴν δική του θέληση: «Thora», ποὺ εἶναι κάτι ἀπόλυτα ἰουδαϊκό. Ὁ Παῦλος θέλει νὰ συντρίψει τὴν σοφία τοῦ κόσμου. Ἐχθροί του εἶναι οἱ καλοὶ Ἀλεξανδρινοὶ φιλόλογοι καὶ γιατροὶ -αὐτούς πολεμᾶ. Πράγματι, δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ εἶναι φιλόλογος ἢ γιατρὸς χωρὶς νὰ εἶναι τὴν ἴδια στιγμὴ ἀντιχριστιανός. Διότι ἕνας φιλόλογος βλέπει πίσω ἀπὸ τά «ἱερὰ βιβλία»· ἕνας γιατρός, πίσω ἀπὸ τὰ φυσιολογικὰ γηρατειὰ τοῦ τυπικοῦ χριστιανοῦ. Ὁ γιατρὸς λέει «ἀνίατη περίπτωση»· ὁ φιλόλογος, «ἀπατεωνιά».
Ὁ Παῦλος ὐπῆρξε ὁ μεγαλύτερος Ἀπόστολος τῆς Ἐκδίκησης.
Τί δανείστηκε ἀργότερα ὁ Μωάμεθ ἀπὸ τὸν χριστιανισμό ;
Τὴν εφεύρεση τοῦ Ἀπ.Παύλου , τὸ μέσον τῆς Ἱερατικῆς Τυραννίας γιὰ τὴν συγκράτηση τῶν κοπαδιῶν: τὴν πίστη στὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς—δηλ. τὸ Δόγμα τῆς "Μέλλουσσας Κρίσης".
Ὁ Ἱερέας ἕναν μόνο μεγάλο κίνδυνο γνωρίζει :
τὴν Ἐπιστήμη—τὴν ὐγιῆ ἒννοια τῆς Αἰτίας καὶ τοῦ Ἀποτελέσματος.
Χριστιανισμὸς εἶναι τὸ μῖσος κατὰ τοῦ Πνεύματος>
___
ΥΓ. ὁ ἀρχέγονος χριστιανισμὸς ἦταν ἕνα ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟ κίνημα ποὺ ἀνἐμενε τὴν Συντἐλεια τοῦ Κόσμου ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΓΕΝΙΑ (πχ. ὁ Παῦλος πίστευε ὅτι θά προλάβει ζωντανὸς τὴν Β' Παρουσία).
Συνεπῶς ἡ ΑΞΙΟΛΟΓΙΑ καὶ ΗΘΙΚΗ τῆς Καινῆς Διαθήκης δέν μπορεῖ νὰ στοχεύει —ὅπως θεωρεῖ ὁ Νίτσε—σὲ μιὰν ἐξουσία τοῦ Ἱερατείου ἐπὶ τῶν μαζῶν, διότι ΣΕ ΠΟΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΕΝΤΟΣ ΟΛΙΓΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;
Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο διαφωνῶ μὲ ὅσα γράφει περὶ χριστιανισμοῦ στὸν ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ὁ Νίτσε.
* ἡ μετάφραση τῶν ἀνωτέρω ἀποσπασμάτων τοῦ "ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ" εἶναι δική μου. Πάντως καλύτερες μετάφρασεις τῶν ἔργων τοῦ Νίτσε θεωρῶ αὐτὲς τοῦ Β. ΔΟΥΒΑΛΕΡΗ σέ ἐπιμ.ΗΡΚΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ. Εἰδικὰ γιὰ τὸν ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ θεωρῶ καλὴ μετάφραση καὶ τὴν παλιά (1943) τοῦ ΜΕΡΑΝΑΙΟΥ, τὴν ὁποία πρωτοδιάβασα μαθητής τὴν δεκαετία'70.
