Η ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ.
Βεβαίως μέσα στὰ 500 καὶ πλέον χρόνια ποὺ διήρκησε ἡ Ὀθωμανικὴ ἐξουσία δὲν ἔμεινε ἀναλλοίωτη ἡ διοικητική της δομή. Ὡστόσο τὰ βασικά της χαρακτηριστικὰ ἦταν τὰ ἀκόλουθα·
ὁ πληθυσμὸς χωριζόταν σὲ ΔΥΟ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ , τοὺς ἀφορολόγητους διοικοῦντες ( askeri) καὶ τοὺς φορολογούμενους ( reaya).
Οἱ πρῶτοι, οἱ διοικοῦντες τὴν αύτοκρατορία, ἦταν μὲν ἀφορολόγητοι ἀλλά θεωροῦντο ὡς δοῦλοι τοῦ Σουλτάνου (πλὴν τοῦ Καδῆ , τοῦ ΙΕΡΟΔΙΚΑΣΤΗ, τοῦ Μεγάλου Διβανίου ,δηλ. τῆς Κυβέρνησης τῆς Ὑψηλῆς Πύλης) πρᾶγμα ποὺ σήμαινε ὅτι μποροῦσαν ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ νὰ ἐκτελεστοῦν ἀπὸ τὸν Σουλτάνο ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΗ.
Οἱ πλειοψηφία τῶν askeri στὸ Μεγ.Διβάνι (ὁ ὑπουργὸς οίκονομικῶν, οἱ στρατιωτικοὶ διοικητές μου,Δύσεως ὁ ἀρχηγὸς Στόλου , δηλ. ὁ Καπουδὰν Πασᾶς καὶ ὁ γραμματέας τοῦ Διβανίου ἦταν συνήθως Γενίτσαροι).
Φορολογούμενοι ἦταν ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος, μόνο ποὺ οἱ ΜΗ μουσουλμάνοι ἐπιβαρύνοντο ἐπιπλέον μὲ τὸν κεφαλικὸ φόρο, τὸ χαράτσι ,δηλ. τὸν φόρο "προστσσίας" ποὺ ὄφειλαν οἰ ἀλλόθρησκοι στοὺς μουσουλμάνους.
Οἱ ἔνοπλες δυνάμεις τῶν Ὀθωμανῶν ἀποτελοῦντο κυρίως ἀπὸ τοὺς ἱππεῖς ΣΠΑΧΗΔΕΣ καὶ ἰδίως τοὺς ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΥΣ.
Οἱ Σπαχῆδες ἦταν οἱ τιμαριοῦχοι τοῦ σουλτάνου στὸν ὁποῖο ἀνῆκε ΟΛΗ Η ΓΗ πλὴν τῶν θρησκευτικῶν ἰδρυμάτων καὶ τῶν ἰδιωτικῶν περιουσιῶν. Δὲν ἦταν κληρονομικοί, δὲν φορολογοῦντο, συντηροῦνταν ἀπὸ τὸ τιμάριο ἀλλὰ ἦταν ὑποχρεωμένοι να συντηροῦν ἱππικό, ἐναν ἱππέα ἀνὰ 3000 ἄσπρα εἰσόδημα ἀπὸ τὸ κάθε τιμάριο περίπου.
Μέχρι τὸ 1517 ποὺ ὀ Σελὴμ Α' κατἐλαβε τὴν μουσουλμανικὴ Μέση Άνατολὴ καὶ Βόρεια Ἀφρικὴ ,ἡ πλειοψηφία τῶν Σπαχήδων ἦταν χριστιανοί ὀρθόδοξοι ὅπως καὶ ἡ πλειοψηφία ἄλλωστε τῶν ὀθωμανῶν ὐπηκόων.
Οἱ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΙ ἦταν κυριολεκτικὰ μιὰ ὀθωμανική "ἐφεύρεση"·
ὁ σουλτάνος ΒΑΓΙΑΖΗΤ ΓΚΙΛΝΤΙΡΙΜ περὶ τὸ 1390 γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς Τουρκομάνους τῆς Μικρασίας καὶ τὶς ἀντίπαλες οἰκογένειες τῶν ὀθωμανῶν, ξεκίνησε νὰ στρατολογεῖ βιαίως χριστιανόπουλα 12 ἕως 16 χρόνων ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΦΡΟΥΡΑ ἀφοῦ πρῶτα τοὺς ἐξισλάμιζε μέσῳ τῶν ΔΕΡΒΙΣΗΔΩΝ ΜΠΕΚΤΑΤΣΗΔΩΝ δηλ. μουσουλμάνων ἀλεβὴδων κι ὄχι σουνιτῶν ὅπως ἦταν οἱ ὐπόλοιποι ὀθωμανοί.
Οἱ Γενίτσαροι ἀποτέλεσαν τὴν ἀφρόκρεμα τοῦ ὀθωμανικοῦ στρατοῦ καὶ τῆς διοίκησης θεωροῦντο προσωπικοὶ δοῦλοι τοῦ Σουλτάνου καὶ τοὺς ζήλευαν γιὰ τὰ μεγαλεῖα τους ὁλοι οἱ ἐκ γενετῆς μουσουλμάνοι.
Σὲ αύτοὺς ὀφείλονται ἄλλωστε καὶ οἱ μεγαλες κατακτήσεις τῶν ὀθωμανῶν.
Ὅμως ὅλα τοῦτα τέλειωσαν γύρω στὸ 1700 ὅταν μὲ τὸ τέλος τῶν κατακτητικῶν πολέμων ,οἱ Γενίτσαροι ἄρχισαν νὰ παντεύονται καὶ νὰ κάνουν Γενιτσἀρους τοὺς ἀπογόνους τους ΟΠΟΤΕ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ.
Οἱ κληρονομκοὶ αὐτοὶ Γενίτσαροι πληθύνθηκαν ζῶντας εἰς βάρος τοῦ κράτους, μετεῖχαν σὲ πραξικοπήματα καὶ δολοφονίες Σουλτάνων ὥσπου τελκὰ τὸ 1826 ΤΟΥΣ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΕ ΜΑΖΙΚΑ Ο ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ ΜΑΧΜΟΥΤ Β'.
Καὶ κάτι τελευταῖο ἐνδιαφέρον·
οἱ Σουλτᾶνοι ἢταν σχεδὸν ὀλοι γυιοὶ χριστιανῶν ὀρθοδόξων γυναικῶν ποὺ ἦταν δοῦλες στὸ χαρέμι.
Ὡστόσο, τὴν μεγαλύτερη ἐξουσία μετὰ τὸν Σουλτᾶνο στὴν αὐτοκρατορία ,εἶχε ἡ μητέρα τοῦ Σουλτάνου , ἡ ΒΑΛΙΝΤΕ ΣΟΥΛΤΑΝ ποὺ σχεδὸν πάντα ἦταν χριστιανὴ ὀρθόδοξη καὶ σκλάβα τοῦ Σουλτάνου γυιοῦ της.
